บทที่ 1

สิงขร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 1

หน้าโรงพยาบาลคีตะ

ทำไมต้องเป็นเราด้วยโอ๊ยจะบ้าตาย ต้องไปดูแลคนป่วยแทนพี่ชายเนี่ยนะ ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย

ขณะที่หญิงสาวกำลังยืนคิดอยู่ว่าจะเอายังไงต่อก็ได้มีรถตู้คันหนึ่งมาจอดด้านหน้า พอประตูรถตู้เปิดออกไอรินก็ก้าวขึ้นไปโดยไม่ได้ถามไถ่ เพราะเธอรู้อยู่แล้วว่าจะมีรถตู้มารับตรงนี้

ผู้ชายที่นั่งอยู่ในรถตู้ต่างก็มองหน้ากันอะไรมันจะง่ายขนาดนี้ ยังไม่ได้ฉุดกระชากลากถูกันเลย แต่พอเธอขึ้นไปนั่งได้ประตูรถตู้ก็รีบปิดพร้อมกับคนขับที่รีบขับออกจากโรงพยาบาลแห่งนั้น

"จะพาฉันไปไกลไหม"

คำถามประโยคนี้ออกจากปากเธอ ชายฉกรรจ์ที่นั่งอยู่ในรถ 3-4 คน มองหน้ากันอีกครั้ง

"ฉันรู้หมดแล้วล่ะ ไม่ต้องกลัวหรอกว่าฉันจะแพร่งพรายเรื่องที่เจ้านายของพวกนายถูกยิง"

"ถูกยิง?"

เพื่อนอีกคนส่งสัญญาณบอกเพื่อนที่กำลังจะพูดให้หยุด

"ฉันเพิ่งรู้วันนี้ว่าพวกนายจะมารับ เลยยังไม่ได้เตรียมอะไร แวะไปที่พักฉันก่อนได้ไหม"

"ทางนั้นเตรียมไว้ให้หมดแล้ว"

"ดีขนาดนั้นเชียว"

"คุณแค่นั่งอยู่เงียบๆ"

หมอโอห์มพอจะเล่าให้ไอรินผู้เป็นน้องสาวฟังมาบ้างแล้วว่าต้องทำอะไรบ้าง ผู้ป่วยที่เขาพาไปรักษาต่างประเทศอาการดีขึ้นมากแล้ว แต่ด้วยเพราะกระสุนปืนถูกจุดสำคัญต้องเฝ้าดูอาการกันนานหน่อย ช่วงนี้อยากให้น้องสาวรับหน้าที่นี้แทน

เรามารู้จักกับไอรินสาวนัยน์ตาสวยรวมถึงหน้าตาและรูปร่างของเธอไม่น้อยหน้าใครเลย

ครอบครัวของเธออยากให้เรียนจบแพทย์เหมือนพี่ชายแต่เธอไม่ชอบสายงานนี้เลย สิ่งที่เธอชอบคือดีไซเนอร์ ถ้าจะขอไปเรียนต่อต่างประเทศด้านที่เธอชอบครอบครัวคงไม่ส่งเรียน เธอเลยต้องโกหกว่าจะไปต่อแพทย์ที่ต่างประเทศ

เธอเรียนจบนานแล้ว และทำงานที่นั่นเพื่อรอเวลา เพราะการเรียนแพทย์ต้องใช้เวลานานหลายปี โชคดีที่เธอมีเพื่อนเรียนแพทย์อยู่บ้าง เวลาคุยกับพี่ชายเธอก็จะยืมศัพท์ทางการแพทย์จากเพื่อนนั่นแหละมาคุย พี่ชายเลยไม่ได้เอะใจคิดว่าน้องสาวจบแพทย์มาแล้วรอแค่รับปริญญา ระหว่างนี้เขาเลยขอให้น้องสาวกลับมาดูแลคนไข้แทนเขาก่อน เพราะโอห์มผู้เป็นพี่ชายกำลังยุ่งเรื่องจัดงานแต่ง

ไอรินคิดว่าอยากจะหาโอกาสคุยกับพี่ชาย เธอเลยยอมบินกลับประเทศ..แต่ยังไม่มีโอกาสได้พูดเลยก็งานเข้าสะแล้ว

"ถ้าไปอีกนิดจะข้ามจังหวัดแล้วนะ ทำไมเจ้านายของพวกคุณอยู่ไกลจัง" ไอรินแปลกใจทำไมต้องพาเธอมาที่ทุรกันดารขนาดนี้ด้วย ถ้าไปไกลตามตัวจังหวัดหรืออำเภอยังพอว่า แต่นี่ทางที่พามามีแต่ภูเขาทั้งนั้น

"ก็บอกให้นั่งเงียบๆ ไง"

"ทำไมต้องดุด้วย" จังหวะนั้นไอรินหยิบโทรศัพท์ออกมา แต่เธอยังไม่ทันได้ปลดล็อกหน้าจอด้วยซ้ำก็ถูกผู้ชายที่นั่งอยู่ใกล้ๆ กระชากโทรศัพท์ออกจากมือ "เอ๊ะนี่คุณทำอะไร"