แผนNC

แผ่นดิน....

"นิวนายอยากจะลองจีบยัยกล้วยดูมั้ยพี่สนับสนุนเลยนะ" 

"พี่ดินผมเพิ่งเจอกล้วยวันนี้วันแรกนะครับจะให้ผมจีบเธอเลยเหรอมันไม่เร็วไปหน่อยหรือไงครับ"

"ของแบบนี้มัวแต่ช้าระวังหมาคาบไปแดกไม่รู้ด้วยนาาา" ผมเริ่มพูดจาหว่านล้อมไอ้นิวให้มันจีบยัยกล้วยเน่าเพราะถ้ามันจีบติดผมจะได้เอาเรื่องนี้ไปเป็นข้ออ้างเรื่องแต่งงาน ฉลาดจริงๆเลยผมเนี่ย5555  ผมมองไอ้นิวที่กำลังใช้ความคิดผมหวังว่ามันเห็นด้วยกับความคิดของผมแต่...

"แต่....ผมว่ายังดีกว่าครับ "ผมกำลังฝันหวานอยู่กับความคิดอันชาญฉลาดของตัวเองถึงกับสะดุดกับคำพูดของมัน

"อ่าวทำไมวะ"

"พี่ก็รู้ว่าตอนนี้ผมมีคนรักไม่ได้"

"ทำไมวะเป็นดาราแล้วมีแฟนไม่ได้กฎหมายข้อไหนมันห้ามไว้"

"มันไม่กฎหมายข้อไหนห้ามหรอกแต่ต้นสังกัดผมเค้าสั่งห้ามเรื่องนี้ตั้งแต่ผมเข้าไปเซ็นสัญญาแล้วเพราะถ้ามีแฟนมันจะมีปัญหาตามมาทีหลัง"

"สรุปคือนายเลือกงาน??"

"ครับเพราะมันเป็นความฝันของผมตั้งแต่เด็ก"

"เออ เอาที่นายสบายใจละกัน"

หลังจากนั้นสักพักยัยกล้วยเน่าก็นั่งรถเข็นออกมาไอ้นิวรีบลุกไปคนแรกผมก็เลยต้องลุกตาม

"กล้วยเป็นยังไงบ้าง" ไอ้นิวถามครับไม่ใช่ผม

"ต้องเข้าเฝือกประมาณเดือนนึงอ่ะ"

"ระหว่างที่คนไข้เข้าเฝือกอยู่ห้ามลงน้ำหนักเท้าเด็ดขาดนะคะเพราะจะทำให้กระดูกเชื่อมต่อกันได้ช้าถ้าจะเดินก็ต้องใช้ไม้ค้ำช่วยพยุงแต่ถ้าระหว่างเข้าเฝือกแล้วเกิดอาการเจ็บแผลก็ให้รีบมาโรงพยาบาลได้เลยนะคะ^^" พี่พยาบาลคนสวยบอกยัยกล้วยเน่าแต่สายตาทำไมมองมาที่ผมล่ะ แต่ก็อย่างว่าอ่ะเนอะคนมันหล่อ รวยช่วยไม่ได้จริงๆ

"ขอบคุณนะคะพี่พยาบาลคนสวย" 

"ไม่เป็นไรค่ะ^^ อ่อเดี๋ยวเชิญญาติคนไข้ไปจ่ายเงินและรับยาที่ช่องจ่ายยาได้เลยนะคะ" เป็นผมสินะที่ต้องไปจ่ายเงิน เห้ออออ ผมเดินตามทางที่พี่พยาบาลคนสวยบอกพอได้ยามาก็กลับมาหายัยกล้วยเน่าที่ตอนนี้ดูท่าจะไม่เจ็บแผลที่ข้อเท้าแล้วเพราะผมเห็นหัวเราะคุยกันอย่างมีความสุขกับไอ้นิว

"ซีรี่ส์เรื่องล่าสุดที่นายเล่นสนุกมากเลยนะ"

"จริงเหรอ"

"อื้มมจริงดิไม่เชื่อเดี๋ยวจะเอาให้ดูว่าฉันดูถึงตอนที่เท่าไหร่แล้ว" 

"จะกลับได้ยังหรือจะนั่งคุยกันอยู่ที่นี่" ผมเดินเข้ามาขัดจังหวะ คือเห็นละหมั่นไส้ทั้งยัยกล้วยเน่าทั้งไอ้ซีนิวที่มันบอกผมว่ามันจะไม่จีบยัยนี่เพราะต้นสังกัดขอร้องเอาไว้เรื่องผู้หญิงแต่จากที่เห็นมันเหมือนกำลังตกหลุมรักยัยนี่เข้าแล้วจริงๆพูดไปตาก็เป็นประกายอยู่ตลอดเวลา

"ไว้เจอกันตอนเปิดเทอมนะกล้วย"

"อื้มมมได้ไว้เจอกันนะนิว^^"

บนรถ....

