ตอนที่ 8. เพื่อนรัก

“กูรู้ว่ายังไงมึงก็ไม่ติดคุก ป๊ากับม้าคงไม่ปล่อยให้ใคร มาทำอะไรมึงได้หรอก แต่ครอบครัวคนอื่นล่ะ พนักงานในออฟฟิศนะไม่เท่าไร แต่มึงคิดถึงคนงานเราสิวะว่ามีกี่ร้อยที่ต้องเดือดร้อนเพราะความเลวของคนคนเดียว เต้ย... มึงไม่เคยลำบาก มึงไม่รู้หรอก ลองถ้าโครงการนี้ยกเลิกพวกเขาจะกินอะไร กว่าเราจะไป ตั้งหลักที่ใหม่ได้ก็อีกนาน เรารับผิดชอบชีวิตพวกเขาไม่ไหว หรอกนะ”

อธิปอธิบายให้ภพธรเข้าใจ ตั้งแต่ที่ตั้งบริษัทมาด้วยกัน เขาจะลงไปดูแลหน้างานเสมอ ไปขลุกอยู่กับคนงานระดับล่างเพื่อสร้างความเชื่อมั่นให้กับคนที่ทำงานให้เขา คนงานส่วนใหญ่มักจะเรียกเขาว่านายช่างใหญ่เสมอ

“ธาม...” เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ภพธรก็พูดไม่ออก

“ถึงกับอึ้งเลยเหรอวะ”

“มึงต่างหากที่เป็นเจ้าของบริษัท และเป็นหัวหน้าคนที่แท้จริง ที่ผ่านมากูไม่เคยรับรู้อะไรไปมากกว่าเอกสาร ไม่เคยลงไปคลุกคลีกับคนงานเลย วัน ๆ ก็เอาแต่นั่งออฟฟิศกับสร้างปัญหา”

“ใครบอกล่ะ มึงคือมันสมอง ส่วนกูก็เป็นแขนขาให้มึงไง ไม่มีมึง กูก็ทำคนเดียวไม่ได้”

“ขอบใจมึงนะ”

“กูก็ทำตามที่เห็นสมควร มึงเป็นเพื่อนกูนี่”

“กูไม่รู้จะขอบใจมึงยังไงให้สมกับทุกอย่างที่มึงทำให้กู”

“ไม่ต้องหรอก กูก็แค่อยากเห็นคนที่กูรักมีความสุข”

“เพราะมีนใช่ไหม มึงถึงได้ยอมทำทุกอย่างให้พวกเรา ขนาดนี้”

“ใช่”

ความเงียบเข้ามาปกคลุมอีกครั้งเมื่ออธิปรับคำง่าย ๆ ภพธรได้แต่ลอบถอนหายใจแล้วยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบ เมื่อไม่รู้จะพูดอะไรต่อจากนี้ เพราะคำตอบของเพื่อนมันก็ชัดเจนทุกอย่าง

“ก็แค่ส่วนหนึ่ง เพราะมึงต่างหากละเต้ย ที่กูทำทุกอย่างนี้ ก็เพื่อมึง เพราะมึงเป็นเพื่อนกู ไม่สิ... เพราะมึงเป็นพี่กูต่างหาก มาถึงวันนี้กูต้องยอมรับแล้วว่ามึงคือพี่กู เพราะอย่างน้อย ๆ มึงก็แก่กว่ากูตั้งสองเดือน กูไม่อยากให้มึงเดือดร้อน ลูก ๆ มึงก็หลานกูทั้งนั้น”

“ธาม...” ภพธรลากเสียงยาวเรียกชื่ออธิป ดีใจจนบอกไม่ถูกเมื่อรู้ว่าอธิปก็มองเห็นเขาเป็นพี่น้องเช่นกัน

“อย่ามาทำซึ้ง กูจะอ้วก!”

“กูแค่จะบอกว่ากูก็รักมึงนะ”

“พอ ๆ เดี๋ยวฟ้าผ่า มารงมารักอะไร”

“เขินหรือไง”

“เชี่ย! ขนลุก” คำตอบของอธิปเรียกเสียงหัวเราะให้ทั้งสองอีกครั้ง

“แล้วที่มึงบอกว่าจะชวนกูไปจัดการอะไรบางอย่างล่ะ” ภพธรถามต่อ

“ไม่ต้องแล้ว... กลับบ้านเถอะ”

“อืม... แต่กูยังมีอีกเรื่องที่สงสัยว่ะ”

“อะไรอีกวะ”

“ก็เรื่องน้องเนยนั่นแหละ มึงไม่สงสัยบ้างเหรอ”

