2/4 ทวงบุญคุณ

พยายบาลพิเศษถูกเรียกมา เพื่อขอยานอนหลับ คืนนี้คนนอนป่วย คงนอนไม่หลับแน่ๆ เพราะกังวลกับสิ่งที่ลูกชายบกำลังทำ

“การกินยานอนหลับไม่ได้ช่วยคุณได้ตลอดนะคะ การปล่อยวางในสิ่งที่เราไม่สามารถทำอะไรได้ มันคือสิ่งที่ดีกว่าค่ะ ” พยาบาลเดาได้ว่าคนไข้เรียกหายานอนหลับแบบนี้ เพราะกำลังเครียดเรื่องลูกชาย

“จากที่เคยคิด ว่าการมีบ้านหลังใหญ่ มีเงินใช้ไม่ขาดมือ มันคือความสุข แต่พอมาเป็นแบบนี้ กลับต้องการแค่มีลูกมีหลาน อยู่ข้าง มีรอยยิ้มให้เราได้สุขใจ ” คนป่วยเหงา

“บอกคุณติณห์สิคะ ว่าคุณอยากเป็นคุณปู่แล้ว บางทีถ้าคุณติณห์มีครอบครัว เรื่องทุกอย่างอาจจะดีขึ้นนะคะ”

ถึงแม้จะเป็นแค่พยายาบาลที่ถุกจ้างมา แต่ก็รับรู้ทุกปัญหาที่เกิดขึ้น เพราะนอกจากพยาบาลสองคนที่ผลัดเปลี่ยนกันมาดูแล และแม่บ้าน กิตต์ขจรก็ไม่ค่อยได้เจอใครนอกจากนี้ เขาจึงมักระบายความทุกข์ในใจให้ทั้งสามคนฟัง

“จะให้บอกอยากมีหลาน ทุกวันนี้ ยังไม่เคยเห็นเจ้าลูกชายตัวดี พูดถึงผู้หญิงสักคนเลย” คนเป็นพ่อมองไม่เห็นความหวัง

“ไม่แน่นะคะ คุณติณห์ อาจจะแค่ไม่เคยพูดถึงให้ฟัง” นางพยาบาลพูดให้คนป่วยรู้สึกดีขึ้น

“คุณพยาบาลได้ยินที่เรื่องเมื่อกี้แล้วใช่ไหม” คนไข้เข้าเรื่องเพราะอยากระบาย

“ค่ะ ฉันได้ยิน”

“ทำอย่างไร ผมถึงจะหยุดทุกอย่างได้” น้ำตาคลอแก็ม ที่เหี่ยวย่น ซีดเซียว

“เราไม่สามารถจัดการทุกเรื่อง ที่เกิดขึ้นในชีวิตเราได้ ถึงคุณจะไม่เป็นแบบนี้ คุณก็ไม่สามารถทำทุกอย่างให้เป็นอย่างใจหวังได้ ถ้าหยุดไม่ได้ ก็ปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามกรรมของมัน บางที มันอาจจะไม่ได้เลวร้าย อย่างที่คุณคิดไว้ก็ได้ค่ะ” พยาบาลสาวผู้เรียนจิตวิทยามาพูดด้วยรอยยิ้ม

“กินยาแล้ว ค่อยๆปล่อยวาง หลับตาเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลาค่ะ”

กำลังในการที่อยากจะมีชีวิตอยู่ ลดน้อยลงไปทุกวัน โชคดีที่ทุกครั้งที่ท้อ เขายังมีคนที่คอยรับฟัง และพูดให้กำลังใจเสมอ ในยามที่หมดจากงานบ้าน ป้าช่วย แม่บ้านของที่นี่ ก็จะมานั่งอ่านหนังสือธรรมมะให้คนป่วยได้พอชุ่มชื่นหัวใจขึ้นมาบ้าง

ตั้งแต่กิตต์ขจรออกจากโรงพยาบาล เขาก็ขอให้ลูกชาย พาเขามาอยู่บ้านสวนที่เขาซื้อไว้ที่ชานเมือง ส่วนบ้านหลังใหญ่ในเมืองหลวง ติณห์ก็ใช้นอนในวันที่เขาไม่ได้มาหาพ่อ

บ้านสวนหลังนี้ มีขนาดเล็กทันทีถ้าเทียบกับคฤหาสน์หลังใหญ่ ที่ติณห์ดูแลอยู่ แต่ในความเป็นจริง บ้านชั้นเดียวเนื้อที่แค่ตัวบ้านเฉยๆก็หนึ่งไร่เต็มแล้ว ถือว่าใหญ่มากสำหรับคนทั่วไป

ด้วยฤทธิ์ของยา ความคิดที่วุ่นวายสับสนในสมองของคนป่วย ค่อยๆเลือนรางไป จนในที่สุดเจ้าของร่างกายที่ขยับไปไหนไม่ได้ก็หลับลงเพราะฤทธิ์ของยา