ตอนที่ 2 ปรนนิบัติอาบน้ำ

ไม่นานเสียงรถหลายสิบคันก็วิ่งมายังบริเวณที่พวกเขายืนอยู่ แสงไฟจากรถยิงสาดเข้ามา และจอดอย่างรวดเร็ว

หลี่หรงยกสัญญาณมือ ว่าเป็นคนของเขาเอง เซียวอี้หยางจึงยืนนิ่งดูเหตุการณ์

“นายท่าน” คนหลายสิบคนวิ่งกรูเขามา

หลี่หรงปรับสีหน้าตื่นตระหนกเป็นเพียงเหนื่อยล้า คล้ายเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยแล้วลุกขึ้นยืน

“จับใครได้บ้าง” เขาเอ่ยถามเสียงแหบพร่า แม้จะตกน้ำไม่กี่นาทีแต่อากาศเริ่มเย็นลงมาก ร่างกายของเขาเริ่มหนาวสั่น

“ขออภัยนายท่าน” เสียงลูกน้องเอ่ยตอบอย่างละอาย พวกมันเตรียมตัวมาดีมาก

“ท่านพ่อ” หลี่ชิงหยวนวิ่งออกมาจากรถทันทีที่รถหยุด

พอเห็นว่าหลี่หรงปลอดภัยทุกคนก็เริ่มสนใจมายังเซียวอี้หยาง

หลี่ชิงหยวนส่งสายตาคำถามไปยังบิดา

“เขาช่วยพ่อเอาไว้” หลี่ซิงหยวนมีสายตาหวาดระแวงอย่างชัดเจน ตอนนี้สำหรับเขาใครก็ไม่น่าไว้วางใจ

“ท่านชื่ออะไร” หลี่หรงหันไปถาม คนอื่นไม่เจออย่างที่เขาเห็นย่อมคิดกับชายผู้นี้เป็นอย่างอื่น

“เซียวอี้หยาง” เสียงทุ้มต่ำทรงอำนาจ ทำให้หลี่ซิงหยวนเกิดความยำเกรงขึ้นโดยไม่รู้สึกตัว

“ข้าหลี่หรง ข้าจะดูแลท่านเป็นอย่างดีหากท่านยินยอมไปกับข้า”

เพราะเขาเองก็ได้รับปากแล้วว่าจะตอบแทน

“ได้”

เพราะตอนนี้เซียวอี้หยางก็ไม่แน่ใจเช่นกัน ว่าเขาจะไปที่ใดต่อ เขาชำเลืองมองดูรถม้าที่เป็นคันสีดำทมิฬทั้งคัน ไม่มีม้าลากแต่พวกมันกลับเคลื่อนได้อย่างรวดเร็ว และคนเหล่านี้ต่างแต่งกายประหลาดยิ่งนัก

อาวุธที่อยู่ในมือเขาก็ไม่เคยเห็นคล้ายธนูแต่ไม่ใช่

เซียวอี้หยางมั่นใจว่าคนเหล่านี้ไม่มีวรยุทธแต่ทำไมถึงมีพลังดันลูกเล็ก ๆ นั้นออกไปได้อย่างรุนแรงเช่นนั้นได้

“ท่านพ่อ?” หลี่ชิงหยวนเอ่ยถาม เขามีความรู้สึกว่าท่านพ่อให้เกียรติคนผู้นี้มากเกินไป

“ท่านโปรดตามข้ามา”

หลี่หรงไม่ตอบบุตรชาย เดินนำเซียวอี้หยาง เขาเปิดประตูให้ไม่เคยมีผู้ใดได้รับเกียรติเช่นนี้มาก่อนและเดินอ้อมไปยังอีกประตู โดยมีคนคอยเปิดประตูให้เขา

รถวิ่งไปตามถนนยามวิกาลยามฉับไว ตลอดทางเซียวอี้หยางเขาจ้องมองไปยังข้างทางไม่เอ่ยวาจาตลอดทาง เมื่อมาถึงคฤหาสน์ขนาดใหญ่ของตระกูลหลี่ เขาก็มั่นใจแล้วว่าที่นี่ไม่ใช่เมืองที่เขาเคยอยู่

ความโอ่อ่า สง่างามของคฤหาสน์ไม่ได้ทำให้เซียวอี้หยางตกตะลึงเท่ากับบรรยากาศที่แตกต่างจากที่เขาเคยอยู่

“ข้าจะให้คนนำท่านไปผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”

เอ่ยเสร็จหลี่หรงก็เดินขึ้นชั้นบน เขาจะต้องรีบจัดการเรื่องในวันนี้

“นายท่าน เชิญตามดิฉันมาเจ้าค่ะ”

หญิงรับใช้หน้าตาหมดจด อายุเกือบวัยกลางคนยืนก้มหัวรอรับใช้เซียวอี้หยาง ชายหนุ่มไม่เอ่ยวาจาก้าวเท้าตามหญิงสาวไป

