บทที่8.เสือ

อิงวราเดินตามหลังผู้ชายชุดดำมาเงียบๆ ตากลมโตกวาดมองไปทั่ว จุดที่เธออยู่น่าจะเป็นชั้นบนสุด เพราะสังเกตจากตัวเลขของลิฟต์ บนนี้เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง เธออยู่ที่ไหนกันนะทำไมถึงได้ดูน่ากลัวอย่างนี้ คิดเมื่อเดินมาถึงจุดที่เป็นทางแยก จังหวะที่จะเดินผ่านไปนั้น มีผู้ชายที่แต่งตัวเหมือนกับคนที่เดินนำหน้าเธอ เดินสวนมากลุ่มใหญ่ อิงวราหยุดเดินตามเขาคนนั้น

เมื่อคนกลุ่มนั้นไม่หลบทางให้เขาผ่านไป คนที่พาเธอมาก้มหน้าลงเหมือนกับทำความเคารพ ในขณะที่หญิงสาวทำอะไรไม่ถูก ร่างบางขยับเข้าไปใกล้เขาอีกนิด เมื่อคิดว่าตอนนี้เขาเป็นที่พึ่งเดียวของเธอ เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นเป็นจังหวะ เมื่อเธอถอยหลังมายืนตัวลีบอยู่ข้างหลังเขา ใบหน้าสวยก้มต่ำตามเขาคนนั้น ถึงแม้จะไม่รู้ว่าคนที่เดินมาเป็นใคร แต่มันก็ดีกับเธอเพราะอย่างน้อยๆ ก็ไม่ต้องเห็นสายตาของคนกลุ่มนั้น หัวใจดวงน้อยเต้นคร่อมจังหวะ เมื่อตระหนักได้ว่า ในที่นี้มีเธอเป็นผู้หญิงคนเดียว

ภูดิศชะงักเล็กน้อย เมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างหลังลูกน้องของเขา มีคนแปลกหน้าขึ้นมาบนนี้ได้ยังไง และที่สำคัญเป็นผู้หญิงอีกด้วย

"คุณราเชนทร์ให้ผมพาเธอขึ้นมาบนนี้ครับ" เชิดชัยรีบรายงาน เหงื่อซึมแผ่นหลัง เมื่อนายใหญ่ยังเงียบสนิท ภูดิศยังเฉยมุมปากหยักกระตุกเมื่อได้ยินคำบอกเล่าของลูกน้อง ไอ้ราเชนทร์พาผู้หญิงมาอย่างนั้นหรือ อยู่กันมาเป็นสิบๆปีเขาไม่เคยเห็นมันมองผู้หญิงคนไหนเลยสักครั้ง หรือว่ามันจะพามาให้เขา แต่ก็ไม่น่าใช่ เพราะถ้าเป็นแบบนั้น มันคงไม่สั่งให้ลูกน้องพาขึ้นมาบนพื้นที่ส่วนตัวของมัน ตาคู่คมมองไปยังคนที่ยืนก้มหน้าอยู่ข้างหลังเชิดชัย ผมยาวสยายปิดหน้าเอาไว้ จึงเห็นไม่ถนัด แถมตัวก็เล็กนิดเดียว แอบอยู่แบบนั้นใครจะมองเห็น

เสียงฝีเท้าของคนกลุ่มใหญ่ที่เดินมาทางนี้ เรียกความสนใจของภูดิศออกไปจากหญิงสาว เมื่อราเชนทร์กับลูกน้องกำลังเดินมาทางเขา อิงวราหันไปมองตามเสียง ใบหน้าสวยยิ้มกว้าง เมื่อเห็นว่าคนที่มาเป็นใคร ในขณะที่หัวใจของใหญ่ร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่อราเชนทร์กำลังปะทะกับนายใหญ่ และก่อนที่จะมีใครพูดอะไร คนที่แอบอยู่ข้างหลังเชิดชัยก็วิ่งไปหาราเชนทร์ด้วยความดีใจ เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้น ทำให้ลมหายใจของใครบางคนหยุดชะงัก ราเชนทร์ยืนนิ่งอยู่กับที่ เมื่อคนตัวเล็กวิ่งมาหาเขา

"คุณราเชนทร์" อิงวราดีใจที่สุดที่เห็นหน้าเขา หัวใจดวงน้อยอุ่นขึ้น เธอก็ไม่ต่างจากเด็กที่กำลังหลงทาง

