หัวใจกระชากรัก…วิศวะร้าย (ฟาโรห์ & ชะเอม)

(เอมมมมมมมมมมม มึ้ง มึงอยู่หนายยยย”)

ตีหนึ่ง!

เสียงจากปลายสายที่ฉันเพิ่งงัวเงียขึ้นมาเพื่อกดรับ และยังไม่ทันอ้าปากพูดอะไร ปลายสายก็ส่งเสียงร้องไห้ปนสะอีกสะอื้นแทรกเข้ามา

“โอยยย อะไรของมึงอีกเนี่ยอีแนท นี่มันตีหนึ่งแล้วไหมมึงงงง"

ฉันเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างช้า ๆ ก่อนที่จะใช้เวลาปรับสายตาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วมองดูเวลาที่หน้าจอมือถือ ถึงได้รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาตีหนึ่ง ให้ตายเถอะฉันกำลังรับสายเพื่อนรักในตอนตีหนึ่งในขณะที่เกือบเข้าเฝ้าพระอินทร์ ฝันไปถึงดาวอังคารยันดาวพลูโตไปแล้วด้วย

ฉันชื่อ ชะเอม เรียนอยู่คณะบริหารปีหนึ่ง ช่วงนี้เป็นช่วงกลางเทอม เลยค่อนข้างที่จะมีสอบย่อยหนักกว่าปกติ พอกลับมาถึงห้องตอนบ่ายก็เผลอหลับไป กว่าจะรู้ตัวอีกทีฟ้าก็มืดแล้ว

“เออโทษทีมึง กูเผลอหลับไปหน่อย แล้วนี่เป็นไรร้องไห้ทำไมก่อน?”

ฉันถามกลับเจ้าของปลายสายที่โทรมาทั้งโวยวายทั้งร้องไห้ ฟังน้ำเสียงเหมือนนางเมานิด ๆ

นางชื่อแนท เป็นเพื่อนที่เคยเรียนโรงเรียนเดียวกับฉันตั้งแต่มอ.สี่ยันมอ.หก สมัยที่อยู่โรงเรียนเราไม่ได้สนิทกันมากสักเท่าไหร่ เพราะเรียนคนละห้องกัน ฉันอยู่ห้องสองแต่แนทอยู่ห้องสี่ เคยเห็นหน้าทักทายกันบ้างตอนมีชั่วโมงกิจกรรมที่เรียนรวมกัน ทว่าพอเราสองคนได้เข้ามหาวิทยาลัยเดียวกันและดันได้เข้ามาเรียนที่คณะเดียวกัน เราสองคนก็เลยสนิทกันไปโดยปริยาย

ส่วนไอ้ที่เรียกมึง ๆ กู ๆ นี่ไม่ใช่คำหยาบนะ แต่แนทเป็นคนบอกฉันว่าอย่าแอ๊ปเรียบร้อย เพื่อนสนิทกันก็ต้องพูดกันแบบนี้ ฉันก็เลยต้องเรียกมึง ๆ กู ๆ ตามมันเพราะไม่อยากถูกมันมองว่ากระแดะ

แนทนางเป็นคนสวยมั่นใจในตัวเองสูงมาก นางเป็นคนสนุกสนานเฮฮาเข้ากับคนง่าย เป็นสายเที่ยวสายปาร์ตี้ ผิดกับฉันที่ค่อนข้างจะติดหนังสือเสียส่วนใหญ่ ถ้าไม่อ่านหนังสือเรียนก็ต้องเป็นอ่านหนังสือนิยาย เหมือนชีวิตฉันวนลูปเท่านี้เอง ซึ่งข้อนี้แนทเองก็ชอบบ่นบ่อยบอกให้ฉันทำตัวเหมือนวัยรุ่นมีสังคมเหมือนคนอื่น ไม่ก็ออกเที่ยวกับมันบ้าง ซึ่งถามว่าเคยไหม แน่นอนว่าฉันก็เคยออกเที่ยวกับมันอยู่บ้างเหมือนกันแต่ไม่บ่อย ก็คนไม่ชอบเที่ยวให้ทำไง

“มึงกูเศร้า มึงมาหากูที่ผับหน่อยดิ กูไม่ไหวแล้ววะ” แนทพูดไปสะอึกสะอื้นไป ทำเอาฉันหายงัวเงียเป็นปลิดทิ้ง

“เชี่ยยย มึงตอนนี้ตีหนึ่งเนี่ยนะ”