"ชอบมันหรือไงไอ้นิวอ่ะ" ที่ผมถามไม่ได้อะไรนะแค่อยากรู้เฉยๆว่าสเป๊กยัยนี่จะใช่ไอ้นิวไหม

"ใช่ ชอบมากชอบสุดๆ^^"

"พ่อแม่ได้ยินคงภูมิใจน่าดูลูกสาวบอกชอบผู้ชายที่เพิ่งเจอหน้ากันวันแรก"

"ใครบอกว่ากล้วยเจอหน้านิวครั้งแรก กล้วยเจอนิวทุกวัน"

"เจอทุกวัน??เจอที่ไหน"

"ก็เจอในซีรี่ส์ไง นี่่อย่าบอกนะว่าพี่ไม่รู้ว่านิวเป็นดาราแล้วก็ดังมากด้วย"

"ทำไมฉันจะไม่รู้พี่ชายมันเป็นเพื่อนสนิทฉัน"

"นิสัยอย่างพี่มีเพื่อนคบด้วยเหรอ"

"ยัยกล้วยเน่า!!!"

"ล้อเล่นหรอกน่า เออว่าแต่มหาลัยกับคอนโดพี่ไกลกันมากมั้ยอ่ะ"

"ถามทำไม"

"ก็ถ้าเปิดเทอมกล้วยจะได้คำนวณเวลาถูกไงถ้าไกลก็จะออกมาเช้าหน่อย"

"ไม่ใกล้ไม่ไกล"

"สรุปคือมันใกล้หรือไกลอ่ะ"

"ก็ถ้าขับรถมาก็ไม่ไกลแต่ถ้าเธอจะเดินมาก็แค่ลิ้นห้อยอ่ะ"

"กล้วยไม่ใช่หมานะ"

"ล้อเล่นหรอกน่าาา5555"

กล้วย....

ฉันนับไม่ถูกว่าวันนี้ฉันโมโหเขาไปกี่รอบคนอะไรกวน...ได้ตลอด24ชั่วโมง ฉันเลิกสนใจพี่ดินแล้วหันไปมองนอกรถแทน จนกระทั่งเขาขับรถมาถึงคอนโดที่ดูหรูหราหมาเห่ามากตั้งแต่ทางเข้า

"โหวววว นี่คือคอนโดของพี่เหรอ" ฉันถามออกไปด้วยความตื่นเต้นเพราะไม่เคยเห็นคอนโดที่มันสูงลิบลิ่วขนาดนี้แล้วบริเวณรอบๆก็กว้างมากใหญ่มากๆด้วยฉันคงไม่มีปัญญาซื้อคอนโดที่นี้ได้หรอก  ฉันสังเกตเห็นมีพนักงานรักษาความปลอดภัยยืนอยู่ทุกจุดตั้งแต่หน้าปากซอยจนกระทั่งเข้ามาในตัวตึกซึ่งเป็นอาคารจอดรถ 

"เดินเองได้ไหม" เขาหันมาถามฉันเมื่อจอดรถแล้ว จากที่เขาถามฉันก็รู้แล้วว่าเขาไม่ช่วยฉันอย่างแน่นอนฉันคงต้องช่วยเหลือตัวเอง แต่ก็ดีแล้วล่ะฉันไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณเขาเพราะแค่ค่ายาเมื่อกี้ที่ฉันแอบเห็นใบเสร็จก็หลายหมื่นอยู่ ไว้ฉันค่อยโทรขอเงินพ่อมาจ่ายคืนให้เขาก็แล้วกัน

