Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บทย่อ
ชีวิตของเธอต้องพลิกผัน เพราะการก้าวเข้ามาของชายคนหนึ่ง คนที่เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีตัวตนอยู่ ที่สำคัญคนคนนั้นเป็น ‘ ฝาแฝด ’ ของชายคนรัก แปลกเหลือเกินที่เขาไม่เคยปริปากเอ่ยถึง ผู้ชายคนนั้นชื่อ โซ่ เขาเป็นดั่งภาพสะท้อนอีกด้านของชายคนรัก หนึ่งขาว หนึ่งดำ หนึ่งดี หนึ่งเลว เป็นผู้ชายร้าย ๆ ที่ไม่ควรเข้าใกล้ แต่แปลกนัก.. ความดำมืดกลับกระตุ้นให้ยิ่งถวิลหา จนความผิดชอบชั่วดีมิอาจต้านทานแรงกระสันใคร่ นานวันยิ่งถลำล้ำลึก รักร้อนซ่อนเร้นครั้งนี้ จะจบลงเช่นไร... EX : ...เธออยู่บนตัวเขา สองมือใหญ่ขยำขยี้ฟอนเฟ้นก้อนเนื้อกลีบก้นงอนงาม พลางแอ่นเด้งลำลึงค์เข้าหาจากเบื้องล่างให้สีเสียดเบียดบี้กับชิ้นเนื้อกระสันอันน้อยในรอยแยกตรงกลางกลีบพู ถูขึ้นถูลงจนเธอหลั่งน้ำรักเมือกลื่นออกมาจนเปียกแฉะเนืองนอง สุดจะทานทน เธอเป็นฝ่ายเอื้อมมือไปกำลำรักของเขาเอาไว้แล้วจรดจ่อที่รูร่องน้อยของตนก่อนจะกดตัวเองให้ครอบครองกลืนกินเขาเข้าไปช้า ๆ จนสุดความยาว “ อื๊อออ ” เธอถอนจูบออกมาครวญคร่ำ ก่อนจะยกตัวเองขึ้นมาในท่านั่งยอง เอนตัวไปทางด้านหลัง สองมือวางบนท่อนขากำยำเพื่อพยุงตัวแล้วขย่มโยกให้รูน้อยได้รูดกินลำลึงค์ใหญ่เข้าออก เข้าออก ครั้งแล้วครั้งเล่า “ อาาา สุดยอดเลยหนู ” เขาคำรามอยู่ในลำคอพลางเอื้อมมือไปฟอนเฟ้นสองเต้าอย่างเมามันจนเนื้อขาวอวบปลิ้นออกตามง่ามมือ สายตาจดจ้องยังเนินอูมที่อ้าอมขย่มขึ้นลงให้แท่งรักอวบใหญ่จมหายแล้วคายออกซ้ำ ๆ เขาละมือหนึ่งจากทรวงเต้าไปยังกลีบพูของเธอ แล้วใช้นิ้วโป้งกดลงคลึงเคล้าติ่งกระสันอันน้อยที่ยื่นออกมา มอบความกระสันซ่านร่านร้อนให้เธอมากขึ้น “ พี่โซ่ขา หนูเสียว ” เธอครางกระเส่า เมื่อเขากระทั้นบั้นเด้าสวนขึ้นไปในยามที่เธอกระแทกโหนกเนื้อลงมาเพื่อให้มันได้เสียดสีและสอดสวมกันได้ลึกแรงขึ้น...
