สายฟ้า | EP.5 สายฟ้า

หลังจากประชุมอย่างเคร่งเครียดร่วมกับบอร์ดบริหารของโรงแรมเสร็จ ชายหนุ่มผู้รับหน้าที่แทนพี่ชายให้ดูแลโรงแรมชั่วคราวก็ขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนมาหาอะไรทำคลายเครียดที่ชั้นใต้ดินของโรงแรม ร่างกายกำยำแข็งแรงสมส่วนสวมเสื้อเชิ้ตสีดำพับแขนถึงข้อศอก สวมสูทสีแดงเข้มสีโปรดคลุมทับอีกชั้นเดินลงบันไดมาที่คลับชั้นใต้ดิน

“เหมือนเดิม” เดินไปที่บาร์เครื่องดื่มเอ่ยสั่งบาร์เทนเดอร์ด้วยน้ำเสียงสบายๆ

“วันนี้ลูกพี่ลงมาเร็วนะครับ”

แม็กซ์ ผู้จัดการร้านวัยยี่สิบห้าปี หนุ่มไทยแท้มาเรียนที่อังกฤษ ชอบการเข้าสังคม ชอบเข้าผับเป็นชีวิตจิตใจจนได้มาเป็นผู้จัดการไนต์คลับ Thunder heck! เมื่อสามปีก่อน

ปกติลูกพี่ของเขาจะลงมาที่ร้านประมาณเที่ยงคืนหรือก่อนหน้านั้นแค่ไม่นาน

“เบื่อ วันนี้โอเคมั้ย” ถามเสียงปกติยกแก้วเหล้ามาจิบดื่มพลางมองสำรวจลูกค้าในร้าน

“ที่บาร์ปกติดีครับ ลูกค้าเข้าเรื่อยๆ โซนคาสิโนกับห้องวีไอพีก็ยิ่งดีเลยครับ” รายงานตามหน้าที่ด้วยน้ำเสียงยินดี ปนดีใจที่ยอดเข้าร้านเยอะขึ้น

ใบหน้าหล่อเหลากระตุกยิ้มมุมปาก เดินเอามือล้วงกระเป๋าไปทางโซนคาสิโนที่อยู่อีกฝั่ง ได้ยินแบบนี้เขาก็อารมณ์ขึ้นมานิดหน่อย

ลูกค้าบางส่วนคือคนในพื้นที่ บางส่วนคือลูกค้าของโรมแรมส่วนมากเป็นนักธุรกิจจากหลากหลายประเทศ และบางส่วนก็เป็นนักท่องเที่ยว นักท่องราตรี นักพนันรักความสนุก

สายฟ้าโทรหาพี่ชายอย่างเจคอบเพื่อสั่งของอะไรบางอย่างเมื่อเข้าไปเช็คแล้วของในสต๊อกใกล้หมด

ชายหนุ่มวางสายแล้วกลับมานั่งหน้าเคาน์เตอร์บาร์ตามเดิม บาร์เทนเดอร์หนุ่มจึงเอาเหล้าแก้วเดิมของเจ้านายออกมาให้

“ขอบใจ”

“วันนี้ลูกพี่ไม่ไปแข่งรถเหรอครับ ได้ข่าวว่าเข้ารอบสุดท้ายด้วยนี่หว่า” เห็นลูกพี่ตัวเองอารมณ์ดีขึ้นเลยอดเข้ามาแซวไม่ได้

“ไม่ไป ขี้เกียจเว้ย!”

“โคตรเสียดายเลย”

“มึงไปแข่งแทนหน่อย”

“ผมกลัวว่าลูกพี่จะได้ทิ้งรถคนโปรดเพราะผมอะดิ”

มือหนายกแก้วเหล้าขึ้นดื่มอย่างไม่ใส่ใจ วางสายตาไปที่ผู้หญิงตัวเล็กส่วนสูงประมาณหนึ่งร้อยหกสิบเซนคนหนึ่ง สวมเดรสสีชมพูน่ารักเดินมากับกลุ่มเพื่อนของเธอ

ทุกครั้งที่เห็นสาวสวย หน้าหวาน ยิ่งใส่ชุดสีชมพูด้วย เขามักจะนึกถึงเธอคนนั้น…

แม่ง!…

เอามือถือเครื่องเก่าที่ชอบพกติดตัวออกมา เขากดเข้าแอพลิเคชั่นหนึ่งซึ่งไม่ใช่แอคเคาท์ของตัวเอง แต่เป็นของใครอีกคนที่ล็อกอินไว้นานแล้ว

แจ้งเตือนการแท็กภาพ...

