ตอนที่2

ตอนที่2 เข้าหา

หลายวันผ่านไป

ในตอนนี้เอมธิดาอยู่ในช่วงปิดเทอม หญิงสาวจึงไม่ได้ไปไหน ในแต่ล่ะวันคนตัวเล็กมักจะเข้าครัวฝึกทำขนมกับเหล่าแม่บ้าน หรือไม่ก็ออกไปเที่ยวกับบรรดาเพื่อนๆ ของตัวเอง เธอเป็นผู้หญิงทั่วไปชอบการทำอาหารและก็ชอบเที่ยวตามประสาวัยรุ่น แต่ถึงอย่างนั้นคนตัวเล็กก็ไม่เคยทำตัวเหลวแหลก เธอไม่ใช่ประเภทติดเที่ยวกลางคืน คำว่าเที่ยวในความหมายของเธอคือการไปดูหนัง กินข้าว ช๊อปปิ้งอะไรประเภทนี้

ร่างบางอรชรเดินเลือกซื้อของในซูเปอร์มาร์เก็ต เธอตั้งใจว่าจะทำเค้กมะพร้าวอ่อนให้กับพี่ชายของเธอ เพราะไม่กี่วันก็ถึงวันเกิดขึ้นธนิตแล้ว เธอจำได้ว่าพอเธอลองทำเค้กมะพร้าวอ่อนให้กับธนิต ชายหนุ่มพูดชมว่าอร่อยและขอให้เธอทำให้เขาเป็นของขวัญวันเกิดในปีนี้

“อืม วัตถุดิบได้ครบแล้ว ไปหาซื้อของขวัญอย่างอื่นเพิ่มดีกว่า”คนตัวเล็กพูดคุยกับตัวเองก่อนจะเดินเอาของที่ซื้อมาก่อนหน้านั้นไปให้กับคนขับรถที่ท่านกิตติภูมิสั่งให้คอยขับรถรับส่งเธอ

“พี่กรณ์ ไปรอที่รถเลยนะคะ เอมจะไปซื้อของขวัญให้พี่ธนิตต่อ ไม่ต้องเดินตามเอมแล้ว”

“ได้ครับคุณหนู”หนุ่มวัยเลยสามสิบเอ่ยรับคำก่อนจะถือของมากมายไปยังรถที่จอดอยู่

เอมธิดาจึงเดินเลือกซื้อของต่อ เธอตรงไปยังร้านเสื้อผ้าบุรุษ ก่อนจะมองเนคไทเส้นหนึ่ง เธอรู้ว่าธนิตชอบสีน้ำตาลอ่อนนี้ พอเห็นก็รู้สึกว่ามันเข้ากับคนตัวสูง เธอจึงตัดสินใจเลือกซื้อสิ่งนี้ไปให้ชายหนุ่มเป็นของขวัญวันเกิด แต่ทว่าไม่ที่จะเอื้อมมือไปจับ มือของใครอีกคนก็จับเอาไว้เสียก่อน

“อ๊ะ เอ่อ”เอมธิดาหันไปมองคนที่ชิงแย่งเนคไทไปก่อนเธอด้วยสีหน้าอ้าปากค้าง

“ขอโทษนะคะ พอดีเอมมองก่อน”

“หื้ม แต่ผมจับมันก่อนหนิครับ”อัคคีเอ่ยออกไป คำพูดของชายหนุ่มทำให้คนตัวเล็กพ่นลมหายใจออกมาหนัก ไม่รู้ทำไมสายตาคู่นั้นของชายหนุ่มตรงหน้ามันถึงทำให้หญิงสาวรู้สึกเหมือนเคยจ้องมองมาก่อน แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจสลับความคิดเหล่านี้ออกก่อนจะมองเนคไทในมือของชายหนุ่ม

“แต่ เอมกำลังจะเอื้อมมือไปจับนะคะ”

“มันสำคัญกับคุณมากขนาดนั้นเลย?”ชายหนุ่มพูดต่อ เขาสำรวจใบหน้าสวยหวานของผู้หญิงคนตรงหน้าด้วยความพอใจกับความสวยของเธอ ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้พอเติบโตมาจะสวยชวนมองมากขนาดนี้ ในรูปว่าสวยแล้วพอมาเห็นตัวจริงและยืนในระยะประชิดขนาดนี้ยิ่งสวย

