ตอนที่ 4 ไม่อยากขัดใจแม่

หลังจากที่พูดคุยเรื่องฝึกงานเสร็จ ทุกคนก็พากันนั่งทานอาหารเย็นด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อยโดยพลอยดาวเองก็คอยตักนู่นตักนี่ให้ภูอยู่ตลอดเวลาทำเอาอารยากับศิลาที่เห็นพลอยดาวปฏิบัติต่อลูกชายตัวเองนั้น ก็ยิ้มออกมาอย่างชอบใจ

19:50 นาฬิกา

เมื่อทานอาหารเสร็จแล้วนั่งคุยกันสักพัก พลอยดาวก็เตรียมตัวเพื่อจะกลับบ้านส่วนภูเองก็ลุกขึ้นเต็มความสูงเพื่อที่จะเดินขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเองแต่ทว่า....

"ภู ลูกไปส่งน้องหน่อยสิ จะปล่อยให้น้องกลับรถแท็กซี่จริง ๆ เหรอ" เสียงอารยาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นลูกชายกำลังจะสาวเท้าเดินขึ้นไปบนห้อง

"แม่ครับ คนขับรถบ้านเราก็มีนิครับ ผมทำงานมาเหนื่อย ๆ ผมก็อยากพักผ่อน ให้ลุงโชคไปส่งนะครับ" ภูเอ่ยตอบผู้เป็นแม่ด้วยสีหน้าท่าทางหงุดหงิดทำเอาพลอยดาวที่ยืนสังเกตอาการอยู่นั้นก็เอ่ยขึ้น

"งั้นให้ลุงโชคไปส่งพลอยดาวก็ได้ค่ะ" พลอยดาวเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม

เมื่อได้ยินสาวน้อยเอ่ยขึ้น ภูก็หันใบหน้าหล่อไปจ้องมองที่เธอด้วยความหงุดหงิดในใจ พลางคิดว่าเธอจะทำให้แม่ของเขาสงสารจนบังคับให้เขาไปส่งให้ได้เลยรึไง

"งั้น...ก็ได้จ้ะ ให้โชคไปสะ...."

"ไม่ต้อง มานี่ !!" ภูรีบเอ่ยแทรกเสียงดังก่อนจะรีบคว้ามือเรียวของพลอยดาวแล้วเดินออกไปขึ้นรถส่วนตัวของเขาก่อนจะสตาร์ทรถขับออกไปส่งเธอที่บ้าน

"ที่ฉันไปส่ง เพราะไม่อยากขัดใจแม่" ภูพูดย้ำเสียงเข้มอีกครั้ง

ระหว่างที่ภูขับรถไปส่งพลอยดาวนั้น เขาก็เอาแต่นั่งเงียบไม่ยอมพูดยอมจากับเธอเลย เธอเองก็แอบคิดว่าเธอทำอะไรผิดอีกรึเปล่า

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง !!! ในระหว่างที่พลอยดาวกำลังนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเสียงโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูก็ดังขึ้น จนภูที่นั่งขับรถเงียบ ๆ อยู่ต้องช้อนสายตามอง

'ไงพลอยดาวสบายดีมั้ย' ทันทีที่เธอกดรับสาย เสียงทุ้มของคนคุ้นเคยก็เอ่ยทักทายเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนทันที

"สบายดีค่ะ พี่ตะวันล่ะคะสบายดีมั้ย แล้วช่วงนี้พี่ตะวันทำงานหนักมั้ยคะ" เสียงใสเอ่ยถามไปยังคนในสาย เมื่อก่อนตอนเด็ก ๆ ตะวันมักจะโทรหาพลอยดาวอยู่บ่อย ๆ จนตอนนี้เขาโตมีการมีงานแล้วก็ยังโทรหาเธอตลอดไม่เคยเปลี่ยน

'แหม๊ ๆ ถึงว่าคุณตะวันไม่มีแฟนสักที ที่แท้ก็ตามจีบน้องพลอยดาวนี่เอง' เสียงของลูกน้องที่ผับพูดแทรกขึ้น จนเสียงผ่านเข้ามาในสายซึ่งพลอยดาวเองก็ได้ยินแต่ทว่าเธอก็คิดว่ามันเป็นเพียงเรื่องหยอกล้อกันเฉย ๆ

'ไอ้ที มึงหุบปากมึงไปเลย' เสียงของตะวันเอ็ดลูกน้องตัวเองก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกรอบ...

