ตอนที่ 1 เด็กเสิร์ฟ

เปีย เด็กสาวพนักงานเสิร์ฟร้านอาหารตามสั่งข้างโรงพยาบาลเมเดริก ทั้งที่ในเวลานี้เธอนั้นควรจะได้เรียนหนังสืออยู่ในรั้วมหาวิทยาลัย แต่กลับต้องมารับจ้างทำงานเป็นเด็ดเสิร์ฟที่ได้เบี้ยเลี้ยงเพียงแค่วันละสามร้อยห้าสิบบาทเท่านั้น

แต่โชคชะตาก็ไม่ได้นำพาให้เธอได้มีชีวิตที่เป็นอยู่สบายนัก เพียงเพราะผู้ให้กำเนิดแท้ๆ ของเธอ เป็นนักพนันตัวยง เงินที่เธอหาได้มาทุกบาททุกสตางค์จากน้ำพักน้ำแรงถูกคนเป็นพ่อแม่นำเงินที่เธอตั้งใจเพียรทำงานเก็บหอมรอมริดได้เพียงทีละเล็กน้อย เพื่อเอาไปต่อยอดให้กับตัวเองได้เรียหนังสือสูงๆ ไม่ก็ขอทุนการศึกษากับทางมหาวิทยาลัย แต่แค่เงินสักหนึ่งร้อยบาทเพื่อเดินทางเข้าไปสมัครเรียนในมหาวิทยาลัยเธอยังทำไม่ได้เลย ก็เพราะว่าพ่อกับแม่เธอขูดรีดเอาเงินเธอไปเล่นการพนันจนหมด

ตกลางคืนเธอก็ไปเป็นเด็กเสิร์ฟในร้านเหล้า แต่เธอจะทำแค่เสาร์ อาทิตย์เท่านั้น ผู้จัดการร้านใจดีกับเธอมาก เธอมีรายได้จากการเป็นเด็กเสิร์ฟคืนละเจ็ดร้อยบาทแต่ก็นั่นแหละ หาได้เท่าไหร่พ่อกับแม่เธอก็เอาไปหมด

เปียจบการศึกษาแค่ชั้นมัธยมม.หก ดีที่คุณครูช่วยเรื่องทุนให้เธอได้เรียนฟรีจนจบชั้นมัธยมปลาย เปียจึงเป็นเด็กขยันเรียนและใฝ่รู้ สอบได้เกรดสี่ทุกวิชา แต่ถึงจะเรียนดียังไงเธอก็ไม่มีโอกาสได้เรียนสูงๆ เหมือนอย่างใครเขาเพียงเพราะเธอมีพ่อแม่เป็นนักพนันและไม่เคยสนับสนุนให้เธอได้เรียนหนังสือสูงๆ เลย อีกแค่สี่ปีเท่านั้นเองเธอจะได้หางานทำ มีเงิน ซื้อบ้าน ซื้อรถ ได้มีชีวิตที่ดีกว่าที่เป็นทุกวันนี้ในสภาพแวดล้อมที่แสนจะเส็งเคร็ง

เปียเกิดมาในครอบครัวที่คนเป็นพ่อแม่ไม่ได้ตั้งใจให้เธอเกิด ให้พูดง่ายๆ เลยก็คือเธอใช้ชีวิตอยู่ในสลำ พวกเขาไม่เคยมาสนใจหรือดูแลเธอสักนิด เอาแต่โขกสับ ผลักไสให้เธอทำงานตั้งแต่ยังเด็กเพื่อหาเงินมาให้พวกเขา

เด็กสาววัยสิบเก้าอยากจะออกจากชีวิตที่มันย่ำแย่แบบนี้เต็มทน แต่เธอก็ไม่มีหนทางที่จะไป ใช้ชีวิตในแบบที่เธอไม่อยากมี

"เปีย เอาข้าวไปส่งให้คุณหมอหน่อย" ป้าเจ้าของร้านชื่อป้าพรยืนถุงกล่องข้าวให้เธอ

"ว่าแต่หมอคนไหนเหรอจ๊ะป้า ปกติจะมีพยาบาลมาซื้อไปไม่ใช่เหรอ"

