2) แค่มองตาก็ใจสั่น

"ไง นานนะมึง สบายตัวเลยสิ"

เสียงแซวจากเพื่อนที่นั่งรอดังขึ้น สายฟ้ายิ้มร้ายอย่างที่เพื่อนๆพากันหมั่นไส้ คนที่อยู่เฉยๆก็ได้ตัวท็อปไปทุกทีแบบสายฟ้าน่ะ ยังจะต้องสนใจเสียงแซวเพราะอิจฉาอีกเหรอ คนที่ใช้พลังงานไปขนาดนั้นแต่ยังกลับมานั่งดื่มกับเพื่อนต่อได้ ส่วนคนที่นอนให้กระทำกลับหมดแรงอยู่บนเตียง แค่นี้ก็รู้แล้วว่าสายฟ้าน่ะ 'เด็ดจริง' ไม่ใช่เล่นๆ

"ก็ดี…"

ตอบนิ่งๆโดยที่มียิ้มละมุนประดับหน้าอย่างเคยชิน ลุคภายนอกของคนเป็นหมอ ก็ต้องดูอบอุ่น อ่อนโยน น่าไว้วางใจไม่ใช่เหรอ

ถึงแม้ภายในจะร้ายกาจขนาดไหนก็เถอะ…

"กูละเกลียดคำว่าก็ดีของมันชิบหาย" ณภัทรที่นั่งเงียบมานานเอ่ยขึ้น เพราะสนิทกับสายฟ้ามาตั้งแต่เรียนหมอด้วยกัน ถึงได้รู้นิสัยใจคอกันดีพอควร

"ก็ดี คือยังไม่ผ่านครับ" ภาสกรเพื่อนสายธุรกิจอีกคนเอ่ยขึ้นขำๆ ถึงจะคนละอาชีพแต่เพราะรู้จักกันตั้งแต่มัธยมเลยไม่แปลกที่จะรู้ดี

"เพราะถ้าเด็ด หมอฟ้าต้องจัดยันสว่างครับ" นทีเพื่อนหมออีกคนพูดจบก็พาเสียงหัวเราะมาเยือนทั้งโต๊ะจนสายฟ้าอดจะส่ายหัวในความขี้แซวของเพื่อนไม่ได้

"คนหรือเครื่องผลิตน้ำวะ เอาห่าอะไรนานขนาดนั้นก่อน" เจ้าตัวอดจะเอ่ยขัดขึ้นมาไม่ได้ จนเพื่อนยิ่งขำหนักกว่าเดิม

"แหม่...เรื่องจริงทั้งนั้นครับ อย่าทำเป็นไม่รู้ตัว" ภาสกรรีบขยี้ต่อทันทีไม่ให้พัก

"จริง ตั้งแต่สมัยเรียนใครนอนกับมันคือป่วยไปเป็นวัน คนเหี้ยอะไรอึดชิบหาย"

"สัส...ตอนนี้ก็ไม่ขนาดนั้นเถอะ" สายฟ้ารีบแก้ตัวเมื่อเพื่อนพร้อมใจกันแหกหนักขึ้น

"มึงไม่มีเวลาทำขนาดนั้นมากกว่าเถอะ คนอย่างมึงอ่ะฟ้า เหนื่อยรึยุ่งขนาดไหนก็ยังจะแวบไปเอาถ้ามีเวลาจะเหลือเหรอวะ"

ณภัทรว่ายิ้มๆก่อนกระดกน้ำสีสวยลงคอไม่หยุด อาชีพแบบนี้ ต่อให้เป็นรพ.ตัวเองก็ใช่จะว่าง ยิ่งเหนื่อยกว่าเดิมอีกเถอะความรับผิดชอบเยอะท่วมหัว

"พวกมึงเกลียดอะไรกูรึเปล่าวะ รุมกันจัง" สายฟ้ามุ่ยหน้า สายตาคมมองไปรอบๆร้านอย่างพิจารณา มือก็กระดกแก้วเรื่อยๆด้วยท่าทางผ่อนคลาย

"เกลียดที่มึงแม่งหล่อไง แย่งคนสวยๆไปหมด"

"กูต้องทำไงล่ะทีนี้ ขอโทษที่หล่อจนพวกมึงอิจฉาก็ได้" สายฟ้ายิ้มกวนให้เพื่อน จนสาวๆที่มองมาอย่างตั้งใจพากันกลั้นกรี๊ดอย่างหลงใหล

