2

"อีอัญญาจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน อีอัญญา"

พรกมลบุตรสาวคนโตของพรพัฒน์และหลานคนโปรดอีกคนของเจ้าสัวประชัยกำลังตีมือรัวเคาะประตูห้องนอนของอัญญาขี้ข้ารองมือรองเท้าของเธอแต่เช้าเพราะวันนี้มันวันเงินเดือนออกเธอต้องรีบมารับส่วนแบ่งก่อนจะออกไปช้อปปิ้งในช่วงสายของวัน

"ค่ะ"

หญิงสาวที่เพิ่งจะนอนไปได้ไม่กี่ชั่วโมงรีบลุกขึ้นมาเปิดประตูห้องในทันทีเพราะเกรงว่าประตูห้องโทรมๆของเธอจะพัง มันเคยพังมาแล้วเพราะแรงเคาะแบบนี้ เธอจำต้องสลัดความเหนื่อยล้าทิ้งไปเพื่อต่อสู้กับวันใหม่ที่ไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง

"เอามาเร็วๆ"

พรกมลแบมือขอเงินอย่างไม่อายเพราะเงินนี้เธอควรจะได้ในฐานะที่เธอเป็นหลานสาวคนโปรดมีส่วนจะได้บ้านหลังที่ให้อัญญาอาศัยตั้งส่วนหนึ่งหลังจากที่หารแบ่งกับพี่น้องคนอื่นๆแล้ว บุญเท่าไหร่ที่ให้อัญญาที่ไม่ได้ในส่วนแบ่งของบ้านหลังนี้อาศัยอยู่แลกกับค่านู้นนี้นั้นนิดหน่อยก็แสนจะคุ้มเมื่อเทียบกับบ้านหลังใหญ่โตนี้

"มาแต่เช้าเลยนะคะพี่ปู เร็วเข้าสิอัญญาเอาส่วนของฉันมาด้วย"

พรทิพย์ลูกสาวคนรองของพรพัฒน์ก้าวเข้ามาร่วมวงแบมือขอเงินด้วยอีกคน เพราะไม่ใช่แค่พี่สาวที่มีส่วนได้บ้านหลังนี้เธอเองก็ด้วยอย่างนั้นอัญญาก็ต้องจ่ายค่าอยู่อาศัยมา ให้พอๆกับที่พี่สาวของเธอได้ไป

"อัญยังไม่ได้กดมาค่ะ"

อัญญาที่ยังคงง่วงและเหนื่อยสุดๆชีวิตพูดออกมาอย่างคนอยากจะกลับไปนอน เธอชินสะแล้วที่ต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้เพราะมันก็มีมาทุกเดือนตลอดสี่ปีตั้งแต่เธอไม่ได้เรียนต่อ ครั้งแรกมันก็มีน้ำตาพร้อมโดนตบตีไปหลายทีแต่มาครั้งหลังๆเธอชินชาและโดนตบสะจนไม่ค่อยเจ็บ

"ก็ไปกดเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่อยากออกไปนอนรอแม่กับพ่อของแกที่ข้างถนน ไปสิ"

พรประภาน้องสาวคนสุดท้องและร้ายที่สุดเดินเข้ามากระชากแขนของคนตัวบางกว่าจนกระเด็นแทบจะชนเข้ากับกำแพง เพราะเธอก็ต้องการเงินถึงแม้จะได้ไปแล้วใช้หมดแค่ภายในชั่วโมงเดียวก็ตาม

"ค่ะ คุณกุ้ง คุณปู คุณปลา"

อัญญาก้มหน้าเดินดิ่งออกจากบ้านไป เงินของเธอก็จริงได้มาจากน้ำพักน้ำแรงของตัวเองก็จริงแต่เกินครึ่งต้องจ่ายเป็นค่าที่ซุกหัวนอนและเธอก็ต้องทนเพราะไม่รู้จะไปไหนไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนนอกจากทุกคนในบ้านนี้