3

“พลอยอยู่บ้านเรือนไทยกับพี่สมใจสองคนแบบนี้ไม่กลัวเหรอ” เจตน์เอ่ยถาม พอรู้ว่าคู่หมั้นจะให้มานอนที่บ้านด้วย เขาก็รีบยัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเป้หนีตามเธอมาทันที

“พลอยอยู่จนชินแล้วค่ะ” เธอเอ่ยบอกเขาขณะนั่งพิมพ์รายงานอยู่ตรงเบาะนวมตรงโต๊ะญี่ปุ่นในห้องนั่งเล่น

เจตน์ถือโอกาสนั้นขยับเข้าไปนอนหนุนตักเธอเสียเลย

“อุ๊ย! พี่เจตน์ทำอะไรคะ” พลอยไพลินอุทานออกมา

“นอนหนุนตักน้องพลอยไง” เขาทำเสียงหวาน พลางมองสบตาคนที่ก้มลงมามอง

“พี่เจตน์นอนตักพลอยแบบนี้ พลอยทำงานไม่ถนัดเลยค่ะ”

“น้องพลอยก็ทำงานไปสิ พี่ง่วงจังอยากนอนหนุนตักน้องพลอยแบบนี้”

“พี่เจตน์ ลุกไปเลยนะคะ”

“พี่ง่วงอยากนอน” เขาแกล้งหลับ ทำเป็นซุกตักของเธอ ทำเอาพลอยไพลินจั๊กจี้และหัวใจเต้นแรง

“พี่เจตน์ พี่เจตน์คะ” เธอเรียกเขาแต่คนอยากนอนซุกตักหลับตานิ่งไม่ยอมไหวติง

พลอยไพลินรู้สึกอ่อนใจจนเผลอถอนใจออกมา แต่เพราะเขาไม่ยอมลุกและคงดื้อจะนอนตักเธออยู่แบบนี้ เธอเลยปล่อยเลยตามเลย

จู่ ๆ ฝนห่าใหญ่ก็ตกลงมาแบบไม่ลืมหูลืมตา พลอยไพลินขยับตัวด้วยความเมื่อย เธอทำท่าลุกโดยลืมไปว่าเขานอนหนุนตักอยู่ จึงทำให้เขาตื่นตกใจในทันที

เจตน์หลับไปจริงๆ ด้วยความเหนื่อยล้า เมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา เขาเข้าไปช่วยพี่ชายทำงานแทน เพราะพี่ชายบินไปฮ่องกง ธุรกิจ ผับ บาร์ คาเฟ่ อาบอบนวดและธุรกิจสีเทาอื่น ๆ ที่อย่างไรก็ต้องสืบทอด ทำให้เขานอนหลับไม่เต็มอิ่ม มีเพียงการอยู่กับพลอยไพลินเท่านั้นที่ทำให้เขานอนหลับสนิท อาจเพราะหน้าที่การงานที่ต้องสานต่อและความรับผิดชอบที่ค่อนข้างกดดัน และเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเพราะมีคู่แข่ง ทำให้เขาต้องระมัดระวังตัวอยู่เสมอ

“อุ๊ย! ขอโทษค่ะพี่เจตน์ พอดีพลอยจะลุกไปปิดหน้าต่างน่ะค่ะ จู่ ๆ ฝนก็ตกหนัก”

“ไม่เป็นไรครับ” เจตน์ลุกขึ้น พลางบิดขี้เกียจ กิริยาเช่นนี้เขาจะทำเวลาอยู่กับพลอยไพลินเท่านั้น เพราะเธอคือคนที่ทำให้เขาผ่อนคลายที่สุดเวลาอยู่ด้วย

“อุ๊ย!” พลอยไพลินลุกขึ้นแล้วเซ ทำให้เจตน์ต้องรีบไปประคองร่างของเธอเอาไว้

“เป็นอะไร”

“เหน็บกินค่ะ”