"สัส"

สามเสียงประสานอย่างพร้อมเพรียง ทำเอาสายฟ้าขำเบาๆอย่างชอบใจ และรอยยิ้มนั่นก็ทำเอาคนมองค้างไปหลายคน

"พวกมึงขี้เหร่มากมั้ง อย่ามารุมกูเถอะ" สายฟ้าส่ายหัวอย่างปลงๆที่เพื่อนชอบพากันรุม ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าเลย

"กูรู้ครับ ว่ากูหล่อมากกก แต่ไม่ฮ็อตปรอทแตกเหมือนมึงไง" ภาสกรลากเสียงอย่างมั่นอกมั่นใจจนเพื่อนพากันขำอีกรอบ

"แดกไฟเข้าไปซะสิ มึงจะได้ฮ็อตๆสัสภาส" สายฟ้าประชดอย่างหมั่นไส้

"กวนตีน" และเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นอีกครั้งลั่นโต๊ะ

"รพ.มึงใกล้จัดงานครบรอบแล้วนี่ไอ้ฟ้า" ณภัทรถามขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าได้รับบัตรเชิญเหมือนทุกปีมาหลายวันแล้ว

"อือ อาทิตย์หน้าแหละ ยุ่งไปหมด พ่อก็ใช้กูจนหัวหมุน" สายฟ้าบ่นพลางถอนหายใจแรงๆ

"เหนื่อยงานรึเหนื่อยเอามึงอ่ะ" นทีอดแหย่ไม่ได้จนสายฟ้าปาน้ำแข็งใส่

"งานสิสัสที มึงนี่สักเรื่องเหอะ"

"ฮ่าๆ"

"แล้วพวกมึงก็ต้องไปให้ครบด้วย จะได้เจอเพื่อนคนอื่นอีก"

"งั้นมึงเชิญเพื่อนเก่ามาหมดเลยเหรอวะ"

"อือ ก็ให้ทุกคนเหมือนเดิม ว่างก็คงมา" สายฟ้าตอบพลางนึกถึงบัตรเชิญที่ส่งให้เพื่อนๆทุกปี งานรพ.ก็จริง แต่เพราะถือโอกาสรวมเพื่อนเก่าไปด้วย เลยส่งให้ทุกคน

"มึงส่งให้นับดาวด้วยเหรอวะ" ณภัทรถามอย่างลืมตัวจนโดนนทีฟาดแรงๆ

"ไอ้สัสภัทร!"

"เชี่ย!ก็กูลืม ขอโทษนะมึง" ณภัทรรีบขอโทษสายฟ้าที่หน้าเจื่อนทันทีอย่างรู้สึกผิด

"ไม่เป็นไรมึง กูไม่ได้อะไรแล้ว" สายฟ้าตอบนิ่งๆอย่างที่เดาอารมณ์ไม่ถูก

"ก็นั่นสิ กี่ปีเข้าไปแล้วจะอะไรอีกล่ะ ช่างมันๆไว้เจอกันวันงานอีกทีดีกว่า"

ภาสกรรีบตัดบทก่อนพูดเรื่องอื่นต่ออย่างไว เพื่อนคนไหนก็รู้ว่าชื่อนี้มีผลกับสายฟ้าแค่ไหน ก่อนจะเป็นคนที่ใครๆอยากได้ขนาดนี้ ก็เป็นคนที่มีคนไม่ต้องการมาแล้วเหมือนกัน และก็ไม่มีใครรู้ว่าสายฟ้าตอนนี้ ไม่ได้อะไรกับชื่อนั้นอย่างที่ว่าจริงหรือเปล่า

—-------------------------------

สายฟ้าเดินเข้ามาที่คุ้นเคยอย่างเหม่อลอย หลังจากแยกกับเพื่อนๆก็ปาเข้าไปตีสองได้ ตะกอนความรู้สึกบางอย่างในใจที่ถูกกวนขึ้นมาจนสับสนวุ่นวาย พาตัวเองมาที่รพ.อย่างงงๆ แต่เมื่อมาถึงก็เลยลงไปเดินอย่างเลยตามเลย ที่จริงเพราะงานเป็นงานเฉพาะที่ตรวจแค่ตอนกลางวัน การอยู่เวรกลางคืนเลยห่างหายไปนานแทบจำไม่ได้แล้ว

