หวนคืน

4 หวนคืน

กลุ่ม:เผือกทุกเรื่อง (3)

Anna : (รูปภาพ)

Anna : ขอบคุณสำรับของขวัญน้าาาาา งือถูกใจสุดๆ

Anna: แต่จะดีใจกว่านี้ ถ้ามีแกมาร่วมงานด้วย TcT

Irene: ฉันอยากไปร่วมงานแต่งแกจะตาย แต่แกก็รู้ว่าฉันกลับเมืองไทยไม่ได้

Bell: เจ้าสาว มึงอย่าดึงดราม่า

Anna: เออก็รู้ ถ้าเลือกได้ฉันอยากจะบินไปจัดงานแต่งที่จีน แต่งทั้งทีอยากให้พวกแกสองคนอยู่ด้วย

Bell: แกจะแต่งอีกซัก3-4 ผัวก็ได้น่ะแอน ดะไปร่วมทุกงาน

Anna: อิเพื่อนเลวววววววววววว ชั้นแต่งครั้งเดียวพอย่ะ พี่พายุเค้ารักชั้นจะตาย

Bell: อวดผัวแล้วหนึ่ง

Irene : ฮ่าาาาาาาา ฝากแกเก็บภาพมาเยอะๆ น่ะเบลล์ 

ย้อนกลับไปเมื่ออาทิตย์ก่อน คุณพายุว่าที่เพื่อนเขยลงทุนบินมาหาไอรินถึงเฮยหลงเจียง รบเร้าให้ไอรินกลับไปร่วมงานแต่งของเขากับแอนนา แต่หากเธอกลับเมืองไทย เธอต้องแต่งานกับผู้ชายคนนั้น การที่เธออยู่ที่นี้มันทำให้เขาไม่รู้ถึงการมีอยู่ของคู่หมั้นคนนี้

"คุณไอรีน น่ะครับ ค่าใช้จ่ายทุกอย่างผมรับผิดชอบเอง" พายุตามตื้อให้ไอรีนกลับไปร่วมงานแต่งมา 2วันแล้ว สาวเจ้าก็ไม่ยอม เฮ้อ แค่ไปร่วมงานแล้วบินกลับมันจะอะไรหนักหนา ถ้าไม่เห็นแกรอยยิ้มของว่าที่ภรรยาเขาจะไม่ยอมมาอ้อนวอนแบบนี้เลย

"คุณไอรีน คุณก็รู้ว่าแอนอยากให้คุณไปร่วมอวยพร แอนรักคุณมากนะครับ"

นี้ไง สุดท้ายฉันก็ต้องมานั่งอยู่ตรงนี้ ท่าอากาศยานนานาชาติกรุงปักกิ่ง จะกลับก็ไม่ได้บอกใคร ไหนๆ ก็จะกลับทั้งที่เซอร์ไพรส์เลยดีกว่า อยากเห็นหน้าเจ้าสาวจริงๆ ว่าจะตกใจขนาดไหน

หวนนึงถึงวันนั้น วันที่แม่ตาย ฉันที่ยืนอยู่ที่มุมของห้องพักฟื้นผู้ป่วย น้ำตาไหลแต่ไม่มีแม้เสียงสะอื้อใดๆ หมอเรียกพบญาติเนื่องจากคนไข้ ไม่สามารถยื้อต่อไปได้แล้ว

"ฉันขอให้ยัยหนูไปใช้ชีวิตที่เมืองนอก ขอให้ตาเหมอย่าติดต่อยัยหนู นะคะคุณพี่ ได้โปรดให้แกได้ใช้ชีวิตในแบบที่แกต้องการจนกว่าจะถูกจองจำด้วยการแต่งงาน หากวันหนึ่งยัยหนูเรียนจบกลับมาค่อยแตาง ถือว่าเป็นคำขอครั้งสุดท้าย" นี้น่าจะเป็นประโยคที่ยาวที่สุดที่เคยได้ยินคุณแม่พูด ผู้หญิงคนหนึ่งอายุพอๆ กับแม่ฉันพยักหน้าตอบรับเบาๆ หลังจากงานศพของแม่จบลง พ่อก็เล่าทุกอย่างให้ฟัง แม้บางเรื่องแม่จะเคยเล่าให้ฟังบ้างแล้วก็ตาม หลังจากวันนั้นฉันได้รับอิสระภาพ แลกด้วยการต้องมาอยู่ประเทศจีนคนเดียว พอเรียนจบก็ไม่ยอมกลับ หาเรื่องเรียนต่อป.โทร ตราบใดที่ไม่กลับเมืองไทยหรือรอจนกว่าผู้ชายคนนั้นจะแต่งงานมีครอบครัว อิสรภาพนี้ก็ยังคงอยู่

เฮ้อ มันยากน่ะเด็กผุ้หญิงอายุ 15ต้องมาใช้ชีวิตอยู่ต่างบ้านต่างเมืองคนเดียว แรกๆ คุณพ่อก็บินมาเยี่ยมบ้าง แต่พอท่านแต่งงานใหม่มีครอบครัวก็แทบจะไม่เคยมา มีแต่คุณหญิงป้าบัวแก้วที่โทรหาทุกอาทตย์มาตลอด 10 ปี โชคดีที่ตอนเรียนมาหาลัยได้รู้จัก แอนนากับเบลล์ แก๊งสาวต่างชาติ พวกเราสนิทกันมากตัวติดกันตลอด นึกถึงสมัยเรียนแล้วก็ยิ้มออก

@@@@@@@@

อดทนไปกับไรท์หน่อย พยายามแงะปมออกมาอยู่ค่ะ