Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 5
เกือบหนึ่งชั่วโมงเลยทีเดียวกับเวลาบนท้องถนนยามเย็นที่รถราแน่นเอียด ณดาลอบถอนใจเบาๆ เมื่อรถหรูแล่นมาจอดที่หน้าโรงแรมขนาดใหญ่
“ที่นี่เหรอคะหัวหน้า”
“เรียกผมครูสดีกว่ามั้ง”
ณดาอมยิ้มน้อยๆ พลางส่ายหน้า “เรียกแบบนั้นกระดากปากแย่เลยค่ะ ให้ณดาเรียกว่าหัวหน้าแบบเดิมเถอะนะคะ”
ครูสที่จอดรถแล้วหรี่ตามองสาวแว่นข้างตัว “ตามใจคุณเถอะ เอาที่สบายใจก็แล้วกัน”
“ขอบคุณค่ะ”
แม่สาวเฉิ่มระบายยิ้มหวาน และนั่นก็ทำให้เขาอดที่จะพิศมองนิ่งนานไม่ได้
“รอยยิ้มของคุณเหมือนแสงแดดในฤดูหนาวไม่มีผิด”
“หือ?”
“ลงเถอะ งานเริ่มแล้วล่ะ”
ณดามองคนที่ตัดบทฉับๆ อย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ยอมทำตามคำสั่งแต่โดยดี หล่อนก้าวลงมาจากรถ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นแสงไฟที่ติดประดับประดาเอาไว้รอบๆ โรงแรม สองมือยกขึ้นผสานกันไว้ตรงหน้าอกอย่างตื่นตาตื่นใจ
“สวยจังเลยค่ะ”
“ปกติผมเห็นคุณเลิกงานแล้วก็กลับบ้านเลยทุกวัน ไม่คิดว่าจะชอบบรรยากาศแบบนี้ด้วย” ครูสลงมายืนใกล้ๆ
“ไม่รู้หัวหน้าจะเชื่อณดาหรือเปล่า แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกเลยนะคะที่ณดาได้เห็นบรรยากาศสวยๆ แบบนี้”
“ถ้าคุณชอบ ผมจะพาคุณมาอีก”
ณดาหันไปมองคนข้างตัวอย่างประหลาดใจ
“ผมหมายถึง ถ้าวันไหนผมต้องมางานเลี้ยงอีก แล้วคุณเทย่าไม่พร้อมมา ผมจะพาคุณมาแทน แบบวันนี้ไงล่ะ”
“อ้อ ค่ะ ยินดีค่ะหัวหน้า” ณดาตอบกลับเสียงสดใส ก่อนจะหมุนไปรอบๆ ตัวด้วยความตื่นตาตื่นใจ
“เข้าไปข้างในกันเถอะครับ ในนั้นมีของกินอร่อยๆ เยอะมาก ผมว่าคุณจะต้องชอบแน่ๆ”
ณดาทำตาโต ก่อนจะรีบกลบเกลื่อน
“แหม หัวหน้าพูดแบบนี้ได้ยังไงกันคะ ณดาไม่ใช่คนกินเก่งสักหน่อย”
ครูสหัวเราะร่วนขบขัน “แต่เท่าที่ผมได้ยินคนในออฟฟิศพูดถึงคุณ มีแต่เรื่องกินทั้งนั้นเลยนะครับ”
แก้มนวลแดงระเรื่อขัดเขิน “ยอมรับก็ได้ค่ะว่าณดาชอบกินมาก แต่... ณดาก็เลือกกินนะคะ”
คนฟังหัวเราะไม่หยุด ก่อนจะเอามือมาแตะที่เอวด้านหลังของณดา หญิงสาวชะงักไปเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่คุ้นเคย แต่ครูสกลับยิ้มตอบ
“เข้าไปข้างในเถอะครับ”
“เอ่อ ค่ะ” ณดารับคำงงๆ ก่อนจะเดินเคียงข้างครูสเข้าไปภายในงานเลี้ยง
เมื่อเข้ามาถึงภายในห้องจัดงาน ณดาก็แทบจะเก็บอาการตื่นเต้นเอาไว้ไม่มิด เพราะไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็เห็นแต่ของสวยๆ งามๆ ผู้ชายก็หล่อเหลา ผู้หญิงก็แต่งตัวกันงามสะพรั่ง
“ถ้าคุณหิว กินได้เลยนะณดา ของกินอยู่ทางนู้น”
ครูสชี้มือให้หล่อนมองตามไป ก่อนที่เขาจะหันไปคุยกับคนรู้จักที่เดินเข้ามาทักทายพอดี ดังนั้นหล่อนจึงปลีกตัวออกมา
“โห น่ากินจังเลย”
หญิงสาวลิ้มลองขนมตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย จึงไม่ทันได้รู้ตัวว่ามีสายตาของใครบางคนเพ่งมองมา
“นั่นมัน...”
ธีโอหรี่ตาแคบจ้องมองร่างเล็กในชุดรุ่มร่ามของผู้หญิงคนหนึ่งผ่านกลุ่มคนมากมายที่ยืนบดบังอยู่ เขาเลิกคิ้วสูงกับความคุ้นตาเลือนรางที่ได้เห็น
“ป้าเฉิ่มนี่”
และก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร สองขาของเขาจึงก้าวตรงไปหาทั้งๆ ที่ไม่มีความจำเป็นเลยแม้แต่นิดเดียว
“หิวมาจากไหนครับคุณป้า”
ธีโอหยุดยืนข้างๆ ณดาที่กำลังตักขนมคุกกี้ชิ้นเล็กเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
“คุณ...”
มือเรียวที่กำลังจะส่งคุกกี้ชิ้นเล็กเข้าปากอีกชิ้นชะงัก และหันไปมองเจ้าของเสียง ดวงตากลมโตเบิกกว้างตกใจ คุกกี้ชิ้นนั้นหลุดจากมือในทันที แต่ธีโอคว้ามันเอาไว้ได้ทัน เขาจึงถือมันเอาไว้ในมือเงียบๆ
“เสียงคุณคุ้นหูมากเลยนะคะ แต่ฉันน่าจะไม่รู้จักคุณ”
ธีโออมยิ้มโน้มตัวลงไปหา ดวงตาสองคู่ประสานกัน และก็เป็นณดาที่แก้มแดงระเรื่อขยับถอยหลังหนี
“มี... มีอะไรติดหน้าฉันหรือคะ”
“นี่จำผมไม่ได้จริงๆ หรือครับคุณป้า เอ่อ ไม่สิ คุณคนสวย”
คำพูดของเขาคุ้นหู และคุ้นใจมากนัก และไม่ช้าณดาก็อ้าปากค้าง เสียงพูดแหบแห้งนักยามที่เล็ดลอดออกมาจากกลีบปากอิ่ม
“คุณ... คุณนั่นเอง...”
“อืม” ธีโออมยิ้มและยืดตัวตรง
“นึกว่าจะลืมผมไปเสียแล้ว”
คราวนี้เป็นณดาบ้างที่จ้องหน้าเขา มองสำรวจอย่างจริงจัง ก่อนที่สองแก้มจะแดงก่ำขึ้นอีก เมื่อค้นพบว่าเทพบุตรเดินดินนั้นมีตัวตนจริงๆ
“ฉัน... ฉันไม่คิดว่าคุณจะหล่อได้ขนาดนี้”
“หือ?” ธีโอแปลกใจ “คุณป้าว่าอะไรนะครับ”
“ฉันบอกว่าคุณหล่อมาก หล่อจนเหมือนไม่ใช่มนุษย์จริงๆ” และหล่อนแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้ชายที่ช่วยหิ้วปีกหล่อนมาส่งที่ห้องเช่าถึงสองครั้งสองคราจะหล่อระเบิดระเบ้อขนาดนี้
ธีโอเงยหน้าขึ้นและหัวเราะร่วน
ณดาทำหน้าย่นใส่อย่างไม่สบอารมณ์นัก
“หัวเราะอะไรฉันล่ะคะ ฉันพูดผิดตรงไหนกัน”
ชายหนุ่มส่ายหน้าน้อยๆ แต่ใบหน้าของเขาก็ยังคงเต็มไปด้วยความขบขัน “คุณป้าพูดไม่ผิดหรอกครับ”
“ไม่ผิดแล้วหัวเราะทำไมล่ะคะ” ณดาเต็มไปด้วยความประหม่าไม่มั่นใจ
“ที่ผมหัวเราะก็เพราะว่าไม่เคยมีใครชมผมตรงๆ แบบนี้น่ะครับ คุณป้าเป็นคนแรกเลย”