"น่าจะได้มั้งยังไม่ได้ลองเดินดูเลย" ฉันตอบกลับเขาไป คือก่อนจะออกมาจากโรงพยาบาลพี่ๆที่โรงพยาบาลก็สอนวิธีการใช้ไม้ค้ำสอนการเดินขึ้นลงบันไดมาแล้วแต่ก็สอนแค่แป๊บเดียวไงเดินในระยะสั้นๆมันก็พอเดินเองได้

"แล้วห้องพี่อยู่ไกลมั้ยอ่ะ"

"ไม่ไกลแค่ชั้นยี่สิบ"

"ห๊ะชั้นยี่สิบ เอ่อมันมีลิฟต์ใช่มั้ย" ฉันก็ถามโง่ๆเนอะแต่ปากมันไวกว่าความคิดไงฉันน่ะ

"แล้วเธอคิดว่าคอนโดราคาหลายสิบล้านมันจะไม่มีลิฟต์หรือยังไงห๊ะ หรือเธอคิดว่าต้องเดินขึ้นไป" เขาหันมาถามฉันมองฉันเหมือนกับว่าฉันโง่ที่ถามไปแบบนั้น จากนั้นเขาก็เดินไปที่ท้ายรถแล้วยกกระเป๋าฉันออกมา

"เดี๋ยวฉันจะลากกระเป๋าให้เธอเองส่วนเธอก็พาตัวเองขึ้นไปให้ถึงชั้นยี่สิบให้ได้ก็แล้วกันเพราะฉันคงไม่แบกเธอเหมือนที่ไอ้นิวมันแบก"

"กล้วยรู้หรอกน่าว่าพี่คงไม่มีน้ำใจแบบซีนิวหรอก"

"นี่เธอว่าฉันแล้งน้ำใจ??"

"เปล่า"

"เหอะนี่แค่มาวันแรกเธอก็ทำให้ฉันเสียทั้งเวลาเสียทั้งเงิน เห้อแล้วฉันต้องทนกับเธอตั้งสี่ปีฉันจะทนได้มั้ยวะเนี่ย"

"คิดว่าทนคนเดียวหรือไง ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวสักพักกล้วยก็จะลองหาหอพักใกล้ๆมหาลัยแล้วจะย้ายออกไปเอง"

"เออดี หาให้ไวล่ะ"

ตอนนี้ฉันขึ้นมาถึงห้องของอิพี่ดินมันแล้ว ห้องของเขาใหญ่มากอ่ะใหญ่กว่าบ้านของฉันอีกฉันมองไปรอบๆห้องสไตล์การแต่งห้องของเขาทำไมมันดูมืดๆหมองๆอย่างบอกไม่ถูกคือทุกอย่างเป็นสีขาวเทาดำแทบทั้งหมด แล้วฉันผู้ที่ชอบสีสันสดใสก็เลยไม่ค่อยชอบห้องสไตล์แบบนี้

"ห้องมืดจังมีแต่สีดำ ไม่ชอบเลยอ่ะ อุ๊บ!!" ฉันรีบเอามือปิดปากเพราะเผลอพูดแบบไม่คิดอีกแล้ว

"นี่มันห้องของฉันไม่ใช่ห้องเธอ เธอแค่มาอาศัยแค่ชั่วคราวจะชอบไม่ชอบมันก็เรื่องของเธอแต่ฉันชอบของฉันแบบนี้ โน่นห้องนอนเธออยู่โน่นฉันให้แม่บ้านทำความสะอาดไว้ให้แล้วเอาของเข้าไปเก็บซะ ส่วนฉันจะไปนอนแล้วก็บอกไว้ก่อนว่าอยู่ที่นี่ไม่ต้องมายุ่งมาวุ่นวายกับฉันเข้าใจไหม"

"อืมเข้าใจ" เขาคิดว่าเขาเป็นใครฉันถึงต้องไปยุ่งวุ่นวาย สำคัญตัวผิดไปแล้วไอ้พี่ดิน 

