ปล่อยปลา

หยางเจี๋ยสั่งให้คุณหนูหมอบลงแล้วค่อยๆ คลานตามเขามาอย่างช้าๆ สมุนตัวน้อยทำตามอย่างคล่องแคล่วเสื้อผ้าของเด็กน้อยทั้งคู่เป็นสีเขียว หยางเจี๋ยพรางกายให้ฉีเย่ว์จนกลมกลืนกับใบไม้ใบหญ้า เด็กน้อยคลานตามกันมาอย่างเงียบเชียบ จนกระทั่งพบรังนก หยางเจี๋ยส่งสัญญาณมือให้ฉีเย่ว์หยุด แล้วชี้ไปที่รังนก ฉีเย่ว์ดีใจเป็นอย่างยิ่ง นางเห็นนกน้อยที่กำลังชูคอรับอาหารจากปากแม่นกอย่างชัดเจน สิ่งนี้เหนือความคาดหมายของเด็กน้อยที่คิดไว้ ฉีเย่ว์จึงร้องออกมาอย่างดีใจ

"พี่เจี๋ยท่านดูเห็นนกแล้ว มันน่ารักมากๆ"

"อย่าเสียงดัง ไม่งั้นนกจะหนีไป"

เด็กน้อยพยักหน้าเงียบเสียงได้สักพัก จนกระทั่งนางเห็นไข่นกและนกที่กำลังชูคอรอให้แม่นกป้อนอาหารอีกเป็นจำนวนมาก เห็นใกล้ชิดเช่นนี้มีหรือที่เด็กน้อยเช่นฉีเย่ว์จะทนได้

"พี่เจี๋ยท่านดู เยอะแยะไปหมดเลยข้าอยากป้อนอาหารให้ลูกนกบ้าง นั่นพี่เจี๋ยตรงนั้นก็มี ตรงนี้ก็มี พี่เจี๋ย พี่เจี๋ย"

เสียงของฉีเย่ว์ทำให้แม่นกตกใจ บินมาวนรอบพวกเขาพร้อมส่งเสียงจิ๊บๆ หยางเจี๋ยส่ายหน้าเห็นว่าแม่นกมองพวกเขาเป็นศัตรูแล้วจึงรีบดึงแขนฉีเย่ว์ให้ออกมาจากบริเวณนั้น

"จะรีบไปไหนข้ายังดูไม่เต็มที่เลย" ฉีเย่ว์ทำหน้าง้ำไม่พอใจ

"คุณหนูทำนกตกใจแล้ว ค่อยมาดูกันวันหลังวันนี้พวกเรารบกวนมันแล้ว"

"ไม่เอาข้าจะดูอีก ข้าจะดูอีก"

ฉีเย่ว์ไม่พอใจ ขอบตาเริ่มแดง หยางเจี๋ยเกาหัวเขาจะทำอย่างไรกับเด็กน้อยดีเมื่อมองไปรอบๆ เห็นบึงใหญ่จึงเอ่ยออกมาอย่างเอาใจ

"เอาอย่างนี้ดีไหมพี่จะพาคุณหนูตกปลา ได้ปลาตัวโต ๆ แล้วเอามาย่างกิน ปลาสดๆ ตัวใหญ่ย่างแล้วโรยเกลือกินอร่อยมากจริงๆ"

"ดี ๆ ข้าไม่เคยตกปลา งั้นไปตกปลากัน"

กล่าวจบเด็กน้อยก็จับมือหยางเจี๋ยแน่น มองเขาอย่างคาดหวัง หยางเจี๋ยพยักหน้าก่อนจะพูดว่า

"เดี๋ยวเราไปที่เรือนของพี่ก่อนที่นั่นมีเบ็ดตกปลา ต้องหาเหยื่อแต่ถ้าจะให้ดีต้องเป็นพวกเนื้อมาล่อปลาถึงจะกินเบ็ด"

"เช่นนั้นห้องใต้ดินตรงโรงน้ำแข็งมีที่เก็บหมู เป็นเนื้อหมูได้หรือไม่"

