สายฟ้า | EP.1 เคยดียังไง

(5 ปีที่แล้ว...)

วันสุดท้ายของการสอบไฟนอล นักศึกษาคณะมนุษยศาสตร์สาขาวิชาภาษาอังกฤษชั้นปีสองทยอยเดินออกจากห้องสอบเมื่อหมดเวลาสอบของวิชาสุดท้าย พลอยชมพูดเดินมารวมกลุ่มกับเพื่อนพลางยิ้มหวานสดใสเพราะข้อสอบออกตรงกับที่เธอและเพื่อนช่วยกันติวมา

“เย้ จบปีสองแล้วโว๊ย” นิดหน่อยพูดด้วยน้ำเสียงสดใส

“อย่างนี้ต้องฉลอง” มะปรางสายเมาของกลุ่ม

“ที่รักไปด้วยกันไหม” น้ำหวานเอ่ยชวนคนที่เพิ่งเดินมา

“พวกเธอไปกันเถอะ ไว้เราค่อยไปฉลองหมูกระทะกันก็ได้” พลอยชมพูตอบอย่างเกรงใจที่ต้องปฏิเสธ เธอไม่ถนัดแนวนั้นเลยจริงๆ

“แหนะ ที่ไม่ไปกับพวกฉันเพราะรุ่นพี่คณะบริหารคนนั้นนัดไว้หรือเปล่า” นิดหน่อยเอ่ยแซว

“เปล่าสักหน่อย”

“ยัยนิดแกก็แซวมัน ดูดิ ที่รักเขินหมดแล้ว” มะปรางพูดเชิงหยอกล้อ มองเพื่อนหน้าแดงระเรื่อปิดไม่มิด

“งั้นมาแท็กทีมก่อนค่อยแยกย้าย” มะนาวยืนมือไปข้างหน้าก่อนคนอื่นจะวางมือทับลงไปแล้วพูดพร้อมกัน

เย้!!

กลุ่มหญิงสาวทั้งสี่คนแยกย้าย สามคนไปด้วยเว้นแต่พลอยชมพูเดินแยกกลับหอพักของตนเอง

ระหว่างเดินกลับ หญิงสาวเดินผ่านตึกคณะบริหารทำให้นึกถึงอีกคนที่เพิ่งสอบเสร็จไปเมื่อวันก่อน ใบหน้าสวยเปื้อนยิ้มหวานเขินอยู่ในใจเมื่อนึกถึงเขา

เหมือนรู้ใจเธอ เมื่อโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสั่นครืดคนที่โทรมาก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คือคนที่เธอเพิ่งคิดถึงเมื่อกี้นี่เอง

พี่สายฟ้า...

“ฮัลโหลค่ะ”

“เสียงสดใสแบบนี้แสดงว่าทำข้อสอบได้ใช่ไหม” เสียงทุ้มเอ่ยถาม ชายหนุ่มวัยยี่สิบสองปียืนพิงประตูบ้านหลังเล็กของตัวเองพลางมองหน้าระเบียงบ้านที่เขาเพิ่งตกแต่งเสร็จ ตั้งใจจะฉลองหลังสอบเสร็จให้ที่รักว่าที่แฟนสาวของเขา

“แน่นอนค่ะ ที่รักเก่งจะตาย”

“เก่งมาก แล้วสอบเสร็จจะกลับบ้านหรือเปล่า”

ประโยคคำถามนั้นทำให้หญิงสาวหม่นหมองลง เธอไม่อยากกลับบ้านเพราะเหตุผลเดียวคือไม่อยากเจอพ่อเลี้ยงที่ชอบมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ ตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยนานๆ ทีเธอถึงจะกลับบ้าน

“แม่ไม่ค่อยอยู่บ้าน ที่รักไม่ค่อยอยากกลับเท่าไหร่ค่ะ” หญิงสาวเอ่ยไปตามตรง

“แล้วที่รักไม่อยากมาหาพี่เหรอครับ หรือว่าเพราะพี่สอบเสร็จแล้วเรียนจบแล้ว เราจะไม่ได้เจอกันที่มหาวิทยาลัยบ่อยๆ เหมือนเดิม แล้วก็จบกันไปแค่นั้น”

