[3] สาวใช้คนเดิม

"อย่าดื้อกับยายนะลูก เดี๋ยวแม่มานะคะคนเก่ง!"

ฟอดดดดด!!!!!

โบตั๋นส่งเด็กอ้วนไปไว้กับผู้เป็นยายแล้วกดจมูกลงบนพวงแก้มซาลาเปาก่อนไปตลาด อย่างอาวรอาลัยไม่แพ้กับคนที่เบะปากกำลังจะปล่อยเสียงแหลมร้องก้องกังวานในไม่ช้านี้

โบตั๋นรีบยกมือขึ้นบ๊ายบายตัดใจรีบเดินจากไป แค่นี้ก็ทำให้คนเป็นแม่ใจอ่อนยวบได้ทั้งๆที่ก็ไปไม่นาน

แค่ห่างลูกไม่กี่ชั่วโมงก็ทำให้คลั่งแล้วจริงๆ เด็กอ้วนของเธอทำให้เธอเสพติดกลิ่นหอมจากตัวนุ่มๆนั่น กลิ่นแป้งเด็ก ทุกๆอย่างเลยจริงๆ

เป็นช่วงบ่ายของวันที่ร่างบางนั่งรถโดยสารมาถึงตลาดแต่เธอเกิดนึกได้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของคุณหญิงท่าน ทำให้โบตั๋นนิ่งฉุกคิดไม่ยอมลงจากรถโดยสาร เพื่อจะไปเส้นทางหนึ่งที่กำลังจะมุ่งหน้าไปห้างสรรพสินค้าชื่อดัง

การเเต่งตัวของสาวใช้อย่างเธอก็ไม่มีอะไรมากกางเกงยีนส์สีซีดตัวเก่งและเสื้อคอปกสีขาวสะอาดติดกระดุม เธอพกถุงผ้าเป็นกระเป๋า ขาเรียวยาวลงจากรถโดยสารเป็นที่เรียบร้อยแล้วสาวเท้าเข้าไปในที่หมายใหม่ในทันที

อันดับแรกโบตั๋นหาตู้กดเงิน เธอยืนกดเงินและมองยอดในบัญชีของตนเองอย่างพอใจ เพราะเธอมีเงินเก็บจำนวนหนึ่งเอาไว้เลี้ยงลูกไม่ให้อดๆอยากๆอย่างแน่นอน ด้วยความที่อยู่ฟรีกินฟรีจึงมีเงินเก็บ ไหนจะค่าคลอด ค่าใช้จ่ายที่คุณหญิงท่านอุปถัมภ์อีก เป็นสาวใช้ที่มีเงินใกล้แตะหลักแสนจริงๆ

เธอเป็นคนประหยัดมากถึงมากที่สุด สาวใช้อีกคนที่เป็นเพื่อนกันนั้นชื่อองุ่นจากประเทศเพื่อนบ้านนั้นชอบบอกว่าโบตั๋นขี้งก

แต่ในวันนี้สาวขี้งกอย่างเธอจะขอซื้อของราคาแพงให้กับบุคคลคนสำคัญในชีวิตเสียหน่อย เพื่อตอบแทนพระคุณท่านเล็กๆน้อยๆที่ดีกับเราเสมอมา

เมื่อโบตั๋นกดเงินจำนวนหนึ่งเสร็จสรรพ เธอเดินกระชับกระเป๋าผ้าเข้าไปในตัวห้างหรูแล้วกวาดสายตาหาและกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างเพลินๆอยู่ๆก็มีร่างหนาของใครสักคนที่อยู่ในชุดสูทเข้ามาบดบังภาพเบื้องหน้าของเธอ ดวงตากลมจรดกับเน็กไทพอดิบดอดี เขาสูงมากจนต้องเงยหน้าขึ้นมอง

"คุณเขมนั่นเอง ตกใจหมดเลยค่ะ สวัสดีค่ะ!" โบตั๋นสะดุ้งตกใจเล็กน้อยเมื่อเป็นคนขี้ตกใจ กระนั้นก็ยกมือไหว้ชายหนุ่มที่แก่กว่าเธอตั้งเกือบรอบหรือราวสิบเอ็ดปีนั่นเอง

"ไม่เจอกันนานเลยนะโบตั๋น เธอยังทำงานอยู่ที่บ้านฉันหรือเปล่า?"

