ว้าวุ่นใจจนต้องมาถึงเรือน

ความหงุดหงิดหัวใจที่มิอาจดับได้ จวบจนเวลาพลบค่ำทำให้ไอ้สิงห์รู้สึกนอนไม่หลับ จนมันต้องปลุกไอ้ดำให้ไปที่เรือนของระย้าแก้วเป็นเพื่อน แม้จะไม่มีเหตุผลในการไปแต่มันก็ต้องไปเพราะความว้าวุ่นที่รบกวนจิตใจของมัน

"ไอ้ดำเดี๋ยวมึงพากูไปบ้านพ่อหมอไทยที"

"ไปทำไมล่ะพี่สิงห์นี่ก็ค่ำแล้วหนา"ไอ้ดำที่ทำท่าทีสงสัยจึงเอ่ยถามออกไปทันที

"เออน่ะ..!!เรื่องของกู กูมีเรื่องต้องไปจัดการเดี๋ยวมึงไปดูต้นทางให้กูที"

"ได้จ้ะพี่สิงห์"

ระย้าแก้วที่อยู่ในห้องนอน ยืนชมพระจันทร์ที่ส่องแสงสวยงาม แม้เธอในวัย 18 ปีจะงามสะพรั่งแต่ก็มิอาจเอาชนะใจ ไอ้สิงห์คนที่ช่วยชีวิตเธอ เธอมิอาจเอาชนะใจผู้ที่อยู่ในหัวใจของไอ้สิงห์ได้

นั่นคือจันทร์แรม

"ข้าจักสู้ดวงจันทร์ที่สวยงามได้เยี่ยงไรเล่า ข้าเป็นเพียงดอกไม้ดอกหนึ่ง ที่มิคู่ควรที่จะอยู่ข้างกายของพี่สิงห์ หากเป็นเช่นนั้นข้าควรตัดใจใช่หรือไม่"ระย้าแก้วที่ยืนมองพระจันทร์ แล้วยืนตัดพ้ออยู่กับตนเองในความรักข้างเดียวของนาง

ระย้าแก้วเปิดหน้าต่างทิ้งเอาไว้เพื่อรับสายลมเย็นพร้อมกับเตรียมตัวเข้านอนหลับไหล เปลือกตาสวยคู่นั้นเริ่มหนักอึ้งและกลับลงสู่ห้วงนิทรา

ไอ้สิงห์ที่มาถึงเรือนของพ่อหมอไทยมันตรงไปเรือนด้านข้างที่เป็นห้องนอนของระย้าแก้วโดยให้ไอ้ดำคอยดูต้นทางเพราะมันจะปีนเข้าห้องของระยะแก้วมันเองก็ไม่มีเหตุผลว่าทำไมต้องมาแต่หากมันไม่มามันคงว้าวุ่นใจตายแน่

"พี่จะทำอะไรพี่สิงห์มันไม่ดีหนา"ไอ้ดำเอ่ยห้ามผู้เป็นเจ้านาย

"กูจะทำอะไรมันก็เรื่องของกู มึงดูต้นทางให้กูก็พออย่าให้มีอะไรพลาดนะ ไม่งั้นกูจะเฆี่ยนมึงให้หลังลายเลยกลับไป"ไอ้สิงห์คาดโทษผู้เป็นบ่าวคู่ใจ

เสียงฝีเท้าค่อยๆย่องปีนขึ้นไปด้านบนสองมือแกร่งดึงขอบหน้าต่างแน่น ด้วยความที่มันใช้วิชาหมัดมวยและความแข็งแกร่งของร่างกายมันจึงปีนขึ้นเรือนมาอย่างง่ายดายโดยไม่ต้องใช้บันไดพาดที่ครอบหน้าต่างเลยแม้แต่น้อย

แสงจันทร์กระทบไปหน้าสวยที่หลับตาพริ้มอยู่ในห้วงนิทานหลับใหลโดยไม่รู้ว่าตอนนี้มี หนึ่งบุรุษอยู่ภายในห้องนอนของตนเอง

"เอ็งเป็นกระไรของเอ็งระย้าแก้วเหตุใดเอ็งจึงไม่ไปกวนใจข้าเหมือนเมื่อก่อนนี้หนา"ไอ้สิงห์ที่เห็นใบหน้านวลผ่านแสงจันทร์

ไอ้สิงห์นั่งมองใบหน้าสวยที่หลับตาพริ้มมันไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรมันถึงรู้สึกเป็นกระวนกระวายที่หลายวันมานี้มันไม่เห็นใบหน้าจิ้มลิ้มขอระย้าแก้วที่จะต้องคอยตามมันต้อยๆ

"นี่เอ็งเป็นภูตผีปีศาจตนใดกันเล่า จึงทำให้หัวใจของข้าว้าวุ่นได้เยี่ยงนี้ ข้าจักทำเยี่ยงไรกับเอ็งดีระย้าแก้ว"ไอ้สิงห์ใช้มือหยาบกร้านสัมผัสไปที่ใบหน้านวล

ไอ้สิงห์นั่งจ้องดวงหน้าสวยที่รับพริ้มโดยไม่รู้สึกตัวมันนั่งอยู่นานสองนานจนไอ้ดำต้องส่งสัญญาณเรียกว่าให้มันควรกลับเดือนได้แล้วหากมีใครมาเห็นเข้าคงมิเป็นผลดีต่อระย้าแก้วเป็นแน่