“มะ ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะพี่สายฟ้า”

คนตัวเล็กยืนเอ่ยเสียงสั่นปฏิเสธ เพราะเธอคิดว่าตอนนี้แม่ไม่ได้ทำงานที่ไร่แล้ว และเธอเองก็ไม่ได้กลับบ้านด้วย ถ้าตั้งใจจะไปหาเขามันก็ดูจงใจเกินไปเพราะเธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันมากกว่าพี่น้องเลย

เธอกับเขาโตขึ้นเป็นหนุ่มเป็นสาวกันแล้ว จะไปเล่นด้วยกันอยู่ด้วยกันเหมือนตอนเด็กๆ ก็จะดูไม่ดี

“ถ้าอย่างนั้นให้พี่ไปรับนะ คุณย่าคุณพ่อคุณแม่พี่คิดถึงที่รักมาก” คนเจ้าเล่ห์ถึงกับเอาครอบครัวมาอ้างเพราะรู้ดีว่าใช้เหตุผลนี้ยังไงหญิงสาวก็ปฏิเสธไม่ลงแน่นอน

“...อืมม...”

ตั้งแต่แม่กับพ่อเลี้ยงของเธอโดนไล่ออก เธอก็ไม่ได้เข้าไปเยี่ยมคุณย่าและคุณลุงคุณป้าทั้งสองคนอีกเลย แต่เรื่องของพ่อแม่กับที่ไร่ก็ไม่ทำให้เธอกับเขามีระยะห่างต่อกัน เขาปฏิบัติกับเธอดีเหมือนเดิม บางทีก็ดีจนเผลอคิดไปไกล

“นะครับ อีกไม่เกินสองชั่วโมงพี่ไปถึง”

“ก็ได้ค่ะ เจอกันนะคะ”

“ครับ กลับห้องดีๆ นะ” ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์พอใจพลางกดวางสาย ในขณะเดียวกันเขาก็มันเขี้ยวหญิงสาวมากเช่นกัน

น่ารักตั้งแต่เด็กยันโต...

ระยะจากไร่เจียงวรรธณะกูรถึงตัวเมืองห่างกันเกือบร้อยกิโลเมตร ใช้เวลาไปกลับกว่าจะถึงไร่ก็เกือบค่ำมืดแล้ว

ทันพระอาทิตย์ตกดินแน่นอน...

“เอ่อ พี่จะพาที่รักไปไหนคะ”

ดวงตากลมโตใส่แป๋วหันถามคนข้างๆ ที่เลี้ยวซ้ายไปทางไหนสักทาง ไม่ใช่ทางไปเรือนใหญ่แน่นอน เธอจำได้

“ตอนอยู่บ้านคุณย่าที่รักเคยถามพี่ไม่ใช่เหรอว่าที่นั่นคือที่ไหน”

“หมายถึงบ้านหลังนั้นที่อยู่บนไร่ชาหลังคาเฟ่ใช่ไหมคะ” หญิงสาวพยายามทบทวนความจำ

“ใช่...” สายตามองคนข้างๆ ยิ้มมุมปากนึกเอ็นดูคนตัวเล็กที่กำลังประติดประต่อ

“มีงานเลี้ยงฉลองอะไรกันหรือเปล่าน๊า” ถามเสียงหวานหยอกคนข้างกาย

ทั้งรอยยิ้มหวานและเสียงหวานปกตื่นเต้นทำเอาหัวใจเขากระตุกสั่น เพราะเธอโคตรน่ารักเลย...

“ใช่ครับ มีฉลองกันนิดหน่อย”

แต่มีเธอกับเขาแค่สองคน...

