Chapter 12 เกาะเขตตะวัน

Chapter 12

เกาะเขตตะวัน

กระเป๋าเดินทางใบโตสีชมพู หญิงสาวร่างเล็กในชุดเดรสสีขาวกรอมเข่าพร้อมกับเสื้อสูทสีดำคลุมทับส่งเสริมบุคลิกให้ดูโตและเรียบร้อยมากยิ่งขึ้น

ชวนฝันลากกระเป๋าเดินทางมายังหน้าบริษัท วันนี้แล้วสินะที่เธอจะต้องเดินทางไปยังเกาะทางใต้

“ตื่นเต้นจังเลย เหมือนได้ไปเที่ยว”

มินโฮยิ้มร่าพร้อมกับลากกระเป๋าเดินทางสีเหลืองแสนสดใสติดสติ๊กเกอร์เป็ดของตัวเองมาด้วย

“ทำตัวเป็นเด็กไปได้น่า”

คีตายิ้มเอ็นดูเพื่อนร่วมวง เขาเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน

“เราจะไปเกาะอะไรกันเหรอครับพี่ธานี”

อรัณถามธานีที่ยืนอยู่ข้างๆกระเป๋าเดินทางสีดำสองใบ เป็นของท่านประธานใบนึงและของเขาอีกใบนึง

“เกาะเขตตะวัน เพื่อนของท่านประธานเป็นเจ้าของเกาะน่ะ”

“เกาะส่วนตัวเลยเหรอ ว้าวมาก”

โจเซฟทำท่าทางตื่นเต้น ราวินนี่ต้องรวยขนาดไหนกันนะ ถึงขั้นมีเพื่อนเป็นเจ้าของเกาะได้ ชวนฝันครุ่นคิดอยู่ในใจ

“ไปกันเถอะทุกคน รอของบริษัทมาละ”

รถอัลพาร์ดคันสีดำมาจอดอยู่ตรงหน้า ราวินนั่งอยู่แล้วและเขาเลือกที่จะนั่งเบาะด้านหน้าแถวแรกของตัวรถ เด็กๆทยอยขึ้นไปนั่งด้านหลัง ส่วนธานีนั่งเบาะหน้ากับคนขับ

ชวนฝันทำหน้าประหม่าเมื่อเห็นหน้าของราวิน เธอขึ้นรถเป็นคนท้ายสุด และเมื่อกำลังจะเดินไปด้านหลังเพื่อนั่งกับพวกเด็กๆแต่ราวินก็กระชากข้อมือเล็กของนั้นเอาไว้

“นั่งตรงนี้”

เขาออกคำสั่งแล้วปรายตามาที่เบาะว่างข้างๆเขา

“ตะ แต่ว่า…”

ชวนฝันจะปฏิเสธ เธอเป็นผู้จัดการวงก็ต้องไปนั่งกับเด็กๆสิ”

“บอกว่าให้นั่งลงตรงนี้ อย่าขัดคำสั่ง”

ราวินเสียงแข็งมากขึ้น

“นั่งตรงนั้นก็ได้ครับพี่ฝัน เดี๋ยวรถก็ต้องไปจอดที่สนามบิน”

อรัณเอ่ยยิ้มๆ การกระทำของทั้งคู่ตกอยู่ในสายตาของทุกคน เด็กๆกลัวว่าชวนฝันจะโดนดุเลยบอกให้เธอนั่งตรงนั้น

ชวนฝันจำใจต้องนั่งลงข้างๆราวินแม้จะไม่เต็มใจ

ราวินกระซิบลงมาข้างหูของเธอ

“อย่าทำหน้าเหมือนตตูดตอนอยู่กับฉัน”

ชวนฝันได้ยินแบบนั้นยิ่งทำหน้ามุ่ยปากตุ่ยเข้าไปกันใหญ่ เขากล้าดียังไงมาว่าหน้าเธอเหมือนตูด!

แม้จะโกรธแต่ก็ไม่อาจโต้ตอบอะไรกลับไปได้ เธอเลือกที่จะนั่งเงียบๆจนถึงสนามบิน

“ปะ ไปกันเถอะนะเด็กๆ ป่านนี้พวกทีมงานคงจะรอเราแล้วล่ะ”

ธานีเอ่ยบอกสมาชิกวงไอบี ตอนนี้เขาอยู่กันที่หน้าสนามบิน

“เอ๊ะ แล้วตอนนี้ทีมงานอยู่ไหนกันคะ?”