“เอมจะซื้อไปให้เป็นของขวัญคนรู้จัก แต่ถ้าคุณอยากได้ขนาดนั้น เอมไม่เอาก็ได้ค่ะ”เธอเผยสีหน้าเซงๆ ออกมา แต่ก็ไม่อยากยื้อแย่งอะไรกับผู้ชายคนนี้ต่อ เธอมองเส้นอื่นก็ได้

“เอาไปสิ ผมคงไม่กล้าที่จะแย่งของจากสุภาพสตรีหรอก”ชายหนุ่มเอ่ยบอกพร้อมจับจ้องแววตาคู่สวย เอมธิดารู้สึกชะงักไปเล็กน้อย

ดวงตาของเธอสบสายตากับคนตัวสูงจนทำให้หญิงสาวรู้สึกเหมือนตกอยู่ในห้วงของมนต์สะกดอย่างไงอย่างนั้น มันเป็นความรู้สึกที่เธอเองก็อธิบายไม่ได้เหมือนกัน ยิ่งเห็นสายตาของอีกฝ่ายที่มองเธอแบบนี้ มันก็ทำให้เธอทำตัวไม่ถูก คนตัวเล็กได้สติก็รีบหลบสายตาของคนตัวสูงทันที เธอเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ ผู้ชายคนนี้ถึงได้เปลี่ยนใจ เธอไม่เข้าใจจริงๆ

“อ๋อ ผมคิดว่ามันคงไม่เข้ากับผมน่ะ”อัคคีพูดก่อนจะทำท่ามองหาเนคไทเส้นอื่น อันที่จริงเขาไม่ได้อยากจะมาซื้ออะไรพวกนี้เลย แต่พอรู้ว่าหญิงสาวอยู่ที่นี่ชายหนุ่มจึงตามมา อย่างที่บอก เขาให้คนคอยจับตามองดูเอมธิดาอยู่ตลอดเวลา หญิงสาวอยู่ไหนทำอะไรเขาย่อมรู้ทุกอย่าง

“ขอบคุณค่ะ เอ่อ ถ้าอย่างนั้นให้เอมเลือกให้คุณไหมคะ”

“เอาสิ ผมเชื่อสายตาสุภาพสตรีอยู่แล้ว”รอยยิ้มของใบหน้าหล่อเหลาเผยออกมา เอมธิดาต้องการตอบแทนที่ชายหนุ่มตรงหน้ายอมคืนเนคไทเส้นนี้ให้กับเธอ เธอจึงอยากเลือกเส้นใหม่ที่เข้ากับผู้ชายคนนี้

หญิงสาวทำท่าคิดก่อนจะมองการแต่งตัวของชายหนุ่มสลับกับสีเนคไทที่เรียงรายอยู่บนโต๊ะโชว์ ก่อนที่เธอจะหยิบเนคไทสีดำด้านขึ้นมาเทียบ มันดูเรียบแต่พอมาอยู่บนตัวของชายหนุ่มมันจึงดูเข้าอย่างบอกไม่ถูก

“เส้นนี้เหมาะกับคุณ เอ่อ….”

“ไบรอันครับ เรียกผมว่าไบรอัน”อัคคีบอกชื่อใหม่ของตัวเองออกไป เขาไม่ต้องการให้ใครรู้ชื่อเดิมของเขา โดนเฉพาะผู้หญิงคนตรงหน้านี้

“ค่ะคุณไบรอัน ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ดิฉันเอมธิดาหรือเรียกว่าเอมก็ได้คะ”

“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณเอม ว่าแต่เส้นนี้เหมาะกับผมเหรอครับ?”ชายหนุ่มชวนคนตรงหน้าคุยต่อ เจ้าต้องการทำให้ผู้หญิงคนนี้สนิทกับเขาเร็วๆ ต้องการเข้าหาเธอ

“เหมาะค่ะ เท่มากๆ ด้วย เข้ากับการแต่งตัวของคุณไบรอันด้วยค่ะ”สีหน้าจริงจังของหญิงสาวเอ่ยออกมา เธอรู้สึกอย่างที่พูดจริงๆ ผู้ชายคนนี้สูงน่าจะเกินร้อยแปดสิบเซนติเมตร ไม่ว่าจะมองทางไหนผู้ชายคนนี้ก็จัดว่าหล่อเหลาเสียจริง เอมธิดารู้ตัวว่ากำลังคิดอะไรอยู่ก็เบิกตากว้างก่อนจะพยายามทำตัวเป็นปกติที่สุด

