2 พรากลูก

สามีปีศาจ 2

@เก้าเดือนต่อมา

พรึ่บ!

ร่างบางค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นหลังจากที่สลบไปนานถึงสามชั่วโมง ดวงตากลมโตค่อยๆปรับโฟกัสกับภาพก่อนจะพบว่ามีพยาบาลกำลังเปลี่ยนน้ำเกลือขวดใหม่

มือบางขยับเล็กน้อยก่อนที่ใบเตยเพื่อนสนิทของเธอจะวิ่งเข้ามาประคองหญิงสาวขึ้น

“อ่ะ กินน้ำก่อน” หญิงสาวค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นก่อนจะคว้าน้ำที่ใบเตยส่งให้แล้วกระดกกินอึกใหญ่เพราะมีอาการคอแห้งแล็กน้อย

แม้จะรู้สึกแย่ที่ครอบครัวไม่มาเยี่ยมเยียนเลยแต่ก็ยังถือว่าโชคดีที่ใบเตยเพื่อนสนิทไม่เคยทิ้งเธอไปไหน และโชคดีอีกอย่างที่ช่วงนี้ปิดเทอมจึงไม่ได้กระทบกับการเรียนของเธอ

พอครอบครัวรู้ว่าเธอท้องพวกเขาก็ตัดหางปล่อยวัดทันที คุณพ่อให้ไปตามผู้ชายที่เป็นพ่อของลูกมาขอเธอแต่งงานเพราะอับอายที่ลูกสาวท้องไม่มีพ่อแต่ความโชคร้ายก็คือเธอไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อแต่จำหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน

หากวันนั้นเธอกินยาคุมฉุกเฉินเรื่องแบบนี้คงไม่เกิด อาจเป็นเพราะเธอคาดไม่ถึงว่าแค่ครั้งเดียวจะพลาดเลยไม่ได้เอะใจอะไรและเธอเองก็ไม่ได้มีประสบการณ์ในเรื่องนี้ด้วย

และเธอก็ไม่มีวันที่จะทำแท้ง ถึงเขาจะเกิดมาจากความผิดพลาดแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเลี้ยงดูเขาไม่ได้ เธอหาเงินส่งตัวเองเรียนตั้งแต่ ม.5 เพราะฐานะที่บ้านค่อนข้างยากจน แล้วให้ที่บ้านส่งน้องสาวซึ่งมีอายุห่างจากเธอ 2 ปีเรียนในที่ดีๆ คนเป็นพี่ต้องเสียสละอยู่แล้ว

หญิงสาวอายุย่างเข้ายี่สิบแต่เป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวซะแล้วจะไม่โทษใครหากวันนั้นไม่เห็นแก่เงินไม่กี่พันชีวิตของเธอก็คงไม่เป็นแบบนี้และโชคดีที่ใบเตยบอกว่าจะเลี้ยงลูกช่วย แม้ใครหลายคนจะบอกให้ไปทำแท้งแต่เธอก็ยืนยันคำเดิมว่าจะไม่ทำเพราะไม่อาจทำลายชีวิตน้อยๆได้

...ถือว่าโชคชะตากำหนดให้มันเป็นแบบนี้

และวันนี้เป็นวันที่ลูกน้อยของเธอลืมตาขึ้นมาดูโลก!

“ค่อยๆขยับนะ” ใบเตยประคองร่างเพื่อนสาวไว้

เธอเลือกที่จะคลอดโดยธรรมชาติเพราะเงินเก็บของเธอนั้นน้อยมากเกินกว่าที่จะผ่าคลอดได้และโชคดีที่ปากมดลูกของเธอค่อนข้างเปิดกว้างจึงทำให้คลอดลูกง่าย ส่วนเงินห้าแสนที่เขาให้นั้นจะเก็บไว้สำหรับการเลี้ยงลูกและในอนาคตอาจจะต้องจ้างพี่เลี้ยง

...ไม่รู้ทำไม แม้รู้ว่าลูกของเธอเกิดจากความผิดพลาดแต่เธอกลับรักลูกโดยที่ไม่รู้สึกรังเกียจแต่อย่างใดและจะดูแลเขาเป็นอย่างดี คงต้องทำงานพิเศษหนักจนตัวหมุนเป็นเกลียว

“ฉันอยากเจอหน้าลูกแล้ว” เธอพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นขณะที่ใบเตยเองก็รอดูหน้าหลานเช่นกัน

