บทที่ 5 คนเอาแต่ใจ【2】

“คุณกวีเหรอคะ? ขอโทษด้วยค่ะ พอดีแก้วไม่ชอบรับเบอร์แปลก” ใบแก้วพูดเสียงแผ่ว เธอเตรียมใจไว้แล้วว่าต้องโดนเขาบ่นแน่ ๆ แล้วมันก็เป็นอย่างที่เธอคิดจริง ๆ

[แล้วก่อนที่เธอจะทำงานนี้ เธอไม่ได้ขอเบอร์ฉันจากช่องหรือไง ขนาดฉันยังมีเบอร์ของเธอเลย] อีกฝ่ายร่ายยาวเสียงเข้ม ขณะที่ใบแก้วก็ทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ

“แก้วขอโทษค่ะคุณกวี เดี๋ยวแก้วจะรีบบันทึกเบอร์คุณกวีเอาไว้เลยค่ะ” ใบแก้วขอโทษขอโพยคนปลายสายอีกครั้ง เนื่องจากเรื่องนี้เป็นความสะเพร่าของเธอเอง

[ช่างเรื่องนั้นไปก่อน ตอนนี้เธออยู่ไหน?]

“แก้วอยู่ที่ร้านกาแฟใต้ตึกค่ะ”

[ดี ตอนนี้ฉันคุยกับผู้ใหญ่ในช่องเสร็จแล้ว เดี๋ยวฉันลงไปหาเอง ส่วนเธอก็เตรียมตัวไว้ด้วยเพราะเราต้องไปทำงานต่อ]

“ได้ค่ะ” หลังวางสายจากพระเอกหนุ่มเรียบร้อยแล้ว ใบแก้วก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง เธอรู้สึกว่าการทำงานร่วมกับคุณกวีในวันนี้ก็คงไม่ได้ต่างไปจากเมื่อวานนักหรอก แม้ว่าเธอจะอุตส่าห์เตรียมตัวมาอย่างดีแล้วก็ตาม

“ให้มันได้แบบนี้สิใบแก้ว” หญิงสาวพูดกับตัวเองเสียงแผ่ว พลางถอนหายใจออกมาอย่างแรง

“บันทึกเบอร์ฉันไว้หรือยัง”

นั่นเป็นประโยคแรกที่คุณกวีพูดกับใบแก้ว หลังอีกฝ่ายลงมาเจอกันที่ร้านกาแฟ ระหว่างที่พูดคิ้วเข้มของพระเอกหนุ่มก็ขมวดเข้าหากัน เหมือนเจ้าตัวยังไม่สบอารมณ์เรื่องที่ใบแก้วไม่ได้กดบันทึกเบอร์ของเจ้าตัวเอาไว้

“เรียบร้อยแล้วค่ะ คุณกวี” ใบแก้วตอบกลับพลางยิ้มแห้งให้คนตรงหน้าหนึ่งที ก่อนที่หญิงสาวจะส่งเครื่องดื่มที่เธอตั้งใจซื้อมาให้พระเอกหนุ่ม

“อะไร” คุณกวีเอ่ยถามอย่างงง ๆ เมื่อแก้วกาแฟถูกยื่นมาให้ตรงหน้า

“ก็... กาแฟไงคะ”

“...”

“ดื่มสักหน่อยก่อนไปทำงาน น่าจะทำให้คุณกระปรี้กระเปร่าขึ้นนะคะ” หญิงสาวอธิบายเสียงแผ่ว ในใจเธอก็เริ่มกังวลขึ้นมาเล็กน้อย กลัวว่าคุณกวีจะไม่ยอมรับกาแฟแก้วนี้และเธอจะต้องดื่มมันเอง ทว่าอีกฝ่ายไม่ได้ใจร้ายกับเธอมากนัก เพราะหลังจากนั้นไม่นานคุณกวีก็ยื่นมือมารับแก้วไปจากเธอ

“ขอบใจ” อีกฝ่ายกล่าวขอบคุณเพียงสั้น ๆ จากนั้นเจ้าตัวก็เดินนำใบแก้วไปที่ด้านหน้าบริษัท เพื่อขึ้นรถตู้ที่คุณกวีให้คนขับรถของที่บ้าน

มาทำงานให้

ใบแก้วไม่รู้ว่าการที่เธอตัดสินใจเลี้ยงกาแฟคุณกวี จะทำให้อีกฝ่ายอารมณ์ดีหรือเปล่า แต่ที่แน่ ๆ เธอไม่ถูกพระเอกหนุ่มบ่นอีกเลยตลอดงานอีเวนต์วันนี้ แม้เธอจะยังทำงานไม่ได้ดีนัก และยังคงจับทางไม่ถูกว่าอีกฝ่ายชอบหรือไม่ชอบอะไร

“แก้ว เดินมาตรงนี้ซิ” คุณกวีเรียกกันเบา ๆ เมื่ออีกฝ่ายเห็นว่าใบแก้วกำลังชะเง้อมองผู้คนมากมายที่มายืนรออยู่หน้าเวที เพื่อรอให้คุณกวีออกไปปรากฏตัวตามคำโฆษณาของพิธีกรในงาน

“มีอะไรเหรอคะ” เมื่อเดินกลับมาหาพระเอกหนุ่ม ใบแก้วก็ถามขึ้นเผื่อว่าคุณกวีต้องการเรียกใช้งานอะไร

“ทีหลังอย่าไปชะเง้อมองแบบนั้น เพราะมันดูไม่มืออาชีพ” อีกฝ่ายบอกใบแก้ว ก่อนจะหันหน้ากลับไปให้ช่างแต่งหน้าบรรจงเติมลิปให้กันต่อ

หลังจาก่ช่างแต่งหน้าทาลิปให้เรียบร้อยแล้วก็พ่นสเปรย์เพื่อล็อกเครื่องสำอางอีกที คราวนี้ทุกอย่างก็เสร็จสิ้น พระเอกหนุ่มพร้อมที่จะปรากฏตัวต่อหน้าสื่อมวลชนแล้ว

“เสร็จแล้วค่ะ เดี๋ยวทีมงานไปแจ้งพิธีกรได้เลยนะว่าคุณกวีพร้อมแล้ว” ช่างแต่งหน้าหันไปบอกทีมงาน คุณกวีลุกขึ้นยืนเต็มความสูง อีกฝ่ายบิดต้นคอซ้ายขวาไปหนึ่งรอบเพื่อคลายอาการเมื่อยล้า หลังนั่งเฉย ๆ ให้ช่างคอยบรรจงแต่งแต้มเครื่องสำอางให้ จนปวดคอไปหมด

“มองอะไร?” คุณกวีถามใบแก้วทั้งที่คิ้วขมวด เมื่ออีกฝ่ายเห็นว่าเธอกำลังจ้องหน้าพระเอกหนุ่มตาไม่กะพริบ

“ไม่มีอะไรค่ะ แก้วก็แค่รู้สึกว่าวันนี้คุณกวีดูดีมากเลยค่ะ” ใบแก้วเอ่ยชมพระเอกหนุ่ม จนทำเอาคนตรงหน้าถึงกับชะงักไปเล็กน้อย เนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกที่เธอพูดชมคุณกวี คำพูดของใบแก้วทำให้อีกฝ่ายนิ่งค้างไปอีกพักหนึ่ง ก่อนจะพูดอะไรบางอย่างที่ชวนทำให้ใบแก้วรู้สึกหมั่นไส้อย่างบอกไม่ถูก

“ขอบใจ แต่ฉันได้ยินคำพูดแนวนี้จนเบื่อแล้วล่ะ”