สาวใช้วัยขบเผาะกับกิ๊กใหม่ของนายสาว

วันนี้นายหญิงบอกกับเธอว่า เย็นนี้จะพาแขกมาบ้าน ให้ทำอาหารรสชาติอ่อนๆสักสองสามอย่างเตรียมไว้ เมริณจึงคิดว่าจะทำผัดไทยทะเล กุ้งผัดผงกะหรี่ แล้วก็ซุปไก่มันฝรั่ง เท่านี้คงพอ

พอตกเย็นสาวใช้อายุเพียงยี่สิบปีที่หน้าอ่อนราวกบเด็กสาวสิบสี่สิบห้าก็ก้มหน้าก้มตาทำกับข้าวด้วยสีหน้ามีความสุข เพราะการทำอาหารเป็นสิ่งที่เธอชอบมาตั้งแต่เด็ก แม้ว่าครอบครัวของเธอจะยากจน ไม่ได้เรียนหนังสือสูงๆ แต่เธอก็ได้เลือกทำในสิ่งที่ตนเองชอบเพื่อหาเงินส่งเสียน้องๆสองคนเรียนหนังสือช่วยมารดาอีกแรง

เมริณจบแค่มัธยมปลาย ก็ออกหาซื้อตำราอาหารต่างๆมาฝึกทำที่บ้านเป็นปีๆ จากนั้นก็ตะลอนหางานทำ ไปเป็นสาวใช้ให้กับครอบครัวของพวกผู้ดีมีเงินทั้งหลาย เธอทำมาหลายที่แล้วกว่าจะมาเป็นสาวใช้ที่บ้านหลังนี้

ที่จริงบ้านหลังนี้น่าจะเรียกว่าคฤหาสน์มากกว่าเพราะมันหลังใหญ่มาก แต่เสียอยู่อย่างเดียว ทั้งที่บ้านออกจะใหญ่โตแต่มีเจ้านายเพียงคนเดียว คือนายหญิงแวววิไล ที่เหลือเป็นคนสวนสองคน คนขับรถหนึ่งคน ป้านิ่มแม่บ้านเก่าแก่ และเธอสาวใช้ที่เพิ่งเข้ามาทำงานได้เพียงสามเดือน

แต่ว่าแค่เพียงสามเดือน เมริณก็เห็นนายหญิงพาผู้ชายเข้าบ้านไม่ซ้ำหน้ากันเลยในแต่ละเดือน เธอนึกสงสัยอยู่เหมือนกันว่า ทำไมนายหญิงถึงได้เปลี่ยนคู่ควงบ่อยๆ จึงได้แอบถามป้านิ่ม

ป้านิ่มเล่าว่าอาจเพราะนายหญิงเคยอกหักจากผู้ชายที่เธอรักสุดหัวใจมาก่อน จากนั้นเป็นต้นมานายหญิงก็เปลี่ยนไป จากคนที่เคยรักเดียวใจเดียว ทุกวันนี้เธอจึงคบผู้ชายเพื่อจะหักอกหนุ่มๆเป็นว่าเล่น หากผู้ชายคนไหนทำท่าจะหลงรักเธอ เธอก็จะรีบสลัดผู้ชายคนนั้นออกไปจากชีวิตทันทีแล้วก็คบหาคนใหม่ต่อ

นายหญิงเป็นคนสวย สวยมาก สวยเลือกได้แถมรวยมากอีกต่างหาก เธอไม่เข้าใจนายหญิงเลยว่า ทำไมถึงไม่เลือกผู้ชายดีๆมาเป็นสามีถาวรสักคน ทำไมถึงคิดแต่จะแก้แค้นผู้ชายแบบนั้น ก็อย่างว่าแหละนะ ป้านิ่มเคยบอก หากเรื่องรักๆใคร่ๆ ถ้าไม่เจอกับตนเองจะไม่มีวันเข้าใจ

อีกไม่ถึงชั่วโมงนายหญิงจะพาแฟนคนใหม่มาที่บ้าน อยากรู้จังว่ารูปร่างหน้าตาของเขาจะเป็นอย่างไร แก่หรือหนุ่ม แล้วหล่อมากไหม

ผู้ชายสองคนที่เมริณทันได้เห็น ไม่มีคนไหนหล่อในสายตาของเธอสักคน นายหญิงถ้าจะชอบผู้ชายที่อายุน้อยกว่าเธอ เพราะสองคนที่ผ่านมาจึงดูเหมือนหนุ่มไฟแรงอายุไม่น่าจะถึงสามสิบ ขณะที่นายหญิงสามสิบปลายๆแล้ว

วันนี้ถ้าให้ทาย นายหญิงก็คงจะพาผู้ชายที่อายุสักยี่สิบสี่ยี่สิบห้ามาแน่ แต่คนนี้นายหญิงบอกว่าเป็นลูกครึ่งไทยฝรั่งเศสที่พูดภาษาไทยได้ คิดว่าน่าจะรูปร่างหน้าตาดีกว่าทุกคนที่ผ่านมา

เมริณคิดตามประสาสาวน้อยที่เพิ่งย่างยี่สิบหมาดๆ เธอเองยังไม่เคยมีความรัก อย่างมากก็แค่แอบชอบคนข้างบ้านที่เขามีเมียแล้ว จึงได้แค่แอบมองเท่านั้น

“เมริณ”

สาวน้อยยังยืนเหม่อ

“เมริณ” เรียกเสียงดังกว่าเดิม

“จ้ะป้า นายหญิงมาแล้วเหรอคะป้า”

“มาแล้ว รีบเตรียมสำรับกับข้าวออกไปเร็ว” แม่บ้านบอกพลางเดินนำหน้าเข้าไปในห้องครัว เมริณที่นั่งดูโทรทัศน์ในห้องรับแขกอย่างใจลอยจึงได้รีบเดินตามหญิงสูงวัยไป

“บ้านของคุณซวยมาก”

“สวยค่ะ ไม่ใช่ซวย” แวววิไลแก้ให้ แล้วเดินนำหน้าชายหนุ่มไปนั่งที่โซฟาในห้องโถงใหญ่

ไคล์ เอฟฟอร์ด กวาดสายตาสำรวจมองไปรอบๆ จนไปสะดุดเข้ากับร่างเล็กกะทัดรัดของสาวใช้ที่กำลังยกถาดเครื่องดื่มเดินเข้ามาใกล้

สาวน้อนคนนี้มีรูปร่างหน้าตาสะดุดใจเขามากทีเดียว เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงไซส์มินิคนไหนจะน่ามองเท่าร่างเล็กตรงหน้านี้เลย

‘หล่อนช่างน่ากินจริงๆ’

หล่อนตัวเล็กน่าจะสูงราวๆร้อยห้าสิบเซนติเมตร ผมยาวดำดกหนาเป็นเงาดุจแพรไหม ปล่อยยาวลงมาจนถึงสะโพกกลมมนที่ผายกำลังพอดี เอวของหล่อนคอดกิ่วทำให้นึกถึงนาฬิกาทรายขึ้นมา สายตาช่างสำรวจตวัดขึ้นมองรูปหน้าของสาวน้อยอย่างชื่นชม น่ารัก มีความเป็นธรรมชาติ

ใบหน้าเรียวรูปไข่ที่ออกจะกลมเล็กน้อย ประดับไปด้วยจมูกโด่งนิด ริมฝีปากเล็ก เด่นที่สุดคือดวงตากลมโตที่แสดงความอยากรู้อยากเห็นของหญิงสาว