แย่งผัวชาวบ้าน

ไอเดีย...

ฉันทำหน้าไม่ถูกตอนคิดเงินเพราะนักรบแกล้งฉันโดยการเองกล่องถุงยางหลายสิบกล่องมาคิดเงิน

"อ่ะกลิ่นนี้เธอคงชอบ กลิ่นสตรอเบอรี่ด้วยนะหายากมาก" เขากระซิบข้างหูฉันจนพี่พนักงานแคชเชียร์มองแล้วยิ้มหวานให้ฉันซึ่งฉันก็ทำอะไรไม่ได้ทำได้แค่ยิ้มกลับไปอย่างเดียว

หลังจากซื้อของเสร็จและกำลังจะกลับนักรบก็ลากแขนฉันเข้าร้านอาหารเพราะเขาบ่นหิวซึ่งตอนนี้มันก็เที่ยงกว่าแล้วฉันก็เลยยอมเดิมตามแรงจูงของเขาเข้าไปเพราะฉันเองก็หิวเหมือนกัน

"อ้าวน้องเดีย" ขณะที่ฉันกำลังเปิดดูเมนูก็มีคนเดินเข้ามาทักพอฉันเงยหน้าขึ้นมาปรากฏว่าเป็นพี่วิน

"พี่วินสวัสดีค่ะ" ฉันรีบยกมือไหว้พี่วิน พี่วินคือรุ่นพี่ที่คณะที่จบไปแล้วซึ่งระหว่างที่เรียนพี่วินก็ช่วยฉันหลายเรื่องมากๆ

"ไม่เจอกันนานเลยนะเรา เป็นไงเรียนใกล้จบแล้วสิ"

"ใช่ค่ะ^^"

"จบแล้วมาทำงานกับพี่มั้ยพี่กับเพื่อนเพิ่งเปิดบริษัทกัน"

"ขอบคุณนะคะแต่เดียคิดว่าจะไปทำงานที่ต่างประเทศน่ะค่ะ" ฉันบอกความจริงกับพี่วินไป

"เออพี่ก็ลืมไปว่าเราเคยมาปรึกษาพี่เกี่ยวกับเรื่องนี้"

"แต่เดียก็ไม่รู้จะมีบริษัทไหนรับเหมือนกันค่ะต้องลองยื่นใบสมัครดูอีกที^^"

"เราเก่งอยู่แล้วยังไงพี่ก็ขอให้เราโชคดีนะ ว่าแต่นี่ใครแฟนเราเหรอ" พี่วินหันมาทางนักรบ

"ไม่ใช่ค่ะเป็นน้องน่ะค่ะ" คือฉันไม่รู้จะบอกสถานะของนักรบยังไงก็เลยบอกพี่วินไปแบบนั้นฉันหวังว่านักรบจะไม่แหกหน้าฉันด้วยการบอกพี่วินว่าฉันเป็นคนรับใช้เขาหรอกนะ 

"อ่าาา งั้นเหรอพี่นึกว่าเรามีแฟนแล้วซะอีก"

"ไม่มีหรอกค่ะอย่างเดียไม่มีใครมาสนใจหรอกค่ะ ^^"

"เราก็คิดซะแบบนี้ แต่พี่ก็ดีใจนะที่ได้เจอเรา อ่ะนี่นามบัตรพี่มีอะไรโทรติดต่อพี่ได้นะ"

"ขอบคุณค่ะพี่วิน" ฉันรีบนามบัตรพี่วินมาเก็บไว้

"งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ พอดีนักคุยงานกับลูกค้าน่ะ"

"ค่ะไว้เจอกันนะคะ"

"มีอะไรโทรหาพี่ได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยนะ"

"โหตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยเหรอคะ เกรงใจแฟนพี่^^" ฉันพูดแซวไปงั้นแล่ะเพราะฉันคงไม่มีธุระอะไรที่ต้องโทรไปหาพี่วิน

"พี่ไม่มีใครตั้งแต่เลิกกับมินนี่ไป"

"อ่าา ค่ะ^^"  ฉันยิ้มแห้งๆกลับไปเมื่อได้ยินชื่อยัยมินนี่ หลังจากพี่วินเดินไป นักรบก็ถามฉันทันที

"ผู้ชายคนนี้เค้าเคยคบกับพี่มินนี่เหรอ"

"ใช่ ทำไม"

"เปล่า"

"อยากรู้ก็บอก"

"ทำไมผมต้องอยากรู้ด้วย"

"อ้าวก็เมื่อวานฉันเห็นนายกับมินนี่..."

