หลิวเมิ่งหลีบุตรีท่านแม่ทัพ

"คุณหนูเจ้าคะท่านตื่นเถิดเจ้าค่ะสายมากแล้วต้องทานยาอีกนะเจ้าคะ!"

กลางเดือนสิบสองเข้าสู่เหมันตฤดูทั่วทุกพื้นที่ถูกปกคลุมไปด้วยความหนาวเหน็บ

แคว้นต้าเยี่ยนเองก็เช่นกันยามนี้ทั่วทั้งแคว้นก็เริ่มเข้าสู่ความเหน็บหนาวกันแล้ว

เฉวียนโจวเมืองหลวงของแคว้นต้าเยี่ยนนั้นก็กว้างใหญ่การค้าขายนั้นก็มั่งคั่ง ชาวเมืองต่างก็อยู่ดีมีสุข

เฉกเช่นยามนี้ ที่มุมถนนหัวเมืองใหญ่ภายในกำแพงจวนอันสูงใหญ่แข็งแกร่งของจวนท่านแม่ทัพฮู่กั๋ว (แม่ทัพใหญ่ที่ตำแหน่งสูงสุดของแคว้น) เรือนทางปีกตะวันออก มีหญิงสาวร่างบอบบางกำลังนอนหลับอย่างมีความสุขอยู่

ภายในเรือนถูกตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่ผนังห้องต่างก็ถูกประดับประดาไปด้วยกระบี่และอาวุธ

ตามชั้นต่างๆ ถูกสั่งให้นำของมีค่าออกไปเก็บให้หมดแล้วแทนที่ด้วยตำราต่างๆ การเปลี่ยนแปลงนี้เกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อนที่คุณหนูเพียงผู้เดียวของจวนแม่ทัพฟื้นขึ้นมาจากการล้มป่วย

ทุกอย่างภายในจวนต่างก็ถูกจัดแจงอย่างเป็นระบบระเบียบ ทุกคนภายในจวนต่างก็ตกอยู่ในความงุนงง จู่ๆ คุณหนูผู้เอาแต่ใจ ไม่ใส่ใจดูแลเรื่องอะไรจะกลายมาเป็นคนละคนเช่นนี้ได้

ภายในใจของบ่าวรับใช้เก่าแก่เหล่านั้นต่างก็คิดว่า หากท่านแม่ทัพกลับมาแล้วพบว่าคุณหนูเปลี่ยนไป คงจะดีใจมากแน่ๆ แต่บางคนก็บอกว่าต้องดูไปก่อนคุณหนูอาจเปลี่ยนกลับไปเป็นเช่นเดิมก็ได้

วันนี้เข้าวันที่เจ็ดแล้วมีสิ่งหนึ่งที่ไม่ยอมเปลี่ยนเลยนั่นคือคุณหนูของพวกเขาชอบตื่นสายเช่นนี้เป็นประจำ

"คุณหนูตื่นเถิดเจ้าค่ะ วันนี้มีงานประพันธ์และคัดอักษรที่ท่านบอกจะเข้าร่วมนะเจ้าคะ ประเดี๋ยวจะสายเอาได้"

เสียงของหญิงชราไม่หนักไม่เบา แต่ก็สามารถดึงคนที่หลับอยู่บนเตียงให้ตื่นขึ้นมาได้

หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงมีรูปร่างผอมบาง ผิวขาวราวหิมะ ใบหน้าของนางสวยงามราวกับหลุดออกมาจากภาพวาดถึงแม้ว่าจะดูซีดเซียวไปบ้างแต่ก็ไม่สามารถบดบังความงดงามราวกับสาวเซียนของนางได้เลย

หลังจากได้ยินเสียงเรียกของแม่นมชราขนตางอนยาวของนางก็ค่อยๆ ขยับและลืมตาขึ้นในที่สุด

"แม่นมข้ายังอยากนอนอยู่เลย.."

