บทที่ 2 เธอ..ผู้ไม่เคยเชื่อฟัง

ระยะเวลาแค่เดือนเศษ ก็ทำให้พนักงานในนี้รู้จักเธอไปมากกว่าครึ่ง ด้วยความร่าเริงบวกกับนิสัยไม่ถือสาใคร ไม่เคยโกรธ และมีกาละเทศะต่อผู้ที่มีอายุมากกว่าอยู่เสมอๆ มันทำให้เธอดูน่ารักและมีเสน่ห์

" ทำไมวันนี้คนเยอะจังเลย "

เสียงใสบ่นอุบ เหลือบตามองกระดาษปึกใหญ่ที่ถูกเสียบเป็นตับๆ รอการสะสางโดยการดึงไปทีละใบ สลับกันกับคนชง

" เทเรน่า..."

" หืม "

" ฉันปวดฉี่ ขอตัวไปฉี่ก่อนได้ไหม อั้นไว้นานแล้ว "

" เร็วๆนะ ฉันทำคนเดียวไม่ทัน "

" โอเค.."

น้ำเสียงของทั้งคู่บ่งบอกถึงความเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด ทำชายหนุ่มซึ่งเป็นพนักงานชายในบาร์อีกคนเผลอยิ้ม เขามองตามแผ่นหลังของเธอจนลับตาแล้วส่ายหน้า

แต่แล้ว ..

กลับต้องชะงัก เพราะถูกคนข้างๆตะเพิดใส่

" มองอะไรยะ! "

พร้อมหรี่ตามองแสร้งหาเรื่อง ทั้งคู่แยกเขี้ยวใส่กัน ก่อนต่างฝ่ายต่างหันไปสนใจงานของตัวเอง ต่อ ขี้เกียจจะเถียงกัน เพราะมันเป็นสิ่งที่ประโยชน์

ไศลาสาวร่างเล็ก อาจจะเล็กที่สุดในบรรดาพนักงานด้วยกันก็ว่าได้ เพราะพวกเขาเหล่านั้นไซส์ยุโรป กึ่งเดินกึ่งวิ่งมือกุมท้องมายังทางเดิน แล้วหยุดตรงหน้าห้องน้ำผู้หญิง ทว่าไม่ทันข้ามผ่านขอบประตู เสียงแว่วจากข้างในดังออกมาให้เธอต้องชะงักเสียก่อน

" เมื่อไหร่คุณโครทิสจะเรียกฉันสักทีนะ อุตส่าห์ดูแลตัวเอง หมดเงินไปก็หลายบาท สุดท้ายได้แค่นอนกับแขกที่มาหาเขาตลอดเลย ฉันล่ะเบื่อ "

" เฮอะ โธ่ๆ ช่างฝันหวาน ฝันไปไกลนะยะหล่อน ระดับคุณโครทิสน่ะ เขาถนัดแต่เปิดซิงสาวๆ สวยแต่เฟะข้างในอย่างหล่อนน่ะ คงได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ "

" แกก็ด้วยล่ะน่า"

" หนอย..ยัยนี่ "

ซึ่งทั้งน้ำเสียง และถ้อยคำวาจาเหล่านั้น มันคงไม่เหมาะสมกับเวลา หากเธอจะโผล่หน้าเข้าไป

" โอ้ย แล้วจะทำยังไงล่ะทีนี้ ฉี่จะราดอยู่แล้ว "

เมื่ออั้นไม่ไหว และทางข้างหน้ามันไม่ใช่สถานที่ของเธอ เธอจึงเลี่ยงไปทางอื่น ยอมเดินไปไกลอีกสักหน่อย เพื่อความสบายใจกว่า

" ชิ อยู่ยากจริงๆนะที่นี่ "

หลังจากทำธุระเสร็จ ออกมาล้างมือ ในขณะสายตาคมโตส่องไปยังกระจกบานใหญ่ตรงหน้า ตามนิสัยเคยชินคือการสำรวจตัวเองให้ดูดีก่อนจะเดินออกไป เสียงนี้กลับหวนกลับมากวนใจเธออีก

' ก็นอกจากว่า เธอจะทำเรื่องใหญ่ จนเขาเรียกไปฆ่าน่ะสิ! รับรอง...ได้เจอก่อนตายแน่'

' ระดับคุณโครทิสน่ะ เขาถนัดแต่เปิดซิงสาวๆ สวยแต่เฟะข้างในอย่างหล่อนน่ะ คงได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ '

ทว่าหญิงสาวกลับสะบัดหน้าหนีไล่ความคิดของตัวเอง

" จะบ้าหรือไศลา เหลวไหลน่า .."

