5

Chapter 5

ก่อนจะดึงนิ้วออกมาดูดกลืนน้ำหวานและสอดเข้าไปใหม่ ทำแบบนั้นซ้ำๆ กับร่างกายส่วนนั้นของเธอ ท้องน้อยถึงกับแขม่วเมื่อเธอได้มองภาพอันแสนรัญจวนนั้น

มือหนายกขาข้างหนึ่งของเธอขึ้นพาดบ่าแล้วจ้วงลิ้นสากร้อนเข้าไปกวาดต้อนอย่างหิวกระหาย นิ้วร้ายเสียบเข้าหาร่องเสียวแล้วคว้านไปมาในซอกฉ่ำจนร่างอวบสั่นระริกครางอืออาอื้ออึงไปหมด นิ้วแกร่งเพิ่มจากหนึ่งนิ้วเป็นสองนิ้วเร่งความเร็วถี่ขึ้นพร้อมกับคว้านไปมาภายในกระทบกับผิวเนื้ออ่อนละมุน

อารีแอนน่าหลับตาพริ้มเกร็งตัว สองมือจิกเส้นผมดกหนาของสามีเรียกว่าจิกทึ้งและกดให้ใบหน้าหล่อเหลาแนบลงมาอย่างรุนแรงก็เป็นได้ ก่อนที่ร่องรักจะตอดรัดดัชนีแกร่งหนึบหนับแล้วปลดปล่อยหยาดน้ำหวานออกมาอีกระลอกใหญ่

เธอหอบหายใจรุนแรงก่อนจะคลายจากความเกร็งลงไป ร่างกายอ่อนปวกเปียกให้เขาอุ้มไปยังที่นอนสำหรับเอน อารีแอน่าแยกขาออกจากกัน ก่อนจะใช้นิ้วแหวกกลีบสาวสีแดงเรื่อรอคอยให้เขาเข้ามาเติมเต็ม

แก่นกายชายแข็งกร้าวผงาดกล้าขึ้นมาเป็นอีกเท่าตัวเมื่อเห็นกิริยาของเมียตัวน้อยหุ่นอวบ ลิ้นเรียวสีสดตวัดเลียไปรอบปากอิ่มยั่วยวนป่วนหัวใจหนุ่มใหญ่หนักหนา

“ซี้ดด...”

เธอครางเมื่อเขาทานทนแรงยั่วยุไม่ไหวกระแทกสะโพกลงมาจนมิดด้าม ทั้งสองกอดรัดกันอย่างแนบเนื้อด้วยความกระสันเสียว ปลดปล่อยเสียงครางออกมาไม่เป็นภาษา เธอร้องไห้เบาๆ จากแรงกระสันที่ได้รับ จนถึงจุดหมายกระตุกร่างอย่างรุนแรงเสียหลายครั้ง

“โอ้ว...” ริกคาโด้รู้สึกขายหน้าเมื่อเขาถึงจุดหมายอย่างรุนแรง แต่พอได้เห็นสายตาหวานฉ่ำปรือเยิ้มและสีหน้าของภรรยาใต้ร่างทำให้เขาใจชื้นว่าเธอก็ถึงบรรลุจุดหมายเช่นเดียวกัน ไม่ได้อารมณ์ค้างแล้วทำให้เขาต้องแก้ตัวอย่างน่าอายเหมือนกับที่คิด

“ยอดรัก คุณโอเคใช่ไหม” เขาถามเพื่อให้แน่ใจ

“แอนนาโอเคค่ะ” เธอตวัดเรียวขาเกี่ยวสะโพกสอบของเขาเอาไว้ ดวงตาแสนซนทำให้เขาก้มลงไปบดปากอย่างเอ็นดู

“เราเดินเข้าห้องลูกท่านี้ดีไหม”

“ไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวใครเห็นเข้า” หญิงสาวประท้วงมองค้อนด้วยใบหน้าแดงจัด

“งั้นให้ฉันอุ้มไปนะ” ริกคาโด้กระซิบบอกเสียงทุ้มนุ่มหู แต่เขาไม่ได้รอให้ภรรยาตอบรับหรือปฏิเสธ รีบจัดการกับเสื้อผ้าให้เรียบร้อย

“อุ๊ย!” แขนเล็กรีบรัดคอหนาเอาไว้ในทันทีเมื่อตกอยู่ในอ้อมแขนก่อนที่เขาจะพาเธอมุ่งหน้าไปยังห้องของลูกน้อยที่รอฟังนิทานก่อนนอนอยู่ในตอนนี้ เพราะนี่ยังไม่ดึกมากนัก