“ใจเย็นๆนะเดี๋ยวพยาบาลคงพามา”

ลูกของเธอเป็นผู้ชาย คงจะน่าตาดีเหมือนผู้ชายคนนั้นแน่ๆคนที่ยังฝังลึกอยู่ในห้วงความทรงจำไม่เคยลืมเลือน เขาคงไม่รู้ว่าเรื่องที่ทำในคืนนั้นก่อให้เกิดเจ้าตัวน้อยขึ้นมา

...ผู้ชายที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ

เพื่อนหลายคนหาว่าเธอใจแตกปล่อยให้ตัวเองท้องจึงไม่มีใครคบหากับเธอแม้กระทั่งครอบครัว พวกเขาทำเหมือนกับว่าไม่มีเธออยู่บนโลก ทำเหมือนกับว่าเธอไม่ใช่ลูกเพียงเพราะไม่เอาเด็กออก นั่นจึงทำให้เธอไม่กลับบ้านเลยเพราะบ้านไม่ใช่สถานที่พักผ่อนของเธออีกต่อไป

ถึงจะไม่มีใครคบหากับเธอแต่อย่างน้อยก็ยังมีเพื่อนดีๆอย่างใบเตยที่คอยอยู่เคียงข้างมาตลอด

แม้ในใจลึกๆจะเสียใจอยู่บ้างที่พ่อกับแม่ไม่มาเหลียวแลเลย แต่นั่นมันทำให้รู้ว่าต่อไปเธอต้องเข้มแข็งเพื่อลูกและจะรีบเรียนให้จบสร้างอนาคตที่ดีให้กับตัวเองและจะไม่มีวันให้ใครดูถูกลูกของเธอได้!

“เอ...ทำไมพยาบาลยังไม่พาลูกของฉันมานะ” รอแล้วรอเล่าพยาบาลก็ยังไม่พาลูกของเธอมา จนร่างบางขมวดคิ้วเพราะเธอสลบไปตั้งสามชั่วโมงทุกอย่างน่าจะเรียบร้อยแล้ว ลูกของเธอควรนอนอยู่ข้างๆ

“นั่นสิ นี่ก็นานแล้วนะ” ใบเตยยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูพบว่าผ่านมาได้เกือบสี่ชั่วโมงแล้ว

และในจังหวะนั้นเองพยาบาลสาวคนหนึ่งก็เดินเข้ามาพอดี หญิงสาวยิ้มด้วยความดีใจเพราะคิดว่าพยาบาลคงพาลูกมาหาแต่จู่ๆรอยยิ้มก็ต้องหุบลงทันทีเมื่อพยาบาลสาวเดินเข้ามาตัวเปล่า

“ละ...ลูกของฉันละคะ” หญิงสาวถามด้วยท่าทางร้อนรน แต่ทำไมใจกลับรู้สึกหวิวแปลกๆคล้ายกับกำลังเกิดเรื่องอะไรขึ้น

“เออ...ขอโทษนะคะที่ปล่อยให้รอ ลูกของคุณพ่อเด็กมารับตัวไปแล้วค่ะ”

“พ่อเด็ก? ” ร่างบางย่นคิ้วด้วยความแปลกใจ

“ใช่ค่ะ พ่อเด็กมารับไปเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว” พยาบาลส่งยิ้มให้

“ละ...แล้วคุณปล่อยลูกของฉันไปกับเขาได้ยังไง เผื่อเขาไม่ใช่พ่อของเด็กละ! ”

“ทางเราตรวจดีเอ็นเอแล้วเรียบร้อย ผู้ชายคนนั้นมีสารพันธุกรรมเหมือนกับเด็กทุกประการค่ะ ยืนยันด้วยความบริสุทธิ์ใจว่าเขาเป็นพ่อของเด็ก”

“มะ...ไม่นะ” ร่างบางเสียงแผ่วลงทันใด

ทนอุ้มท้องมาตั้งเก้าเดือน ทนให้คนอื่นตราหน้าว่าท้องไม่มีพ่อเพื่อให้เขามาเอาลูกไปงี้หรอ!

“ผู้ชายคนนั้นเขาฝากเช็คไว้ให้คุณค่ะ” พยาบาลสาวยื่นเช็คจำนวนเงินหนึ่งล้านให้ เธอไม่ได้รู้สึกดีใจเลยที่ได้เงินหนึ่งล้าน

สิ่งเดียวที่อยากได้นั่นก็คือลูก!

“ยาคุชิ คาซามะ”