กับหัวคิ้วขนดกที่ขมวดเข้าหาจนเป็นปม

เธอเดินอาดๆทุบกำปั้นของตัวเองมาตลอดทาง บ่งบอกในหัวกำลังใช้ความคิดหนัก หลายคำพูดวนเวียนเต็มไปหมด และเกือบจะใจลอยไปไกลแล้ว หากไม่เดินชนแผงอกของใครบางคนเข้า ที่อยู่ๆก็โผล่ออกมาจากหลืบมุมมืด

ปึก!

" โอ้ย! "

และคงมีแต่เธอที่ร้องเสียงหลงพร้อมกับเซถอยหลังแทบจะล้ม ถ้าไม่มีมือใหญ่คว้ามาดึงไว้เสียก่อน ในขณะเขายังคงยืนนิ่งไม่สะท้กสะท้านอยู่ที่เดิม ต่างกันแค่ช่วงบนที่โน้มลงรับร่างบางไว้เท่านั้น

" เดินยังไง? "

พร้อมถามเสียงเรียบ กับคิ้วหนาเลิกขึ้น

บุคคลไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต ครั้งแรกของเขาสามารถตราตรึงดวงตาคมโตของเธอให้อยู่กับที่ได้ เพียงแค่คำว่า

' เดินยังไง? '

มันคือคำถามบ่งบอกถึงความรำคาญที่แฝงมากับคำถาม ด้วยท่าทางที่นิ่งเฉย สีหน้าเขาเรียบสนิท ผู้ชายคนนี้.. ใช้ความเย็นชาเป็นเกราะคอยคุ้มกันตัวเองได้อย่างน่าทึ่งมาก เพียงแค่ดวงตาคู่นั้นมอง ถ้าเผลอไปสบตาด้วย ใครก็ตามที่กำลังจะกดขี่เขาด้วยคำพูด มักจะลืมเลือน..มีแต่แพ้กับแพ้ทั้งนั้น

แต่แล้ว...

ภาพมโนของไศลาเหล่านั้นกลับแตกสลายภายในพริบตา เมื่อถูกเขาปล่อยมือ และเธอล้มลงกับพื้นไม่เป็นท่า

พลั่ก!

" โอ้ย นี่คุณ..." ส่วนเขาหมุนตัวเตรียมจะเดินต่อ ทว่า..

" เดี๋ยว! "

" หืม.."

" คุณเดินชนฉันก่อนนะ! "

เพราะคำบอกเล่าราวกับท้าทายนี้ทำเขาต้องหยุดฟัง ทว่า เป็นฝีเท้าเท่านั้นที่ชะงัก หากแต่แผ่นหลังกว้างยังหันให้เธออยู่

" หึ.." กับเสียงแค่นหัวเราะในลำคอ

"ฉันเหรอ? "

และเหมือนกับทำให้ไศลาคิดผิด ที่เลือกยื้อเขาเอาไว้

" ชะ ใช่สิ คุณเดินออกมาจากมุมนั้น ส่วนฉันเดินมาทางตรง.. "

เธอเร่งอธิบาย ด้วยสีหน้าไม่ยอมอ่อนข้อให้ แต่เขากลับมองว่าเธอนั้นเจ้าเล่ห์ ทำเธอต้องหยุด ราวกับนึกอะไรออก

" เดี๋ยวนะ..ทางนั้น นั่นมันประตู ...ห้องวีไอพีไม่ใช่เหรอ? แย่แล้วไศลาเอ๊ย..." กับประโยคทิ้งท้ายกระซิบกับตัวเอง

" นี่คือเวลาทำงานไม่ใช่หรือ.."

" คะ? "

" เธอคงเป็นพนักงานใหม่ของที่นี่สินะ ถึงไม่รู้จักฉัน " เขาหรี่ตาถาม

" เปล่าสักหน่อย ฉันมาทำงานได้เดือนกว่าแล้วนะ "

" ก็แค่เดือนกว่า อย่าบอกนะว่ามาหาที่อู้"

" เอ๊ะ! .."

" ขอเตือนนะแม่สาวต่างด้าว หากฉันเจอเธอในสภาพนี้เป็นครั้งที่สอง สาบานได้เลย เธอจะไม่ได้ใส่ไอ้ป้ายเหล็กนี่ "

เขาไม่ขู่เปล่า กลับใช้นิ้วใหญ่จับบัตรพนักงานตรงหน้าอกข้างขวาของเธอ พร้อมเขย่ามันเบาๆ

" มิสไศลา พนักงานเสิร์ฟ .."

".....!!! "

เพราะมัวแต่อึ้ง จึงไม่มีโอกาสได้ตอบโต้เขาสักนิด เขากลับเดินเร็วออกไปเสียก่อน ปล่อยให้เธอยืนมองจนแผ่นหลังนั้นลับตาฝ่ายเดียว และปฏิเสธไม่ได้เลยว่า น้ำหอมที่โชยมาจากตัวเขานั้น มันช่างทำให้สมองเธอเบลอเหลือเกิน

" อะไรกันเนี่ย..."