"คุณหนูท่านจะนอนต่อก็ได้เจ้าค่ะแต่ลุกขึ้นมารับสำรับแล้วทานยาเสียหน่อย งานชุมนุมอักษรอะไรนั่นท่านก็ไม่ต้องไปแล้วก็ได้เจ้าค่ะ..."

"อ่า..ข้าตื่นแล้วๆ แม่นมไม่ต้องพูดแล้ว" หญิงสาวรีบลุกขึ้นเดินไปด้านหลังฉากเพื่อชำระร่างกาย

"เตรียมชุดสีขาวให้ข้า ผ้าคาดเอวสีฟ้าประเดี๋ยวให้เหมยเหม่ยมาช่วยข้าก็พอแม่นมไม่ต้องทำแล้วประเดี๋ยวหกล้มไปจะไม่ดี"

เสียงใสเอ่ยดังออกมาจากหลังจาก ทำให้หญิงชราวัยเจ็ดสิบรู้สึกอบอุ่นหัวใจ

ในที่สุดคุณหนูก็รู้สึกห่วงใยผู้อื่นเป็นแล้ว..

หลังจากอาบน้ำแต่งกายเสร็จเรียบร้อยแล้วหญิงสาวในชุดสีขาวไข่มุกก็ก้าวเดินออกมานั่งลงตรงหน้ากระจกเพื่อทำผม

"เหมยเหม่ยวันนี้ข้าไม่แต่งหน้าเจ้าทำผมอย่างเดียวแล้วปักปิ่นนี้ก็พอ"

เหมยเหม่ยขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะแปลกใจ ก่อนนี้คุณหนูของนางแต่งแต้มใบหน้าจนหนาเตอะ ปักปิ่นประดับผมด้วยปิ่นทองคำเต็มศรีษะ วันนี้คุณหนูไม่เพียงแต่ไม่แต่งหน้า แม้แต่ผมก็ปักปิ่นง่ายๆ คุณหนูเปลี่ยนไปมากจริงๆ

"ในที่สุดคุณหนูก็รู้ตัวแล้วว่าคุณหนูงดงามเพียงใด" เหมยเหม่ยเอ่ยขึ้นเสียงเครือ

"ทำไมหรือ?" หญิงสาวเอ่ยถาม

"ก็ก่อนนี้คุณหนูแต่งหน้าหนาเตอะเพียงเพราะคุณหนูเหล่านั้นแกล้งเยินยอท่านว่าแต่งหน้าเช่นนี้ ทำผมเช่นนั้นสวยมาก แต่ความจริงแล้วทุกคนต่างหัวเราะเยาะท่าน.."

ใช่แล้วนั่นคือเรื่องน่าปวดหัวของเจ้าของร่างนี้ เธอทะลุมิติมาที่นี่เมื่อหลายวันก่อนทราบว่าเจ้าของร่างไปมีเรื่องกับลูกสาวของขุนนางใหญ่แย่งองค์ชายรองอะไรกันจนพลัดตกน้ำล้มป่วยและตายไป

ตัวเธอเองก็ประสบอุบัติเหตุไม่คิดเลยว่าดวงวิญญาณจะมาโผล่ที่นี่ ทราบว่าเจ้าของร่างนี้เป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวของท่านแม่ทัพหลิวแม่ทัพสูงสุดของแคว้นที่แต่งตั้งโดยฮ่องเต้พระองค์ก่อนและเด็กสาวผู้นี้ก็มีชื่อแซ่เดียวกันกับเธอด้วยนั่นคือหลิวเมิ่งหลี

"คุณหนูเจ้าคะ ท่านจะไปเข้าร่วมงานชุมนุมอักษรที่หออิ่งฉือจริงหรือเจ้าคะ?" เหมยเหม่ยเห็นผู้เป็นนายเดินขึ้นรถม้านางก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม

หลิวเมิ่งหลีถอนหายใจ ก็ใช่ว่านางอยากจะไปแต่เจ้าของร่างผู้เย่อหยิ่งนี้ได้ท้าประลองกับเหล่าคุณหนูผู้สูงศักดิ์เอาไว้แล้วนี่สิ ช่างไม่รู้จักประมาณตนเอาเสียเลยจริงๆ

นี่ดีนะที่นางนั้นทะลุมิติมาจากศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด ดังนั้นหลิวเมิ่งหลีคนนี้จะเป็นคนไม่เอาไหนได้อย่างไรกัน

แต่งกลอนเหรอ? กวีเหรอ? บังเอิญจริงนะ ก่อนที่จะทะลุมิติมาหลิวเมิ่งหลีคนนี้เป็นถึงอัจฉริยะมือทองของกองทัพและจบมาจากมหาวิทยาลัยชื่อดังเป็นอัจฉริยะภาควิชาภาษาจีนและภาษาอังกฤษ

อารยธรรมจีนในรอบห้าพันปีกลอนกวีอันแพรวพราว ตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงปัจจุบัน ถึงฉันจะแต่งไม่เป็น แต่จะลอกไม่ได้หรือไง

แต่ก็นะเพียงเพื่อผู้ชายคนเดียวเจ้าของร่างนี้ถึงกับไม่รักศักดิ์ศรีของการเป็นบุตรีท่านแม่ทัพเลยไร้สมองจริงๆ

แต่ในเมื่อเป็นอย่างนี้แล้วงั้นก็จะให้พวกหล่อนได้เห็นกันสักหน่อยว่าอะไรที่เรียกว่าอนาคต

"ไปเถอะ ไปดูเสียหน่อย" หลิวเมิ่งหลีกล่าว เหมยเหม่ยเองก็ไม่รอช้ารีบขึ้นรถม้าตามนายหญิงของตนไปในทันที

แม้จะเป็นเช่นนั้นแต่ภายในใจของเหมยเหม่ยก็เกิดความรู้สึกเศร้าเล็กน้อย แม้ว่าหลายวันมานี้คุณหนูของนางจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นแต่คุณหนูไม่เคยไปสถานศึกษาเลย ตัวหนังสือ กลอนกวี คุณหนูจะแต่งได้อย่างไรกัน

“คุณหนูเจ้าคะงานชุมนุมกลอนในวันนี้องค์ชายรองก็จะเสด็จมาด้วย ถึงตอนนั้นหากท่านแต่งกวีหรือกลอนออกมาไม่ได้แล้วถูกหัวเราะเยาะจากเหล่าคุณหนูพวกนั้น ท่านไม่ต้องไปสนใจนะเจ้าคะพวกนางเพียงอยากเห็นท่านขายหน้าต่อองค์ชายรองเท่านั้นเจ้าค่ะ"

ระหว่างทางเหมยเหม่ยอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้นางจึงเอ่ยเตือนสติผู้เป็นนายเบาๆ หลิวเมิ่งหลีนั้นก็เข้าใจ เหมยเหม่ยคงกลัวว่าจะซ้ำรอยเดิม เรื่องทั้งหมดที่หลิวเมิ่งหลีคนก่อนเคยทำจะเกิดขึ้นอีกครั้ง

หลิวเมิ่งหลีคนก่อนพอถูกคุณหนูคนอื่นๆ หัวเราะเยาะต่อหน้าองค์ชายรองนางก็มักจะหัวเสียด่ากราดเกรี้ยว ไม่ไว้หน้าตำแหน่งขุนพลใหญ่ของบิดาสักนิด

หลิวเมิ่งหลีหลับตา "อืม เจ้าวางใจเถอะข้าจะไม่ทำเช่นเดิมแล้ว" เพราะข้าคือหลิวเมิ่งหลีเวอร์ชั่นใหม่ ประโยคหลังหลิวเมิ่งหลีนั้นก็เพียงคิดในใจ

...