สามีคืนเดียว (40%)

ค่ำคืนหนึ่ง เมื่อหลายปีก่อน

“ฮื้อ…คนเลว”

เสียงประณามหอบๆ ทำให้ฝ่ามือที่คลึงปทุมถันนุ่มหยุ่นภายใต้เสื้อตัวโคร่งเปลี่ยนมาเคล้นหนักๆ ขณะจงใจลดปากร้อนร้ายลงมากระซิบด้วยถ้อยคำหยาบโลน

“ปากเก่งแบบนี้ ก็ช่วย ‘อึ๊บ’ ให้มันเก่งๆ ด้วยนะ…พิกกี้”

พิกกี้?

ลูกหมูงั้นเหรอ?

“ฉะ…ฉันไม่ได้ชื่อพิกกี้”

เสียงสั่นระริกปฏิเสธท่ามกลางความมืดมิด ไฟในรีสอร์ตที่เธอมาร่วมงานวันเกิดของเพื่อนร่วมคณะดันมาดับตอนเธอกลับเข้าห้องมาด้วยอาการแปลกๆ หลังจากถูกคะยั้นคะยอให้กินเหล้าไปเกือบสองแก้ว

“ก็อยากเรียกมีไรมะ แม่ลูกหมูน้อย”

น้ำเสียงยียวนทว่าพร่ากระเส่าทำให้ร่างอวบอิ่มทั้งหวาดผวา และร้อนฉ่าได้อย่างน่าประหลาด ดูท่าเธอคงโดนเพื่อนร่วมคณะวางยาปลุกเซ็กส์เข้าแล้ว ไม่งั้นคงไม่ซาบซ่านในทุกคราที่คนโอหังเหนือร่างสัมผัสเช่นนี้

ไม่ได้การแล้ว!

เธอต้องทำอะไรสักอย่าง ก่อนจะเสียความสาวที่อุตส่าห์เก็บไว้มาตั้งหลายปีให้แก่คนแปลกหน้า

“ได้โปรด อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันยังเด็กอยู่ ยังเรียนหนังสือไม่จบ คุณคงไม่อยากถูกแจ้งข้อหาพรากผู้เยาว์หรอกใช่ไหม” นักศึกษาแพทย์สาววิงวอนเสียงสั่นๆ ก่อนจะเอ่ยทำนองข่มขู่ในตอนท้าย

“งั้นก็ช่วยบอกตำรวจด้วยนะจ๊ะ ว่าถูกกระทำชำเราท่าไหนบ้าง” หลังจากหัวเราะกลั้วลำคอหนา เขาก็สวนกลับด้วยน้ำเสียงรื่นเริง เพราะคิดว่า ‘เด็ก’ ที่เพื่อนส่งมาให้ช่างมีจริตมารยาดีแท้

“ไม่! คุณต้องปล่อยฉันไป”

“จุ๊ๆๆ มาห้ามตอนนี้ไม่สายไปหน่อยเหรออีหนู”

“ฉันไม่รู้จักคุณ ส่วนคุณเองก็ไม่รู้จักฉัน ฉะนั้นเราไม่ควรทำเรื่องแบบนี้” เสียงกระท่อนกระแท่นประท้วง ก่อนจะอ้าปากค้างเมื่อวาจาหยาบโลนสวนกลับทันควัน

“ไม่รู้จักก็ ‘เอา’ กันได้”

“คนบ้า! คุณจะมาฉวยโอกาสข่มเหงฉันแบบนี้ไม่ได้…ฉันไม่ยอม” น้ำคำต่อต้านฟังดูแผ่วปลาย เมื่อถูกจอมกักขฬะก้มลงไซ้ซอกคอหอมกรุ่น แล้วดูดหนักๆ จนเจ็บจี๊ดปนเสียววาบ

“เดี๋ยวจะทำให้ยอมเอง”

“คนเลว! ฉันบอกให้หยุดไง”

เธอเค้นเสียงบริภาษพลางดิ้นรนขัดขืน และทุบตีอกแกร่งพัลวัน จนอีกฝ่ายต้องรวบข้อมือกลมกลึงทั้งสองข้างไปตรึงไว้เหนือศีรษะอย่างตัดรำคาญ แต่กระนั้นแม่คุณยังคิดจะประทุษร้ายด้วยการผงกหัวขึ้นหวังโขกเข้ากับหน้าผากกว้าง ดีหน่อยที่เขาไหวตัวทัน จึงลงโทษด้วยการกระแทกปากหยักลงดูดปากอิ่มหนักๆ จนเธอหายใจหายคอแทบไม่ทัน ครั้นปากเจ่อเป็นอิสระเสียงติดจะหอบก็เปลี่ยนมาวิงวอน

