บทที่ ๑๐

…

‘รักพี่ดาวค่ะ’

‘เดี๋ยวหนูไปหาพี่ดาวที่ร้านนะคะ พี่ดาวอย่าเพิ่งรีบกลับนะคะ’

‘แล้วเจอกันนะคะ’ #ทีมเจ้าขา #Joakha

‘พี่เจ้าขาสวยจังค่ะ’ #ทีมเจ้าขา #JoaKha

‘อยากเจอแก๊งชะนีค่ะ’

‘สวย หวาน เท่ โอ๊ยยย ใจจะละลาย อยากเจอพี่เจ้าขาสุดๆ’ #ทีมเจ้าขา #JaoKha

...

“เฮ้ย!... เจ้าขา นี่แกมีทีมกับเขาด้วยเหรอ แอบไปสร้างแฟนคลับตั้งแต่เมื่อไหร่กันห๊ะ”

พัสวีพิชญ์ไล่อ่านมาจนถึง คอมเมนต์ที่เขียนถึงน้ำพราวก็อ่านออกเสียงให้ทั้งคู่ได้ยิน และใช่มีเพียงสี่ห้าข้อความนี้เท่านั้น เพราะยังมีต่อมาอีกหลายคอมเมนต์ที่เขียนถึงน้ำพราว

พัสวีพิชญ์เลือกคลิ๊กไปที่ชื่อไอจีของคนที่คอมเมนต์ถึงเจ้าขาคนหนึ่ง แล้วค่อยๆ เลื่อนดูรูปที่เจ้าตัวโพสต์ลงเอาไว้ ก็เจอรูปเจ้าขาในชุดกางเกงผ้าพอดีตัวขายาวสีดำ รองเท้าผ้าใบ เสื้อเชิ้ตตัวในสีขาวสวมทับด้วยเสื้อสูทสีดำนั่งไขว่ห้าง อยู่ที่โต๊ะมุมหนึ่งในร้าน โมเดลลิ่งคาเฟ่ สวมแว่นตาสีชา แขนข้างหนึ่งวางพาดไว้ที่พนักเก้าอี้ อีกข้างวางไว้ ที่โต๊ะกลม หันหน้ามองไปด้านนอก ภายใต้รูปมีแคปชั่นโพสต์ไว้ว่า...

‘ถ้าจะเท่ขนาดนี้... สมัครเป็นแฟนได้ไหมคะ เจ้าขา’ ตามด้วย #ทีมเจ้าขา #JoaKha #ยอมเป็นเมียเจ้าขา

พัสวีพิชญ์ไล่อ่านคอมเมนต์ใต้รูปเจ้าขาที่เจ้าของอิสตาแกรมเป็นคนลง ซึ่งในแต่ละคอมเมนต์ต่างพากันกรี๊ด ชอบ ชื่นชม บอกรักไปต่างๆ นานา โดยมีแฮชแท็กต่อท้าย #ทีมเจ้าขา #JoaKha #ยอมเป็นเมียเจ้าขา เกือบทุกข้อความ เพียงแค่รูปนั้นรูปเดียวยอดไลค์รูปเกือบหลักหมื่น ส่วนคอมเมนต์ใต้รูปก็เกือบหลักพันเลยทีเดียว

“นี่ฉันเพิ่งรู้นะ เพื่อนฉันสเปคสาวๆ... นี่ถึงขั้น เข้ามาส่องดูในไอจีกันเลยนะนี่ ถึงได้เจอรูปนี้ของแกน่ะ แถมยังแฮชแท็กยอมเป็นเมียเจ้าขา ซะด้วย... สงสัยงานนี้เพื่อนฉันจะมีแฟนเป็นสาวแน่ๆ”

พัสวีพิชญ์ส่งมือถือให้เจ้าของรูปดู

“เฮ้ย! แฮชแท็กอย่างนั้นเลยเหรอ”

อารียาถามขึ้น มือพลางคว้ามือถือของพัสวีพิชญ์มาดูแทนเจ้าตัวที่กำลังฮอตอยู่ในตอนนี้

