บทที่ 6

วันต่อมา..

คฑาจำเป็นต้องได้ล้มเลิกแผนการ ที่จะพาเธอไปด้วย เพราะถ้าเธอไป เขาก็ต้องได้พาผู้หญิงที่แม่จัดหามาให้ไปด้วย แถมต้องได้ให้ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาทำงานในบริษัท ความวุ่นวายคงได้บังเกิดแน่

ชายหนุ่มก็เลยไปดูงานกับผู้ช่วยแค่สองคน จริงๆ แล้วงานไม่จำเป็นต้องมาดูถึงสามวัน เขาแค่อยากจะสานสัมพันธ์กับเธอ แต่พอเธอไม่มาด้วย พอเสร็จงานเขาก็เลยต้องบินกลับ ภายในวันนั้นเลย

แต่กลับมาถึงก็ไม่ได้บอกใคร ชายหนุ่มมาพักอยู่ที่คอนโดหรู ใจกลางเมืองที่ซื้อทิ้งไว้ แต่ก่อนตอนที่ยังมีพ่ออยู่ เขามาพักอยู่ที่นี่ประจำ พอเสียพ่อไปแล้ว ก็เลยต้องได้กลับไปค้างที่บ้านเป็นเพื่อนแม่

อีกหนึ่งวันผ่านไป..

เขาถือว่าเป็นการพักผ่อนไปในตัว ตั้งแต่กลับมาเมื่อวานนี้คฑาก็ใช้เวลาทั้งหมดอยู่ในคอนโด และอดไม่ได้ที่จะคิดถึงคนที่เคยอยู่ร่วมคอนโดเดียวกัน ถึงเธอคนนั้นจะจากเขาไป เพราะเงินก้อนใหญ่ที่แม่เสนอให้ เขาก็ยังอดคิดถึงเธอไม่ได้

คฑาต้องได้รีบสลัดภาพเก่าๆ ให้ออกไป เพราะถึงยังไงเธอก็เลือกเงิน ไม่ได้เลือกความรัก นี่แหละที่เขาไม่สนใจผู้หญิงคนไหนอีกเลย เพราะคิดว่าผู้หญิงทุกคนหวังแค่เงิน

คฑาพักผ่อนอยู่ได้เพียงไม่นาน ก็ต้องได้เข้าบริษัท เพราะหน้าที่การรับผิดชอบของเขามันมากมาย ไม่ใช่แค่ต้องพยุงบริษัทให้อยู่รอดในยุคเศรษฐกิจแบบนี้ แต่เขาต้องได้เป็นผู้นำของคนนับพันนับหมื่น

ขณะที่ชายหนุ่มเข้ามาในห้องทำงานก็มีโทรศัพท์ดังขึ้น แค่เห็นเบอร์โทรก็รู้แล้วว่าคงมีคนโทรไปแจ้งแน่ว่าเขากลับมาแล้ว

>>{"ครับแม่"}

   {"คืนนี้กลับมาทานข้าวที่บ้านด้วยนะลูก"}

>>{"ผมไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะครับ"}

   {"เพราะลูกไม่เด็กนั่นแหละ ถ้าลูกเป็นเด็กป่านนี้คงได้ถูกไม้เรียวของแม่ไปแล้ว"}

>>{"ผมขอทำงานก่อนนะครับ"} ว่าแล้วชายหนุ่มก็ตัดสายของผู้เป็นแม่ไป จากที่กำลังจะทำงาน ต้องได้มาคิดเรื่องนี้อีก จะทำยังไงดี แม่ของเขาถึงจะยกเลิกความคิดบ้าๆ พวกนี้ออกไป

"เรียกเลขาคนใหม่เข้ามาพบผมหน่อย" ชายหนุ่มกดสายตรงออกไปหาเลขาหน้าห้อง รรินธรก็เลยให้น้องสาวเข้ามา

ก๊อก ก๊อก

"เชิญ"

"พี่รินบอกว่าบอสให้เข้ามาพบ" หญิงสาวเอ่ยพูดขึ้นเมื่อเห็นเขาไม่พูดอะไร

"คุณ..รันระรอน..รอนระรัน.."

"เกือบถูกแล้วค่ะ"

"ผมไม่มีเวลามาเล่นทายชื่อกับคุณนะ ทำไมไม่ตั้งชื่อเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาหน่อย"

"ก็ไม่อยากเหมือนใครนี่คะ"

"ตกลงชื่อหกรอของคุณสะกดยังไง" ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่ค้นหาดูในอินเตอร์เน็ต แต่ในนั้นมีคำให้เรียกได้หลายอย่างสลับไปมา ซึ่งเขาต้องการได้ยินชื่อที่แน่นอนจากปากของเธอด้วย เพราะเผื่อว่าแม่จะจับมาเป็นประเด็นอีก

"ฉันชื่อรันค่ะ"

"แล้วไอ้รอเรือหลายๆ ตัวเนี่ย สะกดยังไง"

"ทำไมคุณต้องอยากรู้ด้วย" ที่จริงพอจะเดาได้ว่าเขาอยากจะรู้ชื่อเธอไปทำไม แต่เธอก็ดวงซวยเองที่ดันไปอยู่ในเหตุการณ์วันที่เขาปะทะกับแม่

สายตาคมจ้องมองโดยที่ไม่เอ่ยพูดอะไรอีก แค่นี้มันก็ทำให้รู้แล้วว่าเขาคงไม่พอใจที่เธอไปเล่นลิ้นด้วย

"ระรันรอนค่ะ"

รร รร รร .. ร..รร..รรร "ช่างมันเถอะ" ชายหนุ่มกำลังเรียบเรียงดูว่าไอ้รอเรือหลายๆ ตัว มันจะจับตัวไหนไปใส่ตัวไหนได้บ้าง

"คะ?"

"ผมอยากจะถามเรื่องที่เราคุยกันค้างไว้ในวันนั้น"

"ฉันก็บอกไปแล้วไงคะว่า..ไม่"

"เธอนี่แปลกคน ถ้าเธอรับข้อเสนอของฉัน เธออาจจะไม่ต้องทำงาน"

"เผอิญว่าฉันอยากทำงานค่ะ แค่นี้ใช่ไหมคะ ฉันจะได้ออกไป..ทำงาน"

มีด้วยหรือผู้หญิงที่ไม่ต้องการเงินของเขา ..เป็นอีกครั้งที่เธอเดินออกไปโดยที่ไม่สนใจข้อเสนอที่เขายื่นให้ และชายหนุ่มก็ทำได้แค่มองตามเธอที่เพิ่งเดินออกจากห้องไปด้วยท่าทางที่ครุ่นคิด