บทที่ 6 กลายร่างเป็นมนุษย์

ในมิติวิญญาณของดอกบัวนิรันดร์ ทุกอย่างเงียบสงบจนแทบได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง เหยียนหลีนอนเอนกายอยู่บนกลีบดอกบัวที่รองรับร่างวิญญาณของนาง แววตาคู่สวยเหม่อลอยมองฟ้าสีครามในมิติที่ไม่มีจุดสิ้นสุด

"เฮ้อ...น่าเบื่อเหลือเกิน"

นางพึมพำกับตัวเอง ขยับร่างไปมาด้วยความเบื่อหน่าย

"เมื่อก่อนข้ายังมีเฟิงหลงเหยียนอยู่ด้วย แม้เขาจะพูดน้อย แต่ก็พอให้ข้ามีเพื่อนคุยบ้าง แต่ตอนนี้..."

นางถอนหายใจยาวพลางพลิกตัวไปอีกด้าน แต่ไม่ว่าจะนอนตะแคงหรือนอนหงายก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง โลกในมิติวิญญาณนี้ช่างเงียบเหงาเกินไป

"จะกลายร่างเป็นมนุษย์ได้อย่างไรนะ?"

นางพึมพำพร้อมกับขมวดคิ้ว

"เฟิงหลงเหยียนมอบพลังตบะมาให้ถึงพันปี ข้าก็ไม่รู้จะใช้มันอย่างไร เขาไม่บอกวิธีเลยสักนิด หรือเขาคิดว่าข้าจะเข้าใจเอง?"

เหยียนหลีค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งบนกลีบดอกบัว ดวงตาของนางกวาดมองไปรอบ ๆ มิติวิญญาณนี้ เต็มไปด้วยแสงสีทองอ่อน ๆ และหมอกบาง ๆ ที่โอบล้อมรอบกลีบดอกบัวดอกใหญ่

ระหว่างที่นางกำลังครุ่นคิด สายตาของนางก็เหลือบไปเห็นไหสุราใบหนึ่งวางอยู่ที่มุมหนึ่งของมิติ

"สุราดอกท้อ..."

นางพึมพำ ดวงตาเป็นประกายเล็กน้อย นี่คือสุราที่เฟิงหลงเหยียนเคยดื่มและเก็บไว้ในมิตินี้ก่อนจากไป

"ของดี!"

นางเอ่ยพร้อมยิ้มบาง ๆ

"ข้าเคยได้ยินว่า สุราดอกท้อของเทพเซียนนั้นไม่ใช่สุราธรรมดา มันช่วยบำรุงพลังวิญญาณได้ดี หรือบางที...อาจช่วยให้ข้าเร่งการกลายร่างเป็นมนุษย์ได้!"

แต่ปัญหาคือ นางยังไม่สามารถขยับตัวได้เต็มที่ ร่างวิญญาณของนางเป็นหนึ่งเดียวกับดอกบัวนิรันดร์ ทำให้เคลื่อนไหวได้อย่างจำกัด

"จะทำอย่างไรดีนะ?"

เหยียนหลีนั่งครุ่นคิดพลางจ้องไปที่ไหสุรา

“จิตวิญญาณเป็นหนึ่งเดียวกับดอกบัว...”

นางพึมพำคำพูดที่เคยได้ยินจากเฟิงหลงเหยียน ดวงตาสวยคู่นั้นค่อย ๆ สว่างวาบขึ้นเหมือนเพิ่งนึกอะไรบางอย่างออก

"หากข้าควบคุมดอกบัวได้ ข้าก็อาจเคลื่อนที่ไปยังไหสุราได้!"

นางหลับตาลง ตั้งสมาธิปล่อยจิตให้สงบนิ่ง ดวงวิญญาณของนางค่อย ๆ แผ่กระจายเข้าสู่กลีบดอกบัวนิรันดร์รอบกาย ความอบอุ่นและพลังชีวิตในดอกบัวเริ่มหลอมรวมกับจิตวิญญาณของนาง

"จิตและดอกบัว...ต้องเป็นหนึ่งเดียวกัน"

นางเอ่ยกับตัวเองเบา ๆ

ไม่นานนัก กลีบดอกบัวที่เคยนิ่งสงบก็เริ่มขยับเล็กน้อย ราวกับตอบสนองต่อความตั้งใจของเหยียนหลี

"สำเร็จแล้ว!"

