ว่าที่คูุ่หมั้น

น้องเนย....

เราเดินกลับเข้ามาในห้องทันทีความหิวหายไปเลยค่ะหลังจากได้ฟังที่วายุพูด มันเป็นเรื่องจริงหรือวายุแค่แกล้ง เราคิดอะไรไม่ออกแล้วตอนนี้ อยากถามพี่วาตะแต่ก็ไม่มีเบอร์ไม่มีไลน์ คิดแล้วก็อิจฉาเจ้เค้กเหมือนกันนะได้คุยกับวายุแทบทุกวันบอกรักกันจนเบื่อ แต่พอมองดูตัวเองสิไม่เคยได้คุยได้เจอหน้า ไม่ใช่ไม่เคยขอนะเบอร์กับไลน์น่ะ แต่ตอนนั้นลุงนายบอกว่าพี่วาตะบอกมือถือหายเราเลยไม่มีเบอร์จนถึงทุกวันนี้จะให้โทรไปถามอีกก็กลัวจะโดนมองว่าไม่ดี ทุกวันนี้ก็แอบส่งเฟซกับไอจีแต่ไม่เคยกดไลค์หรือคอมเม้นอะไรเลยแค่แอบส่องแอบมองความเป็นไปก็พอใจแล้ว ที่ผ่านมาก็ไม่เคยเห็นพี่วาตะลงรูปผู้หญิงคนไหนเลยนะนอกจากหม่ามี้ของพี่วาตะ นั่นทำให้เราคิดมาตลอดว่าตลอดระยะเวลาที่ห่างกันไม่เจอกันพี่วาตะไม่เคยคบใครไม่เคยมีใคร แต่...วันนี้สิ่งที่ได้รับรู้มามันทำให้หัวใจรู้สึกหน่วงๆ รู้สึกเศร้าๆ อย่างแปลกๆ นี่แค่ฟังนะยังขนาดนี้ ถ้าเห็นจะๆ จะทำใจยังไงยัยหมูเนยเอ้ยยย

"เนย เป็นไรลูกทำไมหนูทำหน้าแบบนั้นคะ"

"เปล่าค่ะแม่ ^^"

"แล้วไหนบอกไปเอาขนม"

"อ๋อ น้องเนยนั่งทานข้างล่างแล้วค่ะ"

"อื้มม เออนี่แม่เก็บเสื้อผ้าที่น้องเนยใส่ไม่ได้เอาไว้ในกล่องนั่นนะลูกไว้มะรืนเราค่อยยกไปบริจาค"

"ค่ะแม่" ฉันตอบแม่ก่อนจะเดินหน้าเศร้าไปนั่งบนเตียงแล้วหยิบหมอนข้างมากอด

"น้องเนย"

"ขาาาแม่" ตอบแม่แต่ไม่ได้มองแม่หรอกค่ะ สายตาไปมองพวงกุญแจมิคกี้เม้าท์ที่ห้อยติดกระเป๋านักเรียนตัวเองที่ตั้งไว้บนโต๊ะขียนหนังสือ เรากำลังคิดถึงเจ้าของน่ะ ไม่รู้ตอนนี้ทำะไรอยู่

"ไม่สบายรึเปล่าลูกดูหน้าตาไม่สดชื่นเลยมะกี้ก็ยังดีๆ " แม่เดินมาหาแล้วนั่งเอามือมาแตะตรงหน้าผาก

"ค่ะจู่ๆ น้องเนยก็ปวดหัว น้องเนยของีบแป๊บนะคะแม่ขา"

"จ๊ะงั้นแม่ลงไปทำอาหารก่อนนะเสร็จแล้วจะให้พีาขึ้นมาตาม"

"ค่ะแม่"

แม่ออกไปไม่นานเจ้เค้กก็เดินเข้ามา แต่เราทำเป็นหลับ คือไม่อยากคุยอะไรกะใครค่ะตอนนี้

"ยัยเนยที่ยุพูดอย่าเก็บมาคิดมากนะ" เจ้นั่งลงข้างๆ คงจะรู้แล่ะว่าเรารู้สึกไม่ดี

"อีกไม่กี่อาทิตย์พี่วาตะก็จะกลับมาแล้วเนยอยากรู้อะไรอยากถามอะไรก็ถามกับเจ้าตัวเลยดีกว่านะ"

"เนยคงไม่กล้าถามหรอกเจ้"

"ไม่ถามแล้วจะรู้มั้ย"

"บางทีการที่เราไม่รู้อะไรเลยอาจจะดีกว่าก็ได้นะ"