"อย่าถามมากเลย พยาบาลคนนั้นกำชับนักให้รีบเอาไปให้ เธอคงจะไม่ว่าง เปียก็รีบเอาไปให้คุณหมอเขาหน่อยก็แล้วกัน พยาบาลเธอบอกว่าคุณหมอเป็นคนทานข้าวตรงเวลา นี่ก็จะเที่ยงแล้ว รีบๆ ไปส่งไป ถอดผ้ากันเปื้อนออกซะ" ป้าเจ้าของร้านสั่ง เธอจึงรีบถอดผ้ากันเปื้อนออกอย่างลุกลี้ลุกลนแล้วหยิบถุงข้าวกล่องของคุณหมอพร้อมวิ่งออกจากร้านไปโรงพยาบาลเมเดริกที่อยู่ห่างจากร้านอาหารตามสั่งเพียงแค่สองร้อยเมตรเท่านั้น

เมื่อเปียวิ่งมาถึงหน้าโรงพยาบาล เธอชูข้าวกล่องขึ้นมาเพราะป้าพรเองก็ไม่ได้บอกเธอว่าคุณหมอคนนั้นชื่ออะไร "ดีนะที่ตรงถุงยังเขียนชื่อคุณหมอไว้" เปียถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์

"ห้องคุณหมอคริสอยู่ที่ไหนเหรอคะ พอดีป้าให้ฉันเอาข้าวมาส่งให้กับหมอคริส พยาบาลคนหนึ่งเธอสั่งไว้"

"เดินตรงไปจะมีลิฟต์ ให้กดขึ้นไปที่ชั้นสิบเก้านะคะแล้วเลี้ยวขวาห้องคุณหมออยู่ขวามือค่ะ"

"ขอบคุณค่ะ" เธอดูนาฬิกาที่อยู่บนผนัง "ตายแล้ว" อีกแค่นาทีเดียว ป้าพรบอกเธอว่าคุณหมอเป็นคนทานข้าวตรงเวลา แล้วจะทันไหมเนี่ย เปียกลัวว่าคุณหมอจะดุเธอ

เปียใส่เกียร์วิ่งสุดชีวิต ฝ่าทั้งพยาบาลและคนไข้เพื่อไปยังลิฟต์

"รอด้วยค่ะ" เปียตะโกนบอกคนในลิฟต์เมื่อประตูลิฟต์กำลังจะถูกปิด

"ขอบคุณค่ะ" สองเท้าเดินเข้าไปในลิฟต์ที่มีคนยืนเบียดกันแออัด แต่เธอก็ต้องยอมเบียดเข้าไป ดีที่ว่าลิฟต์ไม่แจ้งเตือนดังขึ้นมา

"รบกวนกดชั้นสิบเก้าด้วยค่ะ"

กว่าที่เธอจะเดินทางมาถึงชั้นสิบเก้า ลิฟต์ที่เธอขึ้นมาจอดแทบจะทุกชั้นเพราะมีคนเข้าออกไม่ขาด เปียจึงทำใจรอไว้ว่าต้องโดนคุณหมอดุเอาแน่ๆ แต่ทว่าใช่ความผิดเธอไหมก็ไม่เลย แต่เธอเป็นคนหิ้วข้าวกล่องมาส่งเนี่ยสิ ยังไงก็ผิดอยู่ดี

"ป้านะป้า มาบอกเอาตอนที่จะใกล้เที่ยงแล้ว ทำไมต้องเป็นฉันด้วยก็ไม่รู้" เธอบ่นอยู่ในลิฟต์เพียงคนเดียว แล้วสภาพเธอตอนนี้มีแต่กลิ่นเหงื่อและอาหาร เสื้อยืดก็เก่าคอย้วย กางเกงวอล์มที่เธอใส่ก็ขาดเป็นรูตรงเข่า

"ไหนๆ ก็ช้าแล้ว ขอแวะเข้าห้องน้ำหน่อยก็แล้วกัน" เมื่อเดินออกจากลิฟต์เธอมองหาป้ายห้องน้ำขอล้างหน้าสักหน่อย

ณภัทร ทวีพัฒนา รองประธาน....

เปียอ่านชื่อที่อยู่หน้าห้อง "ตายแล้ว เป็นทั้งคุณหมอด้วยและก็รองประธานด้วย?"

