[1] เด็กหญิงขวัญชนก

"หน้าตาน่าเกลียดน่าชังจังเลยนะเด็กคนนี้ แล้วนี่เธอตั้งชื่อลูกว่าอะไรหล่ะหื้มโบตั๋น?"

ใบหน้าสะสวยของคุณหญิงแห่งบ้านอนันต์ธการณ์ ฉีกยิ้มไม่หุบเมื่อภายในบ้านมีเด็กทารกเกิดมาให้ชื่นชมหวังคลายเหงาในบั้นปลายชีวิต นึกคาดโทษลูกชายเพียงคนเดียวของตนที่ไม่ยอมมีหลานให้อุ้มเสียที อายุอานามของเขมราช ผู้เป็นลูกก็ปาไปสามสิบต้นๆแล้ว

คุณหญิงขจีทราบเพียงว่าเด็กทารกตัวอ้วนในอ้อมกอดเป็นเพศหญิงเท่านั้น คุณหญิงได้ทราบข่าวว่าโบตั๋นมีแฟนเป็นคนขับรถแท็คซี่มาตั้งนมนาน เพราะเจ้าตัวดันท้องโตขึ้นมาให้ตกใจอยู่พักหนึ่ง แต่หญิงสาวหน้าตาน่ารักตรงหน้าก็รีบอธิบายกับทุกคนไม่ให้เป็นกังวลว่าเธอจะท้องไม่มีพ่อ

คุณหญิงนั้นไม่เคยไปยุ่งกับความรักของหนุ่มสาวให้ตัดสินใจกันเอาเอง ดีไม่ดีก็คงเป็นเวรกรรมที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้

"น้องใบหม่อนค่ะ ชื่อจริงเด็กหญิงขวัญชนก อุ่นวารี ค่ะคุณท่าน"

ใบหน้าสวยหวานที่สวยหยดย้อยชวนสะกดสายตาของคนที่ได้มอง ผิวสีน้ำผึ้งนวลเนียน ปากกระจับได้รูป ผมตรงสลวยดกดำ กรอบหน้าเรียวสวย ดวงดากลมโตคมขำ คิ้วดก หุ่นสวยเนื้อหนังมังสากำลังดี แถมยังมีลักยิ้มเป็นแก้มบุ๋มๆอีกด้วย โดยรวมแล้วโบตั๋นเป็นสาวใช้ที่งดงามทั้งรูปลักษณ์และจิตใจเลยจริงๆ

"ฉันก็ไม่อยากจะไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเธอหรอกนะโบตั๋น แต่ว่าเธอหน่ะยังสาวยังสวย ฉันบอกตามตรงเลยนะว่าเสียดายจริงๆ มีครอบครัวนะไม่เท่าไหร่ แต่สามีของเธอก็ดันมาใจดำทิ้งไปสะนี่!"

และนี่เองเป็นเรื่องที่คุณหญิงนั้นค่อนข้างเวทนาให้กับสาวใช้ ต้องเลี้ยงดูลูกน้อยตามลำพังมายาวนานถึงสองเดือนแล้วที่สามีของโบตั๋นหายเข้ากริบเมฆไป

"ยังไงโบตั๋นก็ทำงานที่นี่ กินอิ่มนอนหลับขนาดนี้ ไม่เป็นไรเลยค่ะคุณท่าน โบตั๋นเลี้ยงเขาได้!"

คุณแม่วัยใสอายุอานามเพียงยี่สิบสองปีฉีกยิ้มสู้ให้กับผู้เป็นเจ้านาย เรื่องราวชีวิตคู่ของเธอมันเอ่ยออกมาได้ค่อนข้างยากลำบาก เอาเป็นว่าเธอจะขอไม่พูดและคิดถึงมันนั้นจะดีที่สุด

โบตั๋นมองดูเด็กน้อยในอ้อมอกของผู้มีพระคุณมาตั้งแต่รุ่นพ่อรุ่นแม่ แม่แท้ๆของเธอเป็นแม่ครัวใหญ่ของบ้านอนันต์ธการณ์ชื่อว่าดวงใจ ส่วนพ่อของเธอก็เป็นคนขับรถแต่ก็ไม่ได้มีชีวิตในบั้นปลาย ได้เห็นหน้าหลานเพราะท่านมีโรคร้ายที่ถูกตรวจพบในระยะเวลาอั้นสั้น จากไปอย่างสงบเมื่อก่อนที่โบตั๋นจะตั้งท้องประมาณปีกว่าๆ

ยิ่งมองแล้วมองอีกโบตั๋นก็รู้สึกทราบซึ้ง ดวงตากลมโตกรอกกลิ้งไหววูบแทบเก็บกลั้นน้ำตาแห่งความดีใจเอาไว้ไม่อยู่ในความปราณีของท่านตลอดมา