"คุณหนูรู้ที่ซ่อนหรือ"

"รู้แม่นมพาข้าไปบ่อยๆ แม่นมชอบสอนข้าทำอาหาร"

"ดีงั้นเราไปกัน"

"ข้าไปขอแม่นมก่อน"

"ไม่ได้ ถ้าแม่นมของคุณหนูรู้เขาต้องไม่ให้เราแน่ คุณหนูก็จะถูกห้ามตกปลา"

"ถ้างั้นเราไปเอาโดยไม่บอกแม่นมได้หรือ ไม่เรียกขโมยหรือการขโมยของไม่ดีนะ"

"ได้สิ เอามานิดหน่อยไม่เป็นไร แค่ขอแบ่งไม่ได้เรียกว่าขโมยอีกอย่างคุณหนูเป็นคุณหนูของบ้านนี้แค่ไปเอาของในบ้านตนเองเขาไม่เรียกว่าขโมย"

"จริงหรือ"

"จริงสิ"

"ได้ งั้นเราไปเอากัน"

แม้จะไม่ค่อยแน่ใจแต่ด้วยความอยากเล่นฉีเย่ว์จึงนำทางหยางเจี๋ยไปเอาเนื้อหมูในเรือนใต้ดินจนได้ เรือนใต้ดินแห่งนี้มีอยู่ไม่ห่างโรงครัว หยางเจี๋ยมองด้วยความสนใจในภูมิปัญญาชาวบ้านเมื่อเด็กน้อยชี้ให้เขาเปิดประตูโรงใต้ดิน ทางเดินลงมีลักษณะแคบที่สามารถลงมาได้ทีละคน บันไดวนค่อนข้างลื่นหยางเจี๋ยจึงจับมือของฉีเย่ว์เอาไว้ เด็กหญิงนำทางหยางเจี๋ยอย่างคล่องแคล่ว ปากก็อวดว่าตนลงมาที่นี่บ่อยเพียงใด 

เมื่อลงมาด้านล่างหยางเจี๋ยพบว่าอากาศที่นี่ค่อนข้างเย็นไม่น่าจะเกินสิบองศา ตอนนี้อยู่ในฤดูใบไม้ร่วงอากาศไม่หนาวไม่ร้อนแต่ด้านล่างกลับเย็นเป็นอย่างยิ่ง อาหารสดจำพวกเนื้อสัตว์ถูกแช่ไว้ด้านล่างกับน้ำแข็งที่ขนมาจากภูเขาจำนวนมาก ไม่แปลกใจว่าที่นี่เหตุใดจึงเย็นแบบนี้

ฉีเย่ว์พาเขาไปเอาเนื้อหมูพวกเขาเอามาไม่มากที่คนจะไม่สังเกตว่ามีบางอย่างหายไป แล้วรีบขึ้นมากลับไปเอาเบ็ดที่เรือนหลังเล็กของหยางเจี๋ยที่อยู่ท้ายจวน จนกระทั่งพากันมานั่งตกปลาที่ริมฝั่ง

ไม่นานหยางเจี๋ยก็ตกปลาได้หลายตัว ปลาสดๆ เห็นแล้วน่ากินเป็นอย่างยิ่งแต่เมื่อตกปลาได้เด็กหญิงคนนั้นกลับน้ำตาไหลพรากเพราะสงสาร อีกทั้งยังสั่งให้เขาปล่อยปลาไป

"พี่เจี๋ยปล่อยมันไปเถิดอย่าทำบาปเลย"

หยางเจี๋ยผู้นั่งตกปลามาอย่างลำบาก ถึงกับถอนหายใจแต่เด็กหญิงผู้นี้ก็ทำให้เขาแพ้จนได้ในที่สุดเขาก็ยินยอมปล่อยปลาไป เขาแอบเก็บเนื้อหมูไว้ลับหลังนางตั้งใจจะมาตกไปย่างกินเอง ไม่ให้นางมาด้วยอีกเป็นอันขาด