“ปะ..ปล่อย ฉันไปเถอะ”

เจ้าของร่างทะมึนในความมืดที่นั่งคร่อมเธออยู่ทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างไม่สบอารมณ์ “เธอเป็นคนเดินเข้าห้องมาเสนอ แล้วจะมากลับลำทีหลัง ไม่ขี้ขลาดไปหน่อยหรือไง”

“ฉันเข้าห้องผิด แถมยังควบคุมตัวเองไม่ได้ เพราะโดนวางยา…อ๊า…”

ท้ายประโยคปากอิ่มหลุดเสียงครางน่าละอายออกมา ในวินาทีที่ริมฝีปากร้อนชื้นงาบงับติ่งหูน้อย แล้วขบเม้มยั่วเย้าเบาๆ แต่ทำเอาคนไม่ประสาขนลุกเกรียวอย่างไร้การควบคุม

“โดนวางยาหรือไม่…ไม่รู้ แต่ในเมื่อเธอกล้าเดินเข้าห้องมายั่วฉัน ก็อย่าหวังว่าจะออกไปได้ง่ายๆ”

เจ้าของเสียงห้าวเจือแหบว่าพลางกระชากเสื้อเธอออก ปาทิ้งอย่างไม่อินังขังขอบ แล้วฉกปากใส่ยอดอกสีระเรื่ออย่างหยาบคาย เล่นเอาร่างอวบสะดุ้งเฮือก

“อ๊ะ! อ๊า!”

เสียงครางผาดแผ่วเจือสะท้านหลุดจากปากอ่อนนุ่ม แต่มือทั้งสองข้างกลับพยายามผลักไสร่างใหญ่ที่ทาบทับให้ถอยห่าง ตอนนี้อารมณ์ความต้องการเพราะฤทธิ์ยาและความผิดชอบชั่วดีกำลังตีกันให้วุ่น

“เก็บเสียงไว้ครางตอนเราถึงไคล์แม็กซ์เถอะพิกกี้”

“ฉันไม่…”

“ไม่อะไร ถึงได้ฉ่ำเยิ้มชวนกระชากขึ้นสวรรค์แบบนี้”

ขณะเปล่งเสียงแหบพร่าอยู่ริมใบหูแดงก่ำด้วยแรงฤทธิ์พิศวาส นิ้วซุกซนก็รุกรานกลางกายสาวอย่างย่ามใจ ยังผลให้ร่างอวบอิ่มของผู้ถูกกระทำสะท้านด้วยความซ่านสยิว

“ยะ…อย่า…ได้โปรด”

เสียงกระท่อนกระแท่นปนกระเส่าวิงวอน ทว่ากายสาวกลับว้าวุ่นระคนร้อนรุ่มจนเผลอยกสะโพกมนร่อนตามปลายนิ้วร้ายกาจ เรียกเสียงหัวเราะกลั้วลำคอหนา

“อ้อนเก่งแบบนี้ จะโปรดจนลุกจากเตียงไม่ไหวเลยแม่ตัวดี”

ว่าแล้วกายใหญ่ล่ำก็ขยับเข้าหา แล้วเติมเต็มความวาบหวามอย่างมิอาจรั้งรอต่อไปได้แม้แต่เสี้ยววินาที เรียกเสียงกรีดร้องลั่นระงมจากคนใต้ร่างจนเขาแทบหูดับ

“กรี๊ด!!!”

เวร! สาวเวอร์จิ้น!