“ขอโทษนะ พี่นอนทับขาเธอ”

“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอรีบผละออกห่าง แล้วเดินไปปิดหน้าต่าง ลมแรง ๆ พัดฝนเข้ามา ทำให้ฝนสาดมาโดนตัวของพลอยไพลินจนเปียกปอนไปหมด

“อุ๊ย!” เธออุทานออกมาอย่างตกใจ

“เดี๋ยวพี่ช่วยปิด” เจตน์ช่วยปิดหน้าต่างที่กระแทกไปมาทำให้ทั้งสองเปียกปอนไปพร้อมกัน

พอปิดหน้าต่างแล้วเธอหันมาก็ตกอยู่ในอ้อมแขนของเขาแบบไม่ทันตั้งตัว

“พี่เจตน์เปียกหมดเลย ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะค่ะ” เธอรีบเอ่ยบอก

“พี่ไม่มีเสื้อผ้าแล้ว มีแค่ชุดนอนชุดนี้ชุดเดียว กับชุดนักศึกษา”

“อ้าวเหรอคะ” เธอกวาดสายตามองแล้วถอนใจ

“พลอยมีเสื้อยืดตัวโต ๆ กับกางเกงเลอยู่ค่ะ พี่เจตน์พอใส่ได้ไหมคะ”

“ใส่ได้สิ”

“เดี๋ยวพลอยไปเอาเสื้อผ้ามาให้พี่แล้วกันค่ะ” เขาทำท่าจะตามมา เธอเลยรีบปรามเอาไว้

“พี่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องพลอยดีกว่า ยืนรอตรงนี้มันหนาว”

“ไม่ได้ค่ะ”

“กลัวพี่เหรอ”

“กลัวค่ะ” เธอตอบตามตรง จะไปอวดดีว่าไม่กลัวเขา เดี๋ยวก็เจอดีเข้าหรอก

“พี่ไม่ทำอะไรหรอก ถ้าพลอยไม่ยอม”

“แน่ใช่ไหม” เธอพูดอย่างไม่ไว้ใจ

“แน่ครับ” เขาเอานิ้วไปเกี่ยวไว้ทางด้านหลัง ก่อนจะฉีกยิ้มให้เธออย่างบริสุทธิ์ใจ

“พลอยไม่ไว้ใจพี่เจตน์หรอกค่ะ พี่น่ะเสือผู้หญิง รออยู่นี่แหละค่ะ พลอยจะไปเอาเสื้อผ้ามาให้” เธอรีบตัดบท ไม่ยอมใจอ่อนง่าย ๆ

พลอยไพลินเปิดตู้เสื้อผ้าและหยิบชุดให้เขา พอหันมาก็ต้องสะดุ้ง

“อุ๊ย! พี่เจตน์เข้ามาตอนไหนคะ พลอยบอกว่าให้รออยู่ข้างนอกไง”

“ห้องน้องพลอยเรียบร้อยจังเลยครับ หอมด้วย” เขาได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากห้องนอนของเธอ

“ชุดพี่เจตน์ค่ะ” เธอยื่นให้เขา เขาก็รับมาถือเอาไว้

“ชุดน้องพลอยหอมจังเลยครับ” เจตน์ยกขึ้นมาดม ก่อนจะยิ้มหวานให้เธอ

“เวลาพี่เจตน์จีบผู้หญิงก็ใช้มุขนี้เหรอคะ”

“พี่ไม่เคยจีบผู้หญิง”

“จะบอกว่าผู้หญิงวิ่งเข้าหาพี่เองเหรอคะ”

“น้องพลอยเห็นยังไงก็อย่างนั้นแหละ”

“...” เธอเงียบไม่ได้ตอบโต้

“หึงพี่เหรอ” เขาเดินเข้าหา ก่อนจะใช้มือดันไปที่ตู้เสื้อผ้า ทำให้เธอตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา

“ใครจะไปหึงพี่กันล่ะคะ”

“น้องพลอยก็เปียกไปหมดแล้ว เปลี่ยนชุดพร้อมพี่ไหม”

“อุ๊ย! อย่ามาลามกกับพลอยนะคะ” เธอยกขึ้นกอดอกเมื่อเขาหลุบสายตามองต่ำลง

“ยังไม่ตอบเลยว่าหึงพี่เหรอ” เขาขยับเข้าไปใกล้ พลางกระซิบถามตรงริมหู ลมหายใจร้อนแรงของเขาเป่ารดอยู่ตรงพวงแก้มหอมกรุ่น

“ไม่ได้หึงค่ะ” เธอตอบเขาออกไป ท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด การใกล้ชิดกับผู้ชายที่เต็มไปด้วยเสน่ห์เหลือร้ายแบบเขา ทำให้เธอใจสั่น

พยายามจะอยู่ให้ไกลจากเขา เพราะรู้ว่าหัวใจตัวเองคงทานทนไม่ไหว แต่ก็เผลอเปิดโอกาสให้เขาเข้ามาในชีวิตอยู่ร่ำไป

“อย่าค่ะ” เธอดันใบหน้าของเขาออกห่าง เมื่อเขาทำท่าจะก้มลงมาประทับริมฝีปากกับกลีบปากหวานฉ่ำของเธอ

“ไหนบอกว่าจะไม่ล่วงเกินพลอยไงคะ”

“อุ๊ย!” พอเธอขยับเขาก็หอมแก้มเธอแรงๆ

“พี่ไม่แกล้งแล้ว ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ พี่ก็จะเปลี่ยนเสื้อผ้าเหมือนกัน เดี๋ยวจะป่วยเอาได้” เพราะเธอโดนฝนสาดเข้ามาโดนตัว ละอองฝนแม้เพียงเล็กน้อยก็ทำให้คนเราป่วยได้

“พี่เจตน์ก็ถอยไปสิคะ” เธอเงยหน้าขึ้นไปมองเขา เขารู้ดีว่าภายใต้กรอบแว่นตาหนา ๆ นั้น เธอน่ารักเพียงใด

เจตน์ยอมถอยแต่โดยดี เมื่อเขาถอย เธอก็รีบรวบเสื้อผ้าของตัวเองเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำทันที

หัวใจของพลอยไพลินสั่นระริกเมื่อวิ่งเข้ามาในห้องน้ำ เธอมองตัวเองในกระจก พบว่าหน้าตัวเองกำลังแดงก่ำ และมันก็ร้อนเห่ออย่างที่สุด มือบางกุมหัวใจของเธอเอาไว้ มันเต้นโครมครมคล้ายกับว่าจะกระเด็นออกมาจากอก นี่กระมังที่เป็นสาเหตุให้เธอไม่อยากใกล้ชิดกับเขาแบบนี้

“ใจเย็น ๆ เอาไว้พลอย เราต้องไม่หวั่นไหวกับเขาสิ” เธอเตือนตัวเองให้ระงับใจเอาไว้ พยายามแสดงออกว่าเธอไม่ชอบเขา เพราะอยากให้เขาออกไปจากชีวิตของเธอ

เธอไม่อยากช้ำใจเหมือนมารดา เธออยากมีชีวิตที่สงบสุขเหมือนผู้หญิงทั่วไป ไม่ต้องคอยหวาดระแวงว่าจะมีผู้หญิงเข้าหาเขาหรือเปล่า

เธอเดินออกมาจากห้องน้ำ หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ก็เห็นว่าเขานั่งอยู่บนเตียงกว้าง ในชุดเสื้อยืดสีขาวพอดีตัวกับกางเกงเลผ้าผูกเอว

เสื้อยืดตัวใหญ่ของเธอ พออยู่บนตัวของเขามันกลายเป็นเสื้อตัวขนาดพอดีสำหรับเขา