"เฮ้ออออ เอาที่สบายใจละกันเจ้ไปช่วยแม่ทำกับข้าวก่อนนะเดี๋ยวมาตาม"

ตึ๊ดดดดดด ตึ๊ดดดดดด

"ฮัลโหลลลว่าไงออกัส"

"ทำไรอยู่"

"นอน"

"นอนตอนหกโมงเย็นเนี้ยะนะ"

"อืมมมม"

"ทำไมเสียงเศร้าแปลกๆ เป็นไร"

"เปล่าหรอก แค่ปวดหัว"

"กินเยอะอะดิ"

"ไม่ ไม่"

"พรุ่งนี้ว่างป๊ะ"

"ว่างมีไร"

"จะชวนไปดูหนัง แล้วก็ต่อด้วยปิ้งย่าง"

"หืมมม น่าสนตรงปิ้งย่าง เอาร้านที่มีบิงซูด้วยได้มั้ยออกัส"

"อื้มมมได้ดิ"

"พรุ่งนี้ไปรับที่บ้านตอนสิบโมงเช้านะ"

"อื้มมมมมม"

"เคๆ ไม่กวนละนอนต่อเหอะ เราขอเอารถไปตรวจเช็คลมยางก่อนนะพรุ่งนี้เธอนั่งมันจะได้ไม่แบน"

"ออออกัสสสสสสส!!!! "

"555555555"

ตึ๊ดดดดดดดดดดดดดดดด

วางสายไปละเจ้าบ้าออกัส แต่จะว่าไปตั้งแต่เด็กจนโตเราก็มีแค่ออกัสเป็นเพื่อนเพียงคนเดียว เพราะเจ้เค้กเรียนอีกห้องเจ้ก็มีเพื่อนกลุ่มของเจ้นะเพื่อนเจ้ก็นิสัยดีทุกคน อันที่จริงเราก็เคยมีเพื่อนผู้หญิงนะแต่ไม่มีใครจริงใจกะเราเลย ต่อหน้าก็ดีกับเรานะพูดดีกับเราทุกอย่าง แต่พอลับหลังก็ว่าเราเป็นอิอ้วน อ้วนแล้วไม่เจียมตัวสะเออะมาเข้ากลุ่มเดียวกับพวกเขาเวลาไปไหนมาไหนก็อายคนอื่นที่มีเพื่อนอ้วนๆ เดินตามอยู่ในกลุ่ม ตั้งแต่นั้นมาเราก็ออกห่างจากพวกนั้น เฮ้ออ เป็นคนอ้วนมันผิดมากเหรอ คนอ้วนไม่มีหัวใจรึไง ออกัสเคยคิดไปจัดการกับพวกนั้นให้เราด้วยนะเพราะตอนที่พวกนั้นว่าเราออกกัสก็ได้ยินแต่เราบอกไม่ต้องเราไม่อยากมีปัญหากับใคร เจ้เค้กไม่รู้เรื่องนี้เพราะถ้ารู้รับรองพวกนั้นโดนเจ้กับพวกเพื่อนเจ้รุมตบแน่ๆ ที่มาว่าเราแบบนั้น

วันต่อมา.....

"สวัสดีครับแม่สวัสดีครับพ่อ" ออกัสยกมือไหว้ป๊ากับแม่เมื่อเดินเข้ามาในบ้าน ป๊ากำลังนั่งทานกาแฟส่วนแม่กำลังทำของว่างให้พี่ๆ น้องๆ คนอื่นๆ ที่ตอนนี้อยู่ห้องใครห้องมันมีแต่เราที่กำลังจะออกไปข้างนอกกับออกัส

"จะพากันไปไหนล่ะ" ป๊าวางถ้วยกาแฟแล้วก็ถามออกัส

"ไปดูหนังครับพ่อเสร็จแล้วจะพายัยหมูตะ...เอ่ออจะพาเนยไปกินปิ้งย่าง"

"กินบิงซูด้วยออกกัสอย่าลืมสิ"

"อืมมไม่ลืมหรอกน่ะ"

"เพลาๆ เรื่องกินบ้างนะเนยแม่บอกเสื้อผ้าที่จะเอาไปบริจาครอบนี้คัดออกมาแทบจะหมดตู้" ป๊าบอกขณะกำลังจะออกไปทำงาน

"ออกัสอย่าตามใจยัยเนยมากนะลูกห้ามบ้าง"

"เรื่องกินห้ามยากครับแม่"