นางลืมตาโพลงด้วยความดีใจ

แม้จะยังไม่คล่องแคล่ว แต่ดอกบัวดอกใหญ่ก็เริ่มลอยไปช้า ๆ ตามที่นางต้องการ มันเคลื่อนตัวไปใกล้ไหสุราดอกท้อทีละน้อยจนในที่สุดก็หยุดตรงหน้าไหสุรานั้น

เหยียนหลียิ้มอย่างภาคภูมิใจ

"ได้แล้ว!"

แต่ปัญหาใหม่ก็เกิดขึ้นอีก

"แล้วข้าจะดื่มสุราอย่างไร?"

นางจ้องไปที่ไหสุรา กลีบดอกบัวขยับเล็กน้อยราวกับมีชีวิต

เหยียนหลีลองควบคุมให้กลีบด้านล่างของดอกบัวแตะกับไหสุรา

ทันใดนั้น พลังวิญญาณของดอกบัวก็เริ่มดูดซับสุราดอกท้ออย่างช้า ๆ สุราสีใสบริสุทธิ์ถูกกลีบดอกบัวซึมซับเข้าไปจนหมดในเวลาไม่นาน

"หวา! ดื่มได้จริง ๆ ด้วย!"

นางร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น

แต่ไม่นานนัก ร่างของเหยียนหลีก็เริ่มรู้สึกมึนเบา ๆ

"ทำไม...ร้อนจัง?"

นางยกมือขึ้นแตะใบหน้าของตัวเอง แต่ก็สัมผัสได้ถึงความร้อนที่แผ่ออกมาจากภายใน

สุราดอกท้อที่นางดูดซับเข้าไปเริ่มแผ่พลังออกมาอย่างรุนแรง มันหลอมรวมกับพลังตบะที่เฟิงหลงเหยียนมอบให้นาง

"หรือว่านี่คือผลข้างเคียง?"

นางพึมพำ แต่ไม่นานร่างของนางก็ทรุดลงบนกลีบดอกบัว

"มึน...ง่วงจัง"

ดวงตาคู่งามของเหยียนหลีค่อย ๆ ปิดลงพร้อมกับเสียงลมหายใจที่แผ่วเบา ร่างวิญญาณของนางเข้าสู่ห้วงนิทราในมิติที่เต็มไปด้วยกลิ่นสุราดอกท้อที่หอมอบอวล

สองชั่วยามผ่านไป

ในมิติวิญญาณอันเงียบสงบ ดอกบัวนิรันดร์ที่เคยเปล่งแสงสีทองอ่อน ๆ ค่อย ๆ ดับลง เหยียนหลีที่นอนหลับอยู่บนกลีบดอกบัว

นิรันดร์ขยับตัวเล็กน้อย นัยน์ตาคู่สวยปรือขึ้นช้า ๆ ความมึนงงปกคลุมจิตใจของนางในชั่วขณะ

"ข้าเป็นอะไรไปงั้นหรือ?"

นางพึมพำ พลางยกมือขึ้นลูบหน้าผาก

ทันใดนั้น ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนก็เกิดขึ้น เมื่อมือนางสัมผัสเข้ากับใบหน้า มันไม่ใช่เพียงสัมผัสจากจิตวิญญาณ แต่เป็นผิวเนื้อจริง ๆ

"นี่มัน..."

นางเบิกตากว้าง มองมือตัวเองอย่างตกตะลึง

"นี่คือมือของข้า!"

มือนั้นขาวผ่อง เรียวงามราวกับหยก นางเพ่งมองอยู่นานราวกับไม่เชื่อสายตาตัวเอง ก่อนจะยื่นเท้าออกมาดูอีกครั้ง

"เท้าด้วย! ข้ามีเท้าด้วย!"

นางตบที่แก้มตัวเองเบา ๆ เพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป เสียงดัง แปะ เบา ๆ บนผิวหน้าทำให้นางรู้สึกเหมือนถูกปลุกจากฝันอันยาวนาน

"ข้าไม่ได้ฝันไป! ข้ากลายร่างเป็นมนุษย์ได้แล้ว!"

เสียงของนางดังไปทั่วมิติวิญญาณ ดวงตาคู่งามเต็มไปด้วยความตื่นเต้น นางลุกขึ้นยืน ร่างกายที่เคยเป็นเพียงดวงวิญญาณตอนนี้กลับแข็งแรงและมีน้ำหนัก นางหมุนตัวอย่างตื่นเต้น พลางกระโดดโลดเต้นบนกลีบดอกบัว

"ฮ่าฮ่า! ข้าทำได้! ข้าทำได้แล้ว!"