เธอก้มดูสารรูปตัวเองอีกครั้ง รองเท้าแตะเธอก็เยิน เปียไม่กล้าแม้จะเข้าห้องเอากล่องข้าวเข้าไปให้เลย สภาพเธอตอนนี้มันดูแย่มากๆ กลัวว่าคุณหมอจะดูถูกและมองเหยียด แต่ในเมื่อมันคือหน้าที่เธอก็คงจนใจ...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เข้ามา"

เมื่อได้ยินเสียงจากคนด้านในอนุญาตเปียจับด้ามประตูดันลงแล้วเปิดข้าไปช้าๆ "เอ่อ...คุณหมอคะ หนูถูกวานให้เอาข้าวมาส่งให้ค่ะ"

ภาพที่เธอเห็นตรงหน้าเป็นคุณหมอหนุ่มหรอกเหรอ เปียคิดว่าจะมีอายุแล้วเสียอีก

"เอามาวางไว้ที่โต๊ะ" เสียงทุ้มสั่ง เขากำลังก้มหน้าดูงานเอกสารต่างๆ จึงไม่ได้สนใจว่าเป็นใครที่นำข้าวมาให้

สองเท้าเล็กย่างก้าวเข้าไปทีละน้อย แล้ววางถุงกล่องข้าวลงบนโต๊ะตามที่คุณหมอสั่ง

"ตายแล้ว" เธออุทานลั่น ดวงตาสวยเบิกตากว้าง ก็ข้าวกล่องที่เธอถือมามันหกออกมานอกกล่องน่ะสิ ดีที่มันหกอยู่ในถุง

"อะไร" เขาเงยหน้าถามจึงได้เห็นคนที่เอาข้าวกล่องมาให้

"หนูขอโทษค่ะคุณหมอ ข้าวของคุณหมอหกหมดเลย หนูรีบวิ่งมาค่ะ คุณป้าบอกกับหนูว่าคุณพยาบาลสั่งเอาไว้ แล้วคุณหมอก็เป็นคนทานข้าวตรงเวลา แล้วหนูมาก็เหลด..." เปียยกมือไหว้หลับตาขอโทษ สาธยายยาวเหยียดจนคุณหมอต้องเอ่ยห้ามให้เธอหยุดพูด

"พอ เธอก็ไปซื้อมาใหม่ เอาตังค์นี่ไป ซื้อที่แคนทีนชั้นล่างนั่นแหละ" คุณหมอบอกเสียงเรียบ พร้อมกับวางเงินหนึ่งร้อยบาทตรงหน้าเธอ

เปียค่อยๆ เปิดตาแล้วเอามือลง "ค่ะ" เธอเงยหน้าขึ้นมองคุณหมอที่จ้องหน้าเธอด้วยสีหน้าเรียบ แต่ทว่าเธอกลับใจเต้นแรงเมื่อได้เห็นหน้าคุณหมอหนุ่มใกล้ๆ

เขาหล่อมาก เธอคิดในใจ ดวงตาสวยเอาแต่จ้องใบหน้าหล่อไม่วางตา เธอพิจารณาหน้าคุณหมอไล่ตั้งแต่หน้าผากจนถึงปลายคาง

"จะไปได้หรือยัง" เขาเลิกคิ้วถามเด็กสาวที่เอาแต่จ้องหน้าเขา

"เอ่อ...ค่ะ คุ คุณหมออยากทานอะไรคะ เปียจะได้ซื้อให้ถูกค่ะ"

"อะไรก็ได้ที่ไม่เผ็ด"

"ค่ะๆ แต่อาจจะช้าหน่อยนะคะ ลิฟต์ที่ขึ้นมาคนเยอะมาก"

"ก็ขึ้นลิฟต์ฝั่งที่เขียนว่าวีไอพี บอกคนหน้าลิฟต์ว่าฉันสั่งให้เธอขึ้นมา"

"ค่ะๆ เปียจะรีบไปรีบมา" เธอพยักหน้ารัวๆ นึกดีใจที่คุณหมอไม่ว่าอะไร แล้วก็ไม่ลืมที่จะหยิบถุงกล่องข้าวที่หกเอาไปทิ้ง

เมื่อร่างเล็กเดินออกจากห้องรองประธาน "คุณหมอหล่อแล้วยังใจดีอีกด้วย" เธอยิ้มกว้างกำแบงก์ในมือแน่นเผลอแอบปลื้มคุณหมอคนนี้เข้าให้แล้ว เขาไม่ต่อว่าที่เธอมาส่งข้าวช้า และไม่มองเธอเหมือนตัวน่ารังเกียจ ก็ดูเสื้อผ้าของเธอสิ ใครจะอยากเข้าใกล้เธอกัน แล้วเขาเองก็เป็นคุณหมอ เป็นถึงรองประธานโรงพยาบาลใหญ่โต แล้วเธอล่ะเป็นใคร

°°°°°°°°°°