เมื่อเจอคนที่ตัวเองรู้จัก จึงดีใจจนออกนอกหน้า

ภูดิศมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา ภาพใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตา ของคนที่หมดสติอยู่กับอกเขา ลอยกลับเข้ามาในหัว ต่อให้วันนี้เธอยิ้มหวานจนปากฉีกถึงหูก็ตาม แต่เขาก็จำเธอได้

"เสร็จธุระแล้วเหรอคะ" อิงวราถามเมื่อมายืนตรงหน้าเขา ราเชนทร์ไม่ตอบคำถาม เขารู้ว่างานนี้เขาทำพลาดอีกแล้ว เมื่อสบกับสายตาที่อ่านไม่ออกของเจ้านาย

"กลับกันเลยไหมคะ" เมื่อเขาไม่ตอบคำถาม อิงวราก็ถามต่อ เธออยากไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด กลัวจนจับขั้วหัวใจ ราเชนทร์ก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว ใช้ตัวบังหญิงสาวเอาไว้ โดยที่ไม่แตะต้องตัวเธอเลยสักนิด

"คิดจะทำอะไร!" เสียงห้าวทุ้มตวาดลั่น เมื่อเห็นการกระทำของราเชนทร์

"ผมแค่จะพาเธอมาดูอะไรบางอย่าง ก็เท่านั้นครับ"ราเชนทร์ตอบแล้วก้มหน้าให้เจ้านาย อิงวราเข้าใจในตอนนี้เองว่า คนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม น่าจะมีอำนาจสูงสุด แต่ราเชนทร์ก็มีลูกน้องจำนวนมาก น่าจะงัดข้อกับเขาได้ ปลอบใจตัวเองเมื่อลางสังหรณ์บอกว่า กำลังจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น

"มึงกำลังเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับงาน" ภูดิศพูดพร้อมกับสังเกตอาการของคนสนิทไปด้วย แต่ราเชนทร์ยังนิ่งจนเขาโมโห

"ผมทราบครับ ว่ากำลังทำอะไรอยู่" คำตอบของราเชนทร์ ทำให้หางคิ้วของคนที่มีอำนาจมากกว่ากระตุก เพราะเป็นการตบหน้าเขา

"ถ้างั้นก็ส่งผู้หญิงมาให้กู!" เสียงห้าวคำรามลั่น เมื่อกำลังถูกลูบคม ผู้หญิงที่ยืนตัวสั่นอยู่ข้างหลังราเชนทร์ เป็นของเขา แม้เขาจะไม่ต้องการ หรือทิ้งขว้างไปแล้ว แต่ก็ยังขึ้นชื่อว่าเป็นของเขา

สิ้นเสียงของคนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม อิงวราก็เข่าทรุด มือที่กำสูทของราเชนทร์สั่นจนยากจะควบคุม เพราะไม่รู้ว่าเขาจะตอบผู้ชายคนนั้นว่าอย่างไร เกิดอะไรขึ้น ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกัน ทำไมถึงได้โหดเหี้ยมขนาดนี้

"คุณราเชนทร์ช่วยฉันด้วยนะคะ" ร้องขอเมื่อราเชนทร์ยังนิ่งเฉย

"เธอเป็นลูกสาวคุณภาคภูมิครับ" ราเชนทร์บอกที่มาของเธอ เผื่อภูดิศจะเกรงใจพ่อของเธอบ้าง แต่ก็ต้องกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อเห็นสายตาของเจ้านายที่มองมาที่เขา

"มึงกำลังขัดคำสั่งกู!" สิ้นเสียงภูดิศ ลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาก็ขยับตัว ราเชนทร์ถอนหายใจออกมา เขาไม่ได้กลัวตายเลยสักนิด แต่คนที่ยืนอยู่ข้างหลัง เขาน่าเป็นห่วงที่สุด ที่นี่ไม่ต่างจากขุมนรก ส่งเธอให้ภูดิศก็ยังพอมองเห็นโอกาสรอด แต่ถ้าเขายังดึงดันจะเก็บเธอไว้ คนที่จะได้รับอันตรายก็คือเธอ ภูดิศทำอะไรได้มากกว่าที่คิด ดูจากสายตาที่คนพวกนั้นมองเธออย่างหิวกระหาย ก็ทำให้ราเชนทร์ตัดสินใจได้ว่า ควรจัดการเรื่องนี้อย่างไร เขาตั้งใจพาเธอมาดูอะไรบางอย่าง ไม่คิดเลยว่าภูดิศจะบุกมาในพื้นที่ส่วนตัวของเขา