"ไปเถอะออกัสเดี๋ยวรถจะติดนะวันนี้วันเสาร์ด้วย น้องเนยไปก่อนนะคะ แม่ขาอย่าลืมเก็บขนมไว้ให้น้องเนยด้วยนะคะกลับมาน้องเนยจะมากิน"

"จ้าาาาคุณลูกสาว"

"จุ๊บ รักแม่ค่ะ" เราจุ๊บแก้มแม่ก่อนจะเดินไปหาป๊า

"จุ๊บ รักป๊านะคะ" เราจุ๊บแก้มป๊าแล้วก็กอดป๊าแน่นๆ ป๊าได้แต่ส่ายหัวก่อนจะยกมือมาขยี้ผมเราจนเสียทรง

"อ้อนเก่งนะเรายัยหมูของป๊า"

วาตะ.....

ขณะที่เขากำลังแต่งตัวจะออกไปเรียนวายุน้องชายตัวแสบก็มาหาที่ห้อง

"เฮีย"

"อะไรของแกไอ้วายุ"

"มะวานผมคุยโทรศัพท์กับยัยเนย"

"แล้วไง"

"ยัยเนยถามหาเฮียด้วยนะ"

"แล้วแกได้บอกอย่างที่เฮียเคยบอกใช่ไหม"

เขารู้ว่าน้องชายคุยๆ อยู่กับเค้กพี่สาวฝาแฝดของเนยเขารู้ว่ายังไงๆ เนยก็ต้องถามหาเขาจากวายุเขาเลยให้น้องชายบอกความจริงทุกอย่างว่าเขาอยู่ที่นี่เขาเป็นยังไง

"อืมมม ผมก็บอกไปตามความจริงนั่นล่ะแล้วก็บอกว่าอยู่ที่นี่เฮียเป็นยังไง ยัยเนยถึงกับอึ้งพูดไรไม่ออกเลย ผมโคตรสงสารเลยว่ะ"

"ดี ถ้ายัยนั่นถามแกเรื่องเฮียอีกแกก็พูดอะไรก็ได้ที่จะทำให้ยัยนั่นเลิกสนใจเฮีย"

"ถามจริงเฮียไม่สงสารเหรอ ยัยเนยอ่ะรอเฮียมาตลอดเลยนะ"

"รออะไรไร้สาระ"

"เฮีย แล้วเดือนหน้าเฮียจะต้องกลับไทยไปคุยเรื่องหมั้นไม่ใช่เหรอ"

"เฮียไม่หมั้นไม่อะไรทั้งนั้นล่ะ"

"พ่อคงจะยอมหรอก"

"เฮียจะทำให้ยัยเนยนั่นเป็นคนขอยกเลิกงานหมั้นงานแต่งด้วยตัวเอง"

"ยัยเนยรักเฮียขนาดนั้นผมว่ายังไงๆ ก็ไม่มีทางสำเร็จ"

"แกก็คอนดู"

น้องเนย.....

หลังจากดูหนังจบออกัสก็พาเรามากินปิ้งย่าง

"ขอเซ็ทเนื้อชุดใหญ่2เซ็ทเลยนะคะพี่^^" เราสั่งพี่พนักงานที่มารับออเดอร์

"กินให้หมดนะสั่งมาอ่ะ"

"ไม่เชื่อฝีมือเราเหรอ"

"เชื่อดิ"

"^~^"

"เอ่ออ ว่าจะถามจบมอหกแล้วจะเรียนต่อที่ไหน"

"ยังไม่แน่อ่ะ อาจจะขอป๊ากับแม่ไปเรียนต่อเมกา"

"คิดว่าพ่อกับแม่จะให้ไป?? "

"ก็ยังไม่ได้ขอหรอก แต่คาดว่าคงจะได้ไปเพราะเราจะไปเรียนกับพี่วาตะ"

"ใครคือพี่วาตะ"

"ว่าที่คู่หมั้นเราเองแล้วอีกไม่นานพี่เค้าก็จะกลับมา"

"........"

ออกัสเงียบไปเมื่อได้ยินเนยพูดว่ามีคนที่รักอยู่แล้ว เขารู้สึกเจ็บแปลบในใจลึกๆ เขาได้แค่ยิ้มให้เธอเท่านั้น ยิ่งได้ฟังเธอพูดถึงเขาคนนั้นอย่างมีความสุขเขาก็ยิ่งเจ็บๆ สุดๆ เขายอมรับ...เขาชอบเนยมานานแล้วแต่เพราะความที่เราเป็นเพื่อนกันมาเขาเลยไม่อยากจะบอกว่าเขาคิดยังไงกับเธอ

ยัยหมูตอนของเขามีคนรักแล้วงั้นเหรอ...