1

หลงจู้หรือผู้จัดการโรงรับจำนำเอกชนแห่งหนึ่งกำลังใช้แว่นขยายอันเล็กส่องดูแหวนเพชรน้ำดีวงหนึ่งที่ลูกค้านำมาจำนำ ความที่เป็นแหวนเพชรที่ไม่มีลูกค้านำมาจำนำบ่อยนัก ทำให้เขาต้องตรวจดูอย่างละเอียดและใช้เวลานานพอสมควร

“จะเอาเท่าไหร่” หลงจู้ถามสาวสวยที่ยืนอยู่นอกกรงเหล็กกั้นกลาง

“หนึ่งล้านห้าแสนค่ะ”

สุดปรารถนาบอกจำนวนเงินที่ตนเองต้องการได้จากการจำนำครั้งนี้ หลงจู้ไม่ได้ตกใจกับจำนวนเงินที่ได้ยิน เขามองหน้าคนนำของมีค่ามาจำนำ ก่อนจะก้มหน้าใช้แว่นขยายส่องดูแหวนวงนั้นอีกครั้ง

“เต็มที่ได้แค่เจ็ดแสน” สีหน้าสุดปรารถนาเครียดขึ้นทันใดกับจำนวนเงินที่ได้ยิน เพราะมันเป็นจำนวนเงินครึ่งหนึ่งที่มารดาต้องการ

“มากกว่านี้ไม่ได้หรือคะคุณลุง หนูมีใบรับประกันจากร้านมาด้วย” เธอต่อรอง

“ได้เท่านี้แหละ ถ้าอยากได้เยอะกว่านี้ต้องไปร้านที่ซื้อมา” หลงจู้ตอบ

“หนูขอถามคุณแม่ก่อนนะคะ” สุดปรารถนาเดินถอยหลังไปนั่งบนเก้าอี้ รีบติดต่อมารดาเพื่อบอกราคาแหวนเพชรที่ให้ตนมาจำนำ การสนทนาเสร็จสิ้นภายในระยะเวลาไม่ถึงสี่สิบวินาที สุดปรารถนาลุกขึ้นยืนเดินมาหาหลงจู้ “เจ็ดแสนก็เจ็ดแสนค่ะ”

อีกห้านาทีหลังจากขึ้นตอนการจำนำสิ่งของเสร็จสิ้น เงินเจ็ดแสนบาทก็มาอยู่ในมือสุดปรารถนา เธอเดินออกมาจากโรงรับจำนำอย่างไม่อายสายตาของบุคคลอื่นที่มองมา เธอเดินไปเรื่อยๆ จนถึงรถบีเอ็มดับบลิวที่จอดรออยู่ริมถนน มือเรียวเล็กเคาะกระจกเบาๆ ก่อนจะเปิดประตูรถเข้าไปนั่ง

“นี่คะแม่” สุดปรารถนาส่งเงินให้ฤทัยรัตน์ที่กระชากมือมารับอย่างไม่สบอารมณ์

“ได้แค่นี้จะพออะไร ฉันต้องการใช้เงินล้านห้า”

“เขาให้แค่นี้ค่ะแม่”

“แกไม่พยายามต่อรองกับเขาใช่ไหม เขาให้แค่ไหนแกก็เอาแค่นั้น ถ้าแกหัดมีปากเหมือนกับคนอื่นบ้าง ฉันก็คงได้ล้านห้าตามที่ต้องการ แกนี่ไม่ได้ดั่งใจฉันเลย”

ฤทัยรัตน์ขึ้นเสียงใส่บุตรสาวที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

“ก้อยโทรมาถามแม่แล้วนะว่า จะเอาตามจำนวนเงินที่เขาให้หรือเปล่า แม่บอกว่าเอา ก้อยก็ว่าตามแม่” สุดปรารถนาตอบเสียงเบา ไม่เข้าใจว่าตนเองผิดตรงไหน

“ฉันไม่อยากได้หรอกแค่นี้น่ะ เพราะมันไม่พอ ซื้อมาตั้งสามล้าน ได้แค่นี้ไม่คุ้มเลย”

“หลงจู้บอกว่า ถ้าแม่อยากได้มากกว่านี้ต้องไปจำนำร้านที่ซื้อมาค่ะ หรือไม่ก็ขายที่ร้านนั้นค่ะ”

คนเป็นลูกพูดตามที่หลงจู้บอก แต่เธอไม่รู้เลยว่า คำพูดประโยคนี้ทำให้คนเป็นแม่ถึงกับของขึ้น ตวาดใส่บุตรสาวเสียงดัง