คิดว่าถึงเวลาที่เหมาะสมแล้ว เขาไม่ใช่เด็ก ที่รักก็ไม่ใช่เด็ก เขาควรจะทำอะไรให้มันชัดเจนกับความรู้สึกของตัวเองได้ ถ้าปล่อยไว้นานอาจจะมีคนมาแย่งไปได้

“อ้อค่ะ”

พลอยชมพูยิ้มบางๆ หันหน้ามองไร่ชาข้างทางไปเรื่อยๆ จนถึงบ้านพักทรงโมเดิร์นสีขาวสองชั้นหลังหนึ่ง ตรงระเบียงหน้าบ้านชั้นสองถูกตกแต่งด้วยแสงไฟระย้า มีโต๊ะทานอาหารสำหรับเลี้ยงฉลองเพียงไม่กี่คน

“บ้านพี่เองแหละ ตอนใกล้สอบชอบมาอ่านหนังสือกับกลุ่มไอ้ซันที่นี่น่ะ” เห็นคนตัวเล็กมีใบหน้าสงสัย เขาเลยบอกซะเลย

“ค่ะ...” ยิ้มหวานพลางมองขึ้นไปบนบ้านด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ขึ้นไปสิ”

ไม่พูดเปล่ายังมาจับมือเล็กเดินขึ้นบ้านไปด้วยกัน หญิงสาวมองนิ้วตัวเองถูกสอดประสานกับนิ้วมือใหญ่หัวใจมันก็พลันเต้นแรงขึ้น

“ละ แล้วคุณย่า อยู่ไหนคะ ในครัวเหรอ” เปลี่ยนจุดโฟกัสในใจไปถามถึงคุณย่าแทน เพราะหากปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปมันไม่ดีแน่ๆ

ใจเธอเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาเต้นข้างนอกแล้ว...

“เปล่า พี่อยากฉลองกับที่รักสองคน ขอโทษที่โกหก” รั้งแขนเล็กไว้ในตอนที่เธอกำลังจะเดินเข้าไปบ้าน

ความจริงแล้วคุณย่าไม่รู้เรื่อง ส่วนคุณพ่อคุณแม่เขาไปดูอบรมกับพาร์ทเนอร์ที่ประเทศจีนกลับพรุ่งนี้

“คะ? ...” ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นด้วยคำถาม

“ที่รักบอกว่าชอบวิวตรงนี้ เพราะมองเห็นไร่ชาในมุมที่สวยที่สุด” เปลี่ยนเรื่องเพราะเขาไม่อยากพูดถึงคนอื่นแล้ว

เอากระเป๋าของคนตัวเล็กที่สะพายข้างไว้อยู่วางลงบนโต๊ะอาหาร ก่อนโอบเอวเล็กไปยืนริมระเบียงมองวิวไร่ชาตอนพลบค่ำพระอาทิตย์เพิ่งลาลับฟ้า ท้องฟ้าและก้อนเมฆตรงนั้นเป็นแสงสีส้มสวยงาม การกระทำแบบนั้นทำให้หญิงสาวลืมเรื่องคุณย่าไป

“พี่สายฟ้าจำได้ด้วยเหรอคะ”

เธอจำได้ว่าเคยพูดไว้ตั้งแต่ก่อนเข้ามหาวิทยาลัยเลย ตอนนั้นแม่ยังทำงานที่ไร่ เธอเลยได้มาเล่นที่ไร่บ่อยๆ

“แน่นอนสิ เพราะพี่ก็คิดว่าตรงนี้สวยที่สุดเหมือนกัน”

มองคนข้างๆ ที่กำลังมองวิวสวยงามด้านหน้าอยู่ สายตาอบอุ่น หลงใหลเหมือนเสือร้ายมองเหยื่อ

เคยมีแฟนมาก็หลายคน แต่สุดท้ายก็เอาแต่คิดถึงเด็กสาวที่ไร่ ยิ่งโตก็ยิ่งสวย ทุกครั้งที่มีใครเข้ามาใกล้ เข้ามาทำทีจะจีบเธอ เขาก็ยิ่งรู้สึกหวง!