"ผมกับพี่มินนี่ไม่ได้มีอะไรกัน"

"เหอะเมื่อวานฉันยังเห็นยัยมินนี่นั่งรถนายอยู่เลย"

"พี่เค้าก็แค่ขอให้ไปส่งเฉยๆ"

"หราาาาา เจอกันวันแรกก็ขอให้ไปส่งเลยเนี่ยนะ"

"พูดเหมือนหึงผมเลยนะ555"

"ฉันจะไปหึงนายทำไมบ้าบอ"

"ถามจริงนะป้า ป้ากับพี่มินนี่นี่เคยทะเลาะกันมาก่อนใช่ป่ะ"

"ถามทำไม"

"ก็..."

"ก็อะไร ยัยนั่นมันพูดเรื่องของฉันให้นายฟังใช่ไหม"

"ก็..อืมมม"

นักรบ...

"มันพูดว่าไงเล่ามาให้ฟังเดี๋ยวนี้เลย"

"ไม่มีอะไรช่างมันเหอะ"

"ไม่ได้นายต้องเล่าเพราะยัยมินนี่มันเคยเอาเรื่องของฉันไปเล่าในทางเสียๆหายๆฉันไม่ชอบ บอกมาว่ามันพูดเรื่องของฉันให้นายฟังยังไงบ้าง"   ตอนแรกผมว่าจะไม่อะไรกับเรื่องนี้แล้วเพราะมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผม

ย้อนไปเมื่อวานตอนเย็นขณะที่ผมกับไอ้ซีกำลังเดินออกมาจากห้องน้ำผมก็เดินชนกับพี่มินนี่แล้วเธอก็ล้มผมก็เลยพยุงเธอให้ลุกขึ้น

"ขอโทษครับ"

"ไม่เป็นไรพี่เดินซุ่มซ่ามเอง โอ๊ย เจ็บขาจัง"

"ไอ้รบกูว่ามึงพยุงพี่เขาไปนั่งก่อนดีกว่าว่ะสงสัยขาพี่เขาจะแพลง" ไอ้ซีบอกผมก็เลยช่วยพยุงพี่มินนี่ไปนั่งที่โต๊ะ

"ขอบใจจ้ะว่าแต่เราอยู่ปีหนึ่งเหรอไม่เคยเห็นหน้าเลย"

"ครับ"

"พี่ชื่อมินนี่นะอยู่ปีสี่คณะอักษร^^"

"ผมชื่อนักรบส่วนเพื่อนผมคนนี้ชื่อซีเรียนอยู่คณะบริหาร"

"อ่อเรียนคณะบริหารนี่เอง"

"เอ่อถ้าไม่มีอะไรแล้วผมกับเพื่อนขอตัวก่อนนะครับ"

"เดี๋ยวสิจ๊ะ เอ่อคือพี่ปวดเท้าเดินไม่ไหวเราช่วยไปส่งพี่ที่หน้ามหาลัยได้มั้ยอ่ะ"

"ไปส่งหน้ามหาลัย??"

"อื้มใช่จ๊ะ พี่จะไปขึ้นรถกลับคอนโดน่ะ พอดีว่าวันนี้รถพี่เสียอยู่ที่อู่พี่ก็เลยต้องกลับเองแต่พี่น่าจะเดินไม่ไหวเพราะล้มเมื่อกี้ถ้าไม่เป็นการรบกวนพี่ขอเราไปส่งที่หน้ามหาลัยได้มั้ยพี่จะได้เรียกแท็กซี่กลับเอง"

"กูว่ามึงไปส่งพี่เค้าเลยดีกว่าดูท่าพี่เค้าน่าจะเดินลำบาก" ไอ้ซีมันบอกผมไอ้ผมก็ไม่ใช่คนใจร้ายใจดำอะไรแล้วอีกอย่างผมก็เป็นต้นเหตุทำให้พี่มินนี่บาดเจ็บทั้งที่พี่เขาเดินมาชนผมเองก็ตามผมก็เลยอาสาไปส่งพี่เค้าถึงคอนโด