คนฟังทำหน้าย่นอีกครั้ง พลางถอนใจออกมา “ก็คุณหล่อมากจริงๆ นี่คะ จนฉันแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณเป็นผู้ชายที่ช่วยเหลือฉันเอาไว้ถึงสองครั้งจริงๆ”
“ผมเนี่ยแหละครับ”
ธีโอโน้มตัวลงมาหาน้อยๆ แปลกที่ความเฉิ่มเชยของสตรีตรงหน้าช่างดึงดูดสายตาของเขาได้ดีเยี่ยมเหลือเกิน ไม่เหมือนกับผู้หญิงสวยสะพรั่งที่เคยเห็นจนชินตา
“ที่หิ้วคุณป้าจากทั้งในไนต์คลับและข้างทางกลับไปส่งที่ห้อง”
ณดาขยับเท้าถอยหลังออกห่างโดยอัตโนมัติ ท่าทางไร้เดียงสาทำให้ธีโออมยิ้ม
“ขอบคุณอีกครั้งก็แล้วกันนะคะ ที่ช่วยเหลือฉันน่ะ”
“ด้วยความยินดีครับ แต่ถ้าจะให้ดีที่สุด คุณป้าเลิกประชดประชันตัวเองด้วยการดื่มดีกว่านะครับ”
“ฉัน...”
“ผมรู้ว่าคุณป้าเสียใจมากที่เลิกกับไอ้แฟนระยำคนนั้น แต่มันเป็นเรื่องที่ดีมากนะครับที่คุณป้าหลุดพ้นจากนรกขุมนั้นมาได้ โอกาสดีๆ ยังรออยู่เสมอครับ”
“ฉันคงน่าสมเพชมากใช่ไหมคะ”
ธีโอจ้องลึกผ่านเลนส์แว่นหนาเข้าไปในดวงตาของคู่สนทนา และโน้มตัวลงไปอีก จนหญิงสาวตัดพ้อและขยับหนีอีกครั้ง
“คุณน่ะ ไม่ต้องเข้ามาใกล้ฉันขนาดนี้ก็ได้ค่ะ ฉันใจคอไม่ค่อยดี” ว่าแล้วก็ถอยออกห่างอีก
“ก็คุณป้าตัวเล็กกว่าผมเยอะนี่ครับ ถ้าผมไม่ก้มลงไปหา เราจะคุยกันรู้เรื่องได้ยังไงกัน”
“รู้... รู้เรื่องสิคะ ฉันหูดีจะตายไป และอีกอย่าง...” ณดาช้อนตาขึ้นมองผู้ชายตรงหน้า ก่อนจะพูดออกมาตรงๆ “คุณหล่อมาก เวลาอยู่ใกล้ๆ แล้วฉันเหมือนจะเป็นลม”
จากที่แค่อมยิ้มตอนนี้ธีโอหัวเราะกร๊ากเสียงดังเลยทีเดียว เขาหรี่ตาแคบมองยายป้าเฉิ่มตรงหน้าอย่างขบขัน
“ถึงขั้นจะเป็นลมเลยหรือครับ”
“ก็ใช่น่ะสิคะ อยู่ห่างๆ ฉันเถอะ ขอร้อง”
ธีโอไม่รู้ว่าตัวเองเคยหัวเราะแบบนี้มาครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่กัน แต่ด้วยความสัตย์จริงเขาชอบความรู้สึกผ่อนคลายแบบนี้เหลือเกิน
“ก็ได้ครับ” ชายหนุ่มยืดตัวตรง และขยับถอยหลังออกไปหนึ่งก้าว จากนั้นก็อมยิ้มแล้วเอ่ยถาม “พอหรือยังครับ”
“ก็พอได้ค่ะ”
ธีโออมยิ้มอีกแล้ว “ว่าแต่คุณป้ามาที่นี่ได้ยังไงครับ”
“อ๋อ ฉันมากับหัวหน้าน่ะค่ะ พอดีเลขาของหัวหน้าลา และฉันก็เป็นคนเดียวที่ไม่มีนัดกับใคร ฉันก็เลยต้องมาน่ะค่ะ”
ธีโอพยักหน้ารับทราบน้อยๆ ขณะผินหน้าหันไปมองผู้ชายที่กำลังจ้องมองมาชั่วขณะ ก่อนจะหันมาคุยกับคู่สนทนาต่อ