ชายหนุ่มรู้ในวินาทีนั้นว่าเพิ่งได้ทะลวงผ่านเยื่อบางๆ แต่ช่างแม่ง! มันสายเกินกว่าที่จะถอยหลังกลับแล้ว ตอนนี้เขากระสันร่างนุ่มนิ่มจนปากคอสั่น และเขามันก็พวกบ้าเซ็กส์ ติดเซ็กส์เหมือนติดสัด

“ไอ้บ้า! ออกไปนะ ฮึก…บอกให้ออกไปไง…”

เสียงสะท้านปนสะอื้นเอ่ยขับไล่ ขณะยกมือสั่นเทาขึ้นผลักอกคนที่ชะโงกง้ำอยู่เหนือร่าง แต่เพียงแค่เธอขยับกายของทั้งคู่ก็แนบชิดสนิทเนื้อกันมากยิ่งขึ้น เรียกเสียงคำรามให้หลุดจากลำคอแกร่ง

“ออกไปเถอะ ฉันเจ็บจะตายอยู่แล้ว”

“ชู่ว์…ไม่มีใครตายเพราะเซ็กส์หรอกพิกกี้ ผ่อนคลายสิเบบี๋ เดี๋ยวก็ดีขึ้น”

คนไม่เคยปลอบใครว่าพลางบดขยี้บี้คลึงยอดอกชูชันอย่างกระตุ้นเร้าให้หลงเพริดลืมความเจ็บปวด ทำเอาสาวน้อยเม้มปากสั่นระริก ด้วยกลัวจะหลุดเสียงครางน่าละอายออกมา ฤทธิ์ของยาทำให้เธอร้อนรุ่ม กระสับกระส่าย ไม่เป็นตัวของตัวเอง และอยากจะละทิ้งความดีงาม แล้วทำตามสัญชาตญาณดิบที่ถูกปลุกขึ้นมา ทว่าสติอันน้อยนิดก็ยังฉุดรั้งให้เธอปกป้องศักดิ์ศรีของตัวเองด้วยการเค้นเสียงขับไล่อีกครา

“ฉันบอกให้ถอยออกไป! ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง”

“เล่นตัวมันก็เร้าใจหรอกนะทูนหัว แต่ถ้ามากเกินไป ผมจะทนเป็นสุภาพบุรุษไม่ไหวเอาสิจ๊ะ กลัวข่มขืนคุณน่ะ”

คนโอหังว่าพลางทำหน้าเหยเก สูดปากครางกระหึ่ม เมื่อกายสาวรัดรึงจนแทบไม่อยากประวิงเวลาให้เธอได้ปรับตัวรับความอลังการที่แช่นิ่งอยู่ในความอ่อนนุ่มทว่าร้อนผ่าว

ตรงไหนที่เรียกว่าสุภาพบุรุษ?

คนบ้า! เขากำลังข่มขืนเธออยู่ชัดๆ

“คุณกำลังข่มขืนฉัน” หญิงสาวเถียงปนหอบ

“ถ้าผมทำอย่างว่า เราคง ‘ถึง’ ไม่ต่ำกว่าสามยกแล้วจ้ะ ถึง…แบบไม่ ‘เสร็จสม’ น่ะ”

สามยก! ในเวลาไม่กี่นาทีเนี่ยนะ อึ๋ยยย! เขามันไอ้ตัวลามกที่นรกส่งมาชัดๆ

“ปกติผมไม่เสียเวลาเล้าโลมหรอกนะ ผมมันพวกบ้าพลัง แต่คุณถือเป็นกรณีพิเศษ”

“ฉันไม่อยากเป็นกรณีพิเศษ”

“ไม่ทันแล้วมั้งยาหยี ดูสิ…เราเข้ากันได้ดีเป็นบ้า”

ยังไม่ทันจะขาดคำคนหน้าไม่อายก็ช้อนท้ายทอยสลวยขึ้นจากหมอนใบโต แล้วพยักพเยิดให้เธอดูส่วนที่ ‘เข้ากันได้ดี’ ถึงจะเลือนรางจนแทบมองไม่เห็นท่ามกลางความมืด แต่ความรู้สึกของการหลอมรวมเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของกันและกันก็ทำให้ใบหน้าหวานใสแทบไหม้ด้วยความกระดากอาย

“ไอ้คนหื่นกาม! โรคจิต! วิตถาร! ฉันจะแจ้งความเอาผิดคุณให้ถึงที่สุด” เธอสะบัดศีรษะออกจากมือใหญ่ เบี่ยงหน้าหนีปากร้อนร้ายที่นาบจูบลงมาไม่ลดละ แล้วขู่ฟ่อปากคอสั่น

“ขู่เก่ง”

“ไม่ได้ขู่ ฉันเอาจริง”

“ผมก็ ‘เอา’ จริง”