และในขณะที่ผมกำลังจะขับรถออกจากมหาลัยก็เจอยัยป้าที่กำลังเดินลิ่วๆอย่างไวเหมือนกำลังไปไล่ควายผมก็เลยแกล้งบีบแตรใส่พอยัยป้าเห็นว่าเป็นผมก็ทำหน้าบอกบุญไม่รับทันทีผมก็เลยแหย่ยัยป้าเล่นตามประสา หลังจากนั้นผมก็ขับรถไปส่งพี่มินนี่ แต่ระหว่างทางพี่มินนี่ก็หันมาถามผมเรื่องยัยป้า

"เอ่อ อย่าหาว่าพี่ละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวเลยนะ นัง เอ่อยัยไอเดียเป็นคนรับใช้ของเราจริงๆเหรอ"

"ไม่ใช่หรอกครับผมแค่พูดเล่น ยัยป้า เอ้ยไอเดียเป็นคนที่แม่ผมให้มาช่วยดูแลผมน่ะ"

"แปลว่าอยู่ด้วยกันเหรอ"

"อื้มม"

"อยู่กันสองต่อสองด้วยหรือเปล่า"

"ใช่ทำไมเหรอครับ"

"ก็ไม่ทำไมหรอก พี่แค่อยากเตือนเราน่ะว่าอย่าไว้ใจยัยนี่"

"ทำไมเหรอครับ"

"ก็ยัยนี่อ่ะชอบอ่อยผู้ชายไปทั่ว"

"อ่อยผู้ชาย??" ยัยป้าเนี่ยนะอ่อยผู้ชาย ผมคิดในใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

"ใช่ พี่เคยมีแฟนคนนึงชื่อพี่วิน เรารักกันมากใครๆก็รู้ทั้งมหาลัยแต่สุดท้ายเราก็ต้องเลิกกันเพราะยัยไอเดียมาแย่งไป"

"แย่ง??"

"ใช่ ยัยเนี่ยอิจฉาที่พี่ได้พี่วินเป็นแฟนยัยไอเดียมันแอบชอบพี่วินมานานแล้วแต่พี่วินไม่เล่นด้วยเพราะเห็นเป็นน้องในคณะยัยไอเดียก็เลยโกรธและพยายามทำทุกวิถีทางจนทำให้พี่กับพี่วินทะเลาะกันแล้วก็เลิกกันในที่สุด" ผมไม่รู้นะว่าที่พี่มินนี่เล่ามามันคือเรื่องจริงหรือเปล่าเพราะเท่าที่ผมสังเกตจากพฤติกรรมของยัยป้าไม่ได้เป็นแบบนั้น ยิ่งเรื่องจะอ่อยผู้ชายมันจะเป็นไปได้เหรอ แต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปนะก็ฟังอย่างเดียวจนกระทั่งมาถึงคอนโดของพี่มินนี่ พี่มินนี่พยายามชวนผมให้ขึ้นไปส่งบนห้องแต่ผมก็อ้างว่าต้องไปรับแม่ คือพอผมได้ฟังในสิ่งที่พี่มินนี่เล่าเรื่องยัยป้าผมก็เริ่มไม่โอเค หลังจากนั้นผมก็กลับมาที่คอนโดเพราะรู้สึกปวดหัวด้วยเรื่องของเรื่อง

"ว่าไงจะเล่าได้ยัง" ยัยป้าถามผมอีกรอบ

"ไม่มีอะไรหรอก"

"อย่ามาโกหกนะ"

"แล้วจะอยากรู้ไปทำไม"

"ก็ฉันอยากรู้ไม่ได้หรือไง"

"ผมขอกินข้าวก่อนได้ไหมเดี๋ยวอิ่มแล้วจะเล่าให้ฟัง"

"แน่นะ"

"แน่สิ"

"งั้นก็ได้" หลังจากนั้นผมกับยัยป้าก็สั่งอาหารมากินซึ่งยัยป้าสั่งของตัวเองมาแค่จานเดียวเป็นข้าวผัดซึ่งผมดูราคาแล้วมันคืออาหารที่มีราคาถูกที่สุด ผมก็เลยสั่งอย่างอื่นมาจนเต็มโต๊ะก็สั่งมาเผื่อยัยป้านั่นแล่ะ ตอบแทนที่เธอดูแลผมตอนที่ผมไม่สบายเมื่อวาน

"โหสั่งมาทำไมเยอะแยะกินหมดเหรอ" พออาหารมาเสิร์ฟยัยป้าก็ทำตาโตเพราะของที่สั่งมามันจะล้นโต๊ะอยู่แล้ว