“เย้!... คุณพ่อกับคุณแม่มาแล้ว” คาริน่ากระโดดอย่างดีใจลุกจากเตียงมาต้อนรับบิดามารดา ส่วนโรส พี่เลี้ยงสาวที่คอยดูแลเด็กน้อยค่อยๆ เลี่ยงออกมาเงียบๆ เมื่อเจ้านายพยักหน้าให้เธอ

“รอนานไหมครับลูกรักของพ่อ”

“ไม่นานเลยค่ะ คุณพ่ออุ้มคุณแม่อีกแล้ว แสดงว่าพ่อรักคุณแม่มากๆ เลย ใช่ไหมคะ”

คำถามของบุตรสาวทำให้อารีแอนน่ามองสามีหลังจากที่เขาวางเธอให้ยืนบนพื้น

“ใช่ครับ” เสียงทุ้มอบอุ่นตอบรับบุตรสาวด้วยความเอ็นดูในความช่างจดช่างจำนั้น

“หมายความว่ายังไงกันจ๊ะ พ่อลูกคู่นี้” เธอหันไปถามสองพ่อลูกที่กอดกันกลม

“คุณพ่อบอกว่า... ที่คุณพ่ออุ้มแม่บ่อยๆ เพราะพ่อรักคุณแม่ม๊ากมากน่ะสิคะ”

ประโยคของบุตรสาวคนโต วัยสี่ขวบทำให้อารีแอนน่ารู้สึกอบอุ่นในหัวใจ

“พ่อก็รักหนูนะครับ ขึ้นมานอนกันได้แล้ว” ริกคาโด้อุ้มบุตรสาวไปวางที่เตียงนอนกว้าง ก่อนที่สองสามีภรรยาจะขึ้นไปนอนขนาบข้างๆ

“เมื่อกี้รีน่าไปดูน้องมาค่ะ น้องหลับปุ๋ยเลย รีน่าอยากให้น้องมานอนกับเราด้วย” คาริน่าเล่าเสียงใสเจื้อยแจ้ว

“น้องยังเล็กอยู่ ไว้โตกว่านี้ค่อยมานอนกับเรา โอเคไหมครับ” ริกคาโด้บอกเหตุผลกับบุตรสาวเสียงนิ่ม เขาจ้างพี่เลี้ยงมาเลี้ยงลูกแต่ละคนนั้นเน้นคุณสมบัติว่าต้องรักเด็ก และสังเกตการดูแลเอาใจใส่ ถึงจะไว้วางใจให้มาดูแลจริงจัง เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา แต่การทำงานและรับผิดชอบในหน้าที่และมีใจรักนั้นสำคัญมากกว่า

“ค่ะคุณพ่อ” ตอบรับบิดาเสียงใส ก่อนจะหันไปทางมารดา “คุณแม่บอกว่าจะเล่าเรื่องคฤหาสน์หลังนี้ให้ฟัง รีน่ารอฟังอยู่นะคะ” เสียงเล็กๆ เร่งเร้า เขย่าแขนอย่างออดอ้อน

“ถ้าจะเล่าก็ต้องเล่าตั้งแต่ต้น ตั้งแต่ที่แม่เจอกับคุณพ่อของลูกนะคะ” อารีแอนน่าบอกยิ้มๆ

“ได้ค่ะ หนูอยากฟัง เล่าทั้งคืนหนูก็ฟังได้ค่ะ”

“มันยาวนะคะ เล่าไปเรื่อยๆ ถ้าง่วงก็หลับต่อ ค่อยมาเล่าใหม่วันหลัง”

“ก็ได้ค่ะคุณแม่”

“คุณพ่อจะช่วยเล่าด้วยอีกแรง ดีไหมคะ” ริกคาโด้นอนในท่าที่สบายที่สุด ก่อนจะวางมือใหญ่พาดไปบนเรือนร่างของสองแม่ลูก อารีแอนน่าจึงค่อยๆ เริ่มเล่าเรื่องราวตั้งแต่เธออยู่ในวัยเด็กให้บุตรสาวอันเป็นที่รักฟังด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“ดีค่ะคุณพ่อ” เสียงใสเอ่ยตอบ ก่อนจะนอนนิ่งรอฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ...

สายตาคมกริบของมาเฟียหนุ่มวัยยี่สิบสาม มองการต่อสู้ที่เรียกว่าสิบรุมหนึ่งด้วยความทึ่ง!!!