ขายาวเดินเรื่อยเฉื่อยไปตามทางของรพ. มองการทำงานที่ก็วุ่นวายในบางห้องแต่กลับเงียบสงบกว่ากลางวันอย่างสนใจ

จนสุดท้ายก็มาหยุดที่ห้องตรวจของตัวเอง ห้องตรวจที่ทำคนไข้สวยๆหลายคน นอนครวญครางใต้ร่างคาห้องตรวจมานักต่อนักแล้ว แค่นึกถึงก็พาลจะอยากอย่างไม่รู้เวลาขึ้นมาจนต้องรีบเดินออกจนมาถึงเคาน์เตอร์หน้าห้องที่มีพยาบาลเข้าเวรอยู่คนเดียว

หน้าหวานที่หันมาสบตาแม้ใส่แมสก์ปิดบังไว้ครึ่งหน้าก็ไม่สามารถปิดดวงตาแสนสวยได้ กายแกร่งหยุดชะงักทันที ตาคมสบตาสวยอย่างไม่ละสายตา ก่อนที่จะเป็นพยาบาลสาวสวยที่เป็นฝ่ายละไปก่อน

"มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าคะ"

ด้วยความเคยชินในหน้าที่ และเพราะไม่เคยเห็นหน้าหมอฟ้ามาก่อนเพราะเพิ่งทำงานได้ไม่นาน พาฝันถึงได้ถามอย่างมีมารยาท แม้การมองตาคมเป็นประกายลุ่มลึกคู่นี้ จะทำเธอใจสั่นไม่กล้ามองนานก็เถอะ เพิ่งเคยเห็น คนที่ดูดีเหมือนไม่มีอยู่จริงขนาดนี้

และสายฟ้าก็อยากตอบว่า 'มี'เหลือเกิน หมายถึงมีอารมณ์แค่ได้สบตานั่นแหละ แต่จะให้คนที่ทำงานด้วยกันเพิ่งเจอกันมาช่วยแบบนั้น เกรงจะเสียระบบหมด มันคือเหตุผลที่สายฟ้าไม่เคยกินคนใกล้ตัวรึคนที่จะต้องร่วมงานกัน ไม่อยากยุ่งยาก แต่ไม่เห็นรู้มาก่อน ว่าพยาบาลจะสวยเอ็กซ์ขนาดนี้ ดีที่ไม่ได้เจอกันกลางวัน ไม่งั้นคงแย่

"ไม่ครับ แค่เดินมาดูเฉยๆ" สายฟ้ายิ้มบางแต่กลับมีเสน่ห์ล้นเหลือจนคนมองใจเต้นแรง ละสายตาจากหน้าหล่อเหลานั่นยากเหลือเกิน

"เพิ่งมาทำงานเหรอครับ" เสียงทุ้มถามขึ้นด้วยรอยยิ้มละมุนตามเคย ร่างสูงเดินเข้ามาจนชิดเคาน์เตอร์ กลิ่นหอมเฉพาะตัวโชยจนพาฝันเผลอสูดเข้าเต็มปอดอย่างลืมตัว เงยหน้ามองความดูดีระยะใกล้อย่างประหม่า มือสั่นไปหมด

"คะ...ใช่ค่ะ เพิ่งมาทำได้ไม่กี่วัน" พาฝันตอบอย่างงงๆและเลื่อนลอย

"ยินดีต้อนรับครับ ผมสายฟ้า เป็นหมอที่ห้องตรวจนั้นเองครับ แต่มาแค่ตอนกลางวัน"

สายฟ้ายิ้มกว้างกว่าเดิม ยื่นมือหนามาให้ก่อนจะได้สัมผัสความนุ่มนิ่มที่น่าขย้ำจากมือเล็กที่ส่งมาจับอย่างสั่นเทาจนรู้สึกได้

ยิ่งตื่นตูมยิ่งน่าฟัด ไม่รู้รึไง…

"พาฝันค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ" พาฝันตอบเสียงสั่นอย่างประหม่า รู้แล้วว่าทำไมใครๆถึงขยันมาหากันนัก เคยได้ยินแต่ชื่อและคำอวยทุกวัน

เพิ่งรู้ว่าตัวจริงจะทำคนใจสั่นได้แค่มองตา...

สายฟ้ากระตุกยิ้มร้ายกับประโยคที่ได้ยิน คงต้องโทษความคิดที่มันดันคิดดีไม่ได้เลย

"ยินดีรับฝากครับ…"