'ไม่หนักครับอยากมาเที่ยวที่ผับพี่มั้ย ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายใด ๆ เลยสำหรับพลอยดาวฟรีครับ' ตะวันเอ่ยปากชวนสาวน้อยที่เขานั้นคอยประคบประหงมมาตั้งแต่เด็ก ๆ ให้มาเที่ยวที่ผับของตัวเองเพราะพลอยดาวยังไม่เคยไปที่ผับของเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว

"ผับเหรอคะ" เมื่อได้ยินคำว่าผับพลอยดาวก็ทำท่าครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนที่สายตาจะไปปะทะกับสายตาของใครบางคนที่กำลังมองอยู่

"คุยเสร็จรึยัง ถ้าเสร็จแล้วก็รีบ ๆ วาง ฉันไม่มีสมาธิขับรถ" ภูที่รู้สึกหงุดหงิดตั้งแต่พลอยดาวกดรับสายของตะวัน ก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเข้ม ทำเอาพลอยดาวที่ได้ยินก็ถึงกับต้องรีบกดวางสายตะวันทันที

"คะ...คุยเสร็จแล้วค่ะ" เมื่อกดวางสายแล้วเธอก็ช้อนใบหน้าสวยไปยิ้มหวานให้หนุ่มหล่อที่นั่งขับรถอยู่ข้าง ๆ แล้วก็ไม่ลืมที่จะพิมพ์ข้อความไปบอกเหตุผลที่เธอต้องตัดสายให้ตะวันรู้

สิ้นสุดคำพูดของพลอยดาวภูก็ตั้งหน้าตั้งตาขับรถตรงที่บ้านของเธอต่อโดยไม่พูดไม่จาเช่นเคยจนขับมาถึงหน้าบ้านหลังใหญ่

"ขอบคุณนะคะที่มาส่งพลอยดาว" เมื่อรถสปอร์ตคันหรูแล่นมาจอดที่หน้าบ้านสาวน้อยก็ยกมือเรียวขึ้นไหว้หนุ่มหล่อรุ่นพี่เพื่อเป็นการขอบคุณทันที

"เข้าบ้านไปได้แล้ว" ภูเอ่ยบอกเธอด้วยน้ำเสียงปกติถึงเขาจะดูเย็นชาและเบื่อหน่ายเธอบางเวลา แต่ทว่าความเป็นห่วง เขาก็มีให้เธอไม่มีวันหายไปไหน

"ค่ะ ขับรถกลับดี ๆ นะคะ" พูดจบพลอยดาวก็สาวเท้าเดินเข้าไปภายในบ้านทันทีโดยมีสายตาแหลมคมของภูจับจ้องมองตามแผ่นหลังเล็ก ๆ ของเธออยู่

เมื่อเธอเดินเข้าไปภายในบ้านจนพ้นสายตาของเขาแล้ว เขาก็ไม่รอช้ารีบเหยียบคันเร่งเพื่อเดินทางกลับบ้านของตัวเองไปพักผ่อนเช่นกัน

2 วันต่อมา...