นักธุรกิจหนุ่มโพล่งคำถามขึ้นมาในทันทีอย่างมีจุดประสงค์แอบแฝง ใบหน้าเรียบเฉยของชายหนุ่มก็ไม่ได้แข็งกระด่างนักเมื่อจดจำได้ว่าโบตั๋นสาวใช้ของบ้านอนันต์ธการณ์มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า ก็จะขอสอบถามและปรึกษาคนสนิทของมารดาให้เป็นประโยชน์และโอกาสเหมาะเสียด้วย

คนอย่างเขมราชจะปากหวานก้นเปรี้ยวเฉพาะกับคนที่มีประโยชน์เท่านั้น นี่ยังดีเพราะส่วนมากชายหนุ่มไม่ลดตัวลงมาสนทนากับสาวใช้อย่างแน่นอน และนี่เห็นจะเป็นครั้งที่สองกระมัง

รอยยิ้มอ่อนผุดขึ้นมา มุมปากยิ้มมองมาอย่างรอฟังคำตอบ

"ทำค่ะทำ คุณเขมมีอะไรให้โบตั๋นรับใช้หรือคะ?" มือเรียวกุมประสานกันอัตโนมัติเพราะความเคยชิน ดวงตากลมหลบมองต่ำอย่างเจียมตัว

"นี่มันนอกสถานณ์ที่ เธอไม่ต้องทำตัวเหมือนคนรับใช้ขนาดนั้นก็ได้ เวลานี้แค่เป็นที่ปรึกษาเรื่องหนึ่งให้ฉันก็พอ!?"

เขมราชเอามือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงชุดสูทของตนเองออกมา เลิกคิ้วดกดำอย่างเท่และดูเจ้าเล่ห์เอามากๆ ชี้นิ้วแกร่งไปที่ช็อปๆหนึ่ง เป็นร้านกระเป๋าแบรนด์เนมชื่อดัง เขาเดินนำเธอเข้าไปในนั้น

"ฉันรู้ว่าพาเธอมาในร้านแบรนด์เนมแบบนี้ เธออาจจะไม่รู้จัก....หรือรสนิยมไม่ถึง" เขมราชลืมตัวเเละเเปรเปลี่ยนเป็นพูดกับเธอดีๆด้วยดังเดิม

"...."

"นั่นมันไม่ใช่ประเด็นหรอกนะ เพราะทั้งสีรวมถึงลักษณะ ส่วนประกอบของกระเป๋า คนสนิทอย่างเธอน่าจะรู้ดีว่าคุณหญิงขจีชื่นชอบอะไร.....จริงไหม?"

เขาเกริ่นขึ้นมาแล้วโบตั๋นก็ถึงบางอ้อในทันที เขมราชคงกำลังมองหาของขวัญวันเกิดให้กับคุณหญิงท่านอย่างแน่นอน

โบตั๋นยิ้มให้เขาโชว์แก้มบุ๋มๆ เป็นรอยยิ้มที่จริงใจฉบับสาวใช้คนหนึ่ง เธอเดินเลือกกระเป๋าแบรนด์เนมแต่แล้วก็เลือกไม่ถูก สีที่ท่านชอบเป็นสีเรียบๆ สีขาวหรือสีเนื้อก็ได้ ทว่าเธอก็เลือกไม่ถูกจริงๆเพราะมันเยอะมากตระการตาไปหมด

แถมโบตั๋นก็รู้สึกกดดันให้กับสายตาของเหล่าพนักงานที่มองมาอย่างเหยียดหยันอีกด้วย

"ใบนี้แล้วกันค่ะคุณเขม!"

โบตั๋นลืมตัวจนหยิบกระเป๋าแบรนด์ดังขึ้นมาชูให้เขมราชดู เป็นกระเป๋าขนาดกลางสีครีมและมีผ้าซาตินผูกหูกระเป๋าสีสวยเก๋ เท่และหรูหราในเวลาเดียวกัน

เธอไม่รู้หรอกว่าคนรวยจะมีกระเป๋ากี่ใบกี่สี ใบนี้อาจจะซ้ำหรือไม่ แต่คุณหญิงน่าจะชอบแนวนี้มากที่สุดแล้วถ้าเดาไม่ผิดนะ ในส่วนของราคาก็ต้องเอาที่แพงเว่อร์ไปเลยสำหรับคนรวยอย่างเขมราชที่จะซื้อของขวัญให้มารดาทั้งที

เพราะกับพวกสาวๆเขาเปย์ไม่อั้น ติดงอมแงมไม่ค่อยกลับมาเยี่ยมเยือนพ่อแม่ของตนเองนักหรอก

และรีบเลือกเพราะบวกกับสายตาที่มองมาแล้วแทบอยากจะวิ่งหนีออกจากร้านนี้ไปให้ไวที่สุด ถ้าเป็นไปได้

"คุณคะ วางลงค่ะระวังของทางร้านจะเสียหายนะคะ!!!"