"กินๆไปเหอะไม่หมดก็ช่างมัน"

"กินทิ้งกินขว้างไม่รู้จักประหยัด"

"ผมมีเงินจ่ายก็แล้วกันน่า" หลังจากนั้นผมกับยัยป้าก็นั่งกินข้าวกันไปตอนแรกยัยป้าไม่แตะอาหารที่ผมสั่งมาเลยกินแต่ข้าวผัดที่ตัวเองสั่งมาผมก็เลยตักกุ้งอบเนยให้

"ตักมาให้ฉันทำไม ฉันไม่กินนะ"

"ไม่ต้องกลัวจะได้หารกันจ่ายหรอกน่า เอาเป็นว่ามื้อนี้ผมจะจ่ายเองตอบแทนที่ป้าดูแลผมเมื่อวาน"

"จริงอ่ะ"

"อืมม รู้แบบนี้แล้วกินเยอะๆล่ะ"

"โอเคถ้านายบอกจะเลี้ยงงั้นฉันไม่เกรงใจละนะ"

หลังจากนั้นยัยป้าก็กินอาหารทุกอย่างบนโต๊ะอย่างเอร็ดอร่อยผมแอบมองแล้วก็ยิ้มขำ ผู้หญิงแบบนี้น่ะเหรอที่จะมีนิสัยแบบที่พี่มินนี่พูด

"อ้าววววนักรบ มากินข้าวกับ...คนรับใช้เหรอจ๊ะ" ผมเงยหน้าแล้วหันไปมองคนที่เข้ามาทักปรากฏว่าเป็นพี่มินนี่เธอมากับเพื่อนของเธออีกสองคน แต่ที่ผมแปลกใจก็คือเธอไม่มีอาการเจ็บเท้าทั้งที่เพิ่งล้มไปเมื่อวานอะไรจะหายเร็วขนาดนี้

"ยัยมินนี่"

"ใช่ฉันเองแล่ะไม่คิดว่าจะเจอแกที่ร้านอาหารหรูแบบนี้นะ"

"เธอคิดว่าเธอมากินร้านอาหารหรูๆได้คนเดียวหรือไง"

"อืมมถ้าให้เดาฉันคิดว่านักรบคงเป็นคนจ่ายเพราะน้ำหน้าอย่างเธอคงไม่มีปัญญาจ่ายหรอก"

"ใช่ครับผมเป็นคนพาไอเดียมากินร้านนี้เองเรามาฉลองกันน่ะครับพี่มินนี่^^"

"ฉลองอะไรเหรอจ๊ะ"

"ผมกับไอเดียเราสองคนตกลงเป็นแฟนกันน่ะครับผมก็เลยพาเธอมาฉลองที่เราสองคนคบกัน"

"นักรบ!!" ยัยป้าเรียกชื่อผมเสียงเข้มผมรีบขยิบตาให้เธอเงียบอย่าเพิ่งพูด

"อะไรนะเป็นแฟนกันอย่างงั้นเหรอ ไม่จริงอ่ะเมื่อวานนักรบยังบอกพี่อยู่เลยว่ายัยนี่เป็นคนที่แม่ให้มาดูแลแล้วจะมาเป็นแฟนกันได้ไง"

"ก็คนเราอยู่ด้วยกันทุกวันมันก็ต้องเกิดความรู้สึกดีๆขึ้นมาบ้างสิครับไม่เห็นจะแปลกเลย"

"แต่พี่ก็เล่าให้นักรบฟังแล้วนะว่ายัยนี่เป็นยังไงมันเคยแย่งแฟนพี่นะ นับรบจะกล้าคบกับยัยนี่จริงๆเหรอ"

"ใครแย่งแฟนใครพูดให้มันดีมินนี่" เป็นพี่วินที่เดินเข้ามาที่โต๊ะคงเห็นแล่ะว่าแฟนเก่าตัวเองมาหาเรื่องยัยป้า

"พี่วิน??" พี่มินนี่ทำหน้าเหวอเมื่อเจอแฟนเก่าตัวเองที่บอกว่ายัยป้าแย่งไป

"อย่าให้พี่ต้องมาประจานเราในร้านอาหารแบบนี้เลยนะมินนี่ว่าที่เราเลิกกันเพราะอะไร"

"พี่วิน!!!พี่บอกเลิกมินนีเพราะนังไอเดียแล้วพี่ก็ยังมาปกป้องมันอีกเหรอ"