"ดี" หลังจากนั้นเขาก็เดินผ่านหน้าฉันไปแล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องที่ติดกับห้องที่เขาชี้ให้ฉันดูเมื่อครู่ นั่นก็แปลว่าเขากับฉันห้องนอนติดกันสินะ ฉันใช้ความสามารถของตัวเองทั้งลากกระเป๋าทั้งพาตัวเองที่ต้องใช้ไม้ค้ำเดินพาตัวเองเข้าห้องนอนจนสำเร็จ พอเปิดไฟฉันก็รู้สึกอึ้งทึ่งกับสิ่งที่เห็นเพราะห้องนอนของฉันมันตกแต่งด้วยสีฟ้าซึ่งสีที่ฉันชอบมากที่สุดซึ่งต่างจากด้านนอกมากที่มีแต่สีดำ เขาตั้งใจทำห้องนี้ให้เป็นสีนี้เพื่อฉันหรือเปล่านะ แต่ไม่น่าใช่หรอกเขาเกลียดฉันยังกะอะไร 

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตั้งแต่ตอนไหนรู้ตัวอีกทีมันก็มืดแล้ว ฉันใช้ไม้ค้ำพาตัวเองออกมาจากห้องเพราะรู้สึกหิว ฉันหวังว่าในคอนโดของเขาน่าจะมีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอยู่บ้าง ฉันค่อยๆพาตัวเองเดินมาที่ครัวเปิดตามตู้เพื่อหาสิ่งที่ต้องการแต่ก็หาไม่เจอฉันก็เลยเปิดในตูเย็นเผื่อเจอนมให้กินแก้หิว แต่ปรากฏว่าพอเปิดดูมันมีแต่เหล้า เบียร์ โซดา นำ้แข็ง เขาชอบดื่มขนาดนี้เลยเหรอฉันเพิ่งรู้ แต่นั่นช่างมันก่อนตอนนี้ฉันต้องหาอะไรกินรองท้องก่อนฉันควานหาของในตู้เย็นอย่างมีความหวังจนกระทั่งเจอไข่ไก่อยู่2ฟองกับไส้กรอกหนึ่งแพ็คเล็กๆ ฉันยิ้มด้วยความดีใจที่วันนี้ฉันไม่อดตาย

ฉันหยิบของออกมาจากตู้เย็นแล้วเดินมาที่ครัวเพื่อทำเมนูง่ายๆกินแต่ก่อนที่ฉันจะลงมือทำอาหารมันก็มีเสียงอะไรบางอย่างดังลอดออกมาจากห้องของพี่ดิน

"อ๊ะ อ๊ะ

"อ่าาาาา"

"เสียงอะไรอ่ะ??ทำไมฟังดูน่ากลัวจัง" ฉันพูดเองคนเดียวแล้วเดินไปยังต้นตอของเสียงนั้นอย่างลืมตัว ฉันเอาหูแนบประตูเพื่อต้องการฟังให้แน่ชัดว่าที่ได้ยินคือเสียงอะไร 

ตั่บ!!!!!! ตั่บ!!!!! ตั่บ!!!!! ตั่บ!!!!!

"อ๊ะ อ๊ะ กระแทกแรงๆค่ะดินขาาา อ๊ะ อ๊าาาา เมย่าชอบแรงๆ เสียวๆค่ะ" เสียงผู้หญิง??

"อ่าาาเมย่าเธอนี่มันร่านได้ใจฉันจริงๆ ชอบแรงๆเสียวๆใช่ไหมได้ฉันจัดให้" เสียงอิพี่ดิน??

ปั่ก!!!!! ปั่ก!!!!! ปั่ก!!!! ปั่ก!!!!!

"อ๊าาาา แบบนั้นค่ะดินขาาาา อ๊าาาาเมย่าเสียวเหลือเกิน"

"อ่าาา เธอเสียวแต่ฉันกำลังจะแตก อ่าาา เมย่า"

ฉันได้ยินทุกคำพูดของคนด้านในฉันรีบเอามือปิดปากก่อนที่ตัวเองจะกรี๊ดออกมา ฉันรู้ว่าคนข้างในห้องกำลังทำอะไรกันถึงฉันจะไม่เคยมีแฟนไม่เคยมีอะไรกับใครแต่ฉันก็เคยแอบดูคลิปอย่างว่ากับเพื่อนๆตอนที่อาจารย์ยังไม่เข้าสอน

"อี๋ น่าเกลียด" ฉันขนลุกมากบอกเลยก่อนจะพาตัวเองกลับห้องตอนนี้ฉันไม่หิวแล้วฉันอิ่มแล้วพูดง่ายๆก็คือกินอะไรไม่ลงเลยเพราะเสียงเหล่านั้นมันติดหูฉันอยู่ หึ้ยยย น่าเกลียดที่สุด