บุตรของหญิงคณิกา

สองปีผ่านไป

"นางก็แค่หญิงคณิกาเหตุใดท่านพี่ถึงได้ยกลูกของสตรีไร้ค่าผู้หนึ่งมาทัดเทียมลูกๆของข้า"

ฮูหยินใหญ่อิ๋นจูเอ่ยกับมามาคนสนิทวางถ้วยน้ำชาในมือลงอย่างไม่พอใจ

"เป็นเพราะนางจิ้งจอกนั่นใช้เล่ห์กลเป็นแน่เจ้าค่ะ ฮูหยินใหญ่ต้องอดทนไปก่อนนะเจ้าคะอีกไม่นานนายท่านคงเบื่อไปเอง"

"หากท่านพี่ไม่เบื่อนางเล่าข้าจะทำเช่นไร เป็นถึงฮูหยินใหญ่แห่งจวนราชครูผู้สูงส่งกลับถูกนางคณิกาผู้หนึ่งข้ามหน้าข้ามตาเช่นนี้ ข้าไม่อาจทนได้แล้ว"

"อีกไม่นานนายท่านก็ต้องเดินทางไปเป็นราชทูตยังต่างแคว้น ฮูหยินเพียงรอเวลาที่เหมาะสมหาโอกาสจัดการสตรีผู้นั้นก็ไม่สายเจ้าค่ะ"

"ได้ข้าจะอดทนจนถึงวันนี้ จะคอยดูสองแม่ลูกคู่นั้นว่ามันจะเหิมเกริมได้อีกสักเท่าใด"

ฮูหยินใหญ่อิ๋นจูเดิมทีเป็นบุตรสาวของขุนนางใหญ่ผู้หนึ่งมีวาสนาแต่งกับบัณฑิตผู้มีอนาคตไกล แต่งกันมานานจวบจนสามีก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งราชครูใหญ่แห่งแคว้น ท่านราชครูไม่มีวี่แววว่าจะมีอนุมากวนใจ จวบจนจู่ๆ ข่าวร้ายพลันปรากฎว่าเขาแอบไปมีบุตรนอกสมรสกับนางโลมผู้หนึ่งนามซานไฉ่และรับแม่ลูกเข้าจวนมาหลังจากบุตรสาวอายุหนึ่งปี ทุกคนในจวนจึงเรียกอนุผู้นี้ตามแซ่เดิมของนางว่าฮูหยินรองอวี๋

ราชครูทั้งรักทั้งยกย่องอนุผู้นี้อีกทั้งยังเลี้ยงดูบุตรสาวที่เกิดจากอนุราวกับองค์หญิงผู้หนึ่ง ส่วนฮูหยินใหญ่นั้นมีบุตรกับท่านราชครูสี่คน คนแรกนั้นเป็นบุตรชายนามฉีผิง รับราชการอยู่ในจวนทหารเพราะกำลังก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งที่สูงขึ้นจึงแทบไม่มีเวลากลับบ้านเรื่องในบ้านฉีผิงจึงไม่เคยรับรู้ถึงความลำบากที่มารดากำลังเผชิญเลย บุตรอีกสามคนล้วนเป็นสตรีนาม ฉีเว่ย ฉีเยวี่ยน ฉีหว่าน ทั้งหมดล้วนมีอายุมากกว่าฉีเย่ว์บุตรสาวคนที่สี่ที่เกิดจากอนุภรรยาของท่านราชครู

"นังเด็กเย่ว์เออร์ผู้นี้ก็จองหองยิ่ง ไม่รู้จักประมาณตนเองยกตนเทียบกับพวกเราซึ่งเป็นบุตรของฮูหยินใหญ่ได้อย่างไร ข้าต้องสั่งสอนมันเสียหน่อยแล้ว"

คุณหนูรองเอ่ยขึ้นอย่างจงเกลียดจงชัง เด็กคนนั้นแม้จะเป็นลูกอนุแต่ท่านพ่อของพวกนางก็รักใคร่มาก แทบจะยกฉีเย่ว์ไว้เหนือหัว กระทั่งสำนักศึกษาอันดับหนึ่งที่เป็นกิจการของจวนที่เหล่าบรรดาลูกขุนนางต่างส่งบุตรหลานมาเข้าเรียนก็ตั้งใจจะยกให้เด็กน้อยผู้นั้นดูแลต่อไปในอนาคต

"หยุดเสียงดังได้แล้วเยวี่ยนเออร์หากมีผู้ใดนำไปฟ้องท่านพ่อของเจ้า ย่อมไม่ดีต่อเจ้าเป็นแน่จะพูดจาสิ่งใดให้ระวังและเสียงเบาให้มาก"

เมื่อมารดาตำหนิ คุณหนูรองจึงได้แต่กัดปาก คุณหนูใหญ่เห็นเช่นนั้นจึงเอ่ยขึ้น

"ท่านแม่น้องรองยังเด็กท่านอย่าตำหนินางนักเลย นางก็แค่ไม่เข้าใจว่าเหตุใดเราต้องยอมถึงเพียงนี้" คุณหนูใหญ่เอ่ยขึ้น

"เฮ้ย พวกเจ้ายังไม่เข้าใจเรื่องระหว่างชายหญิง ท่านพ่อของพวกเจ้ากำลังหลงนังคณิกานั่น ตอนนี้แม่ทำสิ่งใดก็ผิดไปเสียหมด อีกทั้งพวกเจ้าทุกคนล้วนทำข้อสอบที่ท่านพ่อทดสอบคะแนนต่ำกว่านังเด็กเย่ว์เออร์นั่น จึงยิ่งทำให้สองแม่ลูกนั่นจองหองได้เพียงนี้"

คนทั้งหมดที่นั่งสนทนากันในเรือนฮูหยินใหญ่ต่างเงียบเสียง ด้วยข้อสอบเพียงชุดเดียวที่แสดงความเฉลียวฉลาดของเด็กนั่น ทำให้พวกนางนั่งน้ำตาตกในกันเพียงนี้ 

"หากปล่อยไปเช่นนี้ย่อมแย่แน่ ถ้านางจิ้งจอกนั่นใช้เล่ห์เหลี่ยมกับท่านพ่อของพวกเจ้า สักวันเราทั้งหมดอาจถูกขับไล่ออกจากจวนก็เป็นได้" ฮูหยินใหญ่เอ่ยต่อ

"ท่านแม่ท่านพ่อจะใจร้ายใจดำกับพวกเราเพียงนั้นหรือ"

บุตรสาวคนโตเอ่ยถามแต่ฮูหยินใหญ่ไม่มีคำตอบ นางเพียงแต่หวาดกลัวในใจ นางยังจำวันนั้นได้เป็นอย่างดีวันแรกที่แม่ลูกนั่นก้าวเท้าเข้ามาในจวนราชครู ตำแหน่งฮูหยินใหญ่ของนางต้องสั่นคลอน ปกติราชครูฉีไม่เคยออกนอกลู่นอกทางหรือคิดจะรับอนุเข้ามาทำให้นางหนักใจแม้แต่น้อย แต่แล้ววันหนึ่งเขากลับบอกกับนางว่าเขาได้แอบอนุผู้หนึ่งไว้นอกจวน คราแรกไม่คิดจริงจังกับนางผู้นั้นแต่เวลาผ่านไปสตรีผู้นั้นกลับตั้งครรภ์และคลอดบุตรสาวมาได้หนึ่งปีแล้ว ถึงเวลาที่เขาจะรับภรรยานอกสมรสผู้นั้นกับบุตรสาวคนสุดท้ายเข้าจวน