บทที่ 16

เช้าวันต่อมา

สาริศาตื่นเช้ากว่าปกติหนึ่งชั่วโมง และในที่สุดก็จัดโต๊ะอาหารเช้าที่สามารถทำได้

ขณะทำกำลังจะไปเรียกธนพัตลงมาข้างล่าง แต่เมื่อถึงหน้าประตูห้องครัวก็เห็นธนพัตออกมาจากลิฟต์แล้ว

“คุณมีถ่านไหม?”

สาริศานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะเห็นที่โกนหนวดไฟฟ้าในมือธนพัต

สาริศารับมาดู “ต้องใช้ถ่านก้อนกระดุม ในบ้านไม่มีเหรอคะ?”

“ไม่มี”

สาริศาเหลือบมองธนพัต ที่คางของเขามีเคราขึ้นอยู่แล้ว และเขาจำเป็นต้องโกนจริง ๆ “แถวนี้มีร้านสะดวกซื้อหรือซูเปอร์มาร์เก็ตอะไรแบบนั้นไหมคะ?”

“ไม่มี”

สาริศาตกตะลึง “ไม่มีอะไรสักอย่างเลย?”

ธนพัตส่ายหน้า

สาริศาต้องยอมแพ้ให้กับชีวิตคนรวยแบบนี้เลย

“แล้วตอนนี้จะทำยังไง?” สาริศารู้สึกหมดหนทาง “ถ้าอย่างนั้นคุณให้ผู้ช่วยคุณซื้อเข้ามาไหม?”

“เขาอยู่ระหว่างทางแล้ว วันนี้มีประชุมสำคัญ กลัวว่าจะไม่ทัน”ธนพัตขมวดคิ้วคมเล็กน้อย “ผมถามลุงชัยแล้ว เขามีที่โกนหนวดอันใหม่แต่ไม่ใช่ที่โกนหนวดไฟฟ้า ผมใช้ไม่ค่อยเป็น”

สาริศาตกตะลึงอยู่พักหนึ่งก่อนที่เขาจะเข้าใจแล้วว่าธนพัตมาหาตัวเองด้วยเหตุผลใด เขาต้องการให้เธอโกนหนวดให้เขา?

“อยู่ไหนคะ?” สาริศารู้สึกว่าธนพัตในแบบนี้น่ารักไม่น้อย เธอจึงเม้มปาก “ฉันใช้เป็นค่ะ ฉันช่วยโกนให้”

“อยู่ในตู้เก็บของ”

สาริศาพบมีดโกนซึ่งเป็นมีดโกนที่ล้าสมัยที่สุดอย่างรวดเร็วและมันยังต้องใช้ครีมโกนหนวดด้วย หลังจากที่สาริศาทาครีมรอบคางของธนพัตอย่างระมัดระวัง เธอจึงใช้มันโกนหนวดอย่างระมัดระวัง

ระยะระหว่างสาริศาและธนพัตก็ใกล้กันในทันใด จนลมหายใจของสาริศาสามารถที่จะเป่าแก้มของธนพัตได้

ธนพัตเงยหน้าเล็กน้อยก็สามารถมองเห็นใบหน้าของสาริศาได้ใกล้ๆ และแม้กระทั่งขนเส้นเล็กๆ บนผิวสีขาวและละเอียดอ่อนของเธอราวกับลูกพีช

“เป็นอะไรไปคะ?” ราวกับจับการสังเกตของธนพัตได้ เส้นประสาทที่ตึงเครียดแต่เดิมของสาริศาเริ่มตึงเครียดมากขึ้น “ฉันไม่ได้ทำให้คุณเจ็บใช่ไหม”

“เปล่า”ธนพัตพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเช่นเคย “เพียงแต่รู้สึกว่าคุณทำแบบนี้ เหมือนกับเป็นภรรยาของผมจริง ๆ”

สาริศาผงะแล้วแก้มของเธอก็ร้อนขึ้นเล็กน้อย

เห็นชัด ๆ ว่าพวกเขาเป็นสามีภรรยากันจริง ๆ แต่ธนพัตกลับใช้คำว่า “เหมือนกับ”

เป็นหลักฐานว่าแท้จริงแล้วเขาก็เป็นเหมือนตน ไม่ได้รู้สึกสมจริงกับการแต่งงานครั้งนี้

“เสร็จแล้ว” สาริศาโกนหนวดเคราของธนพัตอย่างรวดเร็ว หลังจากเช็ดน้ำมันหล่อลื่นออกอย่างระมัดระวังแล้วเขาก็เหลือบมองไปที่มันและมุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย “สะอาดมาก”

“ขอบคุณ”ธนพัตพูดอย่างเรียบเฉยและเลื่อนรถเข็นไปที่ข้างโต๊ะอาหารเพื่อรับประทานอาหารเช้า

เพราะความใกล้ชิดกันเมื่อครู่ทำให้ทั้งสองต่างรู้สึกเขินเล็กน้อยระหว่างรับประทานอาหาร จนสาริศาลืมถามธนพัตว่าชอบฝีมือของตนเองหรือไม่

หลังรับประทานอาหารเสร็จ ชรัณก็มาถึง วันนี้ธนพัตต้องทำเวลาจึงไม่สามารถไปส่งสาริศาที่สถานรถไฟใต้ดินได้ แต่สาริศาก็เรียกรถด้วยตนเองให้ไปส่งที่สำนักพิมพ์โดยตรง

เมื่อถึงสำนักพิมพ์ สาริศาก็พบว่าบรรยากาศไม่ชื่นมื่นเหมือนเมื่อวาน วันนี้มีความประหม่า สาริศาอดไม่ได้ที่จะดึงเมย์ไว้แล้วถามเบา ๆ: “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“พี่ริศา พี่ไม่ได้เช็คเมล์เมื่อเช้าเหรอ” เมย์เบิกตาโพลง “สำนักพิมพ์ของพวกเราถูกคนซื้อไปแล้วนะ! ผู้บริหารระดับสูงถูกเปลี่ยนตัวหมดเลย!”

สาริศาตกตะลึงทันที

ถึงแม้สำนักพิมพ์ของพวกเขาจะไม่ใหญ่โตแต่ก็ทำนิตยสารที่มีชื่อเสียงมาหลายปี ทำไมจู่ ๆ ก็ถูกซื้อไปได้?

เธอยังไม่ทันได้ตอบกลับ เธอได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจากเพื่อนร่วมงานที่ประตู

“มาแล้ว ๆ! บรรณาธิการคนใหม่มาแล้วค่ะ!”

สาริศาเงยหน้าขึ้นและเห็นคนตัวสูงเดินเข้าไปในสำนักพิมพ์ที่รายล้อมไปด้วยกลุ่มคน

ทันทีที่เห็นใบหน้าของบุคคลนั้นอย่างชัดเจน สาริศาก็รู้สึกราวกับว่าถูกตีที่หัวอย่างแรงและเลือดไม่เดินไปทั่วตัว!