๕.๗ จองแล้วนะ หวงมากด้วย

“หนูดีก็ไม่รู้ว่าพี่เค้าจะทำแบบนั้น ที่หนูดียอมออกมาคุยกับพี่ยุ หนูดีก็แค่อยากลองใจพี่เต อยากรู้ว่าพี่เตจะหึงหนูดีหรือเปล่า”

“หนูดีกำลังล้อเล่นอยู่กับความรู้สึกพี่ต่างหาก แล้วถ้าพี่ทำบ้างและอ้างว่าอยากให้หนูดีหึงล่ะ หนูดีจะว่ายังไง”

หาเรื่องใส่ตัวแล้วยัยหนูดีเอ๊ย ถ้ารู้ว่าพี่เตจะหึงแรงขนาดนี้ เธอคงไม่คิดลองใจเขาหรอก ดูสิทั้งหน้าตึง ทั้งเย็นชา ยืนใกล้แค่นี้แต่เหมือนถูกผลักให้ห่างจากเขาจนไกลลิบลับ ชวนใจหายชะมัดเลย แล้วถ้าหากว่าเขาทำเหมือนที่เขากำลังย้อนถามเธอล่ะ

“ไม่เอานะคะ หนูดีไม่ยอมให้พี่เตเล่นเกมหัวใจกับหนูดีหรอก”

อนุรดีโถมตัวเข้าไปกอดร่างสูงใหญ่นั้นไว้แน่นพร้อมกับส่ายหน้าไปมาอย่างกลัวความเจ็บปวด แต่เขายังคงยืนเฉยและไม่ยอมกอดตอบเธอแต่อย่างใด

“อย่าลืมว่าหนูดีเริ่มก่อน”

“หนูดียอมรับผิดแล้ว หนูดีขอโทษ” เธอช้อนตาขึ้นมองอย่างอ้อนและง้อเต็มที่ แต่ก็ยังไม่สามารถดับไฟแห่งความหึงหวงและโกรธเคืองของเตชินท์ลงได้ เพราะเขาแค่มองตอบกลับมาด้วยแววตานิ่งเฉย

“ปล่อยพี่”

“พี่เตจะไม่ยอมยกโทษให้หนูดีจริงๆ เหรอคะ”

“เอาไว้คุยกันทีหลัง ขึ้นรถเถอะพี่จะกลับแล้ว หรือถ้าหนูดีอยากอยู่ต่อก็ตามใจ” เตชินท์ยังคงพูดจาตัดรอน ทำให้หัวใจคนฟังร้อนรนไปหมด

“ไม่อยู่ค่ะ หนูดีจะกลับกับพี่เต”

“งั้นก็ขึ้นรถ”

“พี่เตกำลังโกรธ หนูดีขอขับเองนะคะ ขอกุญแจรถให้หนูดีด้วยค่ะ”

เตชินท์ถอนหายใจเหมือนไม่อยากให้ แต่ก็ยอมส่งกุญแจให้เธอในที่สุด อนุรดีขึ้นนั่งฝั่งคนขับ ส่วนเตชินท์นั่งเบาะข้างๆ ขณะที่รถแล่นออกจากโรงแรม ซึ่งบรรยากาศช่างแตกต่างกับตอนมาอย่างลิบลับ ภายในรถเงียบเชียบ อนุรดีไม่กล้าแม้แต่จะเปิดเพลง รู้สึกเหมือนตัวเองหายใจไม่ทั่วท้องและอึดอัดไปหมดกับความเงียบอันน่ากลัวของเตชินท์ แต่เธอจะไม่ยอมให้เขาเป็นแบบนี้ไปจนถึงบ้านแน่ ถ้าไม่ดีกันเสียก่อน คืนนี้ก็ไม่ต้องมีใครได้กลับบ้าน

“หนูดีมาทำอะไรที่นี่”

