บทที่ 8

>>{"คุณคือญาติของคุณรรินธร ใช่ไหมคะ"}

{"ใช่ค่ะ??"} ถ้าตั้งใจฟังดีๆ ตอนนี้น้ำเสียงของเธอเริ่มสั่น เพราะรู้สึกใจไม่ดีตั้งแต่พี่สาวออกไปแล้ว แถมยังมีคนโทรมาถามว่าเป็นญาติของพี่สาวไหม

"ตอนนี้คุณรรินธร ประสบอุบัติเหตุ ทางเราต้องได้ผ่าคลอดให้เธอเป็นเคสเร่งด่วน คุณช่วยมาที่โรงพยาบาลได้ไหมคะ"

กึก!! โทรศัพท์ในมือร่วงลงพื้นแบบไม่รู้ตัว ร่างกายของเธอชาไปหมดจนทำอะไรไม่ถูก

แกร็ก! ประตูห้องถูกเปิดออกมาพร้อมกับเจ้าของเรือนร่างสูงโปร่ง สายตาของเขามองกวาดไปทั่วหน้าห้อง แต่ก็ไม่เจอใครอยู่เลย

"อะไรกัน" ชายหนุ่มไม่พอใจ..ถึงแม้ว่าเลขาคนพี่มีธุระกลับก่อน แต่คนน้องสมควรที่จะกลับทีหลังเขาไม่ใช่เหรอ คฑาก็เลยต้องได้กลับเข้าไปปิดไฟ ปิดประตูเอง

เช้าวันต่อมา..

"นี่อะไรกัน" เมื่อวานนี้ออกไปก่อนก็ยังพออนุโลมได้ แต่มาวันนี้ ทั้งคนพี่และคนน้องก็ยังไม่เข้าบริษัท

นิรันดร์ผู้ช่วยก็เลยต้องเป็นคนตามเอกสารให้กับท่านประธานเอง

"เอกสารที่บอสต้องการครับ"

"ติดต่อได้หรือยัง" คฑาสั่งให้ผู้ช่วยติดต่อเลขาไป

"ยังไม่ได้เลยครับ" นิรันดร์โทรหาทั้งพี่และน้องไม่มีใครเปิดเครื่องเลยสักคน "กำหนดคลอดก็ยังเหลืออีกตั้งสองสัปดาห์นี่ครับ"

"ออกไปก่อน"

"ครับ"

จนเวลาผ่านล่วงเลยมาถึงช่วงใกล้เที่ยงวัน ประตูห้องของเขาถูกเปิดเข้ามาแบบถือวิสาสะ ทีแรกคิดว่าเป็นแม่ เพราะคนที่เปิดเข้ามาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียงก่อนมีแค่คนเดียวเท่านั้น แต่พอเขาเงยหน้าขึ้นไปมอง...

"ตอนเช้าไปไหนมา" เขาถามแบบไม่จริงจังนัก และก้มหน้าลงไปทำงานต่อ

"ฉัน.."

เธอไม่ใช่คนที่จะมาพูดอะไรอ้ำๆ อึ้งๆ แบบนี้ คฑาก็เลยเงยขึ้นมามองใหม่อีกครั้ง

"ฉันต้องการใช้เงิน"

"ใช้เงิน?..แล้วไง"

"ฉันยินดีช่วยงานคุณทุกอย่าง แต่ฉันขอเงินก่อนได้ไหม"

"ช่วยงานทุกอย่าง งานอะไรครับ" ปากกาในมือถูกวางลง แล้วมือทั้งสองประสานกัน ดวงตามองจ้องมาที่หญิงสาว คนที่ปฏิเสธเขาทุกครั้งที่ยื่นข้อเสนอให้

"คุณต้องการให้ฉันทำอะไร ฉันยินดีช่วย แต่ตอนนี้ฉันต้องการใช้เงินด่วน"

"ผมจำได้ว่า คุณไม่ต้องการเงินของผมไม่ใช่เหรอครับ"

"ท่านประธานคะ ฉัน.."

ก๊อก ก๊อก

"เข้ามา" เขาอนุญาตทันทีที่มีคนมาเคาะประตู เหมือนกับว่าธุระของเธอไม่สำคัญเลย

"อ้าวคุณรัน ผมนึกว่าคุณจะไม่เข้ามา"

"มีอะไร" รรรรรรยังไม่ทันได้ตอบ คฑาก็ถามผู้ช่วยขึ้นมาก่อน

"เที่ยงนี้ผมจองห้องอาหารไว้ให้แล้วครับ"

"ถ้างั้นเราก็ไปทานข้าวก่อน หิวพอดี" ชายหนุ่มร่างสูงลุกขึ้นคว้าเสื้อสูทจากเก้าอี้ขึ้นมาสวมใส่

"คุณ..เออ.. ท่านประธานคะ"

"มีอะไรค่อยคุยกันตอนบ่าย"

"ตอนบ่ายไม่ทัน..ท่านคะ" เธอยังพูดไม่จบประโยคแต่เขาก็เดินออกไปก่อนแล้ว หญิงสาวจำเป็นต้องได้รีบวิ่งตามหลังไป

"คือ.. ท่านประธานคะ ฉันขอร้อง.." เธอตามมาทันที่หน้าลิฟต์พอดี

นิรันดร์ที่ยืนอยู่ข้างๆแอบมองมาดู แต่ก็ดูเหมือนว่าท่านประธานจะไม่ให้ความสนใจเธอเลย และทันใดนั้นนิรันดร์ก็เปิดตากว้างขึ้นแบบตกใจ เมื่อเห็นว่ารรรรรรคว้าแขนของท่านประธานไว้

"คือ..ฉัน" หญิงสาวไม่กล้าพูดต่อหน้าผู้ช่วยของเขา เพราะเขาเคยกำชับไว้ว่าไม่ให้ใครรู้เรื่องนี้

ในขณะที่ประตูลิฟต์กำลังจะเปิดออก สายตาคมก็ได้มองต่ำลงไปดูแขนของตัวเองซึ่งตอนนี้มีเธอเกาะอยู่

พอประตูลิฟต์เปิดออก ไม่รู้ว่านิรันดร์จะตกใจอันไหนก่อนดี เพราะคนที่อยู่ในลิฟต์ก็คือ..

"คฑา!!" เสียงนั้นดังออกมาจากลิฟต์ที่เพิ่งจะเปิด และมันก็ทำให้เขาและเธอหันเข้าไปมองพร้อมกัน