1/2 หัวใจที่แตกสลาย

“กลับมาแล้วเหรอคะ วันนี้ไปหาลูกหาเมียคุณมาหรือยังล่ะ” เกสรายืนรอทัตเทพผู้เป็นสามีอย่างร้อนใจ

“คุณพูดเรื่องอะไร ผมทำงานกับมาเหนื่อยๆ อย่ามาหาเรื่องกันได้ไหม” คนเพิ่งมาถึงทำท่าทางหงุดหงิดใส่

“ก็แม่แก็วตา กับลูกสาวมัน ลูกคุณใช่ไหม” เกสราเดินตามไปที่บันไดขึ้นชั้นสอง

“เป็นบ้าไปแล้วหรือไง พูดอะไร น่ารำคาญที่สุด เพราะคุณเป็นแบบนี้ผมถึงไม่อยากกลับบ้าน ดูสภาพตัวเองในกระจกบ้างนะ เหมือนผีขึ้นไปทุกวัน”

“ลงมาคุยกันให้รู้เรื่อง ” เกสราดึงทัตเทพที่กำลังเดินขึ้นบันได ให้ลงมาคุยให้รู้เรื่อง จนชายวัยกลางคนเดินโซซัดโซเซ เหมือนจะล้ม

“อีบ้า จะบ้าก็บ้าไปคนเดียว เดี๋ยวไปเอง”

“คุณจะไปหาอีแก็วตาใช่ไหม วันนี้ลูกเมียคุณมันพากันมาที่นี่ มันมาแสดงตัว เพื่อให้ฉันรับผิดชอบในสิ่งที่คุณสร้างขึ้น คุณอยู่กับมันมาเกือบสิบปี ฉันเป็นควายให้คุณหลอกมานานขนาดนี้ คุณมันเลว เลวเหมือนสัตว์”

เพี้ย! !

ทัตเทพหมดความอดทน มือหนาตบเข้าอย่างแรงจนใบหน้าของเกสราหันตามแรงมือ เลือดที่หยดอยู่มุมปาก บอกได้ถึงความเจ็บที่เธอได้รับ

“คุณตบฉัน” กัดฟัน กำมือแน่น ด้วยความแค้น ที่ถูกคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีทำร้าย

“ใช่กูมันเลว แก็วตาเขาเป็นเมียกู และนั่นก็ลูกกู มึงอยู่กับกูมากี่ปี มึงก็ไม่เคยยอมท้อง ใช้ให้กูเลี้ยงลูกไอ้พ่อไม่เอา มึงนึกว่ากูมความสุขนักเหรอ ถ้ามึงรับไม่ได้ มึงก็ไปตายซะ”

ก่อนกลับบ้าน เขาก็เพิ่งโดนเล่นงานจนหมดศักดิ์ศรี หวังจะได้มาพัก คิดหาทางออกที่บ้าน กลับต้องมาโดนเมียด่า เพราะรู้ความจริง ที่เขามีเมียอีกคนและอยู่ด้วยกันมานานเป็นสิบปี จนมีลุก ทัตเทพทนไม่ไหวแล้ว เขาขับรถออกมา คืนนี้คงต้องหาโรงแรมนอนพักใจสักคืน

“แม่คะ ลลิลกลับมาแล้ว ทำแม่ไม่เปิดไฟเลย ” กัณต์ชนิตลูกสาวคนเดียวของเกสรา กลับจากทำงานวันแรกของเธอ

“แม่คะ แม่ได้ยอนลิลไหมคะ”

บ้านทั้งหลังเงียบสนิท ไม่มีไฟสักดวงในบ้านถูกเปิด หญิงสาวสัมผัสได้ ว่ามีอะไรบ้างอย่างเกิดขึ้นที่บ้านแน่ๆ เธอรีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องนอนของมารดาทันที ภาพที่เธอเห็น โดยที่ไม่ต้องเปิดประตูเสียด้วยซ้ำ ลลิลขาอ่อนทรุดตัวลงอย่างหมดแรง

“แม่......” หญิงสาวตะโกนสุดเสียง

ภาพเกสราน้ำลายฟูมปาก นอนตาค้างอยู่ข้างเตียงนอน ลลิลเขย่าตัวมารดา แนบหูกับหน้าอกด้วยความหมายว่าหัวใจของแม่เธอจะยังเต้นอยู่ แต่มันไร้วี่แวว มารดาของเธอจากไปแล้ว

หญิงสาวตั้งสติโทรหาตำรวจ และโทรหาทัตเทพผู้เป็นบิดา เวลานี้ เธอไม่สามารถทำอะไรมากไปกว่านี้ได้ จึงได้แต่นอนกอดศพมารดา ร้องไห้ รอจนกว่าทุกคนจะมาถึงบ้านของเธอ

“ลลิล พ่อมาแล้วลูก” ทัตเทพสวมกอดลูกสาวที่กำลังตกใจ

“พ่อคะ แม่ทำไมทำแบบนี้ ทำไมแม่ทิ้งเราไป” หญิงสาวร้องไห้คร่ำครวญอยู่ในอ้อมกอดของบิดา

“ไว้เราค่อยคุยกัน ตอนนี้ลูกต้องตั้งสติ อย่างไรแม่เขาก็จากเราไปแล้ว ยังมีอีกหลายอย่างที่เราต้องจัดการให้แม่เขา ตั้งสตินะลูก พ่อขอไปคุยกับทางตำรวจก่อน”

ทั้งชีวิตของกัณชนิต หรือที่พ่อกับแม่เรียกเธอว่าลลิล เธอมีแค่เพียงบิดาและมารดา พ่อของเธอต้องออกไปทำงานนอกบ้าน เธอกับแม้จะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเสียส่วนใหญ่ เรียกได้ว่า เหมือนเป็นเงาของกันและกัน

นี่เธอก็เพิ่งจะเรียนจบ วันนี้เป็นวันแรกของการทำงาน แทนที่เธอจะได้กลับมาเล่าความสุขให้แม่ฟัง แต่กลับต้องมาเห็นมารดาอยู่ในสภาพนี้ หัวใจของเธอมันเหมือนถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