ชวนฝันเอ่ยถาม เธอรู้สึกว่าไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับเนื้องานเลย

“พวกทีมงานไปรอกันที่เกาะแล้วล่ะ เซ็ตกล้อง อุปกรณ์ ไหนจะชุดอีก”

ธานีแจงรายละเอียด หลังจากนั้นไม่นานทุกคนก็ได้ขึ้นเครื่องและเดินทางไปยังเกาะเขตตะวันทางภาคใต้

เมื่อถึงสนามบินทางภายใต้ก็มีรถอัลพาร์ดสีขาวมารับพวกเขาไปยังจุดขึ้นเรือ

เมื่อมายังจุดขึ้นเรือก็พบเข้ากับผู้ชายหน้าตาดีคนนึงที่แต่งตัวดูดี เขาใส่เสื้อเชิ๊ดสีขาวกับกางเกงสแล็ค

“ไงไอ้วิน ไม่เจอนานเลยนะมึง”

ชายหนุ่มหน้าหล่อมีรอยยิ้มปรากฏขึ้น เขาถอดแว่นกันแดดสีชาออกแล้วเอ่ยทักทายราวิน

“สบายดีมึง เป็นไงมั่งไอ้เนย์ ไปอยู่เมืองนอกเมืองนาซะนาน”

ราวินเข้าไปชกไหล่เพื่อนเบาๆ ทั้งคู่เคยสนิทกันสมัยเรียนไฮสคูล อาคเนย์ วิวัติขจร ลูกชายของนายหัวสิบทิศ วิวัติขจร และม่านมุก (จากเรื่องเมียเงือกของนายหัว)

“ก็ดีแหละมึง พ่อกูอะดิบังคับกูไป แถมกลับมาให้กูทำงานเลยอีก วนไปวนมาอยู่ในเมืองกับบนเกาะนี่แหละ”

อาคเนย์เอ่ยเซ็งๆแต่ก็มีรอยยิ้ม แม้จะทำงานหนักแต่เขาก็รักเกาะเขตตะวันนั้นมาก

“กูยังไม่ได้เข้าไปไหว้คุณลุงสิบกับคุณป้ามุกเลยว่ะ”

ราวินเอ่ยขึ้นมา เพราะยุ่งๆเลยยังไม่มีเวลาจะเข้าไป ที่มาในครั้งนี้ก็ต้องมาทำงาน เขารู้สึกเกรงใจอยู่ไม่น้อยที่มาขออนุญาตใช้เกาะส่วนตัวแห่งนี้ แต่เพราะทะเลที่นี่มันสวยมากแล้วเขาต้องการให้มีอยู่ในเอ็มวีเดบิวต์เปิดตัวของวงไอบี

“ไม่เป็นไรหรอกมึง ยังไงทำงานเสร็จค่อยไปก็ได้ ไปกันเถอะ รีบไปจะได้ทำงานกัน”

ทุกคนพากันขึ้นไปบนเรือ อาคเนย์เหลือบมาเห็นสาวสวยซึ่งก็คือชวนฝัน เขารู้สึกแปลกใจที่มีผู้หญิงสวยๆห้อยตามตูดราวินมาแบบนี้ด้วย

“เอ่อ คุณ?”

ราวินที่ขึ้นเรือไปก่อนหันออกมามองเมื่อเห็นชวนฝันยืนคุยกับอาคเนย์

“เอ่อ คือ ฉันชื่อชวนฝันค่ะ”

ชวนฝันที่เหม่อๆอยู่หันไปตอบ

“อ๋อ คุณชวนฝัน คุณเป็น? เอ่อ ผู้ช่วยราวินเหรอครับ?”

เขาอยากถามให้แน่ใจเรื่องสถานะชองเธอ

“ปละ เปล่าค่ะ ฉันเป็นผู้จัดการของวงไอบี คอยดูแลเด็กๆค่ะ”

ชวนฝันรีบตอบ กลัวว่าเขาจะเข้าใจผิด กลัวว่าราวินจะมาว่าอะไรเธออีก เพราะธานีเคยแจ้งไว้แล้วว่าห้ามคนนอกรู้ความสัมพันธ์ของเธอและเขา

“งั้นเหรอครับ ขึ้นเรือกันดีกว่า มา ผมช่วย”

“ขอบคุณนะคะ”

ชวนฝันยิ้มๆ เธฮจับมือของอาคเนย์แล้วค่อยๆลงเรือด้วยความระมัดระวัง เธอไม่รู้เลยว่าการกระทำนั้นอยู่ในสายตาของราวิน และสร้างความโกรธให้เขาได้ถึงเพียงไหน