ท่าทางของหญิงสาวตรงหน้ามันทำให้ชายหนุ่มถูกใจพอสมควร แบบนี้การเข้าหาเธอก็คงไม่ใช่เรื่องยากอะไรสินะ ชายหนุ่มเผยรอยยิ้มออกมา พอคนตัวเล็กเห็นรอยยิ้มนั้นของชายหนุ่ม เธอก็รู้สึกหน้าแดงขึ้น สายตาของผู้ชายคนนี้มันเหมือนกำลังหว่านเสน่ห์ใส่เธอไม่ผิด

“ถ้างั้นผมเชื่อคุณ รับเส้นนี้ครับ”ชายหนุ่มหันไปบอกพนักงานก่อนจะหยิบการ์ดสีดำยื่นให้กับพนักงานขาย

“ขอบคุณสำหรับการแนะนำนะครับ การได้เจอคุณเอมในวันนี้มันเหมือนโชคชะตาของผมเลย”

เอมธิดาทำตัวไม่ถูกจริงๆ เพิ่งเจอผู้ชายพูดแบบนี้ตรงๆ ครั้งแรก ก่อนหน้าไม่ใช่ว่าไม่มีใครเข้ามาแต่เด็กมหาลัยกับผู้ชายตรงหน้าแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

คำพูดของไบรอันมันไม่ใช่แค่คำหวานทั่วไป ทั้งสายตาที่จับจ้องมองมาที่เธอมันเหมือนมีความปรารถนาบางอย่าง มันไม่ได้ทำให้หญิงสาวรู้สึกอึดอัดหรืออะไรแต่สายตานั้นมันกำลังทำให้เธอหน้าร้อนผ่าวออกมาต่างหาก

“เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ ตอบแทนที่คุณไบรอันยอมคืนเนคไทเส้นนี้ให้กับเอมนะคะ”เธอตอบกลับไปพร้อมกับหลบสายตาของชายหนุ่ม บอกตามตรงเธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ กลัวจะเขินอายจนทำตัวไม่ถูก อาการแบบนี้หญิงสาวเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงกลายเป็นคนใจง่ายขนาดนี้ หวั่นไหวให้กับผู้ชายแปลกหน้าที่เพิ่งเห็นหน้าไม่ถึงสิบนาทีซะงั้น

ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาพยักหน้าก่อนจะเอื้อมมือไปรับของจากพนักงานก่อนจะหันมามองคนตัวเล็กอีกครั้งพร้อมเอ่ยปากขอตัวก่อน ครั้งแรกที่เจอเธอเขาไม่อยากรุกอะไรไปมากกว่านี้ อีกไม่นานก็ต้องเจอกันอีก เพราะงั้นวันนี้ชายหนุ่มจึงยอมกลับอย่างง่ายๆ อีกไม่นานหรอก เขาจะทำให้เธอตกหลุมรักเขาจนหมดหัวใจ อีกไม่นานเกินรอหรอก อีกไม่นาน

เอมธิดาหันหน้ามายิ้มให้กับพนักงานก่อนจะสั่งให้พนักงานห่อเป็นของขวัญให้ เพียงไม่นานร่างบางอรชรก็เดินกลับไปยังรถที่มีคนขับรถจอดรออยู่

หลายวันผ่านไป

หลังจากที่ได้เจอกับหญิงสาวในวันนั้น ไบรอันก็รอคอยจนกระทั่งวันนี้มาถึง เขารู้ไงว่าในคืนนี้ทางครอบครัวของเอมธิดาจะมาร่วมงานกินเลี้ยงท่านรัฐมนตรี งานใหญ่แบบนี้เหล่านักธุรกิจจะพลาดไปได้ไง ทางบริษัทเขาก็เป็นหนึ่งที่ได้รับคำเชิญไปร่วมงานในค่ำคืนแห่งนี้ด้วย พอรับรู้ว่าวันนี้จะได้เจอผู้หญิงคนนั้นอีก ใบหน้าหล่อเหลาก็เฉยแววตาเจ้าเล่ห์ออกมา เพียงแค่คิดว่าเห็นครอบครัวของคนที่เคยฆ่าพ่อแม่เขาให้ตายทั้งเป็นย่อยยับไปตรงหน้า เขาก็มีความสุขแล้ว

“กูจะทำให้มึง ทรมานทั้งเป็นไอ้กิตติภูมิ!”