"นี่พลอยดาวอีกไม่นานพวกเราก็ต้องไปฝึกงานแล้ว เธอคิดไว้รึยังว่าจะไปฝึกที่ไหน" ในระหว่างที่นั่งกินข้าวกลางวันอยู่ เสียงของพั้นซ์เพื่อนรักก็เอ่ยถามถึงเรื่องฝึกงานทันที

"มีแล้ว ๆ" พลอยดาวเอ่ยตอบเพื่อนด้วยรอยยิ้มทุกครั้งที่เพื่อนถามเรื่องหาที่ฝึกงานพลอยดาวมักจะดูตื่นเต้นอยู่ตลอดเวลา

"แล้วเธอละได้ที่ฝึกงานรึยัง" เป็นพลอยดาวที่เอ่ยถามกลับ

"ก็น่าจะฝึกกับที่บ้านนั่นแหละ ไปไหนไกลไม่ได้หรอก" เธอหมายถึงฝึกที่บริษัทของครอบครัวเพราะครอบครัวของเธอมีธุรกิจเกี่ยวกับการส่งออกอาหารทะเลรายใหญ่ เธอจึงไม่ต้องหาที่ฝึกงานให้วุ่นวายปวดหัวเหมือนคนอื่น ๆ

"ดีแล้ว ๆ สบายดีออกได้อยู่กับครอบครัว" พลอยดาวก็เอ่ยเสริมขึ้น ก็ดีไปอย่างที่พั้นซ์ไม่ได้ไปไหนไกล เพราะถ้าพวกเธอห่างกันเมื่อไหร่มีงอแงแน่ ๆ

"แล้วเธอล่ะ จะไปฝึกงานที่ไหน ไกลมั้ย แล้วฉันจะไปหาเธอได้รึเปล่า" พั้นซ์เอ่ยถามเพื่อนรักด้วยสีหน้าท่าทางดูกังวลและลุ้นกับคำตอบของพลอยดาวมากว่าเธอจะไปฝึกที่ไหนแล้วไกลจากเธอมากรึเปล่า

"ฉันฝึกงานกับพี่ภูน่ะ คอยดูนะภายในสามเดือนที่ฉันฝึกงานอยู่กับพี่ภูฉันจะทำให้พี่ภูตกหลุมรักฉันให้ได้เลย" ความตั้งใจที่เธอมีมาตั้งแต่เด็ก ๆ ก็คือทำให้ภูรักเธอเหมือนกับที่เธอรักเขา ตอนเด็ก ๆ เธอมักจะจินตนาการอยู่เสมอว่าภูคือเจ้าชายของเธอและของเธอเพียงคนเดียว ตอนเด็กเคยคิดยังไงตอนนี้เธอก็ยังคิดแบบนั้นเพราะคนเดียวที่มีอิทธิพลต่อหัวใจของเธอมีเพียงแค่ ภูวินทร์ เชาวกรไพศาล คนเดียวเท่านั้น

"สู้ ๆ นะพลอยดาวฉันเชื่อว่าเธอจะทำให้พี่ภูรักเธอได้" พั้นซ์เอ่ยให้กำลังเพื่อนรักด้วยรอยยิ้มไม่ว่าจะเรื่องอะไรพวกเธอสองคนก็มักที่จะเป็นกำลังใจและซัพพอร์ตให้กันอยู่เสมอ

"น่ารักกกกก" พลอยดาวยื่นมือเรียวไปบีบที่แก้มนุ่มของพั้นซ์อย่างเอ็นดูที่เพื่อนสาวคอยสนับสนุนเธออยู่ตลอดเวลาไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม

"อิ่มยัง ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว" หลังจากที่นั่งเม้าส์มอยกันจนเพลินพั้นซ์ก็ก้มมองดูนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเองก็ปรากฏว่าอีกแค่ 5 นาทีก็จะถึงเวลาเรียนคาบต่อไปแล้ว

"อิ่มแล้ว ๆ ไปกัน" พลอยดาวรีบคว้ากระเป๋าของตัวเองและของเพื่อนมาสะพายเอาไว้แล้วกุมมือเรียวเพื่อนวิ่งไปเรียนคาบต่อไปทันที