“ก็เออดิ สงสัยจะยอมจริงๆ... เพื่อนฉันกลายเป็นสาวหล่อ สาวเท่ของคนกลุ่มนี้ไปแล้ว”

ซูเปอร์สตาร์สาวหัวเราะเสียงร่วน

“เพิ่งโพสต์รูปนี้เมื่อสองวันที่แล้วเองนี่”

อารียาเป็นคนดูรายละเอียดในการโพสต์ และย้อนกลับไปที่หน้ารวมรูปที่เจ้าตัวโพสต์ เพื่อไล่ดูรูปอื่นๆ ทว่าก็เจอเพียงรูปนี้รูปเดียวเท่านั้นที่เจ้าของอินสตาแกรมเอามาลงไว้

“ก็คนมันสวย เท่ อ่ะนะ ช่วยไม่ได้”

น้ำพราวพูดทิ้งไว้แค่นั้น แล้วก็ลุกขึ้นเดินเอาแจกันดอกไม้ที่เพิ่งจัดเสร็จไปวางตามโต๊ะ

สองสาวมองตามหลังคนที่กำลังเดินเข้าไปในร้าน แล้วก็หัวเราะกันคิกคักสองคน จากนั้นก็นั่งดูรูปอินสตาแกรมกันต่อ

ขณะที่น้ำพราวเดินเข้าไปในร้านก็เห็นโต๊ะลูกค้าที่เธอบริการเมื่อเช้าเหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่าง จึงเดินตรงไปที่โต๊ะนั้นทันที

“รับอะไรเพิ่มไหมคะ”

“ผมจะเรียกให้คิดเงินครับ”

“รอสักครู่นะคะ”

น้ำพราว เดินกลับไปที่เคาน์เตอร์ เพื่อกดคิดเงินครู่หนึ่งเธอก็เดินกลับมาพร้อมกับใบรายการอาหารที่สั่ง และบิลแจ้งราคา

“หนึ่งร้อยแปดสิบบาทค่ะ”

จิตแพทย์หนุ่มหยิบธนบัตรใบละร้อยสองใบวางบนถาดที่มีใบรายการอาหารพร้อมราคาวางอยู่ด้านบน แล้วเงยหน้าขึ้นบอกหญิงสาว

“ไม่ต้องทอนครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

คนรับเงินไม่ปฏิเสธ เพราะรู้ดีว่านั่นคือเงินพิเศษที่พนักงานในร้านควรได้รับ

น้ำพราวยังไม่ทันเดินออกจากโต๊ะ เขาก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เจ้าของร้านสาวจึงขยับตัวหลบเล็กน้อยเพื่อให้เขาเดินออกจากโต๊ะได้สะดวกขึ้น

“คุกกี้อร่อยมากเลยนะครับ”

ชายหนุ่มหยุดลงตรงหน้าอีกฝ่ายแล้วบอกถึงรสชาติขนมที่เพิ่งได้ชิมไปเมื่อครู่

“ขอบคุณอีกครั้งค่ะ” หญิงสาวตอบพลางยิ้มหวานให้

“นายๆ ผู้ชายคนนั้นใครน่ะ ที่คุยกับยายเจ้าขา”

พัสวีพิชญ์เงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์มือถือตัวเอง แล้วเห็นเพื่อนรักกำลังคุยกับผู้ชายในร้านพอดี

“ก็ลูกค้าสิ... มาตั้งแต่เช้าแล้ว นายมาก็เจอแล้ว”

อารียาตอบโดยที่สายตายังคงไม่ละจากการดูอินสตาแกรมตัวเอง

“ก็รู้ว่าลูกค้า แต่ดูเหมือนคุยกันนานแล้วนะ หรือจะมีปัญหาอะไรหรือเปล่า เราเข้าไปดูกันดีกว่าเผื่อมีอะไร”

ในฐานะเจ้าของร้านด้วยกัน พัสวีพิชญ์จึงเห็นควรว่าน่าจะต้องเข้าไปรับด้วยหากลูกค้ามีปัญหาจริงๆ เธอจึงรีบดึงมืออารียาให้ตามเข้าไปด้วย