“ท่าทางหัวหน้าของคุณป้าจะไม่ค่อยพอใจนะครับที่เห็นผมมาคุยกับลูกน้องตัวเองน่ะ”
ณดาหันไปมองครูส และยิ้มให้ ก่อนจะหันมาคุยกับผู้ชายตรงหน้าต่อ “ไม่ใช่หรอกค่ะ หัวหน้าจะมาหวงอะไรฉันกันล่ะคะ อยู่ที่ทำงานด้วยกันทุกวัน เราก็แทบไม่ได้คุยกันเลย”
ธีโอไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่เขามองออกว่าครูสกำลังรู้สึกอะไรอยู่
“ว่าแต่คุณเถอะค่ะ มาที่นี่ได้ยังไงคะ”
“ผมหรือ”
“ใช่ค่ะ หรือว่าตามเจ้านายมาเหมือนกับฉัน” ณดาระบายยิ้ม และชวนคุยไปเรื่อย
“ใช่... ผมมากับเจ้านายน่ะครับ”
หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆ พลางมองธีโออย่างพิจารณา “เจ้านายของคุณคงใจดีมากใช่ไหมคะ”
“ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้นล่ะครับ”
“ก็ขนาดคนขับรถยังซื้อสูทแพงๆ ให้ใส่เลย”
ธีโออ้าปากค้าง ก่อนจะหัวเราะออกมา “คนขับรถหรือครับ”
ณดาพยักหน้ารับ “ใช่ค่ะ หรือว่าคุณไม่ใช่คนขับรถ แต่เป็นบอดี้การ์ดล่ะคะ”
“โอเค ผมเป็นคนขับรถก็แล้วกันครับ”
หญิงสาวยิ้มกว้าง ก่อนจะหันไปหยิบขนมใส่จานกระดาษและยื่นมาให้ตรงหน้า
“อะไรครับ” ธีโอเลิกคิ้วประหลาดใจ
“ขนมยังไงล่ะคะ กินสิคะ ที่นี่มีแต่ของอร่อยทั้งนั้นเลย”
ธีโอแทบซ่อนรอยยิ้มไม่ทัน เขายื่นมือไปรับมาถือเอาไว้ แต่ไม่คิดจะหยิบกินหรอก
“ผมไม่ชอบของหวานหรอกครับ”
“กินเถอะค่ะ นานๆ จะได้มาที่หรูๆ แบบนี้สักที” ว่าแล้วมือเล็กก็หยิบคุกกี้หน้าตาน่ารักมากๆ ยัดใส่ปากธีโอ ชายหนุ่มตกใจเพราะตั้งแต่เกิดมายังไม่มีสาวคนไหนทำกับเขาแบบนี้มาก่อน
“อ้าปากสิคะ แล้วคุณจะรู้ว่าบนโลกใบนี้ยังมีขนมอร่อยๆ อีกมากมายนักที่ยังไม่เคยลิ้มลอง”
ธีโอไม่มีทางเลือกจึงอ้าปาก และยอมกลืนขนมชิ้นเล็กๆ นั้นเข้าไปในปาก
“อร่อยไหมคะ”
“ก็ดีครับ”
“แหม พูดว่าก็ดีได้ยังไงกันล่ะคะ ต้องบอกว่าอร่อยมากที่สุดในโลก” แล้วหญิงสาวก็ยิ้มกว้าง รอยยิ้มหวานๆ นั้นสดใสจนธีโอเผลอตัวมองนิ่งอยู่นาน
“อีกสักชิ้นไหมคะ”
“ครับ”
ณดาหยิบขนมยื่นให้กับธีโออีกครั้ง และคราวนี้เขาก็ก้มหน้าลงมางับด้วยตัวเอง ริมฝีปากอบอุ่นสัมผัสกับปลายนิ้วเรียวโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ ธีโอรู้สึกเหมือนกับถูกกระแสไฟฟ้าดูดเต็มแรง เขาชะงัก และถอยออกห่าง หน้าตาตกใจ
