สามี ท่านหย่ากับข้าเถอะ

บทที่ 1

กองทัพพยัคฆ์ทมิฬ

“คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ แย่แล้วเจ้าค่ะ”

เสียงสาวใช้ประจำตัวของคุณหนูใหญ่แห่งจวนเสนาบดีกรมคลัง ตะโกนลั่นไปทั่วทั้งจวน นางนั้นหาได้สนใจธรรมเนียมปฏิบัติอันควรของสาวใช้ไม่ ด้วยความตกใจปนตื่นตระหนกเมื่อได้รับข่าวสารจากภายนอก

“มีอะไร ไยต้องตะโกนเสียงดังด้วยเจินเจิน” เสียงสตรีหวานละมุนที่นั่งอยู่บนตั่งภายในเรือนของตนดังขึ้นมาด้วยความสงสัย

“คุณหนูเจ้าคะบ่าวไปตลาดมาเจ้าค่ะ ได้ยินพวกชาวเมืองพูดกันไปทั่วว่าแคว้นเซี่ยของเรามีชัยชนะเหนือแคว้นศัตรูได้แล้วเจ้าค่ะ” เสียงกระหืดกระหอบเอ่ยตอบกลับออกมา

“นี่ช่างเป็นข่าวดียิ่งนัก แล้วเหตุใดไยเจ้าถึงทำตัวดั่งมีข่าวร้ายด้วยเล่า”

“นอกจากบ่าวจะได้ยินข่าวดีที่แคว้นเราได้รับชัยชนะกลับมา แต่บ่าวยังได้ยินชาวเมืองเขาลือกันให้ทั่วว่าเมื่อท่านอ๋องทรงเสด็จกลับมา ฮ่องเต้จะทรงพระราชทานรางวัลเป็นสมรสพระราชทานให้กับท่านอ๋องเจ้าค่ะ”

“เจ้าคงไม่ได้หมายความว่า...” คิ้วเรียวดั่งคันศรเริ่มขมวดกันเป็นปม เมื่อสังหรณ์ในใจของนางกำลังร้องเตือนขึ้นมา

“คุณหนูคิดไม่ผิดหรอกเจ้าค่ะ บุตรีที่สามารถจะแต่งเข้าจวนของท่านอ๋องได้ หากนับดูในเมืองหลวงแล้วเห็นจะมีเพียงสตรีแค่สามคนเท่านั้นเจ้าค่ะ คุณหนูหม่าลี่เหมยแห่งจวนเสนาบดี คุณหนูจ้าวเหมยอิงแห่งจวนแม่ทัพ และคุณหนูหยางมี่ของบ่าวอย่างไรเล่าเจ้าคะ”

เจินเจินอธิบายให้เจ้านายสาวฟัง พร้อมกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

หยางซูมี่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับตาขวากระตุกถี่ยิบ สังหรณ์ในใจของนางไม่คลาดเคลื่อนเลยแม้แต่น้อย ร่างบางได้แต่ตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตนด้วยความกลัดกลุ้มใจ

หลังจากนั้นเพียงหนึ่งเดือน กองทัพของท่านอ๋องเซี่ยเหวินหรงก็ได้เดินทางมาถึงเมืองหลวงแคว้นเซี่ย บุรุษร่างสูงใหญ่ในชุดเกราะสีดำเงาวาววับนั่งอยู่บนหลังอาชาสีขาว จะเป็นผู้ใดไปไม่ได้เขาคือ ท่านอ๋องเซี่ยเหวินหรง ผู้บัญชาการทหารกองทัพพยัคฆ์ทมิฬ ผู้กุมกำลังพลทหารกว่าสองแสนนายที่สามารถเอาชนะแคว้นฉินได้ภายในระยะเวลาเพียงแค่หกเดือนเท่านั้น