สู่อิสรภาพ
“ นายศิราชย์ วัชรกิจโยธา ”
เสียงตะโกนก้องที่หน้าแดนคุมขัง จากนั้นร่างสูงล่ำสันของชายหนุ่มหน้าคมเข้มผู้สวมเสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนสีดำก็ปรากฏขึ้น มันเป็นชุดเดียวกับวันที่เข้ามาที่นี่ รอยยิ้มกว้างอย่างมีความสุขปรากฏบนใบหน้าคมสันนั้น
“ ออกไปแล้วก็ไม่ต้องคิดถึงกันอีกนะ ไม่ต้องกลับเข้ามาอีก ” ผู้คุมเย้าขัน ๆ พลางส่งยิ้มให้นักโทษชั้นดีที่ทั้งรูปหล่อและนิสัยใช้ได้เบื้องหน้า เขาส่งยิ้มตอบ
“ ครับผม ผมสัญญา ”
“ มีคนมารับหรือเปล่า ”
“ มีครับ ผมส่งจดหมายไปบอกพี่ชายเมื่อสามเดือนก่อนแล้ว ”
“ ถ้างั้นก็ขอให้โชคดีนะ ”
“ ขอบคุณครับผม ”
เขาตอบแล้วเดินออกมาที่ประตูหน้า จุดนั้นมีสวนหย่อมเล็ก ๆ และโต๊ะหินอ่อนสามสี่ชุด เขาหลับตาสูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ แล้วยิ้มกว้าง
กลิ่นของอิสรภาพมันหอมหวนแบบนี้เอง...
ก่อนเขาจะกวาดสายตามองรอบตัวเพื่อหวังพบหน้าคนที่จะมารับแต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า
พี่คงยังไม่มาถึง...
สักพักก็มีรถแล่นเข้ามารับผู้อื่นที่ได้รับอิสระเช่นเขาในวันนี้ จากหนึ่งคัน สองคัน เป็นห้าคัน สิบคัน และอีกหลายคันครอบครัวแล้วครอบครัวเล่า ทั้งหมดยิ้มกว้าง หัวเราะ ร่ำไห้ กอดกัน หอมกัน หลากหลายอารมณ์ผสมเคล้า หากสุดท้ายก็ลงเอยด้วยความสุขแล้วก็จากไป
สองชั่วโมงผ่านไป เหลือเพียงเขาที่อยู่ตรงนั้นลำพัง...
ยิ้มขมขื่นปรากฏบนใบหน้าคมสัน ก่อนเขาจะลุกขึ้นยืน หยิบหมวกแก๊ปมาสวมแล้วสะพายกระเป๋าเป้ไว้ที่ไหล่ขวาแล้วออกเดิน
จะหวังอะไรกับคนที่รู้จักแต่การ ‘ รับ ’ และไม่เคย ‘ ให้ ’ เช่นพี่ชายของเขา
เขาจะไม่หลอกตัวเองว่าอีกฝ่ายลืมหรือติดภารกิจสำคัญจนไม่อาจมารับน้องชายของตัวเองได้หรอก เพราะรู้ดีเหลือเกินว่าเป็นเรื่องจงใจ
แม้ว่าเขาจะทำเพื่ออีกฝ่ายมาทั้งชีวิต แต่คนคนนั้นก็ไม่เคยเห็นคุณค่าอะไรสักอย่าง
นับจากนี้ จะไม่มีอีกแล้ว...
