บทที่ 4 ดูแล【2】

“มันคงไม่ใช่เรื่องที่ยากเกินไปหรอกใช่ไหม เพราะฉันขี้เกียจลุกไปยืนเช็ดเครื่องสำอางที่หน้ากระจกเงา” พระเอกหนุ่มว่า ตัวของใบแก้วเองไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว หากอีกฝ่ายจะให้เธอเช็ดเครื่องสำอางให้ เนื่องจากใบแก้วเองก็ตั้งใจจะทำให้คุณกวีอยู่แล้ว แต่อีกฝ่ายดันรู้สึกตัวขึ้นมาเสียก่อน

“ได้ค่ะ เดี๋ยวแก้วเช็ดหน้าให้” ใบแก้วรับคำสั่งนั้นอย่างว่าง่าย ก่อนจะบอกให้คุณกวีหลับตาลง ไม่อย่างนั้นความเขินอายที่เธอมีคงไม่สามารถหลุดรอดจากสายตาของพระเอกหนุ่มได้

“คุณกวีหลับตานะคะ” เธอบอกเขาเสียงแผ่ว

“อืม”

ขณะที่ใบแก้วกำลังบรรจงเช็ดเครื่องสำอางให้คุณกวีด้วยความตั้งใจอยู่นั้น หญิงสาวก็ต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งในการควบคุมมือของตัวเองไม่ให้ออกอาการสั่นยามที่ใกล้ชิดกับดาราหนุ่ม

จริงอยู่ที่ใบแก้วเคยพูดคุยกับเพื่อนผู้ชายอยู่บ้าง แต่เพราะคนรอบตัวเธอส่วนใหญ่มีแต่ผู้หญิงทั้งนั้น เธอจึงไม่เคยใกล้ชิดกับเพศตรงข้ามมากขนาดนี้ การที่ต้องมาเช็ดเครื่องสำอางให้เขาจึงเป็นเรื่องยากสำหรับเธอไม่น้อย

“คุณกวี” ระหว่างที่กำลังบรรจงเช็ดคิ้วเข้มของอีกฝ่าย ใบแก้วก็ต้องเรียกพระเอกหนุ่มเสียงแผ่ว เมื่อจู่ ๆ คนที่กำลังนอนเอนกายอย่างสบายใจเฉิบใช้แขนข้างหนึ่งตวัดโอบรอบเอวของเธอเอาไว้โดยไม่บอกกล่าว

“ฉันกลัวเธอหงายหลังตกลงไป” อีกฝ่ายยังคงนอนหลับตาปล่อยให้ใบแก้วเช็ดเครื่องสำอางต่อไป เหตุผลสั้น ๆ ที่ตอบกลับมานั้น ทำให้ใบ

แก้วไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก

“...”

“เธอไม่โอเคเหรอ” พระเอกหนุ่มถามขึ้น เมื่อเห็นว่าใบแก้วเงียบไป

“เปล่าค่ะ แก้วแค่ตกใจ ก็เลยเรียกชื่อคุณกวี” ใบแก้วตอบ พร้อมกับดึงความสนใจของตัวเองกลับมาที่การเช็ดเครื่องสำอางอีกครั้งหนึ่ง

ใบแก้วพิถีพิถันกับการเช็ดเครื่องสำอางให้คุณกวีเป็นอย่างมาก เพราะถ้าหากเธอทำความสะอาดไม่ดี ใบหน้าของเขาก็อาจเกิดสิวขึ้นได้ ต่อให้เธอจะเช็ดหน้าให้อีกฝ่ายแล้วก็ตาม

“หน้าคุณกวีใสจังค่ะ นี่คุณเข้าคลินิกบ่อยหรือเปล่าคะ” ระหว่างที่มือกำลังเช็ดไปตามแก้มของพระเอกหนุ่มอย่างไม่รีบร้อน ใบแก้วก็ชวนคุณกวีคุยไปด้วยเพื่อไม่ให้เกิดความเงียบขึ้นระหว่างทั้งคู่

“ก็เดือนละครั้งสองครั้งได้ ถ้าช่วงไหนที่ฉันต้องการการดูแลมากเป็นพิเศษ อย่างมีถ่ายงานชิ้นสำคัญก็อาจต้องเข้าบ่อยหน่อย” อีกฝ่ายตอบกลับมา ขณะที่ใบแก้วก็ทำเพียงพยักหน้ารับรู้เท่านั้น

“หน้าเธอก็ใสเหมือนกัน แล้วเธอล่ะเข้าคลินิกบ่อยไหม” คราวนี้พระเอกหนุ่มเป็นฝ่ายถามกลับมาบ้าง

“แก้วไม่เคยเข้าคลินิกเลยค่ะ เพราะแก้วเป็นคนไม่มีปัญหาเรื่องผิวมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว”

“จะบอกว่าตัวเองสวยมาตั้งแต่เกิดว่างั้นเถอะ”

“เปล่านะคะ แก้วก็แค่บอกว่าตัวเองเป็นคนไม่มีปัญหาเรื่องผิว ไม่ได้บอกว่าตัวเองเป็นคนสวยสักหน่อย” ใบแก้วรีบปฏิเสธกลับไปทันที เนื่องจากเธอไม่ได้ต้องการจะสื่ออย่างนั้น

“ที่แก้วไม่มีปัญหาเรื่องผิวคงเป็นเพราะได้กรรมพันธุ์จากครอบครัวมามั้งคะ เพราะคนที่บ้านแก้วไม่มีใครมีปัญหาเรื่องผิวเลยสักคน” หญิงสาวอธิบายจบ พร้อมกับที่เธอเช็ดหน้าให้คุณกวีเสร็จพอดี

“เรียบร้อยแล้วค่ะ” เมื่อได้ยินใบแก้วพูดดังนั้น พระเอกหนุ่มก็ลืมตาขึ้น

“เช็ดสะอาดหรือเปล่า” อีกฝ่ายถาม

“สะอาดแน่นอนค่ะ เพราะแก้วเช็ดจนสำลีไม่มีคราบรองพื้นติดมาเลย” เธอตอบกลับไปอย่างมั่นใจ ก่อนจะพูดต่อเสียงแผ่วในประโยคถัดมา เพราะจนถึงตอนนี้คุณกวีก็ยังกอดเอวของเธอเอาไว้อยู่

“อ—เอ่อ คุณกวีคะ ปล่อยแก้วได้แล้วค่ะ”

“โทษที ฉันลืม” พระเอกหนุ่มตอบกลับพร้อมรีบผละมือออกจากเอวของเธอทันที หลังจากที่ใบแก้วเช็ดเครื่องสำอางให้คุณกวีเรียบร้อยแล้ว ก็ถึงเวลาที่เธอกับอีกฝ่ายจะได้แยกย้ายกันเสียที

“ถ้าไม่มีอะไรให้แก้วทำแล้ว งั้นแก้วกลับเลยนะคะ” ใบแก้วบอกพระเอกหนุ่ม เพราะเธออยากจะกลับไปพักผ่อนแทบแย่แล้ว

“อืม เธอกลับไปเลยก็ได้” คุณกวีพูดพลางพยักหน้ากลับมา จากนั้นใบแก้วจึงเอ่ยลาพระเอกหนุ่มตามมารยาท แล้วเดินออกมาจากห้องของอีกฝ่าย เพื่อไปโบกแท็กซี่ที่หน้าคอนโด