ตลอดสองข้างฝั่งถนนล้วนมีราษฎรชาวแคว้นเซี่ยออกมายืนรอต้อนรับกองทัพพยัคฆ์ทมิฬของท่านอ๋องเซี่ยเหวินหรงกันอย่างล้นหลาม บ้างก็ตะโกนเรียกขานพระนามของท่านอ๋องเซี่ยเหวินหรง บ้างก็พากันโยนดอกไม้ ทั้งยังมีหญิงสาวใจกล้าบางคนโยนผ้าเช็ดหน้ามาให้ ขณะที่เซี่ยเหวินหรงขี่ม้าผ่านหน้าไป ช่างน่าเสียดายที่สายตาคู่คมนี้ไม่ได้แยแสต่อสิ่งรอบข้างเลยแม้แต่น้อย เพราะในใจของเขากำลังหนักอึ้งกับรางวัลที่เสด็จพี่ผู้เป็นฮ่องเต้แห่งแคว้นเซี่ยจะพระราชทานให้เขาเสียมากกว่า ซึ่งรางวัลนี้เขาไม่ได้ปรารถนาเลยแม้แต่น้อย

เซี่ยเหวินหรงเดินทางมาเข้าเฝ้า ฮ่องเต้เซี่ยเฟยหลง ยังท้องพระโรงของพระราชวัง ภายในท้องพระโรงล้วนเต็มไปด้วยบรรดาขุนนางที่มาเข้าเฝ้าเพื่อมาประชุมเช้ากันอย่างพร้อมเพรียงหน้าพระพักตร์ของฮ่องเต้

“กระหม่อมเซี่ยเหวินหรง ถวายพระพรฝ่าบาทขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่น หมื่นปีพ่ะย่ะค่ะ”

เซี่ยเหวินหรงก้าวเท้าออกมายืนข้างหน้าพร้อมกับคุกเข่าถวายพระพรฮ่องเต้เต็มพิธีการ

“รีบลุกขึ้นเร็ว รีบรายงานข่าวการศึกกับแคว้นฉินให้เจิ้นฟังเร็วเข้า”

เซี่ยเฟยหลงเอ่ยอย่างเร่งเร้า พระองค์นั้นอยากจะทรงทราบข่าวการศึกว่าแท้จริงนั้นเรื่องราวเป็นอย่างไรบ้าง แต่นอกจากอยากจะทรงทราบข่าวการศึก พระองค์ก็กำลังทรงรอคอยที่จะเอ่ยโอฐรีบพระราชทานรางวัลความดีความชอบให้กับน้องชายของพระองค์เสียมากกว่า แผนการทุกอย่างพระองค์ได้จัดเตรียมไว้หมดแล้ว เพียงรอให้ถึงวันพรุ่งนี้ในงานเลี้ยงฉลองชัยชนะ พระองค์จะทรงพระราชทานรางวัลให้กับน้องชายอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง ทั้งในส่วนลึกของจิตใจพระองค์ยังทรงรู้สึกติดค้างกับน้องชายผู้นี้มากเหลือเกิน

“ทูลฝ่าบาทตามที่ม้าเร็วส่งสาสน์มาแจ้งก่อนหน้านี้พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมตัดศีรษะของแม่ทัพแคว้นฉินได้สำเร็จพ่ะย่ะค่ะ ยึดเอาดินแดนทางทิศเหนือที่อยู่ติดกับแคว้นเซี่ยของเรา หลังจากนั้นฮ่องเต้แคว้นฉินก็ได้ทรงยกธงขาวยอมแพ้ เนื่องจากแคว้นฉินขาดเสบียงที่ทหารของฝ่ายเราลักลอบเข้าไปเผาถึงในค่ายทหารแคว้นฉินได้สำเร็จพ่ะย่ะค่ะ

ตอนนี้ทางแคว้นฉินกำลังเร่งจัดเตรียมคณะราชทูตเพื่อเดินทางมาเจรจาสงบศึก และชดใช้ค่าสินสงครามแก่แคว้นเซี่ยพ่ะย่ะค่ะ ทหารฝั่งเราบาดเจ็บกว่าพันนาย พิการห้าสิบนาย ตายในสนามรบอีกหนึ่งพันนาย รายนามชื่อของทหารกับรายละเอียดในส่วนที่เหลือ กระหม่อมจะเขียนฎีกาถวายพ่ะย่ะค่ะ”

เซี่ยเหวินหรงเอ่ยด้วยน้ำเสียงดังฟังชัดทุกถ้อยคำทั้งหมด เขาหมายอยากจะให้ทุกคนในท้องพระโรงแห่งนี้ตระหนักได้ว่า สงครามครั้งนี้แม้ว่าแคว้นเซี่ยจะได้รับชัยชนะกลับมา แต่ก็ต้องสูญเสียทั้งกำลังคนและกำลังทรัพย์ไปเป็นจำนวนมากเช่นกัน

“ดียิ่งนัก ครั้งนี้เจ้าทำผลงานไว้ได้ดีมาก ทหารทุกนายที่พลีชีพและเสียสละเพื่อแคว้นเซี่ย เจิ้นจะมอบรางวัลและตอบแทนความเสียสละครั้งนี้ของพวกเขาทุกคนอย่างเหมาะสมแน่นอน วันพรุ่งนี้เจิ้นจะจัดงานเลี้ยงเพื่อฉลองชัยชนะในครั้งนี้ เจ้ารีบกลับไปเตรียมตัวเถอะ”

เซี่ยเหวินหรงเมื่อเอ่ยถวายรายงานจบ ได้กลับไปยืนยังตำแหน่งของตนเอง เซี่ยเฟยหลงและขุนนางต่างถกราชการเช้ากันต่อไป หลังจากที่ประชุมเช้าเสร็จ เซี่ยเหวินหรงได้เดินทางไปขอเข้าเฝ้าไทเฮามู่อิงฮวา พระราชมารดาของฮ่องเต้เซี่ยเฟยหลง และเป็นพระมารดาเลี้ยงของเขาด้วย

เซี่ยเหวินหรงนั้นถือกำเนิดมาจากฮ่องเต้รัชกาลก่อนกับพระสนมเอกเว่ยกุ้ยเฟย พระมารดาของเซี่ยเหวินหรงสิ้นพระชนม์ตั้งแต่เขาอายุได้เพียง 5 หนาวเท่านั้น มู่อิงฮวาที่ ณ เวลานั้นดำรงตำแหน่งฮองเฮาได้ทูลขอกับฮ่องเต้ขอรับเซี่ยเหวินหรงมาเลี้ยงดูคู่กันกับเซี่ยเฟยหลงซึ่งในเวลานั้นได้รับการแต่งตั้งเป็นรัชทายาทแล้ว

เซี่ยเหวินหรงอายุห่างกับเซี่ยเฟยหลงถึง 15 ปี ทำให้เซี่ยเฟยหลงอดจะเอ็นดูน้องชายคนนี้ไม่ได้ เช่นเดียวกับเซี่ยเหวินหรงเองก็มีความรักความผูกพันกับเซี่ยเฟยหลงและมู่อิงฮวามากเช่นกัน ทุกครั้งที่เขากลับมาจากสนามรบจะต้องแวะเวียนไปเยือนยังตำหนักหย่งเหิงซึ่งเป็นที่ประทับของไทเฮามู่อิงฮวาเสมอ

“ท่านอ๋องเซี่ยเหวินหรงมาขอเข้าเฝ้าเพคะ”

นางกำนัลหน้าตำหนักหย่งเหิงเอ่ยคำรายงาน เมื่อได้รับอนุญาตจากเจ้าของตำหนัก จึงได้ทูลเชิญเสด็จเซี่ยเหวินหรงให้เข้าไปยังด้านในทันที

ภายนอกของตำหนักหย่งเหิงตกแต่งด้วยดอกไม้นานาพันธุ์จากทั่วทั้งแคว้น งดงามดั่งสวนสวรรค์ก็ไม่ปาน ด้านหลังยังมีสระน้ำขนาดเล็กที่มีปลาตัวน้อยหางสีสวยสดงดงามที่ได้รับมาจากต่างแดน ร่มเงาของตำหนักมีต้นท้อที่กำลังออกดอกบานสะพรั่งไปทั่วทั้งตำหนัก กล่าวได้ว่าตำหนักหย่งเหิงนั้นถูกรังสรรค์ให้งดงามดุจดั่งสวนบุปผาสวรรค์ก็ไม่ผิดนัก

เซี่ยเหวินหรงก้าวเท้าเดินเข้าไปยังตำหนักที่เขาคุ้นเคยมาตั้งแต่เด็ก ขาที่กำลังก้าวไปยังห้องโถงของตำหนักที่ประดับไปด้วยแจกัน และปะการังสีเลือดต้องหยุดชะงักลงชั่วครู่ ก่อนจะก้าวเดินเข้าไปอย่างมั่นคง