นางพูดด้วยความดีใจ

"เฟิงหลงเหยียน ข้าทำได้จริง ๆ! ต่อไปนี้ข้าจะได้สัมผัสโลกในแบบที่มนุษย์คนอื่นสัมผัสแล้ว!"

ทันใดนั้น นางก็หยุดนิ่งไปเหมือนนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ นัยน์ตาของนางหรี่ลงเล็กน้อย

"ถ้าเช่นนั้น..."

นางพูดช้า ๆ

"ข้าก็จะได้อาบน้ำเหมือนมนุษย์คนอื่น ๆ สินะ ข้าอยากรู้นักว่าแช่น้ำจะรู้สึกดีเพียงใด!"

นางยิ้มกว้างอย่างมีความสุข ก่อนจะหันไปหยิบกำไลหยกที่เฟิงหลงเหยียนมอบให้ไว้

"เจ้าเป็นสิ่งสำคัญที่เขาให้ข้า ข้าจะใส่เจ้าติดตัวไว้"

นางพูดพร้อมกับสวมกำไลหยกลงบนข้อมือที่เรียวงาม

เมื่อทุกอย่างพร้อม นางก็ก้าวออกจากมิติวิญญาณของดอกบัว พร้อมกับเดินไปริมแม่น้ำบริเวณอันใกล้

ณ ริมธาร

เหยียนหลีกวาดตามองรอบ ๆ ด้วยความตื่นเต้น ลมเย็น ๆ พัดผ่านผิวเนื้อของนางทำให้รู้สึกสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก ดวงตาของนางหันไปยังเสียงน้ำที่ไหลเอื่อยจากลำธารใกล้ ๆ

"นั่นไง แม่น้ำ!"

นางพูดขึ้นเสียงใส ก่อนจะเดินตรงไปยังลำธาร

ระหว่างทาง นางหยุดยืนใต้ต้นไม้ใหญ่ สัมผัสกับใบไม้และดอกไม้ที่อยู่ใกล้ ๆ ทุกอย่างดูเหมือนจะมีชีวิตชีวาในสายตาของนาง

"นี่สินะ สิ่งที่มนุษย์เรียกว่าความงดงามของธรรมชาติ"

นางพูดเบา ๆ ก่อนจะสูดลมหายใจลึก

หลังจากชื่นชมธรรมชาติอยู่ครู่หนึ่ง นางก็เดินไปถึงลำธาร เสียงน้ำไหลเบา ๆ ฟังดูราวกับบทเพลงที่ขับกล่อม นางก้มลงมองเงาของตัวเองที่สะท้อนอยู่ในน้ำ

"นี่คือข้าเองหรือ?"

นางพึมพำ ขยับใบหน้าและมือดูเพื่อยืนยัน นางตกตะลึงกับความงามของตัวเอง ใบหน้าขาวนวลไร้ที่ติ ผิวพรรณเนียนละเอียดราวกับหยก

"ไม่น่าเชื่อเลยว่าข้าจะกลายเป็นเช่นนี้ได้"

นางหัวเราะเบา ๆ

"ท่านเฟิง ขอบคุณท่านจริง ๆ"

หลังจากชื่นชมตัวเองในน้ำอยู่ครู่หนึ่ง นางก็ปลดชุดที่ใส่ออกเพื่อเตรียมลงแช่ในลำธาร

"นี่คือครั้งแรกที่ข้าจะได้สัมผัสน้ำจริง ๆ!"

นางพูดกับตัวเองอย่างตื่นเต้น

เหยียนหลีเพิ่งก้าวลงไปแช่ตัวในลำธาร น้ำเย็นสดชื่นพัดผ่านร่างกาย นางรู้สึกสบายจนเผลอหลับตาพริ้ม ลำธารเงียบสงบ มีเพียงเสียงนกร้องและเสียงน้ำไหลเอื่อย ๆ เป็นเพื่อน

แต่ทันใดนั้น

ตุ้บ!

เสียงดังขึ้นมาจากที่ไม่ไกล คล้ายเสียงอะไรบางอย่างตกจากที่สูง นางสะดุ้งเฮือก ลืมตาขึ้นทันที

"ใครน่ะ!"