ห้องที่เตรียมไว้ให้เซียวอี้หยางกว้างขวางและยิ่งใหญ่ประมาณเท่าคุณชายหลี่ชิงหยวน

“เจ้าชื่ออะไร” เซียวอี้หยางเอ่ยถามหญิงสาว

“ชิงอิงเจ้าค่ะ” แม้จะเป็นยุค 2021 แต่คนใช้ที่บ้านตระกูลหลี่ยังคงไว้ซึ่งความเป็นบรรดาศักดิ์ของเจ้านายบ้าง

ชิงอิงยืนโค้งต่ำรอรับใช้เซียวอี้หยาง เห็นชายหนุ่มไม่เดินไปอาบน้ำและผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าจึงเดินไปอธิบายเพิ่ม

“เสื้อผ้าของนายท่านอยู่ในตู้นี้และห้องน้ำอาบอยู่ทางซ้ายมือเจ้าค่ะ”

เมื่อเอ่ยเสร็จเซียวอี้หยางยังคงยืนหน้านิ่ง ชิงอิงเป็นหญิงสาวที่มีไหวพริบเฉียบแหลม เมื่อมองชุดแต่งกายของเซียวอี้หยาง จึงลองเอ่ยขึ้น

“ข้าน้อยจะไปตามคนมาช่วยอาบน้ำนะเจ้าคะ"

“ฮืม” เซียวอี้หยางแอบถอดหายใจ เขาเกือบจะเอ่ยแล้วว่า จะอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างไร

ชิงอิงเองก็โล่งอก นายท่านหลี่สั่งนางเอาไว้ว่าให้ช่วยทุกอย่าง นางพึ่งจะเข้าใจความหมายนั้น

ชิงเฉิน เด็กหนุ่มวัย 15-16 วิ่งขึ้นมาเมื่อได้รับคำสั่งมาช่วยคุณชายเซียวอี้หยางอาบน้ำสีหน้ายังคงนิ่งไม่มีคำถาม

ชิงอิงออกจากห้องไปทันที

เซียวอี้หยางกางมือออกเป็นสัญญาณให้ช่วยเขาปลดเสื้อผ้า เด็กหนุ่มรีบเข้าไป แม้จะพยายามเช่นไรท่าทางเงอะงะ ก็ทำให้ชายหนุ่มขมวดคิ้ว บ่าวไพร่ที่นี่การอบรมคงยังไม่ดีพอ เขาจึงช่วยปลดเสื้อผ้าให้

ภาพกายกำยำ กล้ามเนื้อแน่นทุกสัดส่วน และความยิ่งใหญ่ตรงนั้นทำให้เด็กหนุ่มเกิดความเขินอาย เกิดมาจนปานนี้เขายังไม่เจอรูปร่างบุรุษเต็มตาเช่นนี้

“คุณชายเชิญที่ห้องน้ำขอรับ” เขารีบเบือนหน้าและเชิญชายหนุ่มเข้าไปยังห้องน้ำ

เซียวอี้หยางกำลังจะก้าวเท้าลงอ่างน้ำ ชิงเฉินจึงเอ่ยทักท้วง

“นายท่านหลี่รอท่านทานข้าวเย็นขอรับ ต้องขออภัยคุณชายต้องรีบอาบน้ำขอรับ”

เซียวอี้หยางแม้จะเคืองใจที่โดนบ่าวเล็ก ๆ เอ่ยห้าม แต่ตอนนี้อะไรเขาก็ต้องตามไปก่อน

เมื่อเห็นชายหนุ่มหยุดและมองตาขวางเล็กน้อย ชิงเฉินจึงยกมือเชิญให้เขามายืนใต้ฝักบัว

ทุกการกระทำของชิงเฉินทั้งการเปิด ปิดน้ำ น้ำจากฝักบัวกระทบกายเขารู้สึกจักกะจี้เล็กน้อย จากนั้นชิงเฉินก็ใช้ฟองนุ่มละมุนถูไปทั่วร่างกายของชายหนุ่ม

กลิ่นเจลอาบน้ำราคาแพงหอมละมุนไปทั่ว ทำให้เซียวอี้หยางผ่อนคลายไม่น้อย ในขณะที่ชิงเฉินเขินอายหน้าแดงระเรื่อ

“อ่างน้ำนั่น วันหลังเจ้าสอนข้าใช้งานด้วย”

หากได้ลงแช่น้ำคงจะผ่อนคลายไม่น้อย ตอนนี้เขาไม่ควรอายที่จะถาม ขั้นตอนต่าง ๆ ที่ชิงเฉินทำก็ไม่ได้ยากลำบากอะไร

ดูจากสีหน้าของชิงอิงผู้คนที่นี่น่าจะอาบน้ำเอง

อะไรกันร่ำรวยขนาดนี้ยังต้องอาบน้ำเอง