แวบหนึ่ง... เขาได้สบตาสีน้ำตาลเข้มของเด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังหวาดกลัวจนตัวสั่นเทา แต่สายตาคู่นั้นห่วงใยคนที่ต่อสู้ปกป้องเธอยิ่งนัก เขาคิดว่าหมอนี่น่าจะถูกตามทวงหนี้ หรือไม่ก็ทำอะไรให้ผู้มีอิทธิพลไม่พอใจ

สิ่งที่หยุดสายตาของ ริกคาโด้ เปสซอตโต มาเฟียแห่งอิตาลีผู้ร่ำรวยเอาไว้ได้คงเป็นฝีไม้ลายมือการต่อสู้ที่เหนือชั้น ทั้งๆ ที่ไม่อยากยุ่ง แต่ฝีมือที่สามารถล้มคู่ต่อสู้ได้เป็นสิบทำให้มาเฟียผู้ทรงอิทธิพลหยุดนิ่ง ยืนมองอย่างไม่ไหวติง ความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในหัวเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายทำท่าจะเสียท่าจากการถูกรุมเหมือน ‘หมาหมู่’

“เจ้านายเอาไงครับ” สเตฟาโน่เอ่ยถามผู้เป็นนาย

“ฝีมือหมอนี่ใช้ได้ทีเดียว” ริกคาโด้มองนิ่ง ก่อนจะกระชากปืนออกมา...

ปัง ปัง ปัง!!!!!

เสียงปืนดังขึ้นหลายนัดทำให้ทุกคนชะงัก ริกคาโด้กวาดสายตาคมกริบมองกลุ่มชายฉกรรจ์เหล่านั้นด้วยดวงตาวาวโรจน์

“ที่นี่ไม่ใช่ถิ่นของพวกแก ไสหัวไปซะ” เสียงกร้าวของมาเฟียหนุ่มก่อเกิดความสะพรึงกลัวแก่กลุ่มชายฉกรรจ์ทั้งสิบ เพราะทราบดีว่าที่นี่ถิ่นของใคร ถ้าไม่เพราะลูกหนี้คนสำคัญของผู้เป็นนายหนีเข้ามาที่นี่ พวกเขาคงไม่ตามเข้ามา

“พวกมันเป็นหนี้เจ้านายของพวกเรา” หนึ่งในลูกสมุนของคาโลพูดขึ้น เพื่อขอความกรุณา

“เป็นหนี้ใครไม่สำคัญ แต่ที่นี่ถิ่นของฉัน ถ้าพวกแกยังไม่อยากเป็นศพก็รีบไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้ อ้อ... ฝากไปบอกนายของพวกแกด้วย ฉันจะส่งคนไปเคลียร์หนี้สินสองพี่น้องนี่ แล้วอย่ามาเบ่งที่ถิ่นของฉันอีก จำเอาไว้” สิ้นคำประกาศิต มีหรือสมุนนับสิบของคาโลจะอยู่ให้โดนยิงทิ้งอย่างอนาถา

“ขอบคุณที่คุณอุตส่าห์ช่วยผมและน้องเอาไว้” อาเลสซันโดรกล่าวขอบคุณ กอดปลอบน้องรักที่ตัวสั่นเทาอยู่ในอ้อมแขน

ริกคาโด้เผลอมองสบตาเด็กหญิงตัวน้อย ในใจของเขาไหววูบแปลกๆ บ้าน่า!!! นั่นมันเด็กสี่ห้าขวบได้มั้ง เขาท่าจะบ้าที่รู้สึกแปลกๆ กับเด็กนั่น

อารีแอนน่า ซัมบรอตตา เด็กน้อยวัยห้าขวบ มองสบตากับวีรบุรุษที่ช่วยเธอกับพี่ชายเอาไว้อย่างซาบซึ้งใจ ตั้งแต่เล็กจนโตเธอถูกรังแกตลอด มีเพียงพี่ชายที่ช่วยเอาไว้ เธอยกย่องให้พี่ชายเป็นบุคคลที่สำคัญที่สุด แต่ตอนนี้เธอกำลังคิดว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือคนสำคัญอีกคน

ริกคาโด้มองเรือนผมสีน้ำตาลสลวยของเด็กน้อย อีกทั้งดวงตาที่งดงามสวยแปลก อย่างที่เขาไม่เคยเห็นที่ไหน ทำให้หัวใจหนุ่มกระตุกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“เป็นหนี้บ่อนหรือไง” ริกคาโด้เลื่อนสายตาจากเด็กหญิงตัวน้อยขึ้นมาสบตากับผู้เป็นพี่ชายของเธอ

“พ่อผมเป็นหนี้บ่อนของคาโล” อาเลสซันโดรพูดอย่างขมขื่น หลายปีมานี้หลังจากแม่เสีย เขากับน้องสาวลำบากมาก เพราะบิดาติดการพนัน โดนตามทวงหนี้ตลอด จนท่านเพิ่งโดนฆ่าตาย เขากับน้องจึงต้องหนีตายออกมาจากบ้าน

“ไปอยู่กับฉันไหม ฝีมือนายใช้ได้นี่ รับรองว่าอยู่กับฉัน นายและน้องจะปลอดภัย” ริกคาโด้มองสบตากับเด็กน้อยอีกครั้ง เขาเผลอยิ้มอบอุ่นให้เธอ