เตชินท์ถามขึ้นหลังจากเงียบมาตลอดทาง เมื่ออนุรดีขับรถเข้ามาจอดใต้คอนโดมิเนียมของเขาพร้อมกับดับเครื่อง แล้วโยนกระเป๋าถือซึ่งวางอยู่บนตักไปไว้ที่เบาะหลัง

“เรามีเรื่องต้องเคลียร์กันค่ะ” เธอตอบอย่างใจเย็น สวนทางกับอารมณ์ของเตชินท์ที่แม้ภายนอกจะดูเฉยเมยเย็นชา แต่ภายในยังคงเดือดปุดๆ ด้วยไฟแห่งความหึงหวง

“ไม่ใช่ตอนนี้หนูดี”

“ต้องตอนนี้ค่ะ” อนุรดีบอกอย่างคนดื้อดึงและไม่ยอมลดราวาศอกให้ เธอก็แค่ไม่อยากให้ทะเลาะกันข้ามคืน แค่อยากให้เขาหายโกรธก่อน แล้วค่อยกลับบ้าน จะได้สบายใจกันทั้งสองฝ่าย

“อย่าหาเรื่องใส่ตัว พี่บอกให้กลับ”

“ไม่กลับค่ะ ถ้าพี่เตจะกลับก็กลับไปคนเดียวเลย หนูดีจะลงและอยู่ที่นี่”

อนุรดีผลักประตูลงจากรถแล้วตรงเข้าไปในคอนโดฯ กดเรียกลิฟต์และก้าวเข้าไปในลิฟต์ โดยมีร่างสูงตามมาติดๆ ซึ่งก็เป็นไปอย่างที่เธอต้องการ

หญิงสาวกดตัวเลข ไล่เลี่ยกับที่ประตูลิฟต์ปิดลงทำให้สองคนถูกขังไว้ในลิฟต์ด้วยกันตามลำพัง ก่อนที่มันจะเลื่อนขึ้นไปยังชั้นที่เป็นห้องของเตชินท์ ลิฟต์โดยสารของคอนโดมิเนียมในเวลาสี่ทุ่มกว่าๆ เช่นนี้ ไม่ได้หยุดที่ชั้นใดเพราะไม่มีใครอื่นใช้บริการนอกจากเขาและเธอสองคน คล้ายกับทุกอย่างเป็นใจให้อนุรดีไปหมด

“หนูดีกลับบ้านเดี๋ยวนี้ อย่าหาเรื่องใส่ตัว ถ้าถึงห้องแล้วพี่ไม่รับประกันความปลอดภัย” เตชินท์เอ่ยเตือนแฟนสาวอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้อ่อนโยนแต่อย่างใด แต่ตรงข้าม มันเหมือนกับการข่มขู่คาดโทษ ซึ่งยามนี้อนุรดีไม่คิดจะหวาดหวั่นแม้แต่นิด ในเมื่อมีเรื่องอื่นที่ต้องเป็นกังวลมากกว่า

“ไม่กลับค่ะ หนูดีไม่ชอบให้มีอะไรค้างคา”

“ถ้าไม่กลับตอนนี้ พี่รับรองว่าจะมีอะไรของพี่เข้าไปคาในตัวหนูดีแน่”

“หนูดีไม่กลัวค่ะ อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดสิ”

อนุรดีเชิดหน้าขึ้นเถียงฉอดๆ อย่างไม่คิดจะกลัวคำขู่ของเขา ทั้งที่เห็นอยู่ว่าตอนนี้ดวงตาของเตชินท์เหมือนมีไฟลุกท่วม เป็นไฟแห่งความโกรธที่เจือเอาไว้ด้วยอารมณ์ปรารถนาที่เรืองรองขึ้นจนควรถอยห่างให้ไกล

“พี่ถือว่าพี่เตือนแล้วนะ”

“แล้วไงคะ”

“หนูดีกำลังหาเรื่องใส่ตัว”

“ก็บอกแล้วว่าหนูดีไม่กลัว”

“แล้วอย่ามาหาว่าพี่ไม่เป็นคนรักษาคำพูดก็แล้วกัน”