“แกก็รู้ว่าฉันเอาไปจำนำที่ร้านไม่ได้ ถ้าฉันทำได้ฉันทำไปนานแล้ว ของราคาเป็นล้าน จำนำได้แค่นี้ มันกดราคากันชัดๆ”

ยิ่งพูดฤทัยรัตน์ยิ่งเจ็บใจ แต่ก็ไม่มีทางเลือก

“แม่จะเอาเงินไปทำอะไร พักนี้แม่ใช้เงินเยอะจัง” เธออดถามไม่ได้ “ทำไมแม่ไม่ขอพ่อคะ ง่ายกว่าเอาของมาจำนำซะอีก”

เป็นความสงสัยที่สุดปรารถนาเก็บไว้ในใจมานานร่วมเดือน เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอนำของมีค่าไปจำนำให้ฤทัยรัตน์ หากจะนับครั้งก็ประมาณสิบครั้ง อีกทั้งฐานะทางบ้านเธอไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน มีเงินกินเงินใช้ไม่ขาดมือ เธอจึงมองไม่เห็นความจำเป็นที่มารดาต้องนำเครื่องประดับมาแลกเป็นเงินเช่นนี้

คนถูกถามอึ้งไปชั่ววินาที แต่ก็หาเหตุผลมาตอบคำถามลูกสาวได้

“ฉันเอาเงินไปลงทุนกับเพื่อน แล้วที่ฉันไม่ไปเอาที่พ่อแกก็เพราะอยากหาเงินลงทุนเองน่ะสิ เผื่อมันไปไม่รอด พ่อแกก็จะว่าฉันไม่ได้ว่าเอาเงินไปผลาญทิ้ง ฉันเอาของของฉันไปจำนำดีกว่า สบายใจกว่าเยอะ”

คำตอบของฤทัยรัตน์ ทำให้สุดปรารถนาเลิกเคลือบแคลง หลายครั้งที่ฤทัยรัตน์ขอเงินธำรงไปลงทุนทำธุรกิจกับเพื่อน ผลที่ออกมาส่วนใหญ่จะไปไม่รอด เนื่องจากแต่ละคนไม่เป็นมืออาชีพ ทำตามกระแสและเอาหน้าเอาตา พอเวลาผ่านไปก็ขายกิจการทิ้ง แล้วหาเรื่องลงทุนใหม่ ธำรงว่ากล่าวตักเตือนอยู่บ่อยครั้ง ให้อยู่เฉยๆ ก็มีเงินใช้เพราะลำพังเงินเดือนที่ให้ใช้เดือนละสามแสนก็มากพอแล้ว ไม่ต้องเดือดร้อนวุ่นวายเอาเงินไปละลายทิ้ง ทว่าฤทัยรัตน์ไม่เข็ดหลาบขยันเป็นหุ้นส่วนกับคนนั้นคนนี้ตลอดเวลา สุดปรารถนาคิดว่า เงินก้อนนี้คงนำไปลงทุนกับเพื่อนคนใดคนหนึ่งอีกเช่นเคย

“พ่อเตือนแม่ด้วยความหวังดีนะคะ ไม่อยากให้แม่เหนื่อย แม่อยู่เฉยๆ ก็มีเงินใช้” สุดปรารถนาแก้ตัวแทนบิดา

“แกไม่ต้องพูดมาก แกอย่าลืมที่ฉันสั่งนะว่า อย่าบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้ ถ้าแกบอกใครล่ะก็ แกกับฉันขาดกัน” ฤทัยรัตน์กำชับบุตรสาว

“ค่ะแม่ ก้อยจำได้ค่ะ”

“จำได้ก็ดี” ฤทัยรัตน์พอใจกับคำตอบ “แกลงไปได้แล้ว รีบไปทำงานไม่ใช่เหรอ ฉันก็จะรีบไปเหมือนกัน”

สุดปรารถนาไม่พูดอะไร เธอยกมือไหว้มารดา ก่อนจะเปิดประตูรถแล้วก้าวลงไปยืนบนฟุตปาธ เธอมองดูรถยนต์ของมารดาที่แล่นออกไป จากนั้นก็เดินไปยังรถยนต์ของตนที่จอดอยู่ไม่ไกล อีกหนึ่งนาทีต่อมา เธอขับรถเบนซ์สปอร์ตรุ่นใหม่ล่าสุดมุ่งตรงไปยังโรงแรมหรูแห่งหนึ่งใจกลางเมือง