1

เสียงผิวปากระหว่างเดินทางไปยังตึกเรียนทำให้พลอยไพลินกอดหนังสือเอาไว้แน่น พยายามหลีกเลี่ยงจากรุ่นพี่ที่ชอบแซวเธอเสียเหลือเกิน

“จะรีบไปไหนจ๊ะน้องพลอยคนสวย วันนี้เดินคนเดียวเหรอจ๊ะ” หนุ่มทั้งแก๊งที่ชอบแซวสาว ๆ ในมหาวิทยาลัยรีบกระโดดมาขวางหน้าของพลอยไพลินเอาไว้

“หลีกไปนะ” พลอยไพลินถอยหนี ขยับแว่นตาไปมา ท่าทีรังเกียจของเธอทำให้หนุ่ม ๆ ถึงกับอยากแกล้งต่อ

พลอยไพลินเป็นเด็กเรียน ดูเชย ๆ แต่มีหนุ่ม ๆ เคยเห็นเธอถอดแว่นตาหนาเตอะออกจากใบหน้าแล้ว สวยจับจิตจับใจเสียเหลือเกิน นั่นทำให้หลายคนอยากตามมาวอแว

“น้องพลอยบอกว่าหลีกไปว่ะพวกเรา” คนพูดหันไปหัวเราะ แต่ก่อนที่จะยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าเนียนของพลอยไพลิน มือหนาของใครบางคนก็กระชากออกไปเสียก่อน

“เฮ้ย!ไอ้เจตน์ เสือกอะไรด้วยวะ”

“เสือกไม่เสือก มึงอยากเจอกับกูไหม” เจตน์มองอย่างเอาเรื่อง ใคร ๆ ก็รู้ว่าเจตน์เป็นขาใหญ่ประจำมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งนี้ ไม่มีใครกล้าจะมีเรื่องด้วย

“จะจีบน้องแว่นเองก็ไม่บอก ไม่ยุ่งก็ได้วะ” คนพูดสะบัดมือไปมาเพราะโดนเจตน์บีบจนเจ็บไปหมด ไม่กล้างัดข้อกับคนหน้าดุ แถมยังเป็นนักเลงหัวไม้แบบเจตน์อีก

“คิดยังไงถึงเดินผ่านทางนี้ ก็รู้ว่าจะโดนแซวหรืออยากให้โดนแซว” เจตน์เอ่ยถาม แต่พลอยไพลินไม่คิดจะตอบโต้กับเขา เธอเดินผ่านเขาไปเหมือนเป็นอากาศธาตุ

“นี่พี่พูดกับเธออยู่นะ” เขาตามมากระชากข้อมือของเธอเอาไว้

“โอ๊ย! เจ็บนะคะพี่เจตน์ นี่ปล่อยนะ” ท่าทีรังเกียจของเธอทำให้เขาสบถยาวเหยียด

“หยาบคาย” เธอถูกจับผู้ใหญ่หมั้นกันแต่เล็ก บ้านเขาเป็นมาเฟียใหญ่ ทำธุรกิจสีเทามากมาย ในขณะที่เธอเป็นเพียงเด็กสาวธรรมดาคนหนึ่ง อยู่ในสวนกับคุณยาย ใช้ชีวิตเรียบง่ายและสงบ

พ่อของเธอเคยเป็นลูกน้องเก่าของพ่อเจตน์ ท่านเอ็นดูเธอเลยขอหมั้นหมายเอาไว้ เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนั้นจิรศักดิ์คิดอะไรอยู่ แต่เธอไม่ปรารถนาจะเกี่ยวดองกับครอบครัวเจตน์ตั้งแต่แรก

เขาร้ายกาจ ฟันผู้หญิงแล้วทิ้ง สาวๆ ในมหาวิทยาลัยน้ำตาเช็ดหัวเข่าเพราะเขาด้วยกันทั้งนั้น