“เป็นอะไรไปหรือเปล่าคะ”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ” ชายหนุ่มส่ายหน้าน้อยๆ พยายามรวบรวมสติของตัวเองให้ได้มากที่สุด ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันที่เสียงเรียกของใครบางคนดังนั้น
“โอเค ผมจะไปเดี๋ยวนี้” เขาพูดกับผู้ชายคนหนึ่งก่อนจะหันมาหาหล่อน “ผมคงต้องไปแล้ว หวังว่าเราจะมีโอกาสได้พบกันอีกครั้งนะครับ”
ณดาใจหายแปลกๆ รู้สึกเหมือนถูกขโมยลมหายใจอีกครั้ง แต่ก็พยายามซ่อนความรู้สึกพวกนั้นเอาไว้ภายใต้รอยยิ้มและกรอบเลนส์แว่นสายตาของตนเองให้มิดชิดที่สุด
“ไปเถอะค่ะ เจ้านายของคุณคงถามหาแล้วล่ะ”
“ครับ”
ธีโอกล่าวลา ก่อนจะเดินออกไปกับคนของตัวเอง
“ผู้หญิงคนนั้นหมายถึงใครหรือครับ เจ้านาย...?”
“ไม่มีอะไรหรอกเรนโด้ ไปกันเถอะ” ชายหนุ่มอมยิ้มบางๆ และเดินเข้าไปในฝูงชน
ณดามองตามไปจนลับตาอย่างอาลัยอาวรณ์ “ทำไมเราจะต้องรู้สึกแบบนี้ด้วยนะ” หญิงสาวส่ายหน้าน้อยๆ กำลังจะหันไปตั้งหน้าตั้งตากินต่อ แต่เสียงของครูสดังขึ้นเสียก่อน
“คุณรู้จักกับผู้ชายคนนั้นด้วยหรือครับณดา”
“หัวหน้านั่นเอง”
ครูสเดินเข้ามาหา และถามซ้ำอีกครั้ง หน้าตาเคร่งขรึมแปลกๆ “คุณยังไม่ตอบคำถามผมเลย”
“อ้อ... เขาเคยช่วยณดาเอาไว้สองครั้งน่ะค่ะ”
คิ้วเข้มของครูสเลิกสูงอย่างแปลกใจ “เคยช่วยคุณเอาไว้... จากอะไรหรือครับ”
“คือ...” ณดาเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วนใจที่จะเล่า “มันแค่เรื่องบังเอิญน่ะค่ะ ไม่มีอะไรสำคัญหรอก ว่าแต่หัวหน้ามีอะไรจะใช้ณดาหรือเปล่าคะ”
“ไม่มีอะไรหรอก ผมก็แค่หิวเลยเดินมาหาอะไรกินน่ะ”
“หิวเหรอคะ” ณดาเบิกตากว้างก่อนจะหันไปหยิบขนมใส่จานกระดาษแล้วก็ยื่นให้ “ขนมอร่อยๆ ทั้งนั้นเลยค่ะ”
ครูสรับเอามาถือเอาไว้ ดวงตาจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าไม่วางตา จนณดาแก้มแดงก่ำ
“เอ่อ ณดาทำอะไรผิดไปหรือเปล่าคะ หัวหน้าถึงจ้องหน้าณดาแบบนี้”
“อ้อ ไม่มีอะไรหรอก ขนมอร่อยดีนะ”
“อ๋อ ใช่ค่ะ ที่นี่มีแต่ของอร่อยๆ ทั้งนั้นเลย” ณดาหัวเราะขบขัน ตามความรู้สึกของครูสไม่ทันอีกเช่นเคย
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