“ไอ้เหี้ย! เป็นค—อะไรนักหนา แท็กหากันอยู่ได้” สบถคำหยาบอย่างหงุดหงิดเปลี่ยนอารมณ์ไปอีกขั้ว เมื่อมีใครบางคนแท็กภาพมาสคอตหมีน่ารักยิ้มแย้มกำลังโดนเด็กน้อยสวมกอดมามี่แอคเคาน์นั้น

ใครบางคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนเพราะเขาเห็นมันแท็กหาเธอประจำ

พอเลื่อนลงไปเรื่อยๆ ภาพที่โดนแท็กมาก็มาจากไอ้เหี้ยนั่นซะส่วนใหญ่

“พลอยชมพู...” เสียงโทนต่ำ มองภาพมาสคอตหมี พลางกำมือถือแน่น หลายครั้งที่เขาอยากจะขว้างมือถือทิ้งแต่อีกใจหนึ่งก็นึกเสียดาย

“อ้าว ไปไหนครับลูกพี่”

แมกซ์ถามด้วยความแปลกใจเมื่อจู่ๆ ลูกพี่เขาก็ลุกขึ้นพร้อมคว้ากุญแจรถคันโปรดออกไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว

“แข่งรถ” ตอบสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงที่ไม่บอกก็รู้ว่าเขาโมโหหงุดหงิดแค่ไหน

“ฮะ ครับ” แมกซ์พยายามทำความเข้าใจ ก็ได้แต่เกาหัวแกรกๆ

“ไม่ชินอีกเหรอครับ” โนอาร์ บาร์เทนเดอร์หนุ่มถาม เพราะเขาน่ะชินแล้ว

“เออ กูน่าจะชินได้แล้วเนอะ”

ทุกครั้งที่ลูกพี่เปิดดูมือถือเก่าๆ เครื่องนั้นแล้วก็อารมณ์เสียทุกที แล้วจะเปิดดูทำไมกันวะ

แมกซ์คิดในใจก่อนยกเหล้าขึ้นดื่มแล้วไปตรวจดูรอบๆ ร้านอีกครั้ง

สนามแข่งคาร์ตัน...

สนามแข่งรถยนต์สำหรับกลุ่มคนที่ชื่นชอบความเร็ว ชอบท้าดวล ประลองดันด้วยฝีเท้าและแรงกำลังของเครื่องยนต์แบบไม่เป็นทางการ ซึ่งจะเปิดเป็นซีซั่นแต่ละซีซั่นจะมีรางวัลสำหรับผู้ชนะที่แตกต่างกันออกไป นั่นเป็นเป้าหมายอย่างหนึ่งที่เหล่านักซิ่งคิดว่ามันค่อนข้างท้าทาย

รางวัลสำหรับคนชนะซีซั่นที่แล้วคือเงินสดหนึ่งล้านปอนด์ (ประมาณสี่สิบหกล้านบาท) ทำให้รอบนี้มีคนเข้าร่วมการแข่งขันเยอะมาก จึงต้องจัดตารางแข่งขันกันอย่างดุเดือดตลอดช่วงเจ็ดวันที่ผ่านมา และวันนี้เป็นรอบชิงชนะเลิศหนึ่งเดียวของซีซั่นนี้ คนในสนามจึงหนาแน่นเป็นพิเศษ

เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มประกอบกับเสียงเพลงและเสียงโห่ร้องของคนเชียร์ติดขอบสนามตลอดเส้นทางการแข่งขัน

บรื้นนน!!

“วู้ววว!!...”

รถคันสุดท้ายวิ่งเข้าเลนกลางที่เว้นว่างอยู่ เมื่อผู้เข้าแข่งขันครบแล้วเสียงร้องเชียร์ของผู้ชมก็ดังขึ้นอีกระรอกก่อนจะหยุดลง

สายฟ้าเป็นคนไทยคนเดียวที่เข้ารอบการแข่งขันจนถึงรอบสุดท้าย เขาเป็นผู้เข้าแข่งขันที่มีฝีเท้าแล้วแต่อารมณ์ บางครั้งแพ้แบบที่ไม่ควรจะเป็น บางครั้งก็ชนะแบบไม่คาดคิด ทุกอย่างขึ้นอยู่กับอารมณ์ในช่วงนั้นของเขา การแข่งรถสำหรับเขาคือการระเบิดอารมณ์อย่างหนึ่ง ไม่คิดจริงจังอะไรยกเว้นเวลามีคนมากวนตีนใส่

ชายสีผิวรูปร่างกำยำทรงผมสกินเฮดรอยสักเต็มแขนเป็นคู่แข่งกับสายฟ้าตั้งแต่รอบแรก เหยียบคันเร่งใส่ก่อนหันมองสายฟ้าอย่างท้าทาย ชายหนุ่มที่มีอารมณ์หงุดหงิดตวัดหางตามองก่อนยกนิ้วกลางใส่

สายฟ้าดึงสติกลับมาโฟกัสเส้นทางตรงหน้า ความหงุดหงิดกับบางอย่างที่มีมาก่อนอยู่แล้วมันก็มีเพิ่มมากขึ้นเพราะเขาหมั่นไส้ไอ้ห่านั่นฉิบหาย!