“สรุปมึงมาไม่ได้? สุดท้าย มึงก็ทิ้งกูอีกคน แม่งใคร ๆ ทิ้งกูหมดเลย ฮืออออออ” แนทสรุปจบพร้อมร้องไห้โวยวาย แน่นอนว่าถ้าฉันไม่ไป ฉันจะกลายเป็นเพื่อนที่ชั่วร้ายในสายตานางทันที และถ้าไม่ตามใจนางอีกก็นั่นแหละ นางจะงอนไม่ก็บ่นใส่ฉันจนหูชาเจ็ดแปดวันถึงจะยอมคืนดีด้วย แล้วฉันก็ดันตามใจนางทุกครั้งเพราะขี้เกียจมีปัญหา

“กูไม่ได้จะทิ้งมึง เออ ๆ โอเค งั้นเดี๋ยวกูออกไป โทรไปแล้วรับด้วยล่ะ ไม่ใช่พอกูไปถึง มึงไม่รับสายแล้วหายหัว”

“ยังงี้สิ ถึงเรียกว่าเพื่อนรักกัน ขอบใจนะเว้ยเอม” น้ำเสียงมันดีขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะตัดสายใส่ฉันฉับ ส่วนฉันก็ถอนหายใจออกมาอย่างเซ็ง ๆ

ปกติแล้วแนทเป็นคนที่ค่อนข้างเฟรนลี่ มีหนุ่ม ๆ เข้าหาเต็มไปหมดจนฉันจำหน้าแฟนหนุ่มของแนทได้บ้างไม่ได้บ้าง บางคนนางก็พามาแนนำให้รู้จัก แต่บางคนนางก็ไม่ได้พามาเพราะว่าคบสามสี่วันแล้วเลิก

ข้อดีของนางคือเป็นคนสวยที่สวยเอามาก ๆ แต่ข้อเสียก็คือให้ใจคนง่ายไปหน่อยเพราะไม่ว่าใครจะเข้ามา นางก็ชอบเอาทั้งตัวทั้งใจลงไปเล่นด้วย ทั้งที่คนพวกนั้นเข้าหาเธอเพียงเพราะต้องการทำเรื่องอย่างว่า ไม่เคยมีใครจริงใจกับนางเลยสักคน สุดท้ายนางก็อกหักถึงต้องมานั่งฉันปลอบใจไม่เว้นแต่ละวัน

ตีหนึ่งกว่า สุดท้ายหลังจากวางสายของแนท ฉันก็รีบแต่งตัวแบบลวก ๆ ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนธรรมดา ก่อนจะตรงดิ่งมายังสถานบันเทิงตรงด้านหลังมหาวิทยาลัยในทันที และเนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ผู้คนจึงหนาตาเป็นพิเศษ กว่าที่ฉันจะหาตัวต้นเรื่องเจอ ก็ใช้เวลาอยู่สักพักใหญ่

“โอ้ยย กว่าจะหาตัวเจอ มึงมานั่งหลบมุมตรงนี้ทำไมเนี่ย กูโทรหาเสือกไม่รับสายกูอีกนะ อิบ้า” ฉันเท้าสะเอวมองแนทที่แทบจะนั่งฟุบอยู่กับโต๊ะ นางผงกหัวนิดนึงขึ้นมามองฉันแล้วส่งยิ้มมาให้

“โทษทีเพื่อน พอดีเสียงมันดังน่ะ กูเลยไม่ได้ยิน”

“เดี๋ยวนะ นี่มึงดื่มไปเยอะขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย” ฉันเข้าไปคว้าแก้วเหล้าในมือมัน พร้อมกับหยิบขวดเหล้าที่มันสั่งขึ้นมาดูก่อนจะวางลงไป

“ไหนเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เล่าดิ” เห็นสีหน้าและท่าทางของเพื่อนที่ยังดูฟูมฟายอยู่ก็อดสงสารนางไม่ได้ปกตินางฟูมฟายเรื่องโดนเทอยู่บ่อย ๆ แต่ไม่เคยโดยเทจนเมามากขนาดนี้

“มึงจำผู้ชายคนล่าสุด ที่กูบอกว่าชอบเขามากได้ปะ”

“คนไหนวะ” ที่ถามแบบนี้ไม่ใช่กวนตีน แต่จำไม่ได้จริง ๆ แนทคบผู้ชายเป็นสิบ คบจนไม่รู้ว่าคนไหนตัวจริงตัวปลอมของนาง

“ก็พี่ฟาโรห์ที่เรียนวิศวะ อะ”

พอนางตอบฉันเลยพยายามนั่งนึกหน้าเขา ก่อนจะนึกใบหน้าของพี่ฟาโรห์ออก เขาเป็นรุ่นพี่คณะวิศวกรรมศาสตร์ ฮอตจัด โคตรหล่อ แถมยังเป็นที่หมายปองของสาว ๆ ทั้งมหาวิทยาลัย รู้ว่าแนทแอบเล็งไว้แต่ก็ไม่รู้ว่าไปคบกันเป็นจริงเป็นจังตอนไหน