ตอนที่ 1.2

ครืด

ทันทีที่นึกด่ามันในใจไอ้พี่ไต้ฝุ่นก็โทร.เข้ามา อันที่จริงมันก็โทร.หาเธอตั้งแต่เช้าแล้ว ตั้งแต่รู้ว่ามันไปเสพสุขด้วยกันกับผู้หญิงคนนั้น

ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือตั้งใจ ก็เพราะนิวลงสตอรี่ไอจีเมื่อคืนนี้ รูปที่ถ่ายติดหัวเตียงและหลังมือที่มีรอยสักสัญลักษณ์หนึ่งซึ่งไต้ฝุ่นมันเพิ่งไปสักมาเมื่อเดือนก่อนเธอถึงได้สงสัย

นั่นแหละที่ทำให้ป๊อปรู้ว่ามันไปมีความสัมพันธ์กัน ตอนแรกก็ไม่คิดว่าใช่แต่พอเธอโทร.หามันทั้งคืนและไม่รับสายทั้งคู่จึงสรุปได้ว่าใช่

แล้วมันก็ใช่จริง ๆ เพราะเธอจับได้ตอนไปดักรออยู่หน้าหอของหนุ่มรุ่นพี่ ถ้าไม่ทำอย่างนี้พวกมันไม่มีทางยอมรับแน่ แล้วจะด้วยความเมาหรืออะไรก็แล้วแต่

เธอขอไม่ให้อภัยคนพวกนั้น

“โทร.มาทำไมอีก”

(ป๊อปอยู่ไหน ฟังพี่ก่อนครับ)

“พูดมา”

ป๊อปพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ความร้อนระอุยังลุกลามอยู่ในโพรงอกถึงแม้ว่าตอนนี้จะนั่งในห้องโดยสารที่เปิดเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ

(พี่ขอโทษ เมื่อคืนน้องมันอ่อยพี่และพี่ก็เมามาก เลย...)

เลวสิ้นดี ยังกล้าไปโทษคนอื่น

“เลยตัดสินใจไปเอากับมัน”

(ป๊อป...)

“เงี่ยนมาก ใช่ไหม”

(ป๊อป พูดให้มันดี ๆ)

“มันไม่จำเป็นหรอกพี่ไต้ฝุ่น จะเมามากเมาน้อยถ้าคนมันคิดดีแต่แรกมันไม่ทำอย่างนี้หรอก เพราะจิตใต้สำนึกมันชั่วทั้งคู่ถึงได้พากันไปทำอย่างนั้น”

(พี่ชอบเรานะ ไม่ได้ชอบน้องเขาเลย น้องเขาเข้ามาคุยกับพี่ก่อน)

ไอ้ผู้ชายหน้าด้าน ดีแต่โทษคนอื่นทั้งที่ตัวเองก็ชั่วช้าพอกัน

ที่ผ่านมาเธอคุยกับผู้ชายคนนี้ ไม่เคยเห็นด้านนี้เลย นั่นอาจเป็นเพราะมันเอาแต่ด้านดีมาหลอกกัน นึกอยากขอบคุณด้วยซ้ำที่พากันเมาแล้วทำให้ได้เห็น

“ก่อนจะโทษเหล้า โทษคนอื่น ลองส่องกระจกแล้วดูสันดานตัวเองก่อนเถอะ”

(ขอโทษ พี่รู้ตัวว่าทำผิด)

เธอถึงกับหัวเราะขบขันเมื่อได้ยินอีกฝ่ายยอมรับว่าตัวเองผิด

(เราไม่เลิกคุยกันนะ ดีกันนะที่รัก)

เธออยากจะเอาข้าวเช้าที่ทานมาไม่กี่คำอาเจียนทิ้งเสียตอนนี้ กับคำว่าที่รักของคนปลายสาย ก่อนหน้านี้ถ้าได้ยินมันก็คงหวานชื่นรื่นหูอยู่หรอก แต่ตอนนี้มันรู้สึกสะอิดสะเอียนเสียจนแทบทนไม่ไหว

“เราไม่ใช่แฟนกัน พี่จะไปเอากับใครมันก็ไม่ผิด แต่มันก็ไม่ควรเป็นคนใกล้ตัวป๊อป แล้วอย่ามาเรียกที่รักเลย จะอ้วก”

(ป๊อป เมื่อคืนพี่พลาดไปจริง ๆ ให้โอกาสแก้ตัวได้ไหม)