เขมราชยืนตึงคิ้วในทันทีที่ได้ยิน เขาอยู่ตรงมุมไม่มีใครสามารถมองเห็นเขาได้ในตรงนี้ พนักงานมารยาททรามอีกตามเคยสินะ เขมราชคิดในใจที่รู้สึกขยักแขยงพวกมายา

จริงอยู่ที่เขมราชไม่เคยสนใจความรู้สึกของสาวใช้หรือใครเลยก็ตาม แต่เวลานี้โบตั๋นก็ถือว่าทำงานให้เขาอยู่ แถมยังเป็นคนที่รู้ใจคุณหญิงมากคนหนึ่ง นับว่าเธอสำคัญกับมารดามาก เขาจะเว้นเธอไว้สักคน

"เออ....ตะแต่ว่า" โบตั๋นสีหน้าไม่สู้ดีมองพนักงานสลับกับเขมราช

"ผมเอาใบนี้ มีปัญหาอะไรไหม?"

ทุกอย่างจบลงในทันทีเมื่อเขมราชปรากฏตัว

พนักงานหญิงคนนั้นหน้าเจื่อนลงในทันที ชายหนุ่มยื่นบัตรเครดิตให้กับเธอแล้วรอรับกระเป๋าด้วยตนเองเพราะกะจะแยกย้ายกับเธอแล้ว

"นี่ รับไปสิ ขอบใจมากที่มาช่วยเลือก!"

"ไม่เป็นไรค่ะคุณเขมเรื่องแค่นี้เอง อีกอย่างวันนี้โบตั๋นเองก็มาเลือกซื้อของขวัญให้คุณท่านเหมือนกันค่ะ!"

"อ้าวเหรอ งั้นเธอก็ต้องรับเงินของฉันไปสิ เอาไปซื้อของขวัญก็ได้นะ!"

"งั้นก็ได้ค่ะ!" โบตั๋นยกมือไหว้ขอบคุณกับจำนวนของเเบงค์สีเทาที่มากโข ยิ่งกว่าที่ตัวเธอเองกดออกมาเมื่อกี้เสียอีก รับมาใส่กระเป๋าในทันทีอย่างไม่คิดอะไร

"ฉันไปหล่ะ!" มือหนาหยิบเอาเเว่นกันแดดที่เหน็บอยู่ตรงอกขึ้นมาสวมแล้วเดินจากไปอย่างมาดเท่

ดวงตากลมมองตามแผ่นหลังของชายหนุ่มที่เพอร์เฟคดีพร้อมไปเสียทุกอย่าง เขมราชและเธอต่างกันราวฟ้ากับเหว โบตั๋นละสายตาจากเขาแล้วก้มลงมองเวลาที่ข้อมือก็พบว่าเธอใช้เวลาอยู่ที่ห้างนานเกินไปแล้ว จึงรีบไปตามหาของขวัญของคุณหญิงอีกชิ้นต่อ

คุณแม่ลูกอ่อนยังสาวหอบของพะรุงพะรังกลับบ้านมาด้วยความรีบร้อน วางของๆลูกสาวเก็บเข้าที่แล้วไปตามหามารดาในทันทีด้วยความคิดถึงหนูน้อยของเธอ

แต่หอมเด็กอ้วนไม่ทันไรโบตั๋นก็ต้องมาลงมือทำเค้กวันเกิดต่อ โบตั๋นจะทำเค้กนมสดหน้าเค้กตกแต่งเป็นขนมจ่ามงกุฎที่คุณท่านชื่นชอบ ของขวัญที่อยู่ในกล่องอีกชิ้นคือผ้าพันคอผ้าลื่นราคาแพงสีสวยสดงดงาม น่าจะถูกใจคุณหญิงมากที่สุด

ความคิดสร้างสรรค์ รสชาติ ฝีมือการตกแต่งหน้าเค้กเกินคาดอยู่เเล้ว ใบหน้าสวยหวานยิ้มร่าและตกแต่งเค้กเสร็จสิ้นเป็นเวลาเดียวกันกับที่ได้ยินเสียงออดหน้าคฤหาสน์ดังขึ้น สงสัยเขมราชมาถึงแล้วในเวลานี้ และบ้านนี้ไม่มีแขกคนใดเลยนอกจากเขา

"แอ้ๆ!!!"

"หนูใบหม่อนหิวนมแล้วโบตั๋นเร็วๆหน่อยนะ!!!" องุ่นตะโกนเรียกเธอในขณะที่อาสาอุ้มหนูน้อยตัวอ้วนให้ ส่วนแม่ของเธอนั้นเตรียมอาหารมื้อค่ำอยู่อีกครัว

"จ้าๆเสร็จแล้วจ้า"