***
ณ มหาวิทยาลัยเอกชนมีชื่อแห่งหนึ่ง ในห้องเรียนคาบวิชาบริหารธุรกิจที่กำลังจะเลิกคลาส
“ ฟ้าใส เลิกเรียนไปกินชาบูกันนะ ”
เสียงชักชวนดังจากปากหญิงสาวร่างตุ้ยนุ้ยนามว่า เปา อันมาจากชื่อเต็มคือซาลาเปา เธอเอนกายไปไถ่ถามสาวสวยหน้าหวานที่เป็นเพื่อนรักซึ่งนั่งเรียนอยู่ข้าง ๆ กัน
“ วันนี้ไม่ได้หรอกเปา ต้องขอโทษด้วยนะจ๊ะ ”
“ ทำไม นัดกับพี่เซนไว้เหรอ ”
“ อืม วันนี้วันเกิดพี่เซน ก็ไม่มีอะไรมากหรอกแค่จะซื้อกับข้าวไปกินด้วยกันที่บ้านน่ะจ้ะ ”
“ ขอโทษทำไม ฟ้านี่สมกับชื่อฟ้า เป็นนางฟ้านางสวรรค์มาเกิดจริงจริ๊ง ทั้งสวยทั้งหุ่นดี มีดีกรีเป็นดาวมหา’ลัย เรียนก็เก่ง แถมยังมีแฟนที่ทั้งหล่อทั้งเก่งอีก ”
คำชมของเปาเล่นเอาฟ้าใสยิ้มออกมาเขิน ๆ
“ เปาก็ชมฟ้าเกินไป ไม่ได้ขนาดนั้นซะหน่อย ”
“ มันก็จริงนี่นา เปาโชคดีนะที่มีฟ้าเป็นเพื่อน ว่าแล้วก็เอาเล็คเชอร์วิชาการเงินมาลอกหน่อยสิ ” เปาว่าพลางยิ้มตาหยีอย่างปะเหลาะ อีกฝ่ายส่ายศีรษะอย่างระอาแต่ก็ยังหยิบสิ่งที่เพื่อนต้องการส่งให้
“ ครั้งหน้าฟ้าไม่ยอมให้ลอกแล้วนะ ถ้าเปามัวแต่ลอกฟ้าแบบนี้ เปาจะมีความรู้ได้ยังไง ”
“ ฟ้าก็พูดแบบนี้ร้อยรอบแล้ว แต่สุดท้ายก็ให้เปาลอกอยู่ดี แล้วถึงเปาไม่รู้เรื่อง ฟ้าก็ต้องติวให้เปาก่อนสอบอยู่ดี ฟ้าน่ะใจดีจะตาย ” เปาว่าพลางหัวเราะคิกคัก นั่นทำให้อีกฝ่ายพลอยขำไปด้วย
ทั้งสองเรียนอยู่ชั้นปีที่สอง คณะบริหารธุรกิจของมหาวิทยาลัยมีชื่อแห่งหนึ่ง
ฟ้า หรือฟ้าใส เป็นสาวสวยหน้าหวานตาคมหุ่นดี มีรอยยิ้มตรึงใจผู้ที่ได้พบเห็นทำให้ฟ้าได้รับเลือกให้เป็นดาวคณะและต่อด้วยดาวมหาวิทยาลัยในปีนั้น ฟ้าเป็นลูกสาวคนเดียวของครอบครัวฐานะปานกลางที่อบอุ่น พ่อและแม่ทำงานธนาคารทั้งคู่ เธอมีความประพฤติดี ตั้งใจเรียน ไม่เคยทำให้พ่อแม่ผิดหวัง
ส่วนเปาหรือซาลาเปานั้น เตี่ยเป็นคนจีนที่ย้ายมาอยู่เมืองไทยจนได้พบรักกับแม่ของเปา มีร้านอาหารเป็นของตัวเองซึ่งมีติ่มซำเป็นที่เลื่องชื่อ ฐานะทางบ้านก็จัดได้ว่าปานกลางค่อนไปทางร่ำรวย เปาอ้วนกลมสมกับชื่อ เพราะเตี่ยและแม่ชอบให้ลูกกินเยอะ ๆ
ทั้งคู่พบกันเมื่อครั้งวันมารายงานตัวที่มหาวิทยาลัย จนกระทั่งถึงกิจกรรมรับน้องก็ได้จับคู่เป็นบัดดี้ นั่นทำให้สนิทกันและกลายมาเป็นเพื่อนรักในที่สุด
เปานั้นยังคงโสด ส่วนฟ้าใสนั้นพึ่งจะมีรุ่นพี่ปีสี่ ดีกรีเดือนคณะที่ชื่อ เซน คณะเดียวกันมาจีบและตกลงคบหาเป็นแฟนกันได้ไม่ทันถึงปี