“รังเกียจพี่นักหรือไง” มีแต่สาว ๆ อยากได้เขากันทั้งนั้น ก็มีแต่เธอนี่แหละที่รังเกียจเขาเสียนักหนา

ทั้งเสียหน้า ทั้งอยากเอาชนะ และใจเขาก็บอกว่าพลอยไพลินคือคู่หมั้นของเขา เขาไม่ยอมปล่อยเธอไปแน่

“ปล่อยพลอยนะคะ พลอยจะรีบไปเรียน” เธอพยายามดึงข้อมือออกจากการเกาะกุม แต่เขาไม่ยอมปล่อย

เธอทำเหมือนเขาเป็นตัวประหลาด เวลาอยู่กับผู้หญิงคนอื่นเขาโคตรมั่นใจ แต่เวลาอยู่กับพลอยไพลินเขาโคตรเสียความมั่นใจ เธอห้ามนักหนาว่าไม่ให้เขาบอกใครว่าเป็นคู่หมั้นกัน

เธออายที่จะมีคู่หมั้นแบบเขา ในขณะที่เขาโคตรเสียหน้าชะมัด

“อยากไปเรียนมากกว่าคุยกับพี่อย่างนั้นเหรอ”

“เป็นวิชาสำคัญ ถ้าพี่เจตน์ไม่มีอะไร พลอยขอตัวก่อนนะคะ” เขาไม่ยอมปล่อยเธอเลยต้องใช้ไม้อ่อน พูดดีกับเขา

“พี่ไม่มีคาบเรียนอยากออกไปหาอะไรกินหน่อย”

“แล้วไงคะ” เธอพูดอย่างเย็นชา

“หิวข้าว ยังไม่ได้กินข้าวเที่ยง ไปด้วยกันสิ” เขาเช็กแล้วว่าเธอไม่มีคาบเรียน เธอแค่อ้างจะหนีเขาเท่านั้น

“พลอยไม่ไป ว้าย! พี่เจตน์ ปล่อยพลอยไปนะ” เธอทุบแผ่นหลังเขาระรัว แต่เจตน์ไม่คิดจะสนใจ เขาแบกเธอขึ้นบ่า ก่อนจะยัดเธอใส่รถคันงามและล็อกประตูอย่างแน่นหนา

“ปล่อยพลอยไปนะคะ พลอยไม่อยากไปกับพี่เจตน์” เธอขยาดกับสาว ๆ ที่คลั่งไคล้เขา เพราะเพิ่งโดนรุมตบหาว่าอ่อยเขาไปหยก ๆ เธอเข็ดขยาดจริง ๆ

“ไม่อยากไปก็ยิ่งต้องไป เธอก็รู้ว่าพี่อยากเอาชนะ”

“พลอยไม่อยากโดนรุมตบอีก” เธอพูดอย่างอ่อนใจ

“พี่จัดการพวกนั้นให้แล้ว”

“พี่เจตน์ก็มีผู้หญิงมากมาย ล้อมหน้าล้อมหลัง เลิกยุ่งกับพลอยเถอะค่ะ”

“เธอเป็นคู่หมั้นของพี่”

“เราถอนหมั้นกันก็ได้นี่คะ พี่ให้เหตุผลพ่อพี่ไปว่าพี่เองก็ไม่อยากหมั้นกับพลอย คุณลุงรักพี่มากเพราะเป็นลูกชายคนเล็ก ยังไงก็ต้องยอมยกเลิกแน่ ๆ อีกอย่างพี่ก็รวยขนาดนี้ คงมีผู้หญิงสวย ๆ รวยๆ เหมาะสมคู่ควรกับพี่เยอะแยะ” พลอยไพลินหว่านล้อม

“พูดเหมือนเล่นขายของ ไม่ใช่เด็กอมมือเสียหน่อย หมั้นกันแล้วใช่จะเลิกกันง่าย ๆ”