“ไม่จำเป็น โอกาสมันมีไว้สำหรับคนที่ไม่ตั้งใจ จำไว้”

(ป๊อปครับ พี่ไม่ได้ตั้งใจ)

เธอหัวเราะในลำคอ เข้ากันได้ขนาดนั้นหรือที่เรียกว่าไม่ตั้งใจ ไม่อยากจะคิดภาพเลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

“อ้อ ที่จริงป๊อปก็ไม่ได้คุยกับพี่คนเดียวนะ อย่าสำคัญตัวผิด”

พูดจบเธอก็กดตัดสายทันที

Typhoon : พี่จริงจังกับเรานะ

Typhoon : ขอโทษ

Typhoon : ป๊อปครับ

Typhoon : ยกโทษให้พี่นะ ต่อไปพี่จะไม่ทำอีกแล้ว เรากลับมาคุยกันเหมือนเดิมนะครับ

Typhoon : พี่ไม่เชื่อหรอกว่าเราจะมีใครคนอื่นนอกจากพี่

โอ๊ย คนอย่างยายป๊อปมันไม่มีปัญญาหาผู้ชายแล้วหรือไง

เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับประโยคนั้นแต่มันเป็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่โคตรจะเจ็บปวดกับตัวเอง ที่ผ่านมาป๊อปก็คุยกับมันคนเดียวนั่นแหละ เวลาคุยกับใครเธอก็คุยแค่คนเดียว ที่พูดไปนั่นก็เพื่อให้เขาเห็นว่าเธอไม่ได้โง่

แต่เธอรู้ตัวว่าโง่มากก็วันนี้

Pop : ขอโทษนะ ทำไมต้องคุยคนเดียว พี่ก็ไม่ได้มีอะไรดีขนาดนั้น ก็ต้องมีตัวเลือกเป็นธรรมดา

ป๊อปก็อยากจะตอกหน้ามันให้หงาย คนอย่างป๊อปมันจะแพ้ให้กับเรื่องแค่นี้ไม่ได้หรอก ไม่มีทาง

Typhoon : แล้วมันเป็นใครล่ะ อย่ามาโกหกพี่ดีกว่า พี่รู้ว่าเราชอบพี่มาก งั้นเราไม่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้

ชั่วไม่พอยังมั่นหน้ามากด้วย ไอ้ไต้ฝุ่น ไอ้ชั่ว !

Pop : อยากรู้จักเหรอ ได้สิ วันหลังจะพาไปทำความรู้จักนะ

ป๊อปพิมพ์ข้อความนั้นเสร็จก็ออกจากหน้าต่างสนทนาด้วยความรู้สึกหงุดหงิด เธอเกลียดที่ผู้ชายคนนั้นรู้ว่าตัวเธอคุยกับมันคนเดียวแล้วก็ชอบมันมากขนาดไหน

แต่คอยดูเถอะว่าเธอจะหาผู้ชายคนอื่นมาตอกหน้ามันให้ได้ เอาที่มีดีกว่ามันเป็นร้อยเป็นพันเท่า ต้องตัวท็อปเท่านั้น ท็อปของอะไรก็ค่อยว่ากันอีกที

ฝ่ายนั้นก็ยังโทร.และส่งข้อความมาขอโทษไม่หยุด เมื่อทนรำคาญเสียงพวกนั้นไม่ไหวหญิงสาวจึงปิดเครื่องไปเพื่อตัดปัญหา

ไอ้ผู้ชายเฮงซวย !

ยอมรับว่าระหว่างที่คุยกันเธอเองก็รู้สึกดีกับไต้ฝุ่นไปมากแล้วเพราะผู้ชายคนนี้ดีกับเธอมากช่วงที่คุยกัน พาไปดูหนัง กินข้าว พาไปเที่ยวและเกือบจะมีอะไรกันหลายครั้ง แต่เพราะป๊อปยังไม่พร้อมเขาเองก็ให้เกียรติกันมาโดยตลอด สร้างภาพว่าเป็นสุภาพบุรุษ

มันเลยทำให้ป๊อปตกหลุมรักผู้ชายคนนั้นโดยไม่ได้เผื่อใจไว้ว่าจะมาเจอเรื่องอย่างนี้ พอเจอเข้ามันก็เจ็บเป็นสองเท่า

เพราะคนที่ทำเธอคือน้องรหัสและผู้ชายที่ตัวเองตกหลุมรัก ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นมันจะไม่รู้สึกแย่เท่าตอนนี้เลย