“วกกลับมาจนได้นะมึง แดกชาเผือกเข้าไปหรือไง ช่างเถอะ... ไม่สำคัญหรอก” อธิปบอกปัดอย่างเซ็ง ๆ

“ธามสมมุติว่าเด็กคนเมื่อกี้เป็นละ...” คำว่าลูกไม่ทันได้หลุดออกมาจากปากเมื่ออธิปเอ่ยขัดขึ้น

“เต้ย! อย่าคิดมาก เด็กคนเมื่อกี้เป็นลูกกูแล้วไงล่ะ ก็ถ้าแม่มันอยากให้กูรู้คงบอกกูมานานแล้ว แต่นี่มึงก็เห็น แม่มันหวงอย่างกับอะไร ต่อให้เป็นลูกกูจริงก็คงไม่มีประโยชน์... เพราะเขาไม่ได้ ต้องการกู”

“ก็จริง... แต่บางทีน้องเขาอาจจะมีเหตุผล”

“เต้ย... มึงกำลังเอาเรื่องที่เกิดกับชีวิตมึงมาตัดสินชีวิตกู... คนอย่างกูถ้าบอกว่าไม่ก็คือไม่ กูไม่เหมือนมึงหรอกที่ปากบอกไม่สนใจ สุดท้ายแล้วเป็นไง ตามไปนอนกับเขาจนได้ลูกมาอีกคน เรื่องของกูไม่เหมือนมึง กูกับน้องเนยตกลงกันคุยกัน คบกัน และนอนด้วยกัน แล้วจู่ ๆ น้องหายไปโดยที่ไม่บอกกูเลยสักคำ วันหนึ่งกลับมาพร้อมลูกกูแล้วไง กูต้องตามไปเสนอตัวให้เขาเหรอวะ กูไม่ทำแบบนั้นหรอก เพราะเขาไม่ได้ต้องการกูตั้งแต่แรก ดีไม่ดี กูโผล่ไป นอกจากจะไม่ได้ลูกยังไปพังครอบครัวเขาอีก มึงอย่าคิดอะไรให้มันรกสมองเลย กลับไปนอนกอดเมียเถอะ กอดเผื่อกู ด้วยนะ”

“อ้าวไอ้ห่า... ชวนกูดราม่าแล้วกลับมาตลกเฉยเลย ว่าแต่ไม่ไปต่อแน่นะ คืนนี้มีนอนุญาตแล้ว”

“ไม่ดีกว่า... อยากนอน กลับเถอะ” เมื่ออธิปตัดบท ภพธรจึงเรียกเด็กมาเก็บเงินค่าเครื่องดื่ม ตายังคงจับจ้องอยู่ที่คนปากแข็ง สำหรับอธิปแล้วภายนอกอาจจะดูเข้มแข็งจนค่อนข้างไปทางเย็นชา แต่ใครจะรู้ว่าภายในใจมันคิดอะไรอยู่

ปากบอกไม่สนใจ แต่หลายครั้งที่เขาจับสังเกตได้ว่าตาของเพื่อนรักยังลอบมองรถบังคับที่วางไว้บนโต๊ะอยู่บ่อยครั้ง ภพธรยังเชื่อเสมอถึงสายใยของความรัก ดูอย่างเขาสิ... ครั้งแรกที่เขารู้ว่ามีลูกสาว ใจเขาก็มักจะคิดถึงแต่ลูกอยู่ซ้ำ ๆ

ร่างสูงหยัดกายลุกขึ้น ไม่วายหยิบรถบังคับคันเล็กติดมือ ไปด้วย เผื่อมีโอกาสได้เจอกันอีกจะได้คืนให้กับเจ้าเด็กแก้มยุ้ยที่มีชื่อคล้าย ๆ กับเขา

“ฝากไว้ที่ร้านก็ได้มั้ง เผื่อน้องเนยแวะมาอีก” ภพธรเสนอความคิดเมื่อเห็นของเล่นในมือเพื่อน

“เอาไว้คืนให้เองดีกว่า กูอยากเตะมันสักป้าบ เด็กบ้าอะไรกวนตีนชะมัด”

“อืม... เอาที่มึงสบายใจเถอะเพื่อน อย่าลืมโทร. ตามกูด้วยนะกูจะมาดู” บอกอย่างขำ ๆ เมื่อเห็นผู้ร้ายปากแข็งพยายามแก้ตัว ก่อนจะแยกย้ายกันไปที่รถ

ภพธรเชื่อว่าอธิปคงไม่ปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปง่าย ๆ แน่นอน ถึงจะบอกไม่สนใจ แต่เขาคบกับมันมานานมีเรื่องไหนบ้างที่มันสงสัยแล้วจะปล่อยผ่านไป