ไหนจะค่าใช้จ่าย ค่าคลอดบุตร ทุกอย่างท่านออกให้หมดอะไรที่เกี่ยวกับหนูใบหม่อน และคนอย่างโบตั๋นปฏิเสธเป็นว่าเล่นก็ไม่เป็นผลจึงจำยอมต่อทุกสถานการณ์ไปแล้วในความกรุณา เวลานี้โบตั้นรู้สึกทราบซึ้งจริงๆจนหาคำมาเปรียบไม่ได้

"ก็ดีแล้วแหล่ะที่เธอไม่คิดน้อยเนื้อต่ำใจและถ่อมตัวกับฉัน เพราะฉันเองก็เต็มใจมากๆที่จะช่วยเหลือเธอในทุกๆเรื่องนะโบตั๋น"

"โอ๋ๆชู่ววว!ไม่ร้องนะเจ้าหนู" มือเหี่ยวย่นตบลงก้นเด็กน้อยเบาๆและพยายามกล่อมให้หนูน้อยไม่พยศเพราะตื่นคนแปลกหน้า

โบตั๋นนั่งคุกเข่ามองอยู่อย่างนั้น เธอมองมือท่านที่สวยและขาวเนียนที่สุดเท่าที่เคยพบเห็นมาให้กับอายุอานามของคุณท่าน เพราะท่านอายุหกสิบปีแล้ว ท่านเคยเล่าว่ามีบุตรยากจนต้องได้มีคุณเขมราชเมื่อตอนใกล้สามสิบปี และสามารถมีบุตรได้เพียงคนเดียวอีกด้วย

"ค่ะคุณท่าน ขอบคุณคุณท่านมากๆนะคะที่เอ็นดูโบตั๋นกับลูก"

"เธอขอบคุณฉันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้นะนั่น แต่เอาเถอะฉันเอ็นดูคนของบ้านอนันต์ธการณ์ทุกคนในบ้านอยู่แล้ว จะส่งเสียลูกเธอให้เรียนจบสูงๆยังได้เลย ถ้าเธอไม่ว่าอะไร...เด็กหน่ะควรต้องมีอนาคตดีๆนะ" เกริ่นขึ้นมาไว้เนิ่นๆในความตั้งใจ และคุณหญิงก็คิดว่าเป็นหน้าที่ของเธอที่ต้องคอยช่วยเหลือเหล่าแม่บ้านที่เดือดร้อนทุกคนอยู่แล้ว

"เอ่อคือมีอีกเรื่องที่โบตั๋นอยากจะบอกคุณท่านค่ะ คือ....เรื่องเรียนที่โบตั๋นบอกกับคุณท่านว่าจะแค่พักการเรียนเอาไว้เพื่อค้นพบว่าตนเองนั้นชอบอะไรโบตั๋นโกหกคุณท่านค่ะ โบตั๋นเกรงใจและยังไม่ทราบจริงๆว่าชอบอะไรกันแน่ เรียนไปก็เสียเงินไปเปล่าๆ โบตั๋นไม่อยากเรียนค่ะคุณท่าน"

"....ส่วนเรื่องหนูใบหม่อนโบตั๋นไม่ขัดในเรื่องนี้เพราะเป็นโอกาสดีๆของลูก โบตั๋นต้องขอคว้าเอาไว้และขอบคุณคุณท่านจากใจจริงค่ะ!"

"อืมๆ ถึงสิ่งที่เธอทำมันขัดใจฉันอยู่บ้าง แต่ก็เอาเถอะ แล้วถ้าอะไรลงตัว เจ้าหนูโต เธออยากเรียนก็บอกฉันแล้วกัน จบมัธยมปลายมาแล้วแท้ๆ เรียนต่อให้จบปริญญาก็ไม่สายเกินเรียนหรอกนะ!"

"...."

"เธออย่าคิดว่าลูกเป็นตัวถ่วงเชียวนะ เขาคือของขวัญจากพระเจ้า ของขวัญสำหรับผู้หญิงอย่างเราชิ้นนี้วิเศษมากจริงๆ!"

"ค่ะคุณท่าน!"