“พลอยไม่ชอบใช้ผู้ชายร่วมกับใคร” เธอแสดงสีหน้ารังเกียจเขาอย่างเห็นได้ชัด

“พี่เป็นของเธอคนเดียว เธอไม่ต้องใช้พี่ร่วมกับใคร”

“พลอยกลัวติดโรค พี่สำส่อนฟาดผู้หญิงไปทั่วมหาวิทยาลัย พลอยไม่ชอบผู้ชายเจ้าชู้ พลอยโคตรเกลียด”

“พี่ไม่ได้เป็นโรคติดต่อนะ” เขากัดกรามแน่น พูดอย่างหงุดหงิดที่เธอแสดงออกว่ารังเกียจขนาดนี้

“สมัยก่อนพ่อก็เจ้าชู้ ชอบทำร้ายทุบตีแม่ของพลอย มีเมียไปทั่ว” เธอพูดแล้วตาแดง ๆ เหมือนจะร้องไห้

พอมีปัญหากัน แม่เลยพาเธอมาอยู่กับยาย บิดายังตามจองล้างจองผลาญ จับเธอไปยัดเยียดให้ลูกชายเจ้านาย หมั้นหมายกันอีก ทั้ง ๆ ที่เธอไม่ได้รับรู้อะไรด้วยเลย เพราะหนี้บุญคุณแท้ ๆ ที่เธอต้องเป็นว่าที่เมียในอนาคตของเขา

คนรวยมักเห็นความสำคัญของผลประโยชน์เป็นสำคัญ เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมบิดาของเขาถึงได้อยากได้เธอเป็นสะใภ้นัก แค่บิดาเคยช่วยเอาไว้ก็ไม่เกี่ยวกับการหาเมียให้ลูกชายเสียหน่อย

“รังเกียจหรือไง”

“ใช่ค่ะ” พลอยไพลินตอบตามตรง

“ตรงดี แต่พวกหล่อนมาเสนอเอง พี่ไม่ได้ขอ”

“พี่ก็เอาเหรอคะ”

“พี่ก็ป้องกัน ไม่ผูกมัดกับใคร”

“พลอยกลัวติดโรค”

“พี่ไม่เคยเอาใครสด” ประโยคของคนเถื่อนทำให้พลอยไพลินหน้าแดง

“เลิกพูดสักที”

“เธอเริ่มก่อน” เจตน์ยิ้มอย่างชอบใจที่ได้แหย่เธอ

เขาชอบเธอแต่เด็ก เป็นคนขอบิดาเองว่าโตขึ้นอยากได้เธอเป็นเมีย บิดาก็รักเขามากเพราะเป็นลูกคนเล็ก ก็เลยจัดการทาบทามกับบิดาของเธอ เลยได้หมั้นกัน อีกทั้งบิดาของเธอเคยมีบุญคุณช่วยเหลือพ่อของเขาเอาไว้ นั่นยิ่งทำให้พ่อของเขานิยมชมชอบพลอยไพลินเป็นอันมาก

ในตอนเด็กเธอเคยช่วยเขาเอาไว้จากการโดนทำร้าย โดยไปเรียกคนมาช่วย ไม่งั้นเขาโดนพวกนักเลงคู่อริของบิดากระทืบตายไปแล้ว

พวกมันโคตรหมาหมู่ แถมยังสันดานทราม ทำร้ายได้แม้กระทั่งเด็กไม่มีทางสู้

“พี่เจตน์จะพาพลอยไปไหน บอกแล้วไงว่าพลอยไม่ชอบให้พี่ขับรถเร็ว พลอยกลัว” พลอยไพลินหวาดกลัวสุดใจ

“เธอไม่ยอมคบกับพี่เอง ทุกอย่างถึงได้เป็นแบบนี้ ถ้าเธอยอมคบกับพี่ รับรองว่าเธอคือผู้หญิงหนึ่งเดียวของพี่” เขาพูดเอาแต่ได้ พลอยไพลินส่ายหน้าจนผมยุ่ง เธอจะไม่ยอมคบกับเขาเด็ดขาด