ตอนที่1ทำไมกลับมากระทันหัน

ตอนที่1ทำไมกลับมากระทันหัน

เที่ยงคืนลู่หยาวนอนหลับไหลอยู่ในความฝันมีผู้ชายกำลังจูบเธอร้อนแรงจนเธอทนไม่ไหวที่จะต้องหดตัว

“วู้ววววววววว”ลู่หยาวทนไม่ไหวจึงลืมตา

เพิ่งจะรู้ตัวว่านี้มันไม่ใช่ความฝัน

ผู้ชายที่ปกติกลับมาแค่อาทิตย์ละครั้งณตอนนี้เขาได้นั่งอยู่ริมเตียงแสงไฟสีเหลืองที่อบอุ่นส่องไปที่ตัวของเขามองดูแล้วรู้สึกงดงาม

ลู่หยาวตะลึง。

วันนี้วันเสาร์ไม่ใช่หรอทำไมเขาถึงกลับมา?

“ตื่นละหรอ？”เสียงของผู้ชายคนนี้ทุ้มต่ำเห็นลู่หยาวลืมตามองตนด้วยแววตาที่ตะลึงก้มตัวลงจูบเธอ

วันถัดไปลู่หยาวตื่นเพราะเสียงรบกวนจากเสียงแตรถ

เธอกอดผ้าห่มและลุกขึ้นนั่งอยู่บนเตียงนิ่งไปประมาณสิบวินาทีพอได้ยินเสียงจากห้องครัวถึงจะกระโดดลุกขึ้นวิ่งออกไปนอกห้องเห็นร่างกายที่สูงยืนทำอาหารอยู่ที่ห้องครัว

ผู้ชายคนนี้ใส่ชุดอยู่บ้านชิวๆเอวเล็กขายาวแลดูผอมแต่การกระทำเมื่อคืนไม่ได้บ่งบอกว่าเขาแรงน้อยเลย......

มองจากร่างกายของผู้ชายแล้วทำให้เธอนึกคิดถึงเรื่องบนเตียงของเขาสองคนลู่หยาวหน้าแดงเกรงๆนิดหน่อย

ตอนเช้าอยู่เลยเธอคิดอะไรอยู่เนี่ย！

ซ่าวหยู๋เชิงทำอาหารเช้าเสร็จก็ออกมาจากห้องครัวเห็นลู่หยาวใส่ชุดนอนกระโปรงเดรสสั้นยืนอยู่ตรงนั้น“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”

“ออโอเคร”ลู่หยาวก้มหน้ามองตัวเองชุดนอนลายลูกไม้เห็นแขนเห็นขาหน้าแดงทันทีรีบวิ่งเข้าห้องนอนไป

หลังเธออาบน้ำทำอะไรเสร็จซ่าวหยู๋เชิงนั่งทานอาหารเช้าตั้งนานแล้วลู่หยาวนั่งลงตรงข้ามเขา

แซนวิชและไข่ดาวที่ผู้ชายทำขายได้นะเนี่ยกลิ่นหอมยั่วยวนลู่หยาวกินไข่คำเล็กๆทั้งสองไม่มีใครพูดบนโต๊ะมีแต่เสียงช้อนซ้อมที่กระทบกัน

สำหรับการใช้ชีวิตแบบนี้ลู่หยาวชินตั้งนานแล้ว

หลังจากทานอาหารเสร็จลู่หยาวยกจานไปที่ห้องครัวตอนออกมาไม่ระวังไปเตะโดนแผงประตูเจ็บจนลมหายใจเย็น

หลังจากที่ซ่าวหยู๋เชิงเห็นหยิบพาสเตอร์จากตู้ให้กับเธอ

“ขอบใจ”ลู่หยาวรู้ว่าเขาเป็นคนเย็นชาแต่ในใจก็ไม่โอเครหรือเปล่าวะ

ภรรยาคนอื่นเป็นแผลก็มีสามีคอยถามคอยเป็นห่วงนั่งลงดูเองกับตาแต่เธอกับซ่าวหยู๋เชิงไม่เกี่ยวเหมือนคนแปลกหน้าที่ใช้ชีวิตในบ้านหลังเดียวกันเฉยๆ

ซ่าวหยู๋เชิงไม่ได้พูดออะไรแต่แค่หันหลังไปหยิบเสื้อสูทแล้วสวมใส่

ไม่พูดก็ไม่ได้ผู้ชายบางคนเกิดมาก็เหมาะกับเสื้อสูทสุดๆโดยเฉพาะหุ่นอย่างซ่าวหยู๋เชิงเวลาใส่เสื้อสูทแล้วดูดีพิเศษแค่ยืนเฉยๆก็ดูมีอ่อร่ามาก

“ทานเสร็จแล้วก็อย่าลืมล้างจานหล่ะอย่าแช่น้ำทิ้งไว้”ขณะที่พูดอยู่ซ่าวหยู๋เชิงก็ใส่รองเท้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว

รอลู่หยาวหันมาก็หลงเหลือแต่เพียงเสียงปิดประตู

ลู่หยาวยังคงนั่งอยู่ท่าเดิมถ้าการกระทำของซ่าวหยู๋เชิงเมื่อกี้ทำให้เธอปวดใจตอนนี้เธอโดนความเฉยชาค่อยๆซึมเข้าในกระดูกแล้วหล่ะรู้สึกชาไปทั้งตัว

เธอรู้ดีว่าตอนแรกที่เขาแต่งงานกับเธอไม่ใช่เพราะเขารักเธอแต่เพราะว่าโดนพ่อเขาบังคับเท่านั้นเอง

แม้กระทั่งตอนที่แต่งงานซ่าวหยู๋เชิงยังขอให้เธอเซ็นสัญญาไม่เพียงก่อนแต่งรวมทั้งหลังแต่ง

ไม่ว่าจะค่าอะไรใดๆในชีวิตประจำวันก็ต้องหารกันภายในสี่ปีไม่เอาลูกพอครบสี่ปีเราหย่ากัน......

ใบสัญญาพวกนี้ลู่หยาวก็ได้เซ็นหมดแล้วเธอคิดอย่างใสซื่อว่าสามารถทำให้หัวใจที่เย็นชาของเขาเต้นแรงเพราะเธอได้

คิดไม่ถึงว่าสามปีผ่านไปเขาก็ยังคงเฉยชาเหมือนเดิมสิ่งที่เธอทุ่มเทมาทั้งหมดมันก็แค่ลมๆแล้งๆ

คิดดูสิ่ตั้งแต่เมื่อคืนยันตอนนี้เขาพูดทั้งหมดแค่สี่ประโยคเรื่องบนเตียงมันก็เป็นแค่ความต้องการของร่างกายเขาแม้ไม่ได้ใส่ถุงเขาก็ระวังอย่างมากเหมือนกลัวเธอท้องอะ

แต่งงานแล้วอยู่กันแบบนี้ก็ตลกดี