"คุณหญิงมาเหนื่อยๆแท้ๆไปนอนพักก่อนจะดีกว่านะผมว่า!" เสียงประมุขของบ้านตะโกนไม่ดังนักที่บนชั้นสองของตัวบ้านหรือจะเรียกว่าคฤหาสน์เลยก็ว่าได้ ท่านอยู่ในชุดนอนแขนขายาวสีน้ำเงินอย่างเรียบร้อยสุขุม

ท่านทั้งสองเพิ่งจะกลับจากทริปในวัยเกษียณเมื่อครู่นี้เอง แต่คุณหญิงก้นถึงโซฟาก็ถามหาเจ้าหนูใบหม่อนเลยทีเดียว ที่เป็นเช่นนี้เพราะท่านไปเที่ยวพักผ่อนกับผู้เป็นสามีที่จังหวัดเชียงใหม่ยาวนานถึงสองเดือน ครบอายุของหนูน้อยใบหม่อน เวลานี้จึงเป็นการพบหน้าหนูน้อยกับคุณหญิงท่านครั้งแรก

ส่วนคุณท่าน อดิศร หนุ่มยังหล่อฟิตปั๋งก็ขอขึ้นไปอาบน้ำในทันทีเมื่อมาถึง เหนื่อยล้าจากการขับรถด้วยตนเองมาตลอดการเดินทาง

ผลอยให้สาวใช้ไม่ต้องเตรียมตั้งโต๊ะอาหารมื้อเย็นอีกด้วยเพราะทั้งคู่ได้แวะทานมื้อดินเนอร์ด้วยกันมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"ค่ะคุณ เดี๋ยวฉันตามขึ้นไปค่ะ!"

ท่านเอ่ยแล้วยิ้มหวานแหงนคอมองผู้เป็นสามีที่อยู่ชั้นบนที่สามารถมองลงมาจากชั้นสองได้ มีโคลมไฟแชนเดอเลียร์เด่นระย้าอยู่กลางบ้าน โบตั๋นเป็นเด็กฉลาดรู้คำศัพท์ มีความรู้พอตัวเกี่ยวกับสิ่งรอบตัวเพราะชอบอ่านหนังสือ

และทำไมเธอจะไม่รู้ว่าตนเองชอบอะไร เธอค้นพบตนเองตั้งนานเเล้วเพียงแต่ไม่กล้าฝัน

หากนับเป็นสิทธิ โบตั๋นอยากจะเก็บสิทธิในการเรียนไว้ให้หนูน้อยใบหม่อนลูกของเธอจะดีกว่า

หญิงสาวต่างวัยพากันละสายตาจากแผ่นหลังของท่านอดิศรแล้วหันมาสบตากัน คุณหญิงจึงค่อยๆส่งเด็กอ้วนจ้ำม่ำในอ้อมอกกลับคืนสู่ผู้เป็นแม่ ด้วยสายตาอาวรอาลัยหา เพราะเห็นหนูน้อยใบหม่อนตั้งแต่แว๊บแรกก็รู้สึกถูกชะตา รู้สึกหลงรักตั้งแต่แรกเห็นเลยทีเดียว

แววตาใสแป๋วไร้เดียงสา สะกดใจเหลือเกิน คุณหญิงคิดในใจ

"ถึงเธอจะยังไม่รู้ว่าตนเองชอบอะไรหรืออยากเรียนอะไรกันแน่ แต่มีหนึ่งสิ่งที่เธอทำได้ดีและฉันชื่นชมเลยก็คือรสมือของเธอที่พอๆกับดวงใจนะ!"

"เอาหล่ะ พาหนูน้อยไปนอนเถอะ ฝันดีนะเด็กน้อยฉันขอหอมสักฟอดเถอะนะ ทำคนแก่หลงหัวปักหัวปลำแล้วนะเด็กคนนี้!"

ท่านเอ่ยต่อยิ้มหวานให้กับหนูน้อยที่ถูกส่งกลับคืนมาในอ้อมกอดแม่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ฟอดดดดด!!!

กดจมูกลงบนพวงแก้มซาลาเปาของเด็กน้อยเข้าอย่างจัง สัมผัสจากแก้มของเด็กน้อยทั้ฃนุ่มและเย็นๆราวกับเยลลี่ชวนกดจมูกลงย้ำๆซ้ำๆแต่คุณหญิงก็อดใจเอาไว้ได้ทัน ร่างของหญิงวัยกลางคนสาวเท้าขึ้นชั้นสองไปพักผ่อนในทันที

จากนั้นโบตั๋นก็อุ้มลูกกลับเข้าไปในที่ของเธอที่มีแม่คอยทานข้าวด้วยกันอยู่ ในระหว่างที่อุ้มในท่ากอดลูกเข้าหาตัวนั้น ระหว่างทางเดินที่เชื่อมถึงห้องพักของคนใช้ น้ำตาสีใสก็ไหลอาบแก้มนวลเนียนของใบหน้าสวยหวานอย่างไม่ขาดสาย ทว่าไร้ซึ่งเสียงสะอื้นไห้เล็ดลอดออกมา ริมฝีปากเรียวได้รูปเม้มเข้าหากัน คนเป็นแม่นั้นไม่อยากให้ลูกน้อยได้ยินเลยสักนิด