ตอนที่ 4

เอื้องผึ้งชงกาแฟยังไม่ทันเสร็จ จู่ๆ หล่อนก็ตกใจอีกครั้ง เมื่อร่างสูงใหญ่ของราชิดเดินมาประกบหล่อนจากทางด้านหลัง

“คนอะไร… ชงกาแฟอร่อยจัง หอมด้วย… ”

สองมือของราชิดสวมกอดเอวของหญิงสาวจากทางด้านหลัง ที่ว่าหอมนั้นคือกลิ่นสาบสาวของหล่อน ไม่ใช่กลิ่นกาแฟ

“อุ๊ย… ”

หญิงสาวตกใจ!

ราชิดเอื้อมโอบด้วยสองแขนพร้อมกับจับมือหล่อนช่วยกันคนกาแฟในถ้วย

‘งือออ… ’

เอื้องผึ้งอุทานในใจ เมื่อกายหนาของบอสแนบชิดเข้ามาทางด้านหลัง และกลิ่นโคโลญจน์อ่อนๆ จากร่างกายของเขาทำเอาหล่อนถึงกับมือสั่น กาแฟหกออกมานอกถ้วย

“ว้าย… ”

หญิงสาวอุทาน!

ทำให้ราชิดต้องรีบขยับออกมา คลายกอดจากเอวคอดเหมือนรู้ว่าเป็นความผิดของเขาที่ทำให้หญิงหล่อนมือสั่น

ราชิดรีบคว้าทิชชู่มาเช็ดกาแฟที่หก

“หนูผึ้งจ๋า… ลุงขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”

ราชิดเริ่มเปิดประเด็นที่ตัวเองครุ่นคิดมาตลอดสัปดาห์

“คุณลุงอยากถามอะไรคะ”

“หนูมีแฟนหรือยังจ๊ะ… อยู่มหาลัยมีหนุ่มๆ มาจีบบ้างไหมจ๊ะ”

โคแก่ลองโยนหินถามทาง ก็หญ้าอ่อนตรงหน้านี้เสน่ห์แรงนัก

“ก็มีหนุ่มๆ มาจีบเยอะค่ะ… แต่หนูไม่สนใจใคร ช่วงนี้ขอโฟกัสไปที่เรื่องเรียนอย่างเดียวค่ะ”

หญิงสาวตอบ คนที่รอฟังคำตอบแอบยิ้มดีใจ

“มีหนุ่มๆ มาจีบแต่หนูไม่ชอบ… แล้วถ้าคนแก่อย่างลุงจะขอจีบบ้างล่ะ… อิอิ… พอจะมีหวังไหมเอ่ย”

ทั้งสุ้มเสียง รอยยิ้ม และสีหน้ากรุ้มกริ่มของราชิดไม่ได้บอกว่าเขาพูดเล่น

“คุณลุงอ่ะ… แกล้งพูดเล่นอีกแล้ว”

หญิงสาวว่า แต่ประโยคที่ได้ยินก็ทำเอาหล่อนใจเต้น ไม่รู้ว่าทำไมจึงต้องหวั่นไหวกับคำพูดของราชิด

“แล้วหนูมีผู้ชายในสเปคไหมจ๊ะ”

“มีค่ะ… หนูชอบผู้ใหญ่ค่ะ อบอุ่นดี”

“แล้วผู้ใหญ่อย่างลุงล่ะ… แก่ไปไหมสำหรับหนู”

ราชิดอยากรู้

“คุณลุงอ่ะพูดเล่นอีกแล้วนะคะ”

หญิงสาวอายจนหน้าแดง รีบยกถ้วยกาแฟมาวางไว้ที่โต๊ะทำงานของเขา ราชิดก้าวตามมา

“หนูจ๋า… ลุงลืมบอกไปว่าพรุ่งนี้ลุงจะต้องไปสัมมนาผู้ประกอบการกาแฟที่แม่ฮ่องสอน”

ราชิดหมายถึงงานที่พาณิชย์จังหวัดและสมาคมกาแฟไทยร่วมเป็นเจ้าภาพจัดขึ้น

“ค่ะ… ไปเช้ากลับเย็นใช่ไหมคะ”

หญิงสาวถามด้วยความสงสัย

“ใช่จ้ะ… และหนูต้องไปกับลุง”

ราชิดบอกแผนการเดินทางในวันพรุ่งนี้ เอื้องผึ้งจะต้องไปกับเขา

วันรุ่งขึ้น

ภายหลังเสร็จจากงานสัมมนาผู้ส่งออกเมล็ดกาแฟที่ดำเนินมาตลอดช่วงบ่าย จู่ๆ ราชิดที่ยังไม่อยากกลับ ก็เปลี่ยนแผนกะทันหัน นึกอยากชวนเลขาสาวไปเที่ยวต่อ เพราะว่าพรุ่งนี้เป็นวันหยุดเสาร์อาทิตย์

“ปาย… หนูเคยได้ยินมาว่าสวยมาก แต่ยังไม่เคยไปสักครั้ง”

เอื้องผึ้งตอบด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เมื่อรู้ว่าลุงราชิดจะพาไปเที่ยวต่อ

“งั้นเราค้างคืนที่ปายกันนะจ๊ะ”

เข้าทางของราชิด เขาเลี้ยวรถไปตามเส้นทางที่มุ่งสู่อำเภอปายในทันที

เกือบชั่วโมงต่อมา

หนุ่มใหญ่กับสาวน้อยพากันมาถึงรีสอร์ตชื่อดังแห่งหนึ่ง ทว่าเนื่องจากเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ และราชิดไม่ก็ได้โทรจองไว้ล่วงหน้า ทางรีสอร์ตเหลือห้องพักเพียงห้องเดียวและยังเป็นเตียงเดี่ยว

“ต้องขออภัยด้วยนะคะ… ตอนนี้เหลือแต่ห้องเดียวเตียงเดี่ยวเท่านั้นค่ะ”

เจ้าของรีสอร์ตที่เป็นหญิงวัยกลางคน พูดคำเมืองกับราชิด

“ไม่เป็นไรครับ… เตียงเดี๋ยวก็ได้ ตกลงเราจะพักที่นี่ครับ”

ราชิดสรุป

สิ่งที่ได้ยินทำเอาสาวน้อยตกใจ

“เอ่อ… คุณลุงคะ ในห้องมีแค่เตียงเดียวนะคะ”

“ไม่เป็นไร… เดี๋ยวลุงนอนโซฟา ให้หนูนอนบนเตียง… โอเคนะครับ”

บอสรีบสรุปรวบรัดขนาดนี้ เอื้องผึ้งจะขัดอะไรได้ เป็นอันว่าคืนนี้นายกับเลขาต้องนอนห้องเดียวกัน

ในเวลาต่อมา

เสร็จจากเช็คอินที่รีสอร์ต ราชิดขับรถพาเอื้องผึ้งออกมากินข้าวแล้วเที่ยวชมวิวในจุดชมวิวต่างๆ รวมทั้งบ่อน้ำพุร้อนธรรมชาติไทรงามของเมืองปาย จากนั้นก็พากันกลับเข้าที่พักในตอนค่ำ

ราชิดซื้อวายเข้ามาดื่ม ชนแก้วกับเลขาสาวจนแก้มของหล่อนแดงเรื่อ

“รสชาติดีนะไวน์ยี่ห้อนี้”