"มึงเรียกอะไรนักหนานะไอ้ดำ ไอ้ชิบหายนี่"ไอ้สิงห์หงุดหงิดสถบด่าบ่าวคู่ใจ

"ข้าขอโทษจ้ะพี่ แต่หากมีผู้ใดมาเห็นพี่ทำเรื่องนี้กับระย้าแก้วมันจักไม่ดีต่อนางหนา"ไอ้ดำรีบบอกเหตุผลแก่ผู้เป็นนายทันที

"เออกูรู้น่ะ...กูก็แค่อยากจะรู้ว่านางเป็นกระไรเหตุใด 4-5 วันมานี้กูถึงไม่เห็นนางมากวนใจกูเลย หากนางตายกูจะได้สบายใจ ว่าข้าไม่มีผู้ใดมารบกวนกูอีกต่อไปในภายภาคหน้า"ไอ้สิงห์ที่พูดคำที่ตรงข้ามกับความรู้สึกแต่ไอ้ดำก็รู้ใจผู้เป็นนาย

เช้าวันรุ่งขึ้นพระพายจอดเรือมาเทียบท่าที่บ้านของพ่อหมอไทยเพื่อมารับระย้าแก้วไปทำบุญที่วัดวันนี้เป็นวันพระใหญ่แล้วมีตลาดกลางหมู่บ้าน

"หลานไหว้ ขอรับพ่อหมอไทยกับป้าศรีนวล"พระพายที่แต่งองค์ทรงเครื่องมาอย่างดี

"ไหว้พระเถอะจ้ะ"

"เออ..หลานจะขออนุญาตหลังจากพาระย้าแก้วทำบุญเสร็จ หลานจะพาน้องเดินเล่นที่ตลาดซักชั่วยามจะได้หรือไม่ขอรับ"

"ป้าไม่ติดขัดอันใดดอก หากไปกับพ่อพระพายป้าไว้ใจได้อยู่แล้ว หากแต่ถามเจ้าตัวเองเถอะว่าอยากจะไปหรือไม่"

"ถ้าหากคุณแม่กับคุณพ่ออนุญาตลูกก็อยากไปเปิดหูเปิดตาเจ้าค่ะ"ระย้าแก้วยิ้มสดใสตอบผู้เป็นบิดาและมารดา

"ไปเถอะลูกไปเปิดหูเปิดตาจักได้สบายใจ"พ่อหมอไทยที่รู้ว่าลูกสาวนั้นมีเรื่องให้คิดไม่ตก

"ลูกกราบคุณพ่อกับคุณแม่ที่อนุญาตลูกเจ้าค่ะ"

"งั้นรีบไปเถิดระย้าแก้วเดี๋ยวเราจะถวายภัตตาหารหลวงพ่อมิทันหนา"

เรือสองลำออกจากท่าน้ำโดยมีบ่าวอย่างแตงและฝีพายอีก 1 ที่นั่งแยกลำเรือออกไปพร้อมกับข้าวของถวายพระ ส่วนพระพายนั่งอีกลำหนึ่งพร้อมกับฝีพายของตนเอง

"วันนี้เจ้าแต่งตัวได้งดงามยิ่งนัก งามกว่าทุกวันที่พี่เคยเห็น"พระพายเอ่ยชมระย้าแก้ว

"น้องขอบน้ำใจที่พี่เอ่ยชมน้อง แล้วก็ขอบน้ำใจที่ขออนุญาตพ่อกับแม่ให้น้องได้ออกมาเปิดหูเปิดตา"

เหมือนโชคชะตาฟ้าลิขิตคนที่พยายามจะหลบหน้ากับยิ่งพบเจอ ระย้าแก้วเริ่มถอดใจจากไอ้สิงห์

จึงหลบหน้าหลบตา ไม่ไปหามันอีก แต่กลับมาเห็นภาพบาดตาบาดใจเมื่อเห็นไอ้สิงห์ถือตะกร้าใส่บาตรเดินเคียงคู่มากับจันทร์แรม

"อ้าวเจ้าก็มาด้วยหรือ ระย้าแก้ว"จันทร์แรมแสงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ดูน่าหมั่นไส้

"ข้าไหว้จ้ะ ข้าก็มาเป็นปกติของข้ามิเห็นจะแปลกกระไรนี่จ๊ะ"

ส่วนไอ้สิงห์ก็จ้องหน้าของพระพายเขม็งเหตุด้วยไม่ชอบหน้า

ส่วนพระพายก็ทำเป็นทองไม่รู้ร้อนเพราะตัวเองนั้นได้พาสาวที่ขึ้นชื่อว่างามที่สุดในหมู่บ้านมาทำบุญด้วย

"ข้าต้องขอตัว พาแม่ระย้าแก้ว เข้าไปในศาลาเสียก่อนที่พระท่านจะเลยฉัน"พระพายที่เห็นสีหน้าไม่สู้ดีของระย้าแก้วจึงอยากพานางออกจากที่ที่อึดอัดใจเช่นนี้

"แม่จันทร์แรมจ๊ะ งั้นข้าว่าเราก็ไปเถอะอย่ามายืนหายใจรดผู้อื่นให้เสียเวลาเลย"ไอ้สิงห์ก็พูดประชดประชันใส่ระย้าแก้ว

ถึงแม้ตัวจะยืนเคียงข้างแม่จันทร์แรมผู้หญิงในดวงใจของตนเอง แต่สองดวงตาของไอ้สิงห์ก็จ้องร่างบางที่เดินเคียงคู่ไปกับชายอื่น ด้วยความหงุดหงิดหัวใจอย่างบอกไม่ถูก เขาอยากจะปล่อยมือจากจันทร์แรมแล้วไปกระชากระย้าแก้วมาถามเสียให้รู้เรื่อง