ร่างนี้เป็นใบ้? 2

ไป๋ซือเหยามองภาพตรงหน้าอย่างลำบากใจ เมื่อเห็นสายตาที่ใสซื่อบ่งบอกว่าเจ้าตัวชอบร่างนี้มากก็ตัดใจปฏิเสธไม่ลง นางอ้าปากรับคำข้าวที่ป้อนมาพร้อมกลืนลงไปเงียบ ๆ

“เจ้ากินเถอะ”

ไป๋ซือเหยาพูดไม่มีเสียงบอกคนตรงหน้า ก่อนจะก้มลงกินข้าวในส่วนของตนเองเงียบ ๆ พรางครุ่นคิดว่าต่อไปนี้จะทำอย่างไรดีชีวิตฐานะความเป็นอยู่ถึงจะดีขึ้น

“เหยา ๆ ไปเที่ยวกัน” เมื่อกินอิ่มแล้วหลิวโม่เหยียนก็เอ่ยชวนไปเที่ยวเล่นข้างนอก

ไป๋ซือเหยามองตามแล้วส่ายหน้าพร้อมบอกให้ไปเลย นางไม่ไปซึ่งอีกฝ่ายดูเหมือนจะลังเล นางจึงส่งยิ้มให้ หลิวโม่เหยียนจึงได้โบกมือลาพร้อมกระโดดเล่นไปตลอดทาง

ไป๋ซือเหยาถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่ออีกคนที่อยู่ในบ้านจากไปแล้ว นางจึงรีบกลับมายังห้องนอนพร้อมคิดถึงพู่กันวิเศษ ซึ่งเพียงแค่คิดพู่กันก็ออกมาจากร่างของนางพร้อมลอยไปมา

ไป๋ซือเหยาจึงรีบจับเอาไว้เพราะกลัวจะมีคนมาเห็น ที่นี่เป็นกระท่อมไม่ได้มิดชิดนัก เมื่อพิจารณาแล้วก็ไม่รู้ว่าพู่กันนี่ไว้ทำอะไร แต่พลันใดนั้นความรู้มากมายก็หลั่งไหลมาหานางอีกครั้ง

ครั้งนี้ทำให้นางหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก เพราะมันบอกให้นางเขียนยันต์ นางไม่ใช่นักพรตเสียหน่อย

ไป๋ซือเหยาเลิกสนใจเก็บพู่กันใส่ไว้ในร่างเหมือนเดิม ก่อนจะนึกไปถึงมิติสวรรค์ของนาง ทันใดนั้นนางก็มาปรากฏในสถานที่ค่อนข้างคุ้นเคย ในนี้เหมือนกับสถานที่นางเคยไปกับเซียนชราคนนั้น

แต่ที่นี่แตกต่างเล็กน้อยตรงที่มีบ้านหลังเล็กอยู่ในนี้ด้วย พื้นที่แห่งนี้กว้างขวางเป็นอย่างมาก นับด้วยสายตาประมาณห้าสิบหมู่ ด้วยกัน และยังมีผักหลากหลายชนิด

อีกฝั่งหนึ่งกลับมีสมุนไพรมากมายซึ่งไม่เคยรู้จักมาก่อน แต่น่าแปลกเพียงแค่มองกลับมีชื่อปรากฏขึ้นเหนือต้นนั้นและยังมีบอกสรรพคุณของสมุนไพรชนิดนั้นๆ ด้วย

นี่คงเป็นตาทิพย์ที่เซียนชราเคยบอกเอาไว้ ไป๋ซือเหยาเดินไปดูผักกาดขาวที่อวบอ้วนน่ากินตรงหน้าอย่างสนใจ ก่อนจะลองเด็ดออกมาหนึ่งหัวเพื่อไว้ทำมื้อกลางวัน

ก่อนจะเดินไปดูมะเขือเทศสีแดงอวบอิ่มดูฉ่ำน้ำ นางเด็ดออกมาชิมหนึ่งลูกดวงตาเบิกกว้างอย่างตกตะลึง รสชาติหวานมากจริง ๆ นางไม่เคยกินมะเขือเทศที่อร่อยเช่นนี้มาก่อนเลย

และเมื่อลองแตงกวาก็กรอบและหวานอร่อยเสียจนนางต้องมองดูอีกครั้งว่าใช่แตงกวาจริง ๆ หรือไม่ หรือผลไม้เหล่านี้เป็นของเหล่าเทพเซียนจึงทำให้รสชาติอร่อยเหนือธรรมชาติเช่นนี้ หลังจากสำรวจผักผลไม้ในมิติสวรรค์เรียบร้อยแล้ว จึงได้เดินมายังทางน้ำตก ซึ่งจะมีตาน้ำอยู่จุดหนึ่ง ความรู้สึกบอกนางว่าน้ำนี่สามารถรักษาอาการป่วยได้

ไป๋ซือเหยาลองวักน้ำมาดื่มไปอึกหนึ่งร่างกายที่เคยอ่อนเพลียกลับรู้สึกมีเรี่ยวแรงมากขึ้น และยังรู้สึกสดชื้นเหมือนไม่เคยเจ็บไข้ได้ป่วยมาก่อน

นั่นทำให้นางเฝ้าหวังว่าจะทำให้ร่างนี้พูดได้อีกครั้ง ใช่แล้วร่างนี้เคยพูดได้ แต่หลังจากอายุได้แปดขวบ นางตกใจที่เห็นฆาตกรสังหารมารดาตนเองต่อหน้าต่อตา จากนั้นนางก็ไม่เคยพูดได้อีกเลย “เหยาเอ๋อร์ เจ้าอยู่ในบ้านใช่หรือไม่”

เสียงร้องเรียกมาจากหน้าบ้านทำให้ไป๋ซือเหยารีบออกมาจากในมิติสวรรค์ทันที นางเปิดประตูออกไปก่อนยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น ตรงหน้านางคือพรานป่าในหมู่บ้านหลิวซานแห่งนี้ อีกฝ่ายกำลังส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ นางครุ่นคิดในความทรงจำจึงได้รู้ว่าคนตรงหน้ามีนามว่าหลี่เจียงหนาน

ซึ่งได้ตกหลุมรักร่างเดิมและพยายามแวะเวียนมาหาอยู่บ่อยครั้ง ไป๋ซือเหยาไม่ได้รู้สึกแปลกใจถึงแม้ร่างนี้จะพูดไม่ได้แต่ใบหน้ากลับงดงามปานล่มบ้านล่มเมือง

ดวงตาที่มองนางอย่างหลงใหลเวลานี้ทำให้รู้สึกอึดอัดใจไม่น้อย ร่างเดิมเองก็ใช่ว่าจะยินดีอะไรที่มีคนมาชอบ และพยายามแวะเวียนมาเช่นนี้

“เหยาเอ๋อร์วันนี้ข้าเอาไก่ป่ามาฝากเจ้า”

ชายหนุ่มยิ้มกว้างพร้อมเดินเข้ามาหา ไก่ป่าตัวใหญ่ถูกยื่นมาตรงหน้า ไป๋ซือเหยาใช้ภาษามือที่ร่างเดิมเคยใช้เป็นการบอกปฏิเสธ หากนางรับมาคงเป็นที่ครหาจากชาวบ้านเป็นแน่