หลังจากคุยกับพลอยชมพูเสร็จ นวลตองก็ให้สมชายตีรถกลับเชียงใหม่ทันที กว่าจะถึงบ้านก็ดึกดื่น

นวลตองเดินพ่นลมหายใจระบายความอึดอัดใจออกมาขณะเดินขึ้นบ้าน หลายชายคนโตเดินยืนกอดอกมองคุณย่าของตัวเองที่เดินทางไกลแต่ไม่ยอมบอกเขา แล้วยังเลือกเดินทางตอนกลางคืนอีกต่างหาก

“อ้าว ตาเจคมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ บอกย่าว่าพรุ่งนี้ตอนเย็นๆ ไม่ใช่เหรอ” นวลตองยิ้มหวานให้หลานชาย

“งานที่กรุงเทพเสร็จเร็วน่ะครับ แล้วย่าไปไหนมา” เอ่ยถามเสียงเรียบนิ่ง

“ย่าเข้ากรุงเทพมาน่ะ”

“ทำไมต้องเดินทางตอนกลางคืนด้วยครับ ผมเป็นห่วงนะ”

“ย่ามีเรื่องจะคุยกับเจคด้วย แต่เอาไว้พรุ่งนี้แล้วกันนะ วันนี้ย่าขอพักสักหน่อยก่อน ดีใจที่เจอหลาน” นวลตองโอบกอดหลานชายคนโตด้วยความคิดถึง

“ครับ ย่าไปพักเถอะ เดี๋ยวผมเดินไปส่ง” เจคอบพยุงคนแก่เดินไปทางห้องนอนโดยมีสมรกับสมชายเดินตามหลัง

“พรุ่งนี้เช้าย่าจะเล่าให้ฟัง วันนี้เจคก็ไปพักเถอะ เดี๋ยวหมอนดูแลย่าเอง”

“นายน้อยไปพักเถอะค่ะ เดี๋ยวหมอนดูแลคุณนายเองนะคะ”

“เอางั้นก็ได้ครับ ฝันดีนะครับย่า” หอมแก้มย่าทั้งซ้ายขวาเหมือนที่เคยทำอยู่ตลอด ก่อนเดินกลับห้องนอนของตนเอง

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ นวลตองก็หลับไปด้วยความเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ แต่เธอเลือกที่จะตื่นเช้าขึ้นมาทำอาหารเช้าให้หลานชายทานและคุยเรื่องเมื่อวานให้เจคอบฟัง

“ย่าคิดจริงๆ เหรอครับว่าทำแบบนี้แล้วน้องจะยอมกลับมา”

“ย่าก็ไม่แน่ใจ แต่มันคือวิธีเดียว เจคโกรธย่าหรือเปล่าที่อยากให้น้องกลับมา”

“ผมเข้าใจดี ที่ผมให้สายฟ้าดูแลโรงแรมแทนก็อย่างที่เคยบอกย่านั่นแหละครับ”

“แล้วถ้าน้องกลับมาแล้วงานที่โรงแรมล่ะลูก ย่าขอโทษนะ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมยังจัดการเองได้อยู่ แต่ก่อนที่น้องจะกลับมา อันดับแรกต้องรอที่รักตอบรับงานนี้ก่อน”

“นั่นแหละที่ย่ากังวล”

“ผมไม่ค่อยเห็นด้วยกับวิธีนี้เท่าไหร่ วันนั้นย่าก็เห็นว่าสาเหตุหนึ่งที่ที่รักไม่กลับมาที่นี่เลยเพราะอะไร แล้วสายฟ้าโกรธแค่ไหน”

“ย่ารู้ จะบอกว่าย่าเห็นแก่ตัวก็ได้ ย่ายอมรับ แต่ข้อเสนอที่เสนอเด็กคนนั้นไปมันคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม ทั้งเขาทั้งเรา” ถ้าให้พลอยชมพูไปอยู่ที่นู่น สายฟ้าอาจจะกลับมาที่นี่ก็ได้

“ในเมื่อย่าตัดสินใจแล้ว ผมจะจัดการตามที่ย่าขอไว้รอแล้วกันนะครับ”

นวลตองพยักหน้าขอบคุณ แล้วจิบกาแฟร้อนอย่างเงียบๆ เจคอบทานข้าวเช้าอิ่มแล้วจึงขอตัวไปจัดการงานที่เหลือรวมถึงเรื่องที่นวลตองเพิ่งขอไปด้วย