"ที่เราเลิกกันไม่ใช่เพราะไอเดียแต่พี่รับนิสัยแย่ๆของเราไม่ได้ต่างหาก นิสัยเอาดีใส่ตัวเอาชั่วให้คนอื่นโดยเฉพาะไอเดียที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยแต่เราก็เอาไอเดียไปนินทาถ้าพี่รู้ว่าเรานิสัยแย่แบบนี้พี่คงไม่จีบเราหรอกพี่คงจีบไอเดียแทนเพราะไอเดียนิสัยดีกว่าเราเยอะ"

"พี่วิน!!!" พี่มินนี่ปรี๊ดแตกเมื่อได้ยินแฟนเก่าตัวเองว่าอย่างไม่ไว้หน้าขนาดนี้

ไอเดีย...

ฉันไม่รู้ต้องทำยังไงกับสถานการณ์ตอนนี้ เหมือนกับว่าตอนนี้คนทั้งร้านหันมาสนใจที่โต๊ะฉันกันหมด ฉันยอมรับว่าอายมากและอยากออกไปจากที่นี่ ฉันมองหน้านักรบที่กำลังมองมาทางฉันอยู่พอดี ฉันส่งสายตาเป็นสัญญาณว่าฉันอยากกลับแล้วและเหมือนเขาจะรับรู้ถึงความต้องการของฉันเขาลุกขึ้นแล้วดึงแขนฉันให้ลุกตามเขาออกไป 

"ขอโทษนะครับผมขอตัวพาแฟนผมกลับก่อน ป่ะไอเดียเรากลับไปฉลองกันที่ห้องกันต่อดีกว่า"

"อื้มมม" ฉันรับคำก่อนจะเดินตามแรงจูงของเขา 

เขาเดินมาที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์คิดเงินพอจ่ายเงินเสร็จเราก็พากันเดินออกมาแต่ยัยมินนี่เหมือนจะไม่ยอมจบตรงเข้ามากระชากแขนฉันจนฉันเกือบล้มดีที่นักรบเข้ามาประคองฉันไว้ได้ทัน

"แกจะเดินหนีฉันไปง่ายๆแบบนี้ไม่ได้นังแมวขโมย"

"ฉันไม่เคยขโมยของๆใครอย่ามากล่าวหากันไม่อย่างงั้นฉันจะแจ้งความข้อหาหมิ่นประมาท"

"หึ คิดว่าฉันกลัวงั้นเหรอ แกคงลืมไปแล้วสินะว่าพ่อฉันเป็นตำรวจ"

"เป็นตำรวจแล้วไงลูกจะทำเลวกับใครก็ได้ไม่ผิดงั้นเหรอ" ใช่ว่าฉันจะยอมคนนะฉันสู้เหมือนกัน

"พี่มินนี่ผมว่าพี่เลิกตอแยแฟนผมสักทีเถอะ" นักรบพยายามปกป้องฉันทั้งที่เขาไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้

"พี่ไม่เชื่อหรอกว่านักรบจะเอายัยนี่มาเป็นแฟนน่ะ ระดับลูกชายนักการทูตจะมาเอาแฟนที่เคยแย่งผัวคนอื่น รู้ถึงไหนอายถึงนั่น"

"แย่งหรือไม่แย่งผมว่าพี่น่าจะรู้อยู่แก่ใจ ผมขอล่ะอย่ามากล่าวหาแฟนผมไม่งั้นผมไม่ยอมแน่พี่คิดดูเอาว่าพ่อพี่ที่เป็นตำรวจกับพ่อผมที่เป็นถึงนักการทูตใครจะภาษีดีกว่ากัน ผมไม่ได้ดูถูกนะ พี่คิดดูเอาเองก็แล้วกันเพราะเรื่องนี้ผมกับไอเดียไม่ผิดพี่มาหาเรื่องก่อน แต่ถ้าพี่ไม่เชื่อว่าผมกับไอเดียเป็นแฟนกันผมจะทำให้เห็นเอง" ฉันไม่รู้ว่านักรบจะพิสูจน์ยังไงจนกระทั่งเขาโน้มใบหน้าลงมาแล้วเขาก็...จูบฉันต่อหน้ามินนี่และคนทั้งห้าง จูบแรกของฉัน ม่ายยยยยย

❤❤❤❤❤❤

\