ตอนที่ 2

“สวัสดีค่ะคุณลุง… ”

เอื้องผึ้งยกมือไหว้ชายร่างสูงใหญ่ด้วยอาการใจเต้นแรง แม้ว่าแพหนวดสีดำหนาเหนือริมฝีปากหยักจะทำให้ชายผู้นี้ดูดุ แต่เวลาเขายิ้มเท่านั้นแหละ

คุณพระ! ริมฝีปากสวยที่ขยับยกขึ้นเป็นรอยยิ้มของเขาราวจะลบล้างสีหม่นเทาเศร้าซึมของโลกใบนี้ได้ในพริบตา

ยิ้มของราชิดมีเสน่ห์เหลือเกิน มันช่างดูอบอุ่น อ่อนหวาน และในเวลาเดียวกันก็แฝงความเร่าร้อนอันประหลาดที่เอื้องผึ้งรู้สึกได้

ไม่รู้สิ… ไม่รู้ว่าทำไมหัวใจของเอื้องผึ้งจึงต้องเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้ กับการได้เจอหน้าเขา

อาจเป็นเพราะใบหน้าของพ่อเพื่อนคนนี้ช่างหล่อเหลาสะดุดตาเหลือเกิน เสื้อกล้ามสีขาวสะอาดที่เขาสวมใส่ ทำให้มองเห็นผิวสีน้ำตาลเข้มสมชายชาตรีตัดกับเสื้อสีขาว ที่ต้นแขนมีเส้นขนสีดำแกคลุมไปทั่ว เส้นเลือดที่ปูดโปนขึ้นมาจากแขนและหลังมือยิ่งทำให้ราชิดดูเซ็กซี่ อีกทั้งเนื้อตัวก็กำยำไปด้วยมัดกล้าม

นี่กระมังแบบที่หล่อนเคยได้ยินประโยคหนึ่งจากเนื้อเพลงที่ร้องว่า ‘วงกล้ามแขนเป็นมัด… อุ๊ย! น่ากัดแขนเล่นเบาๆ’ หัวไหล่ของเขานูนแน่นไปด้วยมัดกล้าม และที่อกก็ยังมีเส้นขนสีดำเป็นแพแผ่กระจายเลยขึ้นมาจากคอเสื้อ

“สวัสดีจ้ะสาวน้อย… ”

ราชิดกล่าว เขาเองก็ตะลึงมองเอื้องผึ้งไม่ต่างกัน

แม้ว่าที่ผ่านๆ มาอรอนงค์ก็เคยพาเพื่อนสาวหลายคนมาเที่ยวที่ไร่กาแฟแห่งนี้บ่อยๆ แต่ราชิดก็ยังไม่เคยสะดุดตากับผู้หญิงคนไหนเหมือนอย่างที่ได้เจอกับเอื้องผึ้ง

“อุ๊ย… ตะลึงเชียวหรือยัยผึ้ง นี่ขนาดพ่อฉันแก่แล้วนะ นี่ถ้าแกเห็นรูปพ่อฉันตอนหนุ่มๆ แล้วละก็… เชื่อเลยว่าแกจะต้องละลายเพราะความหล่อของพ่อฉัน ตอนหนุ่มๆ อ่ะนะ… พ่อฉันหล่อวัวตายความล้มเชียวแหละแก”

อรอนงค์รีบอวดพ่อ

“เชื่อจ้ะ… ”

เอื้องผึ้งกล่าว ก็จะไม่เชื่อได้ยังไง เพราะว่าเท่าที่เห็นตัวจริงอยู่ต่อหน้าตรงนี้ ราชิดก็ดูหล่อมาก ออร่ายังกับดารา หล่อเหลาชนิดที่ว่าวันเวลาไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลย แม้ว่าอายุใกล้แตะเลขห้าแล้วก็ตาม

“แหม… สาวๆ เล่นชมกันต่อหน้าแบบนี้เดี๋ยวพ่อก็ตัวลอย”

ราชิดกล่าวอย่างมีอารมณ์ขัน

จากนั้นลูกสาวก็ถือโอกาสปรึกษาบิดาเกี่ยวกับเรื่องที่หล่อนตัดสินใจว่าจะไปฝึกงานในกรุงเทพฯ ด้วยอีกเพียงสัปดาห์ก็จะถึงช่วงเวลาฝึกงานที่จะเริ่มขึ้นในช่วงเทอมแรกของปีสี่

“ก็ตามใจหนู… ถ้าหนูอยากจะไปฝึกงานในกรุงเทพฯ พ่ออนุญาต”

ราชิดไม่ขัด ด้วยเขาเชื่อมั่นในการตัดสินใจของลูกสาวที่ตั้งใจจะไปฝึกงานกับบริษัททำธุรกิจเกี่ยวกับออกแบบตกแต่งภายในชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ ว่าเป็นเรื่องที่ดี เพราะว่าอรอนงค์สนใจเกี่ยวกับอินทีเรียดีไซน์มาตั้งแต่ตอนเรียนมัธยม ถ้าได้ฝึกงานกับบริษัทใหญ่ๆ ก็เหมือนกับได้ลงสนามจริง จะได้ประสบการณ์กลับมาไม่น้อย

“แล้วหนูผึ้งล่ะจ๊ะ… ไปฝึกงานที่ไหนจ๊ะ”

สายตาจับจ้องดวงหน้าสวย แอบมองเพื่อนของลูกสาวอย่างให้ความสนใจ

“ของผึ้งต้องฝึกงานเลขาค่ะ… กำลังอยู่ระหว่างตัดสินใจค่ะว่าจะไปกรุงเทพฯ ดีไหม… แต่ถ้าจะต้องไปฝึกงานที่กรุงเทพฯ ผึ้งก็ห่วงยายที่จะต้องอยู่คนเดียว”

หญิงสาวกล่าว บอกถึงสาเหตุที่ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะไปฝึกงานที่ไหน

“ตอนนี้หนูอยู่กับยายหรือจ๊ะ”

ราชิดถามด้วยความสนใจ

แต่คนที่ชิงตอบคำถามของเขากลับเป็นลูกสาว

“ใช่ค่ะคุณพ่อ… ทุกวันนี้ผึ้งอยู่กับยายค่ะ”

อรอนงค์เล่าให้บิดาฟังว่าเอื้องผึ้งมียายชราที่ต้องดูแล ด้วยพ่อแม่ของหล่อนเสียชีวิตไปพร้อมกันด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อห้าปีก่อน

ในระหว่างเรียนอยู่ที่เชียงใหม่ เอื้องผึ้งต้องกลับบ้านทุกวันศุกร์เพื่อไปดูแลยายที่ต้องฝากไว้ให้ป้าข้างบ้านอีกคนให้ช่วยดูแล ยังดีที่ลำปางกับเชียงใหม่ไม่ไกลกันนัก

“ถ้าไม่อยากไปฝึกงานไกลๆ… งั้นหนูฝึกงานกับลุงไหมจ๊ะ”

ราชิดเอ่ยชวน เพราะเขามีบริษัทส่งออกกาแฟ มีออฟฟิศอยู่ในเชียงใหม่