“ถวายพระพรเสด็จแม่พ่ะย่ะค่ะ ขอพระองค์ทรงพระเจริญพันปี พัน พันปีพ่ะย่ะค่ะ”

มู่อิงฮวาที่กำลังนั่งสนทนากับสตรีงดงาม จำต้องหยุดชะงักลงเมื่อพบว่าผู้ใดที่เพิ่งเข้ามาใหม่ พระนางรีบลุกจากเก้าอี้ไม้เดินเข้าไปประคองร่างสูงของเซี่ยเหวินหรงให้ลุกขึ้นยืน ทั้งยังส่งพระเนตรดุมองมาอย่างไม่พอใจนัก

“จะต้องมากพิธีไปไยเจ้าเด็กคนนี้นี่ กลับมาได้เสียทีไม่คิดถึงแม่บ้างเลยหรืออย่างไร แล้วนี่เจ้าบาดเจ็บตรงที่ใดบ้างหรือไม่ขอแม่ดูหน่อย”

มู่อิงฮวารัวคำถาม แล้วจับร่างสูงหมุนตัวไปมาพลางทอดพระเนตรสำรวจดูเพื่อมองหาบาดแผล

“ลูกทำให้เสด็จแม่ต้องทรงเป็นห่วงแล้ว ขอทรงโปรดลงพระอาญาด้วยพ่ะย่ะค่ะ” เซี่ยเหวินหรงเอ่ยเสียงทุ้มเข้ม นัยน์ตาทอประกายความอบอุ่นออกมา

“เจ้ากลับมาไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว แม่จะแนะนำฮวาเอ๋อร์ให้เจ้ารู้จัก”

มู่อิงฮวาทอดพระเนตรไปทางหลานสาว มู่เหลียนฮวาคือบุตรสาวคนโตของน้องชายพระนาง มู่เหลียนฮวาเป็นสตรีที่มีรูปโฉมงดงามอ่อนหวาน กิริยามารยาทก็เรียบร้อยเหมาะสมที่จะแต่งเข้ามาเป็นพระชายาเอกของเซี่ยเหวินหรงเป็นที่สุด ติดเพียงทั้งสองยังไม่เคยพบหน้ากันมาก่อน มู่อิงฮวาจึงตั้งปณิธานที่จะเป็นผู้เฒ่าจันทราสักครั้ง

“หม่อมฉันมู่เหลียนฮวาถวายพระพรท่านอ๋องเพคะ”

มู่เหลียนฮวายอบกายลงคารวะ พลางช้อนสายตาหวานมองเซี่ยเหวินหรงด้วยความเขินอาย ใบหน้างดงามแดงก่ำด้วยความขัดเขิน นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้พบท่านอ๋องเซี่ยเหวินหรง ไม่นึกว่าท่านอ๋องจะเป็นบุรุษที่น่าเกรงขาม และหล่อเหลาถึงเพียงนี้

“ลุกขึ้นเถิดคุณหนูมู่ ลูกไม่ทราบว่าเสด็จแม่มีแขก เช่นนั้นไว้คราวหน้าลูกค่อยมาเข้าเฝ้าเสด็จแม่ใหม่ ทูลลาพ่ะย่ะค่ะ”

เซี่ยเหวินหรงเข้าใจพระประสงค์ของไทเฮาดี เขาปรายสายตาคมดุมองท่าทางของมู่เหลียนฮวาด้วยความเบื่อหน่าย จากนั้นจึงรีบหันไปทูลลาไทเฮา ไม่รอให้พระนางทรงอนุญาตเขาก็เดินจากไปไกลลิบแล้ว

มู่เหลียนฮวาได้แต่ยืนค้างในท่าทำความเคารพ นัยน์ตาหวานเบิกตามองด้วยความตกตะลึง นี่ท่านอ๋องทรงรังเกียจนางจนต้องรีบเร่งจากไปเลยอย่างนั้นหรือ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกเสียหน้าและไม่พอใจ มู่อิงฮวาเองก็คาดไม่ถึงว่าเซี่ยเหวินหรงจะรีบจากไปเร็วถึงเพียงนี้ พระนางเองก็ทรงรู้สึกเสียหน้าเล็กน้อยแต่จะให้ทำอย่างไรได้เล่า ในเมื่อตัวคนก็ไม่อยู่ให้ตำหนิเสียแล้ว