บทที่ 13 เธอเป็นสัตว์สงวนแห่งชาติเหรอ

บทที่ 13 เธอเป็นสัตว์สงวนแห่งชาติเหรอ

หร่วนซิงหว่านคิดว่าเขาหมายถึงเรื่องที่การเซ็นสัญญากับเครื่องประดับเซิ่งกวางกรุ๊ปในครั้งนี้ “ถึงแม้เธอจะเห็นแบบนี้ แต่อย่างน้อยฉันก็เป็นมืออาชีพคนหนึ่งเลย ยังไม่อนุญาตให้ฉันทำงานเดิมอีกเหรอ?”

เขาเสียงเข้ม “ใครถามเธอเรื่องนี้กัน?”

หร่วนซิงหว่านไม่เข้าใจ “แล้วคุณถามอะไร?”

“ที่คุณพูด…”

โจวฉือเซินเพิ่งจะเริ่มพูด หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมา รีบวิ่งปิดปากไปห้องน้ำ เสียงโฮกฮากดังออกมาจากห้องน้ำ

หร่วนซิงหว่านใช้มืออีกข้างหนึ่งผลักเขาไปด้านหลัง แล้วพูดด้วยความยากลำบาก “ประธานโจว คุณช่วยออกห่างจากฉันหน่อย ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย”

โจวฉือเซินมองเธอด้วยสายตาเย็นชา “แสดงต่อสิ”

อย่าคิดว่าเขามองไม่ออกว่าเธอเพียงแค่ต้องการที่จะหาโอกาสผ่านไป

“ถูกคุณมองออกหมดเลย ฮ่าๆ ประธานโจวคุณอยากจะถามอะไรกันแน่ ถ้าไม่มีธุระอะไรฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำค่ะ”

ตั้งแต่เมื่อวานเธอก็แพ้ท้องหนักขึ้น เมื่อกี้อ้วกไปตั้งหลายครั้งแล้ว นี่ยังอยากอ้วกอยู่อีก

โจวฉือเซินจับข้อมือของเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ตอนแรกเธอเป็นอะไรกัน?”

หร่วนซิงหว่านตกใจ คิดไม่ถึงว่าเขาจะถามเรื่องนี้

“ก็…รักครั้งแรกไง” หร่วนซิงหว่านพูดจบ ก็เงยหน้ามองเขา พูดด้วยความตั้งใจ “ประธานโจวคุณอย่ามาถามหาความผิดจากฉัน คุณไม่คิดว่าความสัมพันธ์ของพวกเรา ถ้ากลับมาคบกันอีกมันจะเวิร์คเหรอ?”

โจวฉือเซินขมวดคิ้ว แล้วกุมมือของเธอแน่นขึ้น “ตอนนี้พวกเราเป็นอะไรกัน?”

“กำลังรอคิวไปหย่ากันอยู่”

“หร่วนซิงหว่านเธออย่ามาท้าทายความอดทนของฉันนะ”

หร่วนซิงหว่านไม่เข้าใจ เธอแค่ตั้งใจรอด้วยความใจเย็นว่าเมื่อไหร่เขาจะมีเวลาว่างไปหย่ากับเธอ ทำไมถึงกลายเป็นการท้าทายความอดทนของเขาไปได้ล่ะ?”

เธอเพิ่งจะเริ่มถาม เสียงแห่งความทรมานก็หลุดออกมาจากปากอีกครั้ง แต่โจวฉือเซินเอาแต่จับมือเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย”

ในสถานการณ์แบบนี้ หร่วนซิงหว่านจึงลากถังขยะมาแล้วอ้วกลงไป

ถึงแม้ว่าโจวฉือเซินจะชักมือกลับอย่างรวดเร็ว แต่แขนเสื้อยังคงเลอะสองสามจุด

โจวฉือเซินหน้ามืด พูดขึ้นด้วยความโกรธ “หร่วนซิงหว่าน！”

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านอ้วกเสร็จ เธอลุกขึ้นหยิบน้ำมาบ้วนปาก แล้วยิ้มให้เขาเป็นเชิงขอโทษ “ขอโทษด้วยนะ ฉันทนเอาไว้ไม่ไหว”

โจวฉือเซินถอดเสื้อสูทออกมาวางไว้อีกทาง แล้วเปิดหน้าต่างให้ระบายอากาศ พยายามระบายกลิ่นในห้องออกไป

“ประธานโจว ถ้าคุณไม่มีธุระอื่น ฉันคงต้องขอตัวจริงๆ หรือจะพูดอีกอย่างว่า…ถ้าวันนี้คุณมีเวลาไปหย่ากับฉัน ก็ไปบอกกับซานซานเสียหน่อย ฉันจัดการเรื่องที่สำนักพิมพ์เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวไปกับคุณ”

โจวฉือเซินหันมา มองเธอด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ แววตานั้นดูเย็นชามาก

หร่วนซิงหว่าน “？”

แค่เวลาไม่กี่นาทีนี้เขารอไม่ได้เลยเหรอ?

ณ ตอนนั้น มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เพ้ยซานซานพูดขึ้น “ซิงซิง พวกเธอคุยกันเสร็จรึยัง บรรณาธิการหลินตามหาเธอหล่ะ”

หร่วนซิงหว่านตอบ “ใกล้แล้วๆ”

เธอตอบพลางหันไปพูดกับโจวฉือเซิน “ประธานโจวฉันต้องออกไปแล้วค่ะ รบกวนคุณออกไปรอด้านนอก”

ออกมาจากห้องแต่งหน้า เพ้ยซานซานลากมือของหร่วนซิงหว่านออกมาทำท่าจะวิ่ง แต่เมื่อนึกถึงเด็กในท้องขึ้นมา จึงเปลี่ยนเป็นเดินเร็วแทน

หร่วนซิงหว่านพูด “บรรณาธิการหลินล่ะ เขาตามหาฉันอยู่ไม่ใช่เหรอ?”

“หลอกเธอหน่ะ บรรณาธิการหลินตอนนี้กำลังยุ่งอยู่กับพวกแขกดังๆ อยู่ ถ้าฉันไม่พูดแบบนั้น จะช่วยเธอออกมาจากเงื้อมือผู้ชายคนนั้นได้อย่างไร”

“……”

มันก็จริงอยู่

เธอเพิ่งเดินมาถึงหน้าประตู เสียงก็ดังลอยมาจากด้านข้าง “ซิงหว่าน”

หร่วนซิงหว่านและเพ้ยซานซานหยุดเดินพร้อมกัน

ที่สมควรมาก็มากันหมด

……

ที่หน้าประตูโรงแรม

ทั้งสองเงียบกันอยู่นาน จนจี้หวยเจี้ยนอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมาก่อน “ซิงหว่าน ช่วงนี้เธอ…ยังสบายดีไหม?”

หร่วนซิงหว่านเม้มปาก “สบายดี”

“ฉันกลับมาได้ครึ่งเดือนแล้ว ตามหาเธออยู่ตลอด พวกเขาต่างบอกว่าไม่ได้ข่าวคราวเธอเลย”

หร่วนซิงหว่านไม่ได้พูดอะไร สามปีก่อนเธอไม่เพียงแต่ขาดการติดต่อจากจี้หวยเจี้ยนเท่านั้น เธอขาดการติดต่อจากเพื่อนๆ ของเขาทั้งหมดเช่นกัน

เธอไม่อยากให้เรื่องเหล่านั้นแพร่สะพัดไปถึงทุกคน

เธอเป็นคน และต้องการจะรักษาเกียรติที่น่าขำนั้นไว้ แม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี

ผ่านไปสักพัก หร่วนซิงหว่านก็ยิ้มขึ้น “แล้วที่นายกลับมาครั้งนี้ยังไปอีกไหม?”

จี้หวยเจี้ยนจ้องเธอ แล้วส่ายหัว “ซิงหว่าน ฉัน…”

“พี่หวยเจี้ยน！”

ไม่รู้ว่าโจวอานอานโผล่มาจากไหน เดินมาแทรกกลางระหว่างพวกเขาทั้งสอง

หร่วนซิงหว่านไม่ได้ระวัง จึงเซไปด้านหลังเล็กน้อย ยังดีที่ด้านหลังเป็นกำแพง ทำให้เธอไม่ล้ม

เธอกุมหัวใจที่เต้นแรงเอาไว้ “โจวอานอาน！”

โจวอานอานหันมามองเธอด้วยความโกรธ “หร่วนซิงหว่าน เธอเสียงดังแล้วเก่งมาใช่ไหม พี่ฉันอยู่ตรงนี้นะ เธอยังกล้าจะอ่อยผู้ชายอยู่ได้ หน้าด้านหน้าทน!”

สีหน้าของหร่วนซิงหว่านเดิมที่ซีดเซียวอยู่แล้ว ซีดลงมากกว่าเดิม ร่างกายแข็งทื่อไปทั้งตัว

เธอไม่เคยต้องการจะปิดบังจี้หวยเจี้ยนว่าเธอเคยแต่งงานแล้ว แต่กลับไม่คิดว่าจะเป็นตอนนี้ และเพราะโจวอานอานเป็นคนพูดออกมา

จี้หวยเจี้ยนที่อารมณ์ดีอยู่ เริ่มจะโมโห ลากแขนของโจวอานอานแล้วเหวี่ยงเธอไปอีกทาง “โจวอานอาน เธอมาวุ่นวายอะไรตรงนี้?”

โจวอานอานไม่คิดว่าจี้หวยเจี้ยนจะตะคอกเธอ เธอขอบตาแดงก่ำ แล้วพูดขึ้นด้วยความรู้สึกแย่ “พี่หวยเจี้ยน ฉันแค่หวังดีกับพี่ พี่ลองถามผู้หญิงคนนี้ดูสิ ว่าเธอใช้วิธีไหนในการหลอกล่อพี่ฉันไปแต่งงานด้วย! เธอกล้ายอมรับไหม!”

หร่วนซิงหว่านพูดด้วยความใจเย็น “ฉันไม่มีอะไรที่ไม่กล้ายอมรับ แต่ว่าโจวอานอาน ฉันขอเตือนเธอให้นะ ถ้าเธอไม่เดินดีๆ อีกล่ะก็ ฉันจะสั่งสอนเธอให้”

ณ ตอนนี้ โจวอานอานไม่โกรธจนขึ้นสมองแล้ว เธอไม่มีสติแล้ว เธอไม่เคยเห็นจี้หวยเจี้ยนพูดจากับเธออ่อนโยนขนาดนี้มาก่อน แล้วอีกฝ่ายยังเป็นหร่วนซิงหว่านอีก！

“ทำไม เธอคิดว่าตัวเองเป็นสัตว์สงวนแห่งชาติเหรอ ที่แตะต้องไม่ได้”

โจวอานอานพูด แล้วยื่นมือไปผลักหร่วนซิงหว่าน แต่ถูกจี้หวยเจี้ยนจับมือเอาไว้ก่อน

“โจวอานอาน พอแค่นี้ได้ไหม”

“พี่หวยเจี้ยน พี่รู้จักผู้หญิงคนนี้มานานเท่าไหร่แล้ว ถึงได้เชื่อเธอไม่เชื่อฉัน…”

“ฉันรู้จักซิงหว่านมาสามปีแล้ว ไม่ต้องเธอมาบอกว่าหล่อนเป็นคนอย่างไร”

โจวอานอานเบิกตาโตด้วยความริษยา “พวกเธอ…”

“จริงเหรอ ในสายตาคุณชายจี้ หร่วนซิงหว่านเป็นคนประเภทไหนกัน”

เสียงที่เย็นชาดังลอยขึ้นมา ไร้ซึ่งความอ่อนโยน

หร่วนซิงหว่านหลับตาลงด้วยความผิดหวัง ที่นี่ช่างกลัวจริงๆ

เมื่อเห็นว่าโจวฉือเซินมา โจวอานอานจึงเก็บอาการ และรู้สึกเหมือนมีคนเข้าข้างเธอในเวลาเดียวกัน ทำให้เธอเหิมเกริมขึ้นกว่าเดิม “พี่คะ พี่ดูแลหร่วนซิงหว่านให้ดีๆหน่อยค่ะ ตอนนี้เธอหน้าด้านเสียยิ่งกว่าอะไร”

โจวฉือเซินมองไปทางหร่วนซิงหว่านด้วยสายตาเรียบนิ่ง

จี้หวยเจี้ยนกลับมายืนบังตรงหน้าหร่วนซิงหว่านพอดีในจังหวะที่เขากวาดตามามอง

โจวฉือเซินยิ้มด้วยความเย็นชา “นี่คุณชายจี้อยากจะทำอะไรกันแน่ครับ”

จี้หวยเจี้ยนถูกเขาถามกลับ จนไม่รู้จะตอบอย่างไรดี

จนถึงตอนนี้เขายังไม่ได้สติจากการที่ หร่วนซิงหว่านแต่งงานแล้ว